Στο «μαγικό» χώρο του ποδοσφαίρου έχουμε δει πολλές «θρυλικές» μορφές. 
Είτε στο πράσινο χόρτο, είτε στους πάγκους. Όμως εκεί που χτυπά η καρδιά είναι στις κερκίδες. Εκεί που υπάρχουν τα χρώματα, οι φωνές, η έκσταση, τα κασκόλ και οι σημαίες. Εκεί που υπάρχουν οι φίλαθλοι και πάνω απ’ όλα οι οπαδοί. Και μόνο ένας οπαδός παγκοσμίως έρχεται στο μυαλό όλων. Ο Ισπανός Μανουέλ Κάθερες Αρτεσέρο είναι ο πιο διάσημος φίλαθλος της εθνικής Ισπανίας. Ο περίφημος «Μανόλο» έχει γίνει γνωστός στα πέρατα του κόσμου, καθώς εδώ και 43 χρόνια με τα τύμπανά του δίνει τον ρυθμό στους υπόλοιπους φίλους της «κόκκινης» (la roja), προκειμένου να ενισχύουν την προσπάθεια των Ισπανών διεθνών μέσα στον αγωνιστικό χώρο. 
Αναγνωρίζεται εύκολα από τον μεγάλο μπερέ του, την κόκκινη φανέλα με το νούμερο 12 και το διάσημο τύμπανο του μπάσου, «El bombo de España» (Το τύμπανο της Ισπανίας), το οποίο χτυπά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Ακουμπάει στο μπαρ στο προπονητικό κέντρο της Ισπανίας φορώντας την επίσημη φόρμα του. Όταν τρέχει στον αγωνιστικό χώρο πριν από τους αγώνες, δέχεται μια τεράστια επευφημία και ο κόσμος τον σταματά στο δρόμο και του ζητάει αυτόγραφα και φωτογραφίες. Δεν είναι όμως ποδοσφαιριστής. 
Εμφανίζεται σε αμέτρητες διαφημίσεις και η γνώμη του για την ομάδα αναζητείται ευρέως, ενώ δεν ανήκει καν στο δυναμικό της ομάδας. Είναι απλώς θαυμαστής. Όχι απλά ένας θαυμαστής αλλά Ο ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ. Πιο γνωστός ως׃ «Μανόλο, αυτός με το τύμπανο» (Manolo el del Bombo). Με το τύμπανο, τον μπερέ και τη ρουτίνα πριν τον αγώνα, καθισμένος στην μπάρα που βλέπει το γήπεδο της Βαλένθια, το θρυλικό «Μεστάγια» (Mestalla). Δεν πίνει, δεν καπνίζει, αλλά το μπαρ του αγκαλιάζει το άλλο του «βίτσιο». Το μουσείο του Μανόλο, «το μουσείο του ποδοσφαίρου σου», είναι σοβατισμένο με δημοσιεύματα, ενώ τύμπανα κρέμονται από το ταβάνι, δίπλα σε λαμπτήρες σε σχήμα ποδοσφαίρου, και υπάρχουν φωτογραφίες παντού. 
Ο Μανόλο και το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Mανόλο και ο Βασιλιάς με τη Βασίλισσα της Ισπανίας, ο Mανόλο και τρεις δεκαετίες των παικτών της Ισπανίας.
Ποιος είναι όμως ο «Manolo el del Bombo»?
Το παρατσούκλι του προέρχεται από το γεγονός ότι παίζει τύμπανο στους αγώνες της εθνικής του ομάδας. Η λέξη για το τύμπανο στα ισπανικά είναι «bombo», κάτι που κάνει το ψευδώνυμό του να μεταφράζεται κυριολεκτικά σε׃ «Το τύμπανο της Ισπανίας». 
Αν και τόσο για τους παίκτες όσο και για τους οπαδούς της Ισπανίας, είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς ένα παιχνίδι χωρίς εκείνον στις εξέδρες, μόλις στα τριάντα του άρχισε να παρακολουθεί τους αγώνες της Ισπανίας. Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1949. Στην πόλη Σαν Κάρλος ντελ Βάλε. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών μετακόμισε με την οικογένεια του στην Ουέσκα. Πριν γίνει ο διασημότερος οπαδός, συνήθιζε να κάνει μια αρκετά τακτική και ήσυχη ζωή. Σίγουρα, ήταν πραγματικός λάτρης του ποδοσφαίρου, αλλά το πιο ακραίο που πήγε ήταν να ανοίξει μια παμπ αφιερωμένη στην αγαπημένη του ομάδα, τη Βαλένθια. Μιλώντας για την παμπ του, η τοποθεσία της βρίσκεται λίγα τετράγωνα μακριά από το γήπεδο των «νυχτερίδων» το ιστορικό «Μεστάγια», γεγονός που την κάνει αγαπημένο μέρος των υποστηρικτών της. Έκανε το μπαρ μουσείο ποδοσφαίρου με απίστευτα πράγματα. 
Εικόνες, φωτογραφίες, μπλούζες, κασκόλ, σημαίες χωρών και αναμνήσεις. Πως όμως έγινε γνωστός σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη? Ο ίδιος θυμάται και λέει׃ «Όλα ξεκίνησαν πριν από 40 χρόνια. Μεγάλωσα στην Ουέσκα, η οποία έχει παράδοση στα ντραμς. Μια μέρα σήκωσα ένα και άρχισα να παίζω. Άρχισα να υποστηρίζω ομάδες στην Ουέσκα, περιφερειακές. Ο πρώτος μου αγώνας με Ισπανία στο εξωτερικό ήταν στην Κύπρο για τα προκριματικά του EURO το 1979, αλλά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 ήταν όταν ακολούθησα πραγματικά την εθνική ομάδα και είμαι εδώ από τότε.
Κάποτε έκανα ωτοστόπ στους αγώνες, έκανα 16.000 χιλιόμετρα το ‘82. Ο τρόπος που παίζει η Ισπανία τώρα έχει κινητοποιήσει τον κόσμο. Κοιτάζω πίσω 25 χρόνια και θα ήμουν σε ένα γήπεδο με 20 οπαδούς ή ακόμα και στις εξέδρες μόνος μου. Δεν χτύπησα το τύμπανο για κανέναν. Εκτός από τους παίκτες. Τώρα, είναι τελείως διαφορετικό. Δεν είχα χρήματα, ο κόσμος με απέρριπτε. Αλλά ποτέ δεν τα παράτησα και τώρα με έχουν αγκαλιάσει όλοι».
Σίγουρα, εντυπωσιάστηκε με την ατμόσφαιρα στις εξέδρες, αλλά του πήρε άλλα τρία χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι η καριέρα του οπαδού του ποδοσφαίρου ήταν αυτό που έκανε. 
Γεννήθηκε για να κάνει αυτό. Ήταν 1982 όταν τράβηξε πάνω του τα βλέμματα του έθνους. Σε αυτό το σημείο, ήταν ήδη ένθερμος υποστηρικτής της Ισπανίας, επομένως δεν επρόκειτο να χάσει ούτε ένα παιχνίδι της ομάδας του στο Παγκόσμιο Κύπελλο που φιλοξενούσε η χώρα του. Ευτυχώς για ίδιο, τα παιχνίδια που έπαιξε η Ισπανία έγιναν όλα στο «Μεστάγια» (Mestalla) ή όπως ονομαζόταν παλιά, «Λουίς Καζανόβα» (Estadio Luis Casanova). Το 1982, η μορφή του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν τέτοια που μετά την πρώτη φάση των ομίλων, οι ομάδες τοποθετήθηκαν σε τέσσερις διαφορετικούς ομίλους 3 ομάδων, με αγώνες στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη. 
Η Ισπανία έπρεπε να παίξει τους αγώνες της στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» στην πρωτεύουσα της χώρας, τη Μαδρίτη.
Η απόσταση μεταξύ της Μαδρίτης και της γενέτειρας του Μανόλο, της Βαλένθια, είναι περίπου 300 χιλιόμετρα, επομένως αυτές τις μέρες, θα μπορούσατε να είστε εκεί σε μια ώρα αν πηγαίνατε με αεροπλάνο. Όμως, πριν από σαράντα χρόνια, τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν πολύ πιο ακριβά από σήμερα. Και χωρίς κανέναν να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του, ο Μανόλο έπρεπε να κάνει ωτοστόπ. 
Από τότε, σύμφωνα με τις δικές του εκτιμήσεις, ο Μανόλο έχει κάνει σχεδόν 16 χιλιάδες χιλιόμετρα με ωτοστόπ για να είναι με την ομάδα του. Φυσικά, οι προσπάθειές του δεν πέρασαν απαρατήρητες, έτσι γρήγορα έγινε ο αγαπημένος του έθνους. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα είδος σύμβολο της εθνικής ομάδας της Ισπανίας. Οι παίκτες της εθνικής έγιναν φίλοι του και τελικά άρχισαν να πληρώνουν για τα ταξίδια του. Και καθώς η ποιότητα της Ισπανίας αυξανόταν, τόσο ανέβαινε και η δική του δημοτικότητα. Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είδε την Ισπανία να εξελίσσεται από μια μέτρια εθνική ομάδα σε μια διεκδικήτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. 
Και μετά ήρθε το 2010, η χρονιά που επρόκειτο να διεξαχθεί το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο σε αφρικανικό έδαφος. Με παίκτες όπως ο Τσάβι, ο Ράμος, ο Κασίγιας, ο Βίγια,ο Ινιέστα στο γήπεδο και ο Μανόλο ελ ντελ Μπόμπο στις εξέδρες, η Ισπανία έμοιαζε προορισμένη να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Όταν μια πλακέτα παραδόθηκε στον βασιλιά Χουάν Κάρλος εκ μέρους όλων των οπαδών του ποδοσφαίρου της Ισπανίας, ο Μανόλο ήταν η προφανής επιλογή για να κάνει την παρουσίαση. Στη Νότια Αφρική, κοίταξε το βασιλικό κουτί για να βρει τον πρίγκιπα Φελίπε της Αστούριας, τον διάδοχο του θρόνου της Ισπανίας, που του έκανε νεύμα να έρθει και να του πει ένα γεια. 
Τώρα, είναι μέλος της επίσημης αποστολής, όταν το λεωφορείο φτάνει στο προπονητικό στρατόπεδο της Ισπανίας το πρωί, είναι μεταξύ του προσωπικού της ομοσπονδίας. Οι παίκτες τον χαιρετούν. Τον ξεχωρίζουν οι τηλεοπτικές κάμερες. Η Ισπανία τον πληρώνει για να ταξιδέψει μαζί τους. Ο ίδιος διηγείται׃ «Στην αρχή, πέρασα πολύ άσχημα. Αλλά οι παίκτες ήταν ευγνώμονες για την υποστήριξη και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας το θεώρησε καλό. Τώρα ταξιδεύω μαζί τους. Πληρώνουν την πτήση, τα ξενοδοχεία και τα εισιτήρια. Είμαι πολύ ευγνώμων που μπορώ να ταξιδέψω μαζί τους. Μερικές φορές, οι άνθρωποι με πειράζουν, με αποκαλούν «pesetero» (άρπαγα χρημάτων) ή ελεύθερο. Δεν πληρώνομαι τίποτα. Έλειπα από το σπίτι για ένα μήνα, απλήρωτος. Αλλά ακόμα και τότε οι άνθρωποι με κατηγορούσαν. Πλήρωνα για το φαγητό και τα υπόλοιπα, από τα χρήματα του μπαρ και τις διαφημίσεις που έκανα».
Το τουρνουά ήταν αυτό που περίμενε ο ίδιος για περισσότερα από 30 χρόνια. Όμως, η ατυχία τον έπληξε λίγο πριν το παιχνίδι με την Παραγουάη στις 3 Ιουλίου. 
Στη Νότια Αφρική, αρρώστησε με πνευμονία. Ακριβώς όταν τα πράγματα έδειχναν καλά, μετά από 30 χρόνια υποστήριξης στην Ισπανία. Φαινόταν ότι θα έχανε το σημαντικότερο γεγονός της εθνικής και παρά τις προσπάθειες των γιατρών της Ισπανίας, έπρεπε να πετάξει πίσω στην πατρίδα για να λάβει θεραπεία. Όμως ο Μανόλο δεν είχε σκοπό να αφήσει μια ασθένεια να τον σταματήσει από το να υποστηρίζει την ομάδα του. Επέστρεψε αμέσως για να παρακολουθήσει τον ημιτελικό με τη Γερμανία, καθώς και τον ιστορικό τελικό που είδε την Ισπανία να σηκώνει το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία. 
Θυμάται ακόμα και τώρα με αγωνία και λέει׃ «Είχα έξι κήλες και όταν άρχισα να βήχω ένιωσα ότι το συκώτι μου ανεβαίνει. Ήταν απελπιστικά άβολα. Οι γιατροί της ομοσπονδίας με περιέθαλψαν αλλά δεν ήταν καλό. Έπρεπε να επιστρέψω στην Ισπανία. Ευτυχώς, μπόρεσα να επιστρέψω στη Νότια Αφρική για τον τελικό. Έχασα μόνο τον αγώνα της Παραγουάης. Ήμουν εκεί για τον ημιτελικό με τη Γερμανία και τον τελικό. Οι φίλοι μου αστειεύονταν και μου έλεγαν ότι θα επιστρέψεις σε 10 μέρες. Σκέφτηκα ότι θα πεθάνω χωρίς να μας δω να είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές, μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να μου λείψει να συμβεί επιτέλους. Αλλά επέστρεψα για να δω την Ισπανία να κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο και να χτυπάω το τύμπανο μου. Και τώρα μπορώ να πεθάνω».
Σε ηλικία 73 ετών, ο Μανόλο εξακολουθεί να είναι ένθερμος οπαδός της εθνικής ομάδας της Ισπανίας. 
Και δεν έχει σκοπό να αποσυρθεί. Και γιατί θα έπρεπε? Είναι ο αγαπημένος του έθνους και ένα είδος γούρι για την ομάδα. Επιπλέον, μπορεί να ταξιδεύει δωρεάν, χάρη στην ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Σε αντάλλαγμα, μπορεί να κάνει αυτό που του αρέσει περισσότερο να παίζει τύμπανο ενώ παίζει η ομάδα του. Όμως, το καλοκαίρι του 2018 στη Ρωσία του αρνήθηκαν αυτόν τον ρόλο. Οι ρωσικές αρχές τον εμπόδισαν να πάρει το τύμπανο του στο γήπεδο, κάτι που τον προσέβαλε σοβαρά. Ο Μανόλο έφτασε τόσο μακριά για να ζητήσει από τον πρωθυπουργό της Ισπανίας να παρέμβει, αλλά δεν ωφέλησε. 
Και χωρίς να τους στηρίξει ο πιο διάσημος θαυμαστής τους, η εθνική δεν τα πήγε πολύ καλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην πραγματικότητα, έπεσαν νοκ άουτ στη φάση των 16 από τη διοργανώτρια Ρωσία στα πέναλτι, στο Μουντιάλ που κατέκτησε η Γαλλία. Τέσσερα είναι τα τύμπανα που έχουν μια ιδιαίτερη αξία στα μάτια του διάσημου Ισπανού. Πρόκειται γι’ αυτά που τον… συνόδευαν στα EURO 2008 και 2012, που κατέκτησε η «κόκκινη», εκείνο που είχε μαζί του στο ιστορικό Μουντιάλ του 2010 που ολοκληρώθηκε με θρίαμβο των Ισπανών και αυτό που του έκλεψαν κατά την διάρκεια του φιλικού αγώνα με την Κολομβία. Θυμάται ο «Μανόλο׃ «Ο Τύπος σε όλον τον κόσμο είχε ασχοληθεί με το θέμα, όλοι έψαχναν το τύμπανό μου. Τελικά βρέθηκε από στρατιώτες στην Μαδρίτη. Η πολύ μεγάλη δυσκολία στη ζωή του ήταν η περίοδος της πανδημίας του κορονοϊού. 
Αναγκάσθηκε να κλείσει το μπαρ που διατηρούσε στην Βαλένθια, λόγω των επιπτώσεων που προκαλεί η πανδημία του κορονοϊού. Ο Μανόλο, ο πιο πιστός φίλαθλος της Εθνικής Ισπανίας, σκέφτεται σοβαρά να βγάλει σε δημοπρασία το θρυλικό ταμπούρλο του, ώστε να έχει να αγοράσει φαγητό! Συγκινημένος είπε׃ «Οι καιροί είναι δύσκολοι για εμένα, όπως και για όλους τους Ισπανούς. Αγόρασα αυτήν την επιχείρηση, επειδή περιμέναμε τα «Fallas» (τα μεγάλα φεστιβάλ στην περιοχή της Βαλένθια που διεξάγονται τον Μάρτιο) και τους αγώνες του πρωταθλήματος (La Liga). Αλλά οι αγώνες αναστέλλονται, οι «Fallas» έχουν ακυρωθεί και τα πάντα έχουν γίνει περίπλοκα. Αποφάσισα να το πουλήσω, αφού είναι κλειστό, (το μπαρ-μουσείο του, που ονομάζεται El Bombo), επειδή έχω πολλά χρέη».
Κατά συνέπεια καλείται να ζήσει με τη σύνταξή του, που είναι μικρότερη από 1.000 ευρώ. Συγκεκριμένα παίρνει μια σύνταξη 800 ευρώ, τα 420 εκ των οποίων πάνε στην υποθήκη του σπιτιού.
Γεγονός που τον οδήγησε στην σκέψη να πουλήσει ένα από τα διάσημα τύμπανά του. Απεγνωσμένος σε ραδιοφωνική εκπομπή με λέξεις να βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του׃ «Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ιερά, ωστόσο. Θα μπορούσα να βάλω τη δημοσιότητα στο τύμπανο και θα μπορούσα να χρεώσω πολλά, αλλά δεν θα το κάνω. «El bombo no se mancha» (Το τύμπανο δεν λερώνει). Όμως τώρα είναι αλλιώς. Συχνά ήθελαν να αγοράσουν το τύμπανό μου, αλλά πάντα έλεγα ότι δεν θα το πουλούσα για τίποτε στον κόσμο. 
Τώρα, ίσως χρειαστεί να το κάνω. Θα πρέπει να πουλήσω το ταμπούρλο για να μπορέσω να φάω. Πάντα έλεγα ότι ποτέ δεν θα το πουλούσα, αλλά κάποιες φορές μου πρόσφεραν χρήματα γι’ αυτό και ίσως το βγάλω σε δημοπρασία… Δεν ξέρω τι θα κάνω. Παρακαλώ, ζητώ βοήθεια σε όλους: Τύπο, ομάδες, φιλάθλους. Έχασα πολλά χρήματα αυτούς τους τελευταίους μήνες επειδή δεν μπόρεσα να ανοίξω. Και όταν επιτραπεί να ανοίξουν τα μαγαζιά, με τους αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, δεν ξέρω αν θα μπορώ». Πρόσθεσε ο φίλαθλος σύμβολο του ισπανικού ποδοσφαίρου, η απεγνωσμένη έκκληση του οποίου πιθανότατα θα κινητοποιήσει πολλούς ανθρώπους, ώστε να τον βοηθήσουν. 
Εσείς, άλλωστε, ξέρετε πολλούς φιλάθλους για τους οποίους να έχει γραφτεί τραγούδι? Ευτυχώς βρέθηκε λύση. Οι νέοι ιδιοκτήτες αγόρασαν την επιχείρηση με πολύ παραπάνω χρήματα και από σεβασμό τα άφησαν όλα ίδια μέσα. Χωρίς να κάνουν ούτε μία αλλαγή. Το «Manolo del Bombo» δεν είναι απλώς ένα μπαρ, αλλά ένα πραγματικό Μουσείο. Τα εκθέματα είναι αφιερωμένα στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Οι αριθμοί στις πινακίδες και ο αριθμός των σημαιών αλλάζουν συνεχώς και ο ηλικιωμένος ντράμερ ελπίζει ότι το τελευταίο του τουρνουά θα διεξαχθεί στην πατρίδα του. Ως εκ τούτου, ζητά από όλους να ψηφίσουν την Ισπανία ως οικοδέσποινα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026. Μέχρι αυτή τη στιγμή, ο διάσημος θαυμαστής θα είναι 77 ετών. 
Αν όλα πάνε καλά, αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι το δωδέκατο του. Στο μπαρ-Μουσείο μπορείτε να βρείτε τα εμβλήματα πολλών ομάδων, και όχι μόνο ισπανικών. Θαυμαστές από όλο τον κόσμο φέρνουν στον ντράμερ τα κασκόλ των κλαμπ τους, τα οποία κρεμάει στο ταβάνι. Στο μπαρ, μπορείτε να μάθετε πολλά για την ιστορία του ποδοσφαίρου, συμπεριλαμβανομένου του ρωσικού ποδοσφαίρου. Αν κρίνουμε από τα κασκόλ, τον χώρο έχουν ήδη επισκεφθεί οπαδοί της Λοκομοτίβ, της ΤΣΣΚΑ, της Ροστόφ, της Ζενίτ, ακόμη και της ομάδας χόκεϊ του κόκκινου στρατού!!
Έτσι θα μπορεί να νιώθει ήσυχος και να συνεχίσει να κάνει το υπέροχο σόου και να δίνει το ρυθμό στην ισπανική αρμάδα. Στους αγαπημένους «φούριος ρόχας». Οι θαυμαστές δεν γίνονται πολύ διάσημοι. Ο άνθρωπος που άμεσα έγινε ο 12ος παίκτης της εθνικής ομάδας, την οποία έχει παρακολουθήσει περίπου 400 φορές, σε δέκα Μουντιάλ και οκτώ Euro!! 
Από τότε, ο ντράμερ έχει χάσει μόνο μερικούς αγώνες και πάντα για σοβαρό λόγο. Έχει ακολουθήσει την Ισπανία παντού και έχει φτάσει να συμβολίζει την εθνική ομάδα, ωστόσο υπάρχει σχεδόν μια ήσυχη μελαγχολία πάνω του. Ίσως επειδή το 1987 επιστρέφοντας από ένα τουρνουά διαπίστωσε ότι η γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του τον είχαν εγκαταλείψει. Η γυναίκα του δεν άντεξε τα συνεχόμενα ταξίδια του, πήρε τα τέσσερα παιδιά και άφησε οριστικά τον άντρα της. Μετά από αυτό, παραμένει εργένης. Για αυτό το γεγονός είπε׃ «Έχασα τα πάντα για το ποδόσφαιρο. Την οικογένειά μου, την επιχείρησή μου, τα χρήματά μου, τα πολλά. Αλλά θα το έκανα ξανά αύριο. 
Δεν υπάρχει τίποτα σαν να εκπροσωπείς τη χώρα σου. Μια μέρα με παράτησε η οικογένειά μου. Γιατί? Επειδή λίγο πολύ τους είχα εγκαταλείψει. Επειδή ήμουν πάντα με την Ισπανία». Στη συνέχεια, όμως, επιμένει: «Αυτό είναι το μέρος μου. Από τότε που βρήκα την αιτία της ζωής μου πριν από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, δεν ήμουν ποτέ δυστυχισμένος»!!
Λένε ότι απ’ όλα τα ασήμαντα πράγματα, το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό. Αυτό σίγουρα δεν ισχύει στην περίπτωση του Manuel Cáceres Artesero. Για αυτόν τον απίθανο τύπο το ποδόσφαιρο είναι το παν! Ο υπεροπαδός, φίλαθλος και «σταυροφόρος» της Ισπανίας πέτυχε παγκόσμια φήμη για το ποδοσφαιρικό του πάθος, όμως τα πάντα είχαν πολύ υψηλό τίμημα.
Έχασε τη γυναίκα του, την οικογένειά του και κατέστρεψε την επιχείρησή του, όλα λόγω της άνευ όρων αγάπης του για το όμορφο αυτό παιχνίδι. Αυτή είναι η ιστορία του «Manolo el del Bombο», του πιο διάσημου ποδοσφαιρόφιλου στον πλανήτη, που το όνομα του έχει γίνει κρασί και για χάρη του έχει γραφτεί τραγούδι προς τιμήν του! Μπορούμε εδώ να κάνουμε μάλιστα και έναν παραλληλισμό. Όπως την ιστορία του μικρού τυμπανιστή που πήγε με μοναδικό δώρο το τύμπανο του στον Ιησού Χριστό. Μπορούμε ακόμα και να αλλάξουμε τους στίχους και να κλείσουμε έτσι׃ «Μου παν έλα να πάμε να δεις, την εθνική Ισπανίας ως την άκρη της γης. 
Κολλημένος προσκυνητής στο γήπεδο αυτό, το γκολ θέλω να δω το φωτεινό. Ραπαπάμ ραπαπάμ. Να πάω στο Παγκόσμιο ξανά, πέρα μακριά, πέρα μακριά. Μες στη νύχτα οπαδός μοναχός, κανένας δε με πίστευε και ήμουν φτωχός. Όμως το τύμπανο αξίζει πολλά, και θα το χτυπάω μια ζωή με χαρά. Ραπαπάμ ραπαπάμ. Το πιο ωραίο σκοπό θα παίξω εγώ, για το κόκκινο. Μες στο στάδιο οι φίλαθλοι πετούν, και όλοι μέσα τους παρακαλούν. Το γκολ μπαίνει και οι πάντες ξεσπούν, είναι χρυσό τη δόξα ζητούν. Ραπαπάμ ραπαπάμ. Όταν βλέπω τον Ίκερ μπροστά, να σηκώνει την Κούπα ψηλά, η καρδιά μου χτυπά και μου γελά και μου γελά»…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
