- Πρώτο αθλητικό άρθρο του 2025.
Με έναν τεράστιο παίκτη που άφησε εποχή. Πάμε να το δούμε μαζί. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, η οικογένεια, οι φίλοι και αυτοί που τον αγαπούσαν, τον πάνε στην τελευταία του κατοικία. Αν είναι και κάποιος με σπουδαίο έργο πίσω του, τότε, η χώρα τον τιμάει και πενθεί. Τι γίνεται όμως, αν κάποιος που φεύγει από τη ζωή, βάζει δύο χώρες να μαλώνουν και να έχουν κόντρα για το ποιά από τις δύο κρατήσει το σώμα του?(!) Ναι έχετε λίγο μείνει άφωνοι, λίγο σαν στήλη άλατος και είστε ξαφνιασμένοι. Αυτό ακριβώς κατάφερε ο σημερινός μας ήρωας. Ο μεγαλύτερος Παραγουανός παίκτης όλων των εποχών, που λατρεύτηκε στην Αργεντινή. Τόσο πολύ, που όταν έκανε το τελευταίο του ταξίδι, η χώρα του τάνγκο δεν έδινε το σώμα του, για να ταφεί στην Παραγουάη. Αυτό θα πει αιώνια ευγνωμοσύνη. Πραγματικά αυτός δεν πέθανε και δε θα σβήσει ποτέ! Η μνήμη του θα είναι για πάντα εδώ.
Ειδικά για όλους εμάς τους οπαδούς της Ιντεπεντιέντε (ανάμεσα τους και ο υπογράφων)! Των «κόκκινων διαβόλων» (diablos rojos) της Αργεντινής.
Ας τα δούμε όλα αναλυτικά όπως κάνουμε πάντα. Ο Αρσένιο Ερίκο (Arsenio Pastor Erico Martínez) γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1915. Το μέρος που άνοιξε τα μάτια του και είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ήταν η Ασουνσιόν της Παραγουάης. 
Ο μπαμπάς του ήταν Ιταλός και μάλιστα ποδοσφαιριστής. Φαινόταν ότι το να παίξει για τη Νασιονάλ ήταν κληρονομικό. Υπέγραψε σε ηλικία μόλις 11 ετών, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα και των αδελφών του. Κληθείς για το ντεμπούτο του σε ηλικία 15 ετών, εδραιώθηκε ως εξτρέμ σε απίστευτα νεαρή ηλικία. Ωστόσο, αυτό θα ήταν βραχύβιο. Δύο χρόνια μετά την καριέρα του στη Νασιονάλ, ο 17χρονος Ερίκο προσφέρθηκε εθελοντικά για στρατιωτική θητεία. Παρόλο που τα συνολικά γκολ που πέτυχε δεν έχουν επαληθευτεί μέχρι σήμερα, κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Νασιονάλ αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ήταν ήδη σε όλους γνωστό ότι ήταν ένας απίστευτος σκόρερ και η μονάδα του που βρισκόταν στο Πουέρτο Κασάντο, τον έστειλε σπίτι του. Πίστευαν ότι θα υπηρετούσε καλύτερα τη χώρα του εντός γηπέδου και όχι εκτός αυτού!! Έτσι εντάχθηκε στην ομάδα του Ερυθρού Σταυρού που συγκεντρώθηκε από το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Παραγουάης. 
Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα για τους τραυματίες, η ομάδα θα περιόδευε την Αργεντινή και την Ουρουγουάη. Έπαιξαν συνολικά 26 αγώνες, χάνοντας μόνο επτά. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας στάσης στην Αβεγιανέδα που ο ίδιος τράβηξε τα βλέμματα της Ιντεπεντιέντε. Οι «κόκκινοι διάβολοι» εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από το ταλέντο του, που πλήρωσαν αμέσως δώδεκα χιλιάδες πέσος για τη μεταγραφή του μαζί με ένα ποσό πέντε χιλιάδων πέσο για το συμβόλαιο του! 
Απίστευτο ποσό για την εποχή! Εκείνη την στιγμή φάνηκε, ακόμα παραπάνω, εκτός από σπουδαίος ποδοσφαιριστής και πόσο τεράστιος άνθρωπος ήταν. Όλα τα χρήματα τα που πήρε τα δώρισε στον Ερυθρό Σταυρό της Παραγουάης.
Όλα αυτά με την στρατιωτική θητεία και τον Ερυθρό Σταυρό τα αναφέραμε, γιατί δυστυχώς είχε ξεσπάσει πόλεμος. Ας τα δούμε με τη σειρά. Το art of football δεν είναι μόνο αθλητικές ιστορίες αλλά και ιστορία, γεωγραφία, πολιτισμός, τέχνες, μουσική και επιστήμη. Τον Σεπτέμβριο του 1932 ξέσπασε πόλεμος μεταξύ Βολιβίας και Παραγουάης. Ως αποτέλεσμα, το εγχώριο ποδόσφαιρο στην Παραγουάη πήγε πίσω κατά τη διάρκεια του πολέμου. 
Ο συγκεκριμένος (πόλεμος ή αλλιώς «Ο πόλεμος της Δίψας), ήταν μια τρίχρονη σύγκρουση με αφορμή υποτιθέμενα κοιτάσματα πετρελαίου. Ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο πρώτος πόλεμος του πετρελαίου, καθώς αναμίχθηκαν σε αυτόν και γνωστές πετρελαϊκές εταιρίες, η αμερικανική «Standard Oil» στο πλευρό της Βολιβίας και η γνωστή μας «Shell», στο πλευρό της Παραγουάης. H περιοχή του Γκραν Τσάκο, στα σύνορα Βολιβίας και Παραγουάης, αποτελεί μια από τις πλέον αφιλόξενες του πλανήτη. Πρόκειται για μια σχεδόν ακατοίκητη περιοχή εύρους 250.000 τετραγωνικών μιλίων δυτικά του ποταμού Παραγουάη, στις ανατολικές παρυφές της οροσειράς των Άνδεων, εντός του εδάφους της Αργεντινής, της Παραγουάης και της Βολιβίας. 
Η περιοχή είναι εντελώς άνυδρη, στα δυτικά, προς τις Άνδεις και εκεί σημειώνονται οι ετήσιες υψηλότερες θερμοκρασίες στη Νότια Αμερική. Στα ανατολικά το τοπίο μεταβάλλεται σε πυκνή ζούγκλα, ανθυγιεινή και επικίνδυνη, γεμάτη δηλητηριώδη έντομα και ερπετά. Δεν είναι παράξενο ότι στο ακραίο αυτό περιβάλλον κατοικούσαν ελάχιστοι άνθρωποι. Το παράξενο ήταν ότι δύο χώρες οδηγήθηκαν σε πολεμική σύγκρουση διεκδικώντας το, στην πλέον αιματηρή σύγκρουση στην Αμερικανική Ήπειρο, τον 20ο αιώνα.
Στην περιοχή ζούσαν κυρίως Ινδιάνοι Γκουαράνι, υπήκοοι της Παραγουάης. 
Βολιβιανοί πολίτες δεν κατοικούσαν σχεδόν καθόλου στην περιοχή, ούτε η Βολιβία ενδιαφερόταν. Μόνο κάποιοι Βολιβιανοί επιχειρηματίες είχαν καταθέσει μια πρόταση για τη δημιουργία ενός λιμανιού στον ποταμό Παραγουάη. Όλα άλλαξαν το 1928 όταν ανακαλύφθηκε πετρέλαιο στους πρόποδες των Άνδεων, σε έδαφος της Αργεντινής. Αμέσως το ενδιαφέρον για την περιοχή φούντωσε. Μη έχοντας τα μέσα, εκείνη την εποχή, να ελέγξουν αν πράγματι υπήρχε πετρέλαιο, τόσο η Βολιβία, όσο και η Παραγουάη, ήλπιζαν ότι θα υπήρχε πετρέλαιο και στην υπόλοιπη περιοχή και ειδικά στο βόρειο Τσάκο (Chaco Boreal). Οι δύο χώρες αμέσως βρήκαν συμμάχους γνωστές πετρελαϊκές εταιρίες, με την αμερικανική «Standard Oil» να αναλαμβάνει τις έρευνες για λογαριασμό της Βολιβίας και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που θα ανακάλυπτε. Ενώ αντίθετα η «Shell» ενεργούσε για λογαριασμό της Παραγουάης. 
Η «Standard Oil» είχε ήδη αναλάβει την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου που είχαν ανακαλυφθεί στην ανατολική Βολιβία. Η ίδια εταιρία, στα πρώτα στάδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τροφοδοτούσε με καύσιμα τη ναζιστική Γερμανία. Από την πλευρά της η Παραγουάη είδε στην προοπτική εξόρυξης πετρελαίων από το Τσάκο, μια χρυσή ευκαιρία για να ξεφύγει από την ένδεια. Το 1928 Βολιβιανοί δημιούργησαν ένα οχυρωμένο στρατόπεδο στον ποταμό Παραγουάη.
Οι Παραγουανοί επιτέθηκαν και κατέστρεψαν το βολιβιανό οχυρό και όλες τις εγκαταστάσεις. Ακολούθησε σειρά συνοριακών επεισοδίων, τα οποία όμως δεν κλιμακώθηκαν σε ανοικτή σύγκρουση, με τη μεσολάβηση της Κοινωνίας των Εθνών. 
Ωστόσο η ειρήνη δεν έμελλε να διαρκέσει. Στις 15 Ιουνίου του 1932 βολιβιανά στρατεύματα επιτέθηκαν στο οχυρό «Κάρλος Αντόνιο Λόπεζ» των Παραγουανών και το κατέλαβαν ύστερα από σύντομη μάχη. Ο πόλεμος άρχισε και έληξε μετά από τρία χρόνια αιματηρών μαχών. Η Βολιβία ζήτησε ανακωχή στις 10 Ιουνίου του 1935. Όταν η ανακωχή τέθηκε σε ισχύ, δύο μέρες αργότερα, η Παραγουάη κατείχε το σύνολο σχεδόν της περιοχής του Τσάκο. Η τελική συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε το 1938 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής της απέδωσε 52.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της περιοχής, δηλαδή τα 2/3 του βόρειου Τσάκο. Οι απώλειες των αντιμαχομένων ήταν πολύ σοβαρές. Συνολικά οι νεκροί έφτασαν τους 100.000 από τους οποίους τα 3/5 ήταν βολιβιανοί. Οι αιχμάλωτοι Βολιβιανοί ξεπέρασαν τους 30.000. Άλλοι 10.000 Βολιβιανοί στρατιώτες είχαν λιποτακτήσει ή αυτοτραυματιστεί, σημάδι της κατάρρευσης του ηθικού τους. Στο τμήμα του Τσάκο που δόθηκε στην Παραγουάη πάντως δεν βρέθηκε πετρέλαιο!! 
Αντίθετα, στο μικρό κομμάτι που απέμεινε στη Βολιβία ανακαλύφθηκαν, πολλά χρόνια αργότερα, κοιτάσματα φυσικού αερίου και μικρότερα πετρελαίου. Στην ουσία μακροπρόθεσμα ήταν η κερδισμένη (αν και σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει πραγματικός νικητής). Τότε όμως η Βολιβία πήγε να καταστραφεί. Οι νεκροί της ήταν 65.000 άνθρωποι! Αν σκεφτούμε ότι η χώρα τότε ήταν κάτι λιγότερο από 3.000.000 κατοίκους, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες ήταν καταστροφικές. Επειδή και οι δύο πλευρές όμως έπαθαν ζημιά τα άλλαξαν όλα. 
Μετά τον πόλεμο, οι ηγέτες των δύο χωρών έθεσαν την ανάγκη να αλλάξουν πορεία στις πολιτικές τους για να επιτύχουν ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες τους.
Υπήρξαν πέντε συνέπειες αυτού του πολέμου. Οι κύριες ήταν η εμφάνιση σοσιαλιστικών πολιτικών κομμάτων, ο σχηματισμός συνδικαλιστικών ενώσεων και η αναδιάρθρωση του στρατού. Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά. 1) Νέα πολιτικά κόμματα σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Στη Βολιβία, οι στρατιώτες είχαν δει τα αποτελέσματα των πολιτικών τους κυβερνώντων και είχαν υποστεί πολλές απώλειες. 
Για το λόγο αυτό και για την ήττα των στρατευμάτων τους στη σύγκρουση, προσελκύονταν από ιδέες πιο σοσιαλιστικής φύσης. Οι στρατιώτες συνειδητοποίησαν ότι η χώρα τους δεν ήταν τόσο πλούσια και ισχυρή όσο είχαν οδηγήσει μέχρι τότε και αποφάσισαν να ιδρύσουν νέα πολιτικά κόμματα για να αλλάξουν την πορεία της χώρας τους. Το σημαντικότερο ήταν το POR, βασισμένο στην ιδεολογία του Τρότσκι, το PIR, του μαρξιστικού προσανατολισμού και το MNR, εθνικιστικού χαρακτήρα. 2) Κίνηση των δικαιωμάτων των Ινδών. Μετά τον πόλεμο του Τσάκο, οι αυτόχθονες Ινδοί της Βολιβίας ίδρυσαν έναν αγροτικό σύλλογο στην Κλίζα. Ο κύριος λόγος ήταν ότι και πριν αλλά και μετά τον πόλεμο, αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας σχεδόν χωρίς δικαιώματα. Φοβούμενοι από το αγροτικό κίνημα της Κλίζα, οι γαιοκτήμονες αποφάσισαν να ρίξουν τους Ινδιάνους στις φυτείες τους και έτσι να αποφύγουν οποιαδήποτε πρόοδο σε αυτό το θέμα. Ωστόσο, αυτή η μετακίνηση έφερε τον σπόρο και έλαβε νομικές και εργατικές μεταρρυθμίσεις στις επόμενες δεκαετίες.
3) Σχηματισμός συνεταιρισμών ανθρακωρύχων. Μία από τις βασικές ιδέες των σοσιαλιστικών κινημάτων που είχαν εξαπλωθεί σε όλο τον πληθυσμό ήταν η ανάγκη να εθνικοποιήσουν τα ορυχεία. Ως πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου, δημιουργήθηκαν διάφορα συνδικάτα εργαζομένων. Τα σημαντικότερα ήταν το Υπουργείο Εργασίας και η Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων της Βολιβίας. 4) Αναδιάρθρωση του στρατού. Μετά την καταστροφή του πολέμου στη Βολιβία, η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση αποφάσισε ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτε παρόμοιο και ο Πρόεδρος Σαλαμάνκα καταδικάστηκε. Μετά την υπογραφή της ειρηνευτικής συνθήκης, μια από τις βασικές ανησυχίες της χώρας ήταν να ξαναγίνει ένας ισχυρός στρατός. Για το λόγο αυτό είχαν τη βοήθεια πολλών ξένων χωρών, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Τσεχοσλοβακία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. 5) Ανακάλυψη μεγάλων αποθεμάτων φυσικού αερίου. 
Αν και το πετρέλαιο που πιστεύεται ότι υπήρχε στην περιοχή δε βρέθηκε ποτέ, η Βολιβία βρήκε μεγάλες κοιλότητες φυσικού αερίου στο έδαφος που διατηρούσε. Χάρη σε αυτές είναι σήμερα η δεύτερη στον τομέα αυτό στη Λατινική Αμερική, πίσω μόνο από τη Βενεζουέλα.
Μετά την αναφορά μας στον πόλεμο που είναι δυστυχώς ότι χειρότερο υπάρχει στον πλανήτη επιστρέφουμε στον «αθάνατο» παικταρά. Όπως είδαμε παραπάνω η Ιντεπεντιέντε τον έκανε δικό της με τεράστιο ποσό.
Και εκείνος το ανταπέδωσε όσο δεν πήγαινε άλλο. Έκανε το ντεμπούτο του για τους «κόκκινους διαβόλους» (Diablos Rojos) στις 5 Μαΐου του 1936 και άρχισε να δείχνει γιατί είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «κόκκινος άλτης-χορευτής». Αν και αυτό ήταν μόνο ένα από τα προσωνύμια του που ήταν ατέλειωτα!! Ένα απίστευτο γκολ πέτυχε κόντρα στη Μπόκα Τζούνιορς στις 12 Αυγούστου του 1934. Σκόραρε σαν σκορπιός. Το πρώτο γκολ που μπήκε έτσι σε αγώνα ποδοσφαίρου. Την ίδια χρονιά μάλιστα, τότε που οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν τη σημερινή δημοσιότητα ο Αρσένιο ήταν εξώφυλλο στο πασίγνωστο περιοδικό «El Gráfico». Μεγάλη τιμή για εκείνη την εποχή. Αν και την άξιζε απόλυτα! Μέχρι σήμερα παραμένει ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα της Αργεντινής!!! Έβαλε 295 γκολ σε334 παιχνίδια. Απίστευτος! Στη δεύτερη θέση είναι ο Άνχελ Λαμπρούνα της Ρίβερ Πλέιτ και αυτός με 295 γκολ αλλά σε 515 αγώνες. Φανταστείτε τη διαφορά μεταξύ των συνολικών παιχνιδιών που αγωνίστηκε ο καθένας. Σκεφτείτε μόνο πόσες δεκαετίες έχουν περάσει, πόσοι εκατοντάδες ποδοσφαιριστές και παραμένει πρώτος! 
Τις 3 πρώτες του σεζόν σκόραρε 56 γκολ σε 65 εμφανίσεις. Ωστόσο, αυτά τα στατιστικά στοιχεία θα ήταν ωχρά σε σύγκριση με τη σεζόν του 1937. Σε μια εποχή όπου το πρωτάθλημα της Αργεντινής θεωρούνταν το καλύτερο στον κόσμο, ο «Ημίθεος της Αβεγιανέδα» έκανε κάτι ανεπανάληπτο και μοναδικό. Πέτυχε 61 γκολ σε 29 παιχνίδια. Η ομάδα όμως τερμάτισε δεύτερη πίσω από τη Ρίβερ Πλέιτ. Το ανεξήγητο είναι ότι τη χρονιά αυτή είχε σπάσει το πόδι του και δεν αγωνίστηκε σε πολλά παιχνίδια. Αφού ανέκαμψε, θύμισε σε όλους το ταλέντο του παίρνοντας την Ιντεπεντιέντε από το χέρι και την έκανε πρωταθλήτρια δύο συνεχόμενες χρονιές το 1938 και το 1939.
Ο «The Red Jumper» με το δικό του απαράμιλλο στυλ σκόραρε 82 γκολ σε 62 εμφανίσεις. Πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938 έκανε κάτι που τον ανέβασε στα μάτια όλων όσο δεν πήγαινε άλλο. 
Του προσφέρθηκε ένα υπερβολικό ποσό για να παίξει στην εθνική ομάδα της Αργεντινής, αλλά το απέρριψε, κερδίζοντας τον έπαινο στο ευρύ κοινό (της Αργεντινής) επειδή παρέμεινε πιστός στη χώρα καταγωγής του. Ένα ακόμα αξιοπερίεργο έγινε κατά τη διάρκεια της σεζόν του 1938. Μια τοπική καπνοβιομηχανία η «Piccardo», που παρήγαγε τα επώνυμα και περίφημα τσιγάρα «Cigarillos 43», πρόσφερε σε όποιον σκόραρε ακριβώς 43 γκολ ένα έπαθλο δύο χιλιάδων πέσος, παρά το γεγονός ότι ο Ερίκο είχε σκοράρει 61 φορές την προηγούμενη σεζόν. Με τυπικό και εύκολο για εκείνον τρόπο, ο Αρσένιο έφτασε στον στόχο. Αυτό συνέβη στις 18 Δεκεμβρίου στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Έβαλε το γκολ που χρειαζόταν και στο υπόλοιπο του αγώνα έδινε ασίστ στους συμπαίκτες του. 
Τελικό σκορ 8-2 και πρωταθλήτρια. Φυσικά τα χρήματα στη συνέχεια μοιράστηκαν στην ομάδα. Το 1939 ο τίτλος πήγε πάλι στην κόκκινη πλευρά της Αβεγιανέδα!!
Η συνέχεια ωστόσο δεν ήταν καλή για τον πρωταγωνιστή μας. Έπαθε μόλυνση που τον ανάγκασε να χάσει πολλούς αγώνες. Έτσι μια μακρά περίοδο έβλεπε τα παιχνίδια από την κερκίδα. Το 1942, ως δανεικός, επέστρεψε στην πατρίδα του. Ξανά στην ομάδα της Νασιονάλ. Ο δανεισμός έγινε με την έγκριση των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Ιντεπεντιέντε.
Και όχι απλά πήγε αλλά την βοήθησε με την ηγετική του παρουσία να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Φυσικά μετά την επόμενη χρονιά επέστρεψε στον αγαπημένο του σύλλογο. Η επιστροφή του με μια μειωμένη απόδοση για τα δικά του πάντα δεδομένα. Γιατί για κάποιον άλλον 53 γκολ σε 104 εμφανίσεις θα ήταν σούπερ. Το 1946 ήταν η τελευταία του σεζόν με τα κόκκινα. 
Το 1947 πήρε μεταγραφή στην Ουρακάν. Αλλά δυστυχώς αγωνίστηκε μόλις σε 7 παιχνίδια χωρίς να σκοράρει. Οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν σε ησυχία. Έχοντας τα καλύτερά του χρόνια πίσω του, ο «The Dancing Devil» αποσύρθηκε από την τα γήπεδα το 1949. Η τελευταία φανέλα που φόρεσε ήταν της Νασιονάλ το 1949. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Αργεντινής το 1938, το 1939 και ένα πρωτάθλημα Παραγουάης το 1942. Δύο κύπελλα Κόπα Ιμπαργκούρεν το 1938 και το 1939. Ένα κύπελλο Κόπα Αντριάν Εσκομπάρ το 1939 και τέλος δύο κύπελλα Κόπα Αλντάο το 1938 και το 1939.
Όταν αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση αποφάσισε να συνεχίσει να ζει στην Αργεντινή.
Αν και πήγαινε πολύ συχνά και στην Παραγουάη. Έκανε μια σύντομη καριέρα ως προπονητής. Αλλά δεν είχε ανάλογη επιτυχία ως προπονητής. Αυτό που παθαίνουν τεράστιοι ποδοσφαιριστές, που γίνονται προπονητές το έπαθε και εκείνος. Ανέλαβε τη Νασιονάλ, και στη συνέχεια πήγε στη Κλαμπ Σολ Ντε Αμέρικα. Εκεί τα πήγε αρκετά καλά. Την οδήγησε στη δεύτερη θέση της Παραγουάης το 1957. Στην προσωπική του ζωή το 1960 παντρεύτηκε την Aurelia Blanco. Όμως δεν απέκτησαν παιδιά. Το 1970 τιμήθηκε στην Ασουνσιόν της Παραγουάης κατά τη διάρκεια ενός φιλικού αγώνα που έγινε στο «Estadio Defensores del Chaco». Το παιχνίδι όπως καταλάβατε όλοι ήταν μεταξύ της Αργεντινής και της Παραγουάης. Το 1977 χρειάστηκε να του κόψουν το αριστερό πόδι, αυτό προκάλεσε επιπλοκές στο αίμα και τελικά πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 23 Ιουλίου του 1977. Ο άνθρωπος που κάποιοι υποστήριξαν ότι είχε περισσότερα παρατσούκλια παρά γκολ έπεσε στο έδαφος οριστικά. 
Την επόμενη του θανάτου του γινόταν ο αγώνας μεταξύ της Ρίβερ και της Ιντεπεντιέντε. Το παιχνίδι διεξάγονταν στο στάδιο «Estadio Tomas Adolfo Duco» έδρα της Ουρακάν.
Θα κάνουμε μια μικρή παρένθεση εδώ να σας πούμε γιατί ονομάστηκε έτσι το συγκεκριμένο γήπεδο. Χτίστηκε μεταξύ 1941 και 1947. Το στάδιο πήρε το όνομά του από τον αντισυνταγματάρχη Tomas Adolfo Duco, πρόεδρο της Ουρακάν σε τρεις περιόδους (1938-45, 1949, 1952-54) και θεωρήθηκε ως ο καλύτερος πρόεδρος στην ιστορία της ομάδας. Και αυτό γιατί ήταν ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της ανακατασκευής του γηπέδου στη δεκαετία του 1940. Ο ίδιος φυλακίστηκε και περιορίστηκε στο νησί Martín García. 
Μετά την αποφυλάκισή του, επέστρεψε στον σύλλογο, και εκλέχτηκε ξανά πρόεδρος του συλλόγου το 1949. Το νέο γήπεδο (που κατασκευάστηκε για να αντικαταστήσει τις ξύλινες κερκίδες με κατασκευές από σκυρόδεμα) άνοιξε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1947, σε αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς. Η Ουρακάν κέρδισε με 4-3. Ωστόσο, εγκαινιάστηκε επίσημα στις 10 Νοεμβρίου του 1949, όταν η Ουρακάν κέρδισε την ομάδα την Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη με 4-1. Τον Σεπτέμβριο του 1967, το στάδιο ονομάστηκε «Estadio Tomas Adolfo Duco», προς τιμήν του πιο αξιοσημείωτου προέδρου του συλλόγου, ο οποίος ήταν επίσης η κινητήρια δύναμη στην κατασκευή του γηπέδου, και πρώην παίκτης.
Μετά από την παρένθεση μας για το γήπεδο, επιστρέφουμε στην επόμενη μέρα που «έφυγε» ο Αρσένιο για πάντα. 
Οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων της αγαπημένης του Ιντεπεντιέντε αλλά και της Ρίβερ Πλέιτ τραγουδούσαν εν χορώ׃ «Se siente, se siente, Erico está presente (Το νιώθουμε, το νιώθουμε, ο Ερίκο είναι μαζί μας)». Η Ιντεπεντιέντε που του όφειλε τα πάντα και έγινε τεράστια δύναμη χάρη σε εκείνον, πλήρωσε τα έξοδα της κηδείας του. Έτσι ο Ερίκο θάφτηκε στο νεκροταφείο του Μορόν, λίγο έξω από το Μπουένος Άιρες. Από τότε ξεκίνησε μια μακροχρόνια διελκυστίνδα μεταξύ δύο κρατών που τον θεωρούσαν δικό τους. Και μάλωναν για τα οστά του που θα έπρεπε να είναι. Λες και ήταν Άγιος!! Δεκαετίες αργότερα, το 2010, η Νασιονάλ θα μετονομάσει το γήπεδό της σε «Estadio Arsenio Erico» προς τιμήν του. 
Δεν είναι όμως το μοναδικό, αφού τμήματα του σταδίου «Defensores del Chaco» στην Παραγουάη και του σταδίου «Libertadores de América» στην Αβεγιανέδα φέρουν επίσης το όνομα του. Την ίδια χρονιά το 2010 επιτέλους οι δύο χώρες τα βρήκαν. Οι πολιτικές του σχέσεις είχαν βελτιωθεί και συμφωνήθηκε ότι ο «Αεροπόρος» επρόκειτο να πετάξει σπίτι του στην Παραγουάη όπου τελικά θα ξεκουραστεί ανάμεσα στους συμπατριώτες του!!
Η κληρονομιά που άφησε θα μείνει για πάντα στην ιστορία. 
Είχε τεχνική, φινέτσα, φινίρισμα, και στον αέρα ήταν λες και είχε μαγικά φτερά στα πόδια. Πηδούσε στον Θεό και σκόραρε απίστευτα γκολ με κεφαλιές. Μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου, όπως ο Βραζιλιάνος επιθετικός Λεονίντας (Leonidas da Silva) και ο Παραγουανός Ντέλφιν Κάσερες (Delfín Benítez Cáceres) θεωρούσαν τον Αρσένιο Ερίκο ως έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία. Ο Αργεντινός επιθετικός Φραντσίσκο Βαράλλο (Francisco Varallo) τον θυμόταν׃ «Ως ένα φαινόμενο που υπερτερούσε και έβαζε συνέχεια γκολ με κεφαλιές λόγω των θεαματικών αλμάτων του σε ύψος».
Θα κλείσουμε το αφιέρωμα μας για τον «κόκκινο διάβολο που χόρευε» με τα λόγια του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ο ίδιος ο Ντι Στέφανο τον θεωρούσε ως τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών και ήταν για τον ίδιο πηγή έμπνευσης. Τα ακριβή του λόγια ήταν׃ «Ήταν ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία. Ήταν κορυφαίος σκόρερ, χορευτής, ιδιοφυΐα για τις κεφαλιές και τα τακουνάκια. Ο Ερίκο δεν έτρεχε, γλιστρούσε… μπορούσε να πηδήξει τους πάντες και μπορούσε να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα σαν τους θεούς»…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
