Μεγάλη Βρετανία. Το μεγάλο «Νησί» με τα εντυπωσιακά αξιοθέατα.
Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που υπήρξε ποτέ πάνω στον πλανήτη. Πάνω από του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη Ρωμαϊκή και του Τζένκινς Χαν. Το Βρετανικό ποδόσφαιρο έχει και αυτό τη δική του «βασιλεία» στην Ευρώπη και μπορεί να «καυχιέται» για πολλά επιτεύγματα στην τεράστια ιστορία του. Πολλές φορές οι ομάδες που το εκπροσωπούσαν κάθισαν στο θρόνο. Όμως η πρώτη που κάθισε δεν ήταν Αγγλική. Δεν ήταν η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Άρσεναλ, η Τσέλσι, οι φοβερές τότε Γουλβς, Λιντς Γιουνάιτεντ, η Τότεναμ. Όχι δεν ήταν καμία από αυτές. Και καμία δε φορούσε τα παραδοσιακά χρώματα. Το κόκκινο, το λευκό, το άσπρο και το μπλε.
Αυτή, η πρώτη, που τα κατάφερε ήταν από την Σκωτία. Από τη «μισητή» Σκωτία. Και φορούσε πράσινα. Το απαγορευμένο χρώμα στην Αγγλία. Εδώ θα σταθούμε λίγο και θα κάνουμε μια αναδρομή γιατί το πράσινο δεν το θέλουν οι σύλλογοι της Αγγλίας. Τα αίτια είναι ιστορικά και δεν έχουν να κάνουν με την αισθητική. Την ώρα που σε όλα τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου η πράσινη φανέλα συναντάται με αξιοσημείωτη συχνότητα, στο «Νησί» πρέπει να φτάσεις στις μικρότερες κατηγορίες για να βρεις «κλαμπ» που τη φοράει. 
Καμία από τις δεκάδες σημαντικές ομάδες της δεν ντύνεται στα πράσινα, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη που παίζεται ποδόσφαιρο. Μεταξύ των περίπου 5.300 συλλόγων της χώρας, λιγότερες από 60 στην συντριπτική πλειονότητα, χαμηλών ερασιτεχνικών κατηγοριών έχουν επιλέξει, το χρώμα της φύσης και της οικολογίας. Πιο γνωστή είναι η Πλίμουθ που αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία και η Γέοβιλ στην τέταρτη. Στις πράσινες ομάδες θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε και τη Νόργουιτς αν και το βασικό της χρώμα είναι το κίτρινο κι όχι το πράσινο.
Είναι το γεγονός αυτό τυχαίο? Η μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω από τον… σνομπισμό προς το συμπαθές πράσινο, και αγαπημένο χρώμα, του πρώτου προέδρου των ΗΠΑ, Τζωρτζ Γουάσινγκτον? 
Τα αίτια της αποστροφής των αγγλικών συλλόγων προς το συγκεκριμένο χρώμα δεν κρύβουν κάποιου είδους αισθητική άποψη αλλά είναι καθαρά ιστορικά. Και θα πρέπει να ανατρέξουμε πολύ πίσω στο χρόνο για να τα εντοπίσουμε. Πολύ πριν κι απ’ την απαρχή του αγγλικού ποδοσφαίρου, λίγο μετά με τα μισά του 19ου αιώνα, τότε που άρχισαν να ιδρύονται το ένα μετά το άλλο, όλα τα σπουδαία ποδοσφαιρικά «κλαμπ», που θα αποτελούσαν αργότερα τους «γίγαντες» του αθλήματος, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η απάντηση κρύβεται στη μακραίωνη διαμάχη μεταξύ των Άγγλων και των Ιρλανδών, απόγονων των Κελτών, που ξεκινά το 1167 όταν ο βασιλιάς της Αγγλίας, Ερρίκος Β’ πραγματοποιούσε την πρώτη απόβαση στο «σμαραγδένιο νησί». Οι δύο χώρες εκ τότε μπήκαν σε μία δίνη συνεχών επιθέσεων, κυρίως απ’ την πλευρά των Βρετανών οι οποίοι προσπαθούσαν και κατάφερναν να ελέγξουν την οικονομία του τόπου.
Αρκετά χρόνια αργότερα και μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες επανάστασης από τους Ιρλανδούς, η διαμάχη θα έπαιρνε και θρησκευτικό χαρακτήρα. Το 1534, ο Ερρίκος Η’ διαχώρισε τη θέση του απ’ τον Πάπα και ίδρυσε την Αγγλικανική εκκλησία των προτεσταντών. Έτσι, οι εκχριστιανισμένοι από το 400 μ.Χ. Ιρλανδοί είχαν έναν καλό λόγο να μεταβληθούν, από αντίδραση, σε φανατικούς καθολικούς. Από τότε, η ιρλανδική εξέγερση ντύθηκε και με θρησκευτικό μανδύα: Καθολικοί εναντίον προτεσταντών. Προτεστάντες εναντίον καθολικών. Μια διαίρεση που ακόμα και σήμερα ταλανίζει την περιοχή αλλά και συνολικότερα το Ηνωμένο Βασίλειο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το πράσινο χρώμα? Στις αρχές του 17ου αιώνα το πράσινο ταυτίστηκε με τον ιρλανδικό εθνικισμό. Η πράσινη σημαία με την παραδοσιακή «γαελική άρπα» έγινε το σύμβολο των αντιφρονούντων που οργάνωσαν την επανάσταση του 1798 ζητώντας την ανεξαρτησία της χώρας. 
Το πράσινο μάλιστα αργότερα ενσωματώθηκε στην επίσημη σημαία του κράτους, όταν το 1922 απέκτησε την ανεξαρτησία του και έχει καθιερωθεί μέχρι και σήμερα ως εθνικό χρώμα. Όταν μετά το 1860 άρχισαν να γεννιούνται οι πρώτες ποδοσφαιρικές ομάδες στην Αγγλία, η διαμάχη φούντωσε ξανά για τα καλά, με την ίδρυση της «Αδελφότητας των Φενιανών» στην Αμερική, από Ιρλανδούς μετανάστες που είχε βρει καταφύγιο εκεί, κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Η αδελφότητα απλώθηκε στην Ιρλανδία, οι ηγέτες εκεί συνελήφθησαν από τους Άγγλους, η κατάσταση αγρίευε και οι εξεγέρσεις πολλαπλασιάζονταν. Οι συντηρητικοί και αμείλικτοι σε περιπτώσεις ανταρσιών Άγγλοι, είχαν σημαντικούς λόγους να… σιχαίνονται το πράσινο που παρέπεμπε στους αποστάτες, ταραχοποιούς Ιρλανδούς.
Τα πρώτα ποδοσφαιρικά «κλαμπ» της χώρας, δε θα ήταν ποτέ δυνατόν, να κάνουν μια τέτοια επιλογή και έτσι στράφηκαν στα παραδοσιακά για αυτούς, κόκκινο, μπλε κι άσπρο. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο έχει συνδεθεί το πράσινο με τους επαναστατημένους Ιρλανδούς και τον καθολικισμό στο «νησί» που μόλις λίγα χρόνια πριν, στην πόλη Λαρκχάλ της Γλασκώβης, γνωστές αλυσίδες καταστημάτων αναγκαστήκαν να αλλάξουν τα λογότυπα και τις πινακίδες τους, επειδή… μαντέψτε, ήταν πράσινα!! Φυσικά εδώ μιλάμε για μια περίπτωση ακραίου σεκταρισμού.
Πέρα από την αποδιδόμενη στο αέναο μίσος με την Ιρλανδία, μη προτίμηση προς το πράσινο, η απουσία του από τις επιλογές των αγγλικών συλλόγων αποδίδεται και στην κατά την αγγλική παράδοση, κακοτυχία που φέρνει το χρώμα.
Αν και δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένες πηγές σχετικά με τα παραπάνω, αναφορές θέλουν τις αιτίες της φήμης αυτής να εντοπίζονται το 1778 όταν ο Σουηδός χημικός, Καρλ Σκιλ χρησιμοποίησε σε πειράματα του για τη δημιουργία αποχρώσεων του πράσινου την γνωστή, δηλητηριώδη ουσία, αρσενικό. Το προϊόν που παρήχθη, λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε ευρέως στην βιομηχανία ένδυσης αλλά και ως χρώμα για τα σπίτια. Η τοξικότητα του αρσενικού προκάλεσε αρκετούς θανάτους γεγονός που συνέδεσε το πράσινο με την κακοτυχία. Μία από τις μόλις τέσσερις ομάδες που επέλεξε στα χρόνια της ίδρυσης της να ντυθεί στα πράσινα ήταν η Νιούτον Χιθ (1878), που μετέπειτα μετονομάστηκε σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το γεγονός ότι αυτός ο σύλλογος είχε μια αντικομφορμιστική χροιά, αφού ιδρύθηκε από εργάτες του σιδηρόδρομου, όταν οι περισσότερες ομάδες εκείνη την εποχή αποτελούνταν από μέλη της ανώτερης αγγλικής τάξης, ίσως λέει πολλά σχετικά με την επιλογή της απόχρωσης.
Αντίστοιχο παράδειγμα και η πράσινη Πλίμουθ (1886), οπού εδρεύει στο Ντέβον. Μια πόλη νοτιοδυτικά της Αγγλίας που διατηρεί έναν εσωστρεφή χαρακτήρα και οι παραδόσεις της διαφοροποιούνται αισθητά απ’ την υπόλοιπη χώρα. Το πράσινο αποτελεί σήμα κατατεθέν του κλαμπ αφού ήταν πάντα η ειδοποιός διαφορά του. Μια άλλη ομάδα που ξεκίνησε με πράσινα αρκετά χρόνια αργότερα, η Πιτέρμπορο (1934) αναγκάστηκε μετά από απαίτηση των φιλάθλων της να αλλάξει σε μπλε το 1937, χρώματα που διατηρεί μέχρι και σήμερα. Όσο για την Νόργουιτς, το πράσινο είναι καθαρά συμπληρωματικό, αφού η επιλογή του βασικού κίτρινου έχει να κάνει με τα καναρίνια που έφεραν τον 16ο αιώνα στην πόλη, Φλαμανδοί πρόσφυγες.
Αφού είδαμε τελικά τι σημαίνει το πράσινο γενικότερα για την Αγγλία, πάμε να δούμε και την πρώτη ομάδα που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Στις 6 Νοεμβρίου του 1887 στο ναό Αγίας Μαρίας (St. Mary’s Church) στην «East Rose Street» στη συνοικία Κάλτον της Γλασκώβης, έγινε μια συνάντηση που θα έμενε ιστορική. Ιδρύεται η Σέλτικ. 
Την ιδέα είχε ο καθολικός Ιρλανδός ιερέας του ναού, Μπράδερ Γούλφριντ (Βrother Walfrid), ώστε από τα έσοδα των αγώνων να ενισχύεται το φιλόπτωχο ταμείο του παιδικού συσσιτίου που είχε ιδρύσει με το όνομα: «The Poor Children’s Dinner Table». Ως παράδειγμα πήρε την ίδρυση της Χιμπέρνιαν στο Εδιμβούργο 13 χρόνια νωρίτερα από Ιρλανδούς πρόσφυγες. Η ονομασία Σέλτικ δόθηκε κατόπιν εισήγησης του Γούλφριντ, με σκοπό να αντικατοπτρίζει τις ιρλανδικές και σκωτικές ρίζες του συλλόγου και εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία στην ίδια συνεδρίαση. 
Πολλοί μετανάστες από την Ιρλανδία που ζούσαν εκεί, αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή την ομάδα, όπως και οι Καθολικοί της πόλης. Ο σύλλογος αντανακλούσε το κέλτικο παρελθόν των Ιρλανδών και πολλών Σκωτσέζων. Η ομάδα απέκτησε από τότε το παρατσούκλι «Τα Αγόρια» (The Bhoys στην χαρακτηριστική ιρλανδική γραφή). Ωστόσο, σύμφωνα με το γραφείο τύπου της ομάδας, ο νεοσύστατος σύλλογος ήταν γνωστός σε πολλούς ως׃ «Τhe bold boys». Μια καρτ-ποστάλ από τις αρχές του 20ου αιώνα, στην οποία απεικονίζεται η ομάδα, αναφέρεται ως׃ «The Bould Bhoys» και είναι το πρώτο γνωστό παράδειγμα της μοναδικής αυτής ορθογραφίας. 
Το πλεονάζον h μιμείται το γαελικό σύστημα ορθογραφίας, όπου το γράμμα b συχνά συνοδεύεται από το γράμμα h. Το γήπεδο της είναι το «Σέλτικ Παρκ» (Celtic Park) ή αλλιώς «Πάρκχεντ». Ο μέσος όρος θεατών που παρακολουθεί τους αγώνες της, ξεπερνά τους 58.000, γεγονός που φέρνει το σωματείο στην τρίτη θέση σε όλη τη Βρετανία, μετά τις αγγλικές Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ. Υπολογίζεται ότι οι οπαδοί της Σέλτικ παγκοσμίως ξεπερνούν τον πληθυσμό των 9.000.000!! Σε αυτόν τον απίστευτο σύλλογο έπαιξε για έξι χρόνια, έγινε σύμβολο και παντοτινός «θρύλος» και ένας Έλληνας. Ο Γιώργος Σαμαράς που έδωσε τα πάντα και οι οπαδοί τον λάτρευαν!!
Στις 28 Μαΐου του 1888 έδωσε το πρώτο παιχνίδι της. Κέρδισε τη Ρέιντζερς με 5–2 σε μια αναμέτρηση που χαρακτηρίστηκε, ως μια φιλική επαφή των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων της πόλης.
Στον αγώνα αυτό η Σέλτικ ενισχύθηκε με οκτώ παίκτες της ομόθρησκης Χιμπέρνιαν. Έκτοτε ακολούθησαν εκατοντάδες αναμετρήσεις των δύο συλλόγων. Το Σέλτικ-Ρέιντζερς είναι το κλασσικότερο και μεγαλύτερο ντέρμπι παγκοσμίως. Πιο πάνω από Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα, Ρίβερ Πλέιτ-Μπόκα Τζούνιορς, Ίντερ-Μίλαν, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Ερυθρός Αστέρας-Παρτίζαν, Φενερμπαχτσέ-Γαλατάσαραï, Αλ Αχλί-Ζάμαλεκ, ΠΑΟΚ-Άρης και Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όλα τεράστια ντέρμπι αλλά σαν το «Old Firm» κανένα. Το μεγαλύτερο μίσος είναι το θρησκευτικό. Και εκεί υπάρχει όσο τίποτα άλλο. Φανατισμός, επεισόδια, συνθήματα και δυστυχώς και πολλοί νεκροί όλα αυτές τις δεκαετίες.
Αρχικά, κατέβαινε στο γήπεδο με άσπρες φανέλες, μαύρα παντελονάκια και ασπροπράσινες κάλτσες. Το σήμα της, ήταν ένας πράσινος σταυρός σε κόκκινο κύκλο, το έμβλημα των Μαριανών Αδελφών, στο οποίο ανήκε και ο ιδρυτής της ομάδας. Αργότερα, η φανέλα είχε άσπρες και πράσινες ρίγες και από 1903 εμφανίστηκε για πρώτη φορά η χαρακτηριστική φανέλα με τις οριζόντιες πράσινες και άσπρες ρίγες, που την ακολουθεί μέχρι σήμερα. Η αθλητική περιβολή συμπληρωνόταν από άσπρο παντελονάκι και άσπρες ή μαύρες κάλτσες κατά περίπτωση. Ο σταυρός σταδιακά εξαφανίστηκε και από τη δεκαετία του ’30 υιοθετήθηκε ως σήμα της Σέλτικ το τετράφυλλο τριφύλλι.
Αυτή λοιπόν η ομάδα έφερε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στο «Νησί». 
Στην περήφανη Σκωτία και όχι στην αλαζονική Αγγλία. Νικώντας μάλιστα την παντοδύναμη Ίντερ της δεκαετίας του 1960 μέσα στη Λισσαβώνα και κερδίζοντας επάξια το προσωνύμιο׃ «Τα λιοντάρια της Λισσαβώνας». Είναι ωραίο κάποιες φορές να γυρνάς πίσω τον χρόνο και να θυμάσαι το πως ξεκίνησαν όλα. Για τους Βρετανούς ορόσημο αποτελεί η 25η Μαΐου του 1967. Ήταν η ημέρα που τα «αγόρια» άνοιξαν το δρόμο προς την Ευρωπαϊκή καταξίωση όχι μόνο στην Σκωτία, αλλά και σε ολόκληρη τη «Γηραιά Αλβιόνα». Βέβαια η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού τίτλου από μόνης της δεν θα έλεγε τίποτα αν δεν υπήρχε μία τρομερή και μάλιστα πολύ σπάνια για τα σημερινά δεδομένα συγκυρία. Ένα απίστευτο γεγονός συνδέει αυτή την ομάδα με την αιωνιότητα προσδίδοντας της ακόμα μεγαλύτερο κύρος και σεβασμό!
Η τεράστια Σέλτικ της εποχής απαρτιζόταν από ποδοσφαιριστές οι οποίοι ήταν όλοι «γέννημα θρέμμα» της ίδιας τους της περιοχής. Όλα τα μέλη της, ήταν γεννημένα σε απόσταση μόλις 10 μιλίων μακριά από την έδρα της ομάδας, πράγμα απίστευτο για τα σημερινά δεδομένα. 
Όλοι εκτός από τον Μπόμπι Λένοξ ο οποίος ήταν γεννημένος σε απόσταση 30 μιλίων μακριά και στο βόρειο Άρσαϊρ. Πρωτεργάτης αυτής της επιτυχίας ήταν ο τεχνικός της ομάδας, Τζοκ Στιν, ένας πρώην μεταλλωρύχος που έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Ουαλική Λιάνελι Τάουν! Ο Στιν επίσης είχε πραγματοποιήσει πάνω από 100 συμμετοχές με την Σέλτικ και στην συνέχεια ανέλαβε την δεύτερη ομάδα. Τα προτεσταντικά του όμως πιστεύω, δεν του επέτρεψαν να κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του για την πρώτη ομάδα της Σέλτικ και γι’ αυτό ανέλαβε στη συνέχεια την τύχη της Χιμπέρνιαν, πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις.
Αυτό πείσμωσε το σύλλογο που του έδωσε τελικά την ευκαιρία και αυτός την «άρπαξε από τα μαλλιά». 
Ο Στιν έγινε ο πρώτος προτεστάντης τεχνικός που ανέλαβε τα ηνία μίας καθολικής ομάδας όπως η Σέλτικ τον Μάρτιο του 1965. Σταθμός στην ιστορία της ομάδας αυτή η χρονιά καθώς το τέλος της σεζόν τους βρήκε στην κορυφή της βαθμολογίας νικώντας τη μεγάλη αντίπαλο (Ρέιντζερς) με δύο βαθμούς διαφορά. Ένας τίτλος που ήρθε στην ομάδα μετά από «ξηρασία» 12 ετών. Ως αποτέλεσμα της κατάκτησης του τίτλου, η Σέλτικ «έκλεισε θέση» στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της περιόδου 1966-67, μία διοργάνωση (Κύπελλο Πρωταθλητριών τότε) η οποία ήταν ακόμα στα «σπάργανα». Μόνο τέσσερις ομάδες είχαν κατακτήσει το τρόπαιο έως τότε, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπενφίκα και οι δύο μεγάλες του Μιλάνου, Μίλαν και Ίντερ. Τα Βρετανικά «κλαμπ» είχαν φτάσει μέχρι τα ημιτελικά και αυτό με δυσκολία.
Ομάδες όπως η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ. Γιουνάιτεντ, η Τότεναμ, η Ρέιντζερς, η Νταντί Γιουνάιτεντ και η Χιμπέρνιαν είχαν φτάσει μέχρι την πηγή χωρίς να πιουν νερό. Η Σέλτικ όμως τα κατάφερε αν και δεν «έπεσε» πάνω στα μεγαθήρια (Ρεάλ και Ίντερ) στα προημιτελικά. Η ομάδα του Στιν, νίκησε και απέκλεισε με τη σειρά τη Ζυρίχη, τη Ναντ, τη Βοιβοντίνα (σημαντική δύναμη εκείνη την περίοδο), την Ντούλκα Πράγας (πανίσχυρη ομάδα της εποχής και αυτή που απέκλεισε τον Άγιαξ του Κρόιφ) και έφτασε στον τελικό όπου θα αντιμετώπιζε την Ίντερ.
Μια Ίντερ η οποία φάνταζε το απόλυτο φαβορί για το τρόπαιο. Και είχε σηκώσει τα προηγούμενα δύο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1964, 1965) και το εγχώριο πρωτάθλημα δύο σερί χρονιές. Μιλάμε πλέον για τους μεγάλους «νερατζούρι» του Ελένιο Ερέρα, κατά πολλούς ιδρυτή και εμπνευστή του «κατενάτσιο», την γνωστή σε όλους «Grande Inter». 
Αυτή η ομάδα ήταν το μεγάλο φόβητρο της εποχής, με παίκτες όπως οι Ματσόλα, Πίτσι, Σουάρες, παικτών που μόνο στην όψη τρόμαζες. Έμεινε στην ιστορία για το άσχημο κατά πολλούς «στο μάτι» στυλ ποδοσφαίρου. Ένα αμυντικό στυλ παιχνιδιού, με τον Ερέρα να κερδίζει τα παιχνίδια ακόμα και με «μισό μηδέν», και τον τύπο της εποχής να τους κατηγορεί για αντιποδόσφαιρο. H Σέλτικ του Στιν όμως μπόρεσε και έκανε το απόλυτο «θαύμα». Εκείνο το βράδυ της 25ης Μαίου του 1967 στο γήπεδο της Λισσαβώνας (Estadio Nacional) πάνω από 45.000 θεατές είχαν μαζευτεί για να δουν την Ίντερ να σηκώνει το τρόπαιο. Ο Στιν όμως και τα παιδιά του, είχαν διαφορετική γνώμη. Αν και το παιχνίδι ξεκίνησε με ένα πολύ γρήγορο γκολ των Ιταλών (πέναλτι που εύστοχα εκτέλεσε ο Ματσόλα) μόλις στο 7′ λεπτό, οι Σκωτσέζοι μπόρεσαν και αντεπεξήλθαν στο κατενάτσιο και έκαναν την ισοφάριση με τον Γκέμελ στο 63′ λεπτό. 
Το γκολ της νίκης πέτυχε ο Τσάλμερς στο 84′ λεπτό, με ένα κεραυνό που ο τερματοφύλακας της Ιταλών δεν μπόρεσε να αποκρούσει.
Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα κατακεραύνωναν την Ίντερ του Ερέρα και εκθείαζαν τη Σέλτικ του Στιν. Η ισπανική «El Mundo Deportivo» έγραφε׃ «Ήταν μοιραίο, αργά ή γρήγορα αυτή η Ίντερ του «κατενάτσιο» και των οριακών αποτελεσμάτων θα πλήρωνε για το αντιποδόσφαιρό της».
Ήταν η ίδια εφημερίδα που έδωσε το προσωνύμιο׃ «Τα λιοντάρια της Λισσαβώνας» στην Σέλτικ. Η ομαδάρα του Στιν κέρδισε συνολικά 10 πρωταθλήματα Σκωτίας, τα 9 από αυτά ήταν συνεχόμενα, αποτελώντας ρεκόρ που κρατούσε μέχρι το 1997 (το έσπασε η Ρέιντζερς της περιόδου 1989-97) καθώς και από ένα Κύπελλο και Λιγκ Καπ Σκωτίας. Από τότε και ύστερα βέβαια κανένας Σκωτσέζικος σύλλογος δεν έχει κάνει κάτι ανάλογο στην Ευρώπη, η Σέλτικ έφτασε στον τελικό το 1970 αλλά έχασε από την Φέγενορντ. Ήταν η ομάδα που άνοιξε τον δρόμο προς την επιτυχία για τους Βρετανικούς συλλόγους καθώς ένα χρόνο μετά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νικώντας την Μπενφίκα με 4-1 κατέκτησε και αυτή το τρόπαιο. 
Μία δεκαετία αργότερα θα έρθει και η Λίβερπουλ (1977-78), η Νότιγχαμ Φόρεστ του μεγάλου Μπράιαν Κλαφ (1979-80) και η Άστον Βίλα (1981) να συμπληρώσουν το παζλ μίας από τις πιο επιτυχημένες δεκαετίες των Αγγλικών συλλόγων. Το παράδειγμα της Σέλτικ όμως θα μείνει για πάντα στα κιτάπια της ιστορίας του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ως ένα ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα σπάσει κάποια ομάδα της εποχής μας, μετά και τον νόμο Μπόσμαν και την παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου. Θα μείνει εκεί ως τρανό παράδειγμα μιας παρέας παιδιών που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά στην ίδια γειτονιά και στο τέλος κατέκτησαν την Ευρώπη!!
