Λένε ότι όταν είσαι παιδί και έφηβος, σου μένουν στο μυαλό και ειδικά στην καρδιά, οι αναμνήσεις, που πάντα σε ακολουθούν. Είναι οι αιώνιες στιγμές που όσο και να μεγαλώνουμε, να αλλάζουμε και να γεμίζουμε ευθύνες υπάρχουν μέσα μας, για να μας θυμίζουν τη χαμένη μας παιδικότητα. Όπως διαβάσατε σε προηγούμενο άρθρο υποστήριζα από μικρός τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το παράξενο είναι ότι τότε η «Βασίλισσα» ήταν στα χειρότερα της. Παρότι είχε μεγάλους παίκτες, δυστυχώς η Μπαρτσελόνα που σέβομαι απεριόριστα όπως, και όλες τις ομάδες, με έκανε να στεναχωριέμαι. Και ναι μπορεί πραγματικά η «Μπάρτσα» να ήταν η πιο «loser» ομάδα τότε στην Ευρώπη, (βέβαια αυτό τώρα άλλαξε με την εποχή Ροναλντίνιο, τους παίκτες που «βγήκαν» από τη «Μασία» και φυσικά τον Μέσι) όμως στο ισπανικό πρωτάθλημα έπαιρνε τον ένα τίτλο μετά τον άλλον. Έτσι στο δημοτικό σχολείο ήμουν ο μόνος που υποστήριζα την ομάδα με τα λευκά. Και αφού χάναμε το πρωτάθλημα συνέχεια, με εξαίρεση δύο χρονιές ήλπιζα σε κάτι καλό στην Ευρώπη. Αλλά και εκεί… δύσκολα. Μία ο Άγιαξ, μία η Μίλαν, μία η Μπάγερν, μία η Γιουβέντους, άλλη μία η τεσσάρα, που μας έριξε η Παρί Σεν Ζερμαίν μας έκοβαν το δρόμο. Ώσπου ήρθε το 1998. Το «σωτήριο» έτος. Το έτος που γέμισα χαρά πρώτα με το δώρο της μπλούζας του Ζινολά, και μετά από μερικούς μήνες που επιτέλους, τα παιδικά μου ή μάλλον πιο σωστά, τα εφηβικά μου μάτια είδαν αυτό που λαχταρούσα.

  Στο Γυμνάσιο ήμουν τη στιγμή που ο Γιουγκοσλάβος, και τώρα Μαυροβούνιος (πως άλλαξαν όλα παγκόσμια σε λίγα χρόνια), Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς έβαζε το γκολ της «λύτρωσης» για τη Ρεάλ Μαδρίτης και την έκανε και πάλι πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 32 ολόκληρα χρόνια. Τη στιγμή που η μπάλα έφυγε από το αριστερό του πόδι στο 66’ λεπτό, και κατέληξε στα δίχτυα του Περούτσι, εκείνη τη στιγμή έγινε και η δική μου «λύτρωση». Την επόμενη μέρα έκανα επιτέλους «καζούρα», εγώ στους συμμαθητές μου, που υποστήριζαν Άγιαξ, Μίλαν, Γιουβέντους, Μαρσέιγ, Παρί Σεν Ζερμαίν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπαρτσελόνα. Είχε έρθει πια η δική μου ώρα. Αγαπητοί και πιστοί μας αναγνώστες σήμερα το αφιέρωμα μας είναι στον άνθρωπο που μας έφερε την περηφάνια και «αναγέννησε» τη «Βασίλισσα», τον έναν και μοναδικό Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς.

   Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1969 στη σημερινή Ποντγκόριτσα που τότε λέγονταν Τίτογκραντ. Από μικρή ηλικία άρχιζε να ξεχωρίζει και ξεκίνησε από τη ΦΚ Κομ και στη συνέχεια πήγε στα τμήματα υποδομής της Μπουντούτσνοστ. Υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο σε ηλικία 18 ετών με την ομάδα. Το ντεμπούτο του έγινε το 1987 και δεν άργησε να φανεί το ταλέντο του. Σε 72 συμμετοχές πέτυχε 10 γκολ και με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων, την ίδια χρονιά στα γήπεδα της Χιλής, οι σύλλογοι έκαναν «ουρά» για το που θα υπογράψει. Στον τελικό η ενωμένη τότε Γιουγκοσλαβία, είχε επικρατήσει στα πέναλτι με 5-4 της Δυτικής Γερμανίας. Η κανονική διάρκεια είχε λήξει ισόπαλη με 1-1. Οι προτάσεις έπεφταν «βροχή» η μία μετά την άλλη. Η Χάιντουκ Σπλιτ έφτασε πολύ κοντά στην απόκτηση του το Δεκέμβριο του 1989. Όμως τελικά ο πρόεδρος της Παρτιζάν Βελιγραδίου το πήρε πάνω του και έφερε τον 20χρονο τότε Πέντραγκ στην πρωτεύουσα.

   Εκεί στην αρχή δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί μα όταν τελικά το έκανε, άρχισε να «μαγεύει» στο χορτάρι. Το ντεμπούτο του με τους «νεκροθάφτες», έγινε απέναντι στην πρώην ομάδα του και μάλιστα σκόραρε εις βάρος της!! Σε 105 εμφανίσεις έβαλε 45 γκολ. Στα τρία χρόνια που κάθισε εκεί κέρδισε το πρωτάθλημα του 1993 και δύο κύπελλα. Το πρώτο το 1989 και το δεύτερο το 1992. Το καλοκαίρι του 1993 αποφάσισε ότι ο κύκλος του έκλεισε και αποφάσισε να ανοίξει νέο κεφάλαιο στην καριέρα του. Επόμενος σταθμός η Ισπανία και οι «νυχτερίδες» της Βαλένθια. Όλοι τον περίμεναν σαν «Μεσσία» και εκείνος ανταπόδωσε με γκολ την αγάπη όλων. Στην πρώτη χρονιά είχε 16 γκολ σε 35 εμφανίσεις. Τη σεζόν 1995-1996 πέτυχε 28 τέρματα σε 40 εμφανίσεις!! Βοήθησε την ομάδα να βγει δεύτερη, με τέσσερις μόνο βαθμούς διαφορά, πίσω από την εκπληκτική Ατλέτικο Μαδρίτης του συμπατριώτη του Μιλένκο Πάντιτς, και πήρε τον τίτλο, του καλύτερου ξένου παίκτη της χρονιάς στο ισπανικό πρωτάθλημα! Σε τρία χρόνια που έμεινε εκεί σημείωσε 56 γκολ σε 104 παιχνίδια. Μάλιστα τις πιο πολλές φορές έπαιζε ως επιτελικός μέσος αντί για σέντερ φορ. Αυτές οι επιδόσεις έκαναν τη «Βασίλισσα» να κινηθεί και να τον αγοράσει. Με το που πατάει το πόδι του στη Μαδρίτη, συνθέτει μια «φονική» τετράδα με τους Σούκερ, Ραούλ, Μοριέντες που οδηγεί τους «μερένγκες» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ενώ τη δεύτερη χρονιά προσθέτει στην τροπαιοθήκη της ομάδας ένα σούπερ καπ, το Διηπειρωτικό κύπελλο και φυσικά τη «λύτρωση» όλων. Την κατάκτηση του Champions League μετά από 32 ολόκληρα χρόνια!! Το τέλος της «ανομβρίας» ήρθε στις 20 Μαΐου του 1998 στο Άμστερνταμ, και είναι μια ημερομηνία που θα είναι, για πάντα χαραγμένη, στη «λευκή» πλευρά της πόλης και φυσικά στην καρδιά μου. Το συγκεκριμένο γκολ είναι ένα από τα πιο σημαντικά σε όλη την ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης.

   Ο «Μίστερ 7η Κούπα», είναι το  παρατσούκλι που του «κόλλησαν» οι οπαδοί. Είναι πια «θρύλος» και θα ανήκει αιώνια στο «πάνθεον» για τη «Βασίλισσα». Το καλοκαίρι του 1999 η «κόντρα» του Μιγιάτοβιτς με τον προπονητή Τζον Τόσακ που τον χρησιμοποιούσε πάνω στη γραμμή, στα άκρα της επίθεσης. Μια αριστερά και μια δεξιά, σε συνδυασμό με την απόκτηση του 20χρονου Νικολά Ανελκά από την Άρσεναλ, και το φοβερό δίδυμο Ραούλ-Μοριέντες που έβαζαν τα γκολ «βροχή» έκαναν τον 30χρονο «Πέτζα» να αναζητήσει το νέο προορισμό του. Σε 90 συμμετοχές με τη λευκή φανέλα πέτυχε 29 γκολ. Η νέα «εποχή» που ξεκινούσε για τον Μαυροβούνιο σταρ ήταν στη Φλωρεντία. Η Φιορεντίνα τον περίμενε με ανοιχτές «αγκάλες», και μαζί με τους Μπατιστούτα και Κιέζα συνέδεσαν μια υπέροχη τριάδα. Προσαρμόστηκε αμέσως και ο ρόλος του ήταν να παίζει πίσω από το «φονικό» δίδυμο. Δεν έβαζε πολλά γκολ αλλά τους άνοιγε χώρο με τις κινήσεις του και τους τροφοδοτούσε με ασίστ.

Πάλι στην τριετία που ήταν εκεί σε 42 συμμετοχές σημείωσε 4 γκολ και έδωσε 17 ασίστ! Κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας το 2001 και αυτός είναι δυστυχώς μέχρι σήμερα ο τελευταίος τίτλος των «Βιόλα». Όταν τελείωσε το συμβόλαιο του γύρισε στην Ισπανία στη Λεβάντε και πέτυχε τρία γκολ σε 21 συμμετοχές. Το 2004 σε ηλικία 35 ετών «κρέμασε» τα παπούτσια του. Συνολικά είχε 433 συμμετοχές και σκόραρε 147 γκολ. Μεγάλο κομμάτι στην καριέρα του έπαιξε και η εθνική ομάδα. Αφού κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων το 1987, μετά από τρία χρόνια έπαιξε ξανά τελικό με την εθνική ελπίδων της Γιουγκοσλαβίας.

   Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε και βγήκε δευτεραθλητής Ευρώπης. Το τρόπαιο σήκωσε με δύο άνετες νίκες η υπερομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικά υπήρξε μέλος της εθνικής αντρών της Γιουγκοσλαβίας και στη συνέχεια μετά τη διάσπαση, της Σερβίας-Μαυροβουνίου. Αύγουστος του 1989 και το φιλικό με τη Φινλανδία η πρώτη εμφάνιση με την αντρική ομάδα.  Συμμετείχε στο Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 και στη μετά από δύο χρόνια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στην Ολλανδία και στο Βέλγιο. Για να περάσει στο Μουντιάλ η Γιουγκοσλαβία αντιμετώπισε την Ουγγαρία σε διπλούς αγώνες. Το συνολικό σκορ ήταν 12-1!! Τα 7 από τα 12 γκολ τα έβαλε ο Μιγιάτοβιτς!! Αφού πέρασε τον όμιλο η Γιουγκοσλαβία στη νοκ άουτ φάση των 16 αντιμετώπισε την Ολλανδία. Εκεί ο «Πέτζα» έχασε πέναλτι, αφού η μπάλα πήγε στο δοκάρι και μετά, «έσκασε» πάνω στη γραμμή, και έτσι οι «οράνιε» με γκολ του Ντάβιντς στις καθυστερήσεις πήραν τη νίκη πρόκριση με 2-1.

Στο EURO 2000 η Γιουγκοσλαβία, ακόμα μια φορά τα κατάφερε στον όμιλο. Πέρασε στον προημιτελικό όμως και πάλι η Ολλανδία που έπαιζε εντός έδρας ήταν αυτή που πέρασε. Οι «πορτοκαλί» σε εκείνον τον αγώνα έδωσαν παράσταση για ένα ρόλο. Τελικό σκορ 6-1!! Τελευταίο του παιχνίδι με την εθνική ήταν στις 11 Ιουνίου 2003, στο Αζερμπαϊτζάν για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2004 στην Πορτογαλία. Με τη φανέλα των «πλάβι» είχε 73 συμμετοχές με 28 γκολ. Ο Μιγιάτοβιτς είναι μέχρι σήμερα μια τεράστια μορφή. Αναδείχτηκε τρεις φορές καλύτερος παίκτης το 1992, το 1993 και το 1998. Ενώ το 1997 ήταν ο κορυφαίος αθλητής στη Γιουγκοσλαβία!! Βγήκε δεύτερος το 1997 στην ψηφοφορία της Χρυσής Μπάλας, πίσω μόνο από το Βραζιλιάνο Ρονάλντο που την κατέκτησε. Είχε περάσει παίκτες όπως ο Ζιντάν, ο Φίγκο ο Μπέργκαμπ και άλλοι. Μετά το τέλος της καριέρας του, έγινε τεχνικός διευθυντής. Για τρία χρόνια από τις 2 Ιουλίου 2006 έως τις 20 Μαΐου 2009 ήταν στην αγαπημένη του Ρεάλ, φέρνοντας πολύ καλούς παίκτες και βοηθώντας την να πάρει δύο σερί πρωταθλήματα. Αυτή τη στιγμή είναι ατζέντης και εργάζεται ως μάνατζερ ποδοσφαιριστών.

   Στην προσωπική του ζωή ο Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς ήταν παντρεμένος με τη σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων Elena Karaman, νυν Karic. Απέκτησαν δύο γιους πριν χωρίσουν. Τον Luka και τον Andreja. Ο Πέντραγκ  μετά το διαζύγιο έκανε σχέση με το μοντέλο Aneta Milicevic. Παντρεύτηκαν και έχουν αποκτήσει τρεις κόρες. Τη Lola, τη Nina και τη Nada. Όμως ο «Πέτζα» είχε όλα αυτά τα χρόνια το δικό του προσωπικό σταυρό που κουβαλούσε. Ένα βάρος που δε θα φύγει ποτέ. Ο γιος του Andreja «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 15 ετών. Ήταν 3 Ιουνίου του 2009 σε νοσοκομείο της Βαλένθια που ο Πέντραγκ και η οικογένεια του πενθούσαν και μαζί τους όλος ο ποδοσφαιρικός και όχι μόνο πλανήτης. Η συνέντευξη που έδωσε όταν μίλησε για την απώλεια του γιου του συγκλονίζει: «Θα τα αντάλλαζα όλα. Φήμη, γκολ, λεφτά αν μπορούσα να ξαναδώ και να ακούσω το γιο μου. Ο Andreja ήταν εγκεφαλικά παράλυτος, δε μιλούσε, δεν περπατούσε, δεν επικοινωνούσε. Θα τα αντάλλαζα όλα για να τον άκουγα μια φορά να μου λέει «γεια». Μου λείπει».

Πραγματικά ανατριχιαστικά λόγια που ποτέ, κανένας γονιός να μην πει. Στην ίδια συνέντευξη σχολίασε και τον Κριστιάνο Ρονάλντο με τα εξής λόγια: «Η ικανότητα του Κριστιάνο είναι συγκλονιστική.  Ακόμη ένα πράγμα που θαυμάζω στον Κριστιάνο Ρονάλντο είναι το γεγονός ότι δεν έχει τατουάζ». Ο Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς ήταν παίκτης που ξεχώριζε. Ποτέ δε φοβήθηκε να πάρει την ευθύνη. Ηγέτης, ομαδικός που τα έδινε όλα για το σήμα που φορούσε. Από τους παίκτες που δυστυχώς λείπουν από την εποχή μας. Όμως ποτέ δεν ξεχνάμε. Γιατί αυτοί οι παικταράδες είναι στις καρδιές μας, στην ψυχή μας και στη μνήμη μας. Γιατί τα μάγια τα έλυσε ΑΥΤΟΣ. Και το ξόρκι από το όμορφο Βελιγράδι ήταν αυτό…

 

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ