Ξανά εδώ. Όπως πάντα πιστοί στο ραντεβού μας, με εσάς τους αγαπημένους μας αναγνώστες. 
Στο πρώτο μέρος είδαμε τη σύνδεση των δύο χωρών. Δεν μιλήσαμε για ποδόσφαιρο όσο για άλλα πιο ενδιαφέροντα θέματα που δεν γνωρίζατε. Τώρα όμως ήρθε η στιγμή για μπάλα. Αρχίζουμε. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης (ισπανικά: Selección de fútbol de Uruguay) είναι γνωστή παγκοσμίως. Το οξύμωρο, αξιέπαινο και όπως λένε οι ισπανόφωνοι «maravilla» (που σημαίνει θαύμα, απίστευτη ομορφιά κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια) είναι πως μια τόσο μικρή χώρα, έχει τόσες μεγάλες επιτυχίες!! Ας τα δούμε με τη σειρά όλα. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας (AUF) ιδρύθηκε το 1900. Φυσικά έχει τον έλεγχο της ποδοσφαιρικής ομάδας και είναι μάλιστα από τα πρώτα και ιδρυτικά μέλη της ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας Νοτίου Αμερικής (CONMEBOL). 
Το παρατσούκλι της, ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα της και είναι ένα από τα πιο γνωστά στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Η περίφημη «La Celeste» (Το μπλε του ουρανού). Το πρώτο επίσημο παιχνίδι της το έδωσε στις 20 Ιουλίου του 1902 απέναντι στην Αργεντινή. Αν και η αρχή δεν ήταν ιδανική. Μάλλον η χειρότερη θα λέγαμε πιο σωστά.
Ο αγώνας διεξήχθη στο «Paso del Molino». Οι Αργεντινοί επικράτησαν εύκολα με 6-0 μπροστά σε 8.000 θεατές. Το παράξενο είναι ότι πριν από το 1916, η Ουρουγουάη έπαιξε περισσότερους από 30 αγώνες, εκ των οποίων όλοι εκτός από έναν ήταν εναντίον της Αργεντινής!! Στην πρώτη επίσημη διοργάνωση, που ήταν το εναρκτήριο Κόπα Αμέρικα του 1916 η Ουρουγουάη έκανε φοβερές εμφανίσεις. Κέρδισε τη Χιλή και τη Βραζιλία. Ενώ έφερε ισοπαλία ενάντια στην Αργεντινή. Με αυτό το αποτέλεσμα κατάφερε να κερδίσει το πρώτο της μεγάλο τουρνουά. Στο πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής του 1917, η Ουρουγουάη φιλοξένησε τη διοργάνωση και διατήρησε τον τίτλο κερδίζοντας κάθε αγώνα. 
Το Κόπα Αμέρικα του 1919 είδε την πρώτη ήττα της Ουρουγουάης στη διοργάνωση, μια ήττα με 1-0 σε πλέι οφ με τη Βραζιλία που πήγε σε δύο περιόδους παράτασης, τον μεγαλύτερο αγώνα του Κόπα Αμέρικα στην ιστορία. Το ρεκόρ παραμένει μέχρι σήμερα!!
Αφού κέρδισε το πρωτάθλημα της Νότιας Αμερικής και του 1924 ταξίδεψε στο Παρίσι. Όχι απλά πήγε αλλά προσήλθε, ως η πρώτη ομάδα της Νότιας Αμερικής που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το άθλημα που όλοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο στους συγκεκριμένους (Ολυμπιακούς Αγώνες) είχε μια πολύ μεγάλη ιδιαιτερότητα. Ήταν το πρώτο «ανοιχτό» πρωτάθλημα για επαγγελματίες, αλλά επίσης διοργανώθηκε απευθείας από τον Caetano Heras Manuel Fiochetta και τη ΦΙΦΑ. Ως εκ τούτου, το τουρνουά θα αναγνωριστεί εκείνη την εποχή (και εκ των υστέρων) ως ισοδύναμο σε αξία με το Παγκόσμιο Κύπελλο. 
Η Ουρουγουάη θα εξαλείψει τη Γιουγκοσλαβία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, την Ολλανδία και τελικά την Ελβετία για να γίνει ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής του ποδοσφαίρου. Επιπλέον, μετά τη νίκη στον τελικό, η Ουρουγουάη επινόησε άθελα της την παράδοση του γύρου της τιμής για να ευχαριστήσει τους φιλάθλους στο Παρίσι. Στο Ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου του 1928, η Ουρουγουάη θα διατηρήσει τον παγκόσμιο τίτλο της αφού κέρδισε την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τελευταία την Αργεντινή με 201 στον επαναληπτικό του τελικού (ο πρώτος αγώνας ήταν ισοπαλία μετά την παράταση).
Μετά τον διπλό Ολυμπιακό θρίαμβο, η Ουρουγουάη επιλέχθηκε ως η διοργανώτρια χώρα για το εναρκτήριο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πραγματοποιήθηκε το έτος 1930, την εκατονταετηρίδα του πρώτου συντάγματος της χώρας. Κατά τη διάρκεια αυτού του τουρνουά,κέρδισε όλους τους αγώνες της ενάντια στο Περού, τη Ρουμανία και τη Γιουγκοσλαβία. 
Στον τελικό, έχανε με 2-1 από την Αργεντινή. Όμως στο δεύτερο ήρθε η ποδοσφαιρική καταιγίδα!! Θριαμβευτική νίκη με 4-2 και στο «Σεντενάριο» (Estadio Centenario) γίνεται ο χαμός. Πανηγυρισμοί, εθνική υπερηφάνεια, και ατελείωτη χαρά. Ήταν το τρίτο συνεχόμενο μεγάλο τουρνουά που κατακτούσε. Στο πέρασμα των χρόνων και άλλες εθνικές το πέτυχαν όπως η Βραζιλία, Γερμανία, Ισπανία. Αλλά η Ουρουγουάη θα είναι πάντα η πρώτη. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Μετά από αυτό το τουρνουά, θα μποϊκοτάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, λόγω της άρνησης ορισμένων ευρωπαϊκών ομάδων να συμμετάσχουν στην έκδοση του 1930. Για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938, η Γαλλία επιλέχθηκε ως οικοδεσπότης, σε αντίθεση με προηγούμενη συμφωνία για εναλλαγή των πρωταθλημάτων μεταξύ Νότιας Αμερικής και Ευρώπης, οπότε η Ουρουγουάη αρνήθηκε και πάλι να συμμετάσχει. 
Θα μπορούσε να έχει άλλα δύο Μουντιάλ στην κατοχή της, αλλά οι ηθικές αξίες αυτού του λαού ήταν πάντα πάνω από τα τρόπαια. Η χρυσή γενιά της Ουρουγουάης αποσύρθηκε μετά τη νίκη του πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής του 1935, νικώντας την Αργεντινή με 3-0 στον τελικό. Αυτός ήταν ο συνολικός 7ος τίτλος αυτής της γενιάς, ο οποίος εξακολουθεί να είναι το ρεκόρ για τους περισσότερους σημαντικούς τίτλους στη διεθνή ιστορία του ποδοσφαίρου, μετρώντας τους 4 Νοτιοαμερικανούς (1917, 1923, 1924, 1926) και τρεις παγκόσμιους τίτλους (1924, 1928, 1930).
Στη δεκαετία του 1940, η Ουρουγουάη σημείωσε άλλη μια επιτυχία. Κατέκτησε το όγδοο πρωτάθλημα της Νότιας Αμερικής το 1942. Σε μια περίοδο μάλιστα που η Αργεντινή σάρωνε τα πάντα. Καθώς το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν παιζόταν εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αυτό το πρωτάθλημα έγινε η προτεραιότητα. Το 1950, ξανά πήγε σε Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά από το 1930. Αυτή τη φορά, θα έμπαινε σε έναν τελικό όμιλο. Να θυμίσουμε εδώ, ότι ήταν το μοναδικό Μουντιάλ που δεν έγινε τελικός, αλλά ο πρωταθλητής βγήκε μέσα από έναν όμιλο με τις κορυφαίες ομάδες. Ισοφάρισε την Ισπανία σε 2-2 και κέρδισε με 3-2 τη Σουηδία. 
Ομαδάρες πραγματικά. Στις 16 Ιουλίου του 1950, έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη μέχρι τότε. Και μία από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο μέχρι σήμερα. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου. Η γηπεδούχος Βραζιλία γιόρταζε ήδη. Όλη η χώρα ήταν σε μια τεράστια χαρά. Και αυτό γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα, ήταν στο γήπεδο της και ακόμα και με ισοπαλία κατακτούσε τον τίτλο. Το «Μαρακανά» μπροστά σε ένα κοινό με 173.850 παραληρούσε. Και δεν ήταν τόσοι οι θεατές. Οι ιστορικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι το πλήθος ξεπέρασε τις 200.000. Θα μείνουμε σε αυτό το παιχνίδι αρκετά. Είναι ο αγώνας που δε θα ξεχαστεί ποτέ!
Συχνά στην ιστορία του αθλητισμού, κρίνεται σκόπιμο και απαραίτητο, να μπει ένα όριο στη χρήση της λέξης τραγωδία. Μία χαμένη ανθρώπινη ζωή, δεν μπορεί να μπει στην ίδια συζήτηση με μία ταπεινωτική ήττα. Είτε αυτή η ζωή χάνεται άμεσα, είτε αλλάζει μία για πάντα. 
Το καλοκαίρι του 2014, όταν η Βραζιλία ηττήθηκε με 7-1 από τη Γερμανία εικόνες από το Μινεϊράο έκαναν τον γύρο του κόσμου. Είχαν περάσει 66 χρόνια από τη βραδιά που το νεοσύστατο «Μαρακανά» βίωσε το ανάλογο δικό του δράμα, μόνο που τότε ο φακός δεν μπόρεσε να αποτυπώσει πλήρως τα όσα διαδραματίστηκαν. Σε μία παραλλαγή του γνωστού γνωμικού, χίλιες εικόνες δεν θα ήταν ικανές να φανερώσουν τι συνέβη εκείνη τη μέρα στο συγκεκριμένο γήπεδο. Πώς ένα παιχνίδι σημάδεψε δύο ζωές. Τις οποίες άλλαξε για πάντα. Στην κυριολεξία μέχρι το τέλος της ζωής τους. Από τη μία ο λυτρωτής της Ουρουγουάης, Γκίτζια και από την άλλη ο παρίας της Βραζιλίας, Μπαρμπόζα. Ο πρώτος δήλωνε περήφανα πως׃ «Μόνο ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Παύλος ο δεύτερος και εγώ καταφέραμε να σωπάσουμε το Μαρακανά», ενώ ο Μπαρμπόζα από την άλλη, μιλώντας μετά από χρόνια, ανέφερε πως׃ «Η μέγιστη ποινή της Βραζιλίας είναι 30 χρόνια, αλλά η δική μου φυλάκιση διαρκεί 50, χωρίς να είμαι υπεύθυνος». 
Με άλλα λόγια, όταν το ποδόσφαιρο ξεπερνά κατά πολύ τις τέσσερις γραμμές, αλλά και τα επιτρεπόμενα όρια. Οι γηπεδούχοι είχαν ξεπεράσει τα όρια και είχαν φτάσει σε σημεία μέγιστης Ύβρις. Η υπεροψία τους ήταν το κάτι άλλο. Είχαν φτάσει σε βλάσφημο βαθμό. Βέβαια, σε αυτό συνέβαλε τόσο η πορεία τους στο Κόπα Αμέρικα της προηγούμενης χρονιάς, όπου πέτυχαν 46 γκολ σε 8 παιχνίδια και το κατέκτησαν, αλλά και η πορεία τους προς την τελευταία αναμέτρηση απέναντι στην Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 1950.
Αφού πέρασαν την πρώτη φάση, βρέθηκαν στον τελικό όμιλο όπου ήταν πραγματικά καταιγιστικοί. Επικράτησαν με 7-1 της Σουηδίας, με 6-1 της Ισπανίας και στην τελευταία αναμέτρηση της διοργάνωσης, αρκούσε το να μην ηττηθούν, όπως σας είπαμε παραπάνω, για να στεφθούν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές.
Η βεβαιότητα ήταν τέτοια εντός κι εκτός ομάδας, που το πρωί της 16ης Ιουλίου κυκλοφόρησαν πρωτοσέλιδα, τα οποία παρουσίαζαν ως νικήτρια τη Βραζιλία, ενώ λέγεται πως ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ, Ζιλ Ριμέ, είχε ετοιμάσει ήδη τον λόγο που θα εκφωνούσε προς τους Βραζιλιάνους στα πορτογαλικά!! Από τον κανόνα δεν ξέφυγε και ο δήμαρχος του Ρίο ντε Τζανέιρο, που απηύθυνε χαιρετισμό προς την ομάδα της χώρας. Μιλώντας προς τους Αντεμίρ, Σίκο, Ζιζίνιο, Ζαΐρ, Μπιγκόντε και τους υπόλοιπους αστέρες, ανέφερε: «Εσείς, που σε λιγότερο από μερικές ώρες θα στεφθείτε πρωταθλητές από εκατομμύρια συμπατριώτες! Εσείς, που δεν έχετε αντίπαλο σε ολόκληρο το ημισφαίριο. Ήδη σας χαιρετώ ως νικητές».
Η προσγείωση, όμως, στην πραγματικότητα ήταν κάτι περισσότερο από επίπονη. Και αυτό γιατί Ουρουγουάη σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων! 
Οι Ουρουγουανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους ακόμα Παγκόσμιους Πρωταθλητές, αφού σε όσες διοργανώσεις προηγήθηκαν, δεν έλαβαν συνειδητά μέρος. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πιο πολύ τους πείσμωσε, παρά τους τρόμαξε. Είχε φροντίσει για αυτό, άλλωστε, ο αρχηγός τους, ο Βαρέλα. Το πρωί πριν την αναμέτρηση, μάζεψε όσα περισσότερα αντίτυπα της «O Mundo» μπορούσε να κουβαλήσει (ήταν η εφημερίδα που κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο «Βραζιλία Πρωταθλήτρια Κόσμου 1950»), τα έστρωσε στην τουαλέτα του ξενοδοχείου που διέμενε η Ουρογουαή και προέτρεψε τους συμπαίκτες του να τα ουρήσουν. Όπως κι έγινε. Υπό αυτές τις συνθήκες, έγινε ξεκάθαρο πως προετοιμάζονταν για πόλεμο. Η ποιότητα των Βραζιλιάνων, αλλά και η ορμή από τις κερκίδες έδωσαν την κατάλληλη ώθηση στους Βραζιλιάνους.
Παρά το καταιγιστικό πρώτο τους ημίχρονο δεν βρήκαν γκολ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο έδειξε να έρχεται η ανακούφιση. Ο Φριάσα στο 47’ λεπτό με δυνατό σουτ θα ανοίξει το σκορ και θα δώσει στην εξέδρα, την εντύπωση πως και με τη βούλα η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο. Οι Ουρουγουανοί, όμως, είχαν άλλη άποψη. Στο 66’ λεπτό ο Σκιαφίνο ισοφάρισε χωρίς να ανησυχήσει τους Βραζιλιάνους. Κακώς. Ένα λεπτό πριν μπει το ματς στο τελευταίο του δεκάλεπτο, στο 79’ λεπτό ο Γκίντζια σημάδεψε την κλειστή γωνία του ανήμπορου να αντιδράσει Μπαρμπόζα και σκόραρε. Το 1-2 δεν άλλαξε. Η Ουρουγουάη μέσα σε 13 λεπτά ανέτρεψε το σκορ και αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου. Ένα ολόκληρο γήπεδο, ένα ολόκληρο έθνος πενθεί. Και δυστυχώς, δεν έμεινε στο πένθος.
Το απόσταγμα του τελικού είναι αποκαρδιωτικό. 
Η Βραζιλία ζούσε για αυτό το τρόπαιο. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Πολλοί φίλαθλοι, μην αντέχοντας το ψυχολογικό βάρος πήδηξαν από τις κερκίδες του σταδίου και αυτοκτόνησαν. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των αγγλικών εφημερίδων, οι γιατροί του γηπέδου αναγκάστηκαν να προσφέρουν πρώτες βοήθειες σε 169 άτομα. Ο επίσημος τραγικός απολογισμός των θυμάτων ανέρχεται στους 90 ανθρώπους, δείχνοντας μία κοινωνία που στήριζε πολλά, σίγουρα παραπάνω από όσα έπρεπε, σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Η εφημερίδα (O Mundo) που πανηγύριζε προκαταβολικά την επόμενη του τελικού είχε τίτλο׃ «Η Βραζιλία είναι νεκρή». Οι ενδεκάδες του ιστορικού τελικού ήταν οι εξής. Ουρουγουάη (Χουάν Λόπες Φοντάνα): Μάσπολι, Γκίτζια, Τεχέρα, Σκιαφίνο, Πέρες, Γκονσάλες, Βαρέλα, Μίγκες, Γκαμπέτα, Αντράδε, Μοράν. Και η Βραζιλία (Φλάβιο Κόστα): Μπαρμπόζα, Αντεμίρ, Αουγκούστο, Μπάουερ, Τσίκο, Ντανίλο, Μπίγκοντε, Φρίασα, Ζαίρ, Ζουβενάλ, Ζιζίνιο.
Ωστόσο, το γενικότερο δράμα εκείνης της βραδιάς, συγκεντρώθηκε στο πρόσωπο ενός ανθρώπου: Του τερματοφύλακα που δέχτηκε το γκολ, του Μοασίρ Μπαρμπόσα. 
Παρότι θεωρούνταν ως ένας από τους κορυφαίους γκολκίπερ της χώρας, αλλά και της εποχής, δέχτηκε δύο γκολ που του στέρησαν τα πάντα. Η κατακραυγή του κόσμου ξέφυγε από το αθλητικό κομμάτι. Έγινε ο «αποδιοπομπαίος τράγος» της ομάδας, αφού κανείς δεν ασχολήθηκε με τους συμπαίκτες του, ενώ αυτός βίωσε ένα άτυπο κοινωνικό «λιντσάρισμα» που κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Το 1993 είχε εκδιωχθεί από προπόνηση της εθνικής ομάδας, ενώ έναν χρόνο αργότερα, εν όψει του Μουντιάλ των ΗΠΑ, ο προπονητής της Βραζιλίας, Μάριο Ζαγκάλο, δεν του επέτρεψε να συναντήσει τον τότε γκολκίπερ της αποστολής, Κλαούντιο Ταφαρέλ. Έτσι μόνος και αποκομμένος από την κοινωνία έζησε ως το 2000, πληρώνοντας για ένα έγκλημα που δεν έκανε, πιο ακριβά από τους σκληρότερους εγκληματίες της χώρας. 
Ήταν τέτοιο το ψυχολογικό βάρος και η απόγνωση που τον οδήγησαν το 1969 στο να κάψει τα ξύλινα δοκάρια της εστίας του Μαρακανά, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να «σπάσει» την κατάρα που τον ακολουθούσε δεκαεννέα χρόνια, αλλά… φευ. Για τους συμπατριώτες του ήταν ένας παρίας. Οι μετέπειτα επιτυχίες της ομάδας με μπροστάρη τον Πελέ, επούλωσαν την πληγή. Ουδείς πίστευε, όμως, πως η Βραζιλία θα ξαναζούσε μία τόσο έντονη στιγμή. Εξήντα έξι χρόνια μετά, όταν η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου γύρισε στη «χώρα του καφέ», η εθνική ομάδα έγραψε ένα νέο μαύρο κεφάλαιο, όταν ηττήθηκε στα ημιτελικά με 7-1 από τη Γερμανία. Ο απόηχος του παιχνιδιού ευτυχώς απείχε χιλιόμετρα από αυτόν του 1950, αλλά πολλοί αναρωτήθηκαν ποια είναι η πιο «μαύρη» στιγμή του ποδοσφαίρου της χώρας. Προσωπικά πιστεύω ότι σαν το 1950 δεν θα υπάρξει ποτέ. Η σημερινή εποχή δεν είναι ίδια με τότε.
Στον αντίποδα Αλσίντες Εντγάρδο Γκίντζια Περέιρα έζησε μια ζωή μυθική μετά από εκείνο το γκολ που έγραψε ιστορία. Στις 29 Δεκεμβρίου του 2009 μάλιστα, η Βραζιλία τίμησε τον παίκτη για το καθοριστικό του γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. 
Ο Γκίντζια επέστρεψε στο Στάδιο «Μαρακανά» σχεδόν 60 χρόνια αργότερα για αυτή την τιμή και αποτύπωσε τα πόδια του σε ένα καλούπι, για να πάρει τη θέση του δίπλα σε κορυφαίους ποδοσφαιριστές όπως ο Πελέ, ο Εουσέμπιο και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ στον «περίπατο της φήμης» του «Μαρακανά». Το 2010 τιμήθηκε με το «Τάγμα Αξίας» της FIFA. Έφυγε από τη ζωή στις 16 Ιουλίου του 2015 σε ηλικία 88 ετών. Ακριβώς τη μέρα που είχε βάλει το γκολ 65 χρόνια πριν!! Αυτό το κατόρθωμα έγινε αναπόσπαστο μέρος της ποδοσφαιρικής ταυτότητας της Ουρουγουάης και πηγή έμπνευσης για τους επόμενους ποδοσφαιριστές με κάθε γενιά που περνούσε.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, η Ουρουγουάη έφτασε στον ημιτελικό για τέταρτη φορά μετά από μια αξιοσημείωτη εκστρατεία νικώντας την Τσεχοσλοβακία, τη Σκωτία και την Αγγλία. Ο ημιτελικός κόντρα στην Ουγγαρία εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους καλύτερους αγώνες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς ισοφάρισε δραματικά το ματς με 2-2, ενώ έχανε με 2-0 στο ημίχρονο. 
Η Ουρουγουάη θα έχανε τελικά με 4-2 στην παράταση, σε αυτό που ήταν η πρώτη της ήττα σε παγκόσμια σκηνή, ένα ρεκόρ τριάντα ετών που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1925!! Στη συνέχεια, απέτυχε να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά στα Προκριματικά του 1958 μετά την ήττα με 5-0 από την Παραγουάη στην Ασουνσιόν . Από εκεί, η Ουρουγουάη διατήρησε μια ανταγωνιστική γενιά στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με παίκτες από τη Νασιονάλ και την Πενιαρόλ, οι οποίοι είχαν κερδίσει πολλούς ηπειρωτικούς και παγκόσμιους τίτλους συλλόγων εκείνη την περίοδο. Το 1962, η Ουρουγουάη είχε ένα σχετικά κακό Παγκόσμιο Κύπελλο, αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων μετά από έναν δραματικό τελευταίο αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση. 
Το 1966, η Ουρουγουάη έφτασε στον προημιτελικό, αφού ισοφάρισε την οικοδέσποινα Αγγλία και νικώντας τη Γαλλία στη φάση των ομίλων. Όμως εκεί η συντριβή με 4-0 από τη Δυτική Γερμανία αμαύρωσε αυτό που είχε θεωρηθεί ως μια θετική πορεία. Η δεκαετία θα κλείσει πανηγυρικά κερδίζοντας το 11ο Κόπα Αμέρικα το 1967 νικώντας την Αργεντινή με 1-0 στο Μοντεβιδέο.
Το 1970, η Ουρουγουάη καθιερώθηκε και πάλι ως μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου όταν προκρίθηκε στον τέταρτο ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό το 1970, χάνοντας από την κορυφαία εθνική όλων των εποχών τη νικήτρια Βραζιλία. 
Μετά από αυτό, ήρθε η μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία του ποδοσφαίρου της χώρας καθώς αποκλείστηκαν στη φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974 και απέτυχαν να προκριθούν στην Αργεντινή το 1978. Μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης άρχισε να βλέπει ελπίδα καθώς η ομάδα κάτω των 20 ετών κέρδισε τέσσερις συνεχόμενους τίτλους της Νότιας Αμερικής από το 1975 έως το 1981, καθώς και να φτάσει στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου U-20 το 1979. Η επιτυχία αυτής της νέας γενιάς θα καρποφορούσε τη δεκαετία του 1980, η οποία ξεκίνησε με την Ουρουγουάη που κέρδισε το Χρυσό Κύπελλο Παγκοσμίων Πρωταθλητών του 1980, ένα τουρνουά που συγκέντρωσε τους προηγούμενους νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου για τον εορτασμό της 50ης επετείου του τουρνουά. Δεν σταμάτησε εκεί. 
Συνέχισε νικηφόρα με τις κατακτήσεις του Κόπα Αμέρικα το 1983 και το 1987. Το 1989 έχασε το τρόπαιο στον τελικό από τη γηπεδούχο Βραζιλία των Ρομάριο και Μπεμπέτο με 1-0. Απέτυχε να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, ενώ το 1986 αποκλείστηκε στη φάση των 16 από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Αργεντινή του Μαραντόνα.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 στην Ιταλία, η Ουρουγουάη αποκλείστηκε στη φάση των 16 από την οικοδέσποινα Ιταλία με 2-0 στη Ρώμη. Στη συνέχεια, η Ουρουγουάη δεν κατάφερε να περάσει στο Μουντιάλ του 1994 μετά την ήττα με 2-0 από τη Βραζιλία στο «Μαρακανά». Πήρε τη ρεβάνς όμως στην έδρα της στο Μοντεβιδέο, όταν τους κέρδισε στο τελικό του Κόπα Αμέρικα το 1995 στα πέναλτι με 5-3.
Στην κανονική διάρκεια είχε λήξει με 1-1. Αργότερα, πάλι αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Για τους προκριματικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 τα κατάφερε. Με νίκη 3-0 στην έδρα της απέναντι στην Αυστραλία, ανέτρεψε την ήττα με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι. Μετά το 1990 θα βρισκόταν ξανά σε τελική φάση Μουντιάλ. Όμως δεν ήταν καλή η παρουσία της. Αποκλείστηκε οριακά στον τελευταίο αγώνα των ομίλων με τη Σενεγάλη αφού την ισοφάρισε με 3-3, αφού με 3-0 στο ημίχρονο. Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 ακόμα μια φορά έπαιξαν στα πλέι οφ εναντίον της Αυστραλίας. Αυτή τη φορά, όμως τα «καγκουρό» χαμογέλασαν και πέρασαν στα πέναλτι στο Σύδνεϋ. Αυτή η απώλεια οδήγησε σε μια βαθιά αλλαγή φιλοσοφίας. Ανέλαβε προπονητής ο εμβληματικός Όσκαρ Ταμπάρες (Oscar Tabarez). 
Εδώ θα σταθούμε γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ακριβώς τι σημαίνει Ουρουγουανός. Κάθισε 15 χρόνια στον πάγκο της εθνικής και τα κατάφερε όλα. Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1947 στο Μοντεβιδέο. Η ποδοσφαιρική του καριέρα δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά ως προπονητής κατάφερε την δεκαετία του ‘80 να ξεχωρίσει, με κορυφαία στιγμή την κατάκτηση του Λιμπερταδόρες με την Πενιαρόλ, και έκατσε στον πάγκο της Εθνικής Ουρουγουάης για πρώτη φορά την διετία 1988-1990. Η πρώτη του δουλειά ήταν δάσκαλος, για αρκετά χρόνια δίδασκε σε σχολεία και ταυτόχρονα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα. Τα τέσσερα χρόνια που ξόδεψε σε Μπόκα Τζούνιορς και Κάλιαρι τον έφεραν στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Στον πάγκο της Μίλαν το 1996, στον οποίο δεν θα καταφέρει να μακροημερεύσει και θα απολυθεί μετά από 23 παιχνίδια. 
Μετά από σύντομες θητείες σε Οβιέδο, Βελέζ και δύο επιστροφές σε Κάλιαρι και Μπόκα Τζούνιορς, θα αναλάβει το 2006 τον πάγκο της Ουρουγουάης για δεύτερη φορά στο πλαίσιο ενός γενικότερου πλαισίου ανάπτυξης του αθλήματος στη χώρα.
H δική του Εθνική Ουρουγουάης, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, ήταν ένα σύνολο έτοιμο να… πεθάνει στο γήπεδο, μία ομάδα απόλυτα παθιασμένη και έτοιμη να παλέψει για κάθε μπάλα, να τρέξει ασταμάτητα και να δώσει τα πάντα για την νίκη σε κάθε παιχνίδι. Το μαχητικό πνεύμα ήταν κάτι που «πέρασε» με το καλημέρα ο Ταμπάρες και τα αποτελέσματα της φιλοσοφίας του ήταν άμεσα. Τέταρτη θέση στο Κόπα Αμέρικα του 2007, τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και νικητής του Κόπα Αμέρικα το 2011. 
Για να καταλάβει κανείς τον χαρακτήρα του ανδρός, αρκούν οι δηλώσεις του με την επιστροφή της αποστολής μετά την τρίτη θέση στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής στο κατάμεστο αεροδρόμιο του Μοντεβιδέο. Είπε׃ «Είμαστε έκπληκτοι, συγκινημένοι, εντυπωσιασμένοι, ενθουσιασμένοι. Πάνω απ’ όλα, όμως, είμαστε ευγνώμονες. Η αγάπη σας ξεπερνά κάθε προηγούμενο, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που βιώνουμε σήμερα. Το ξέρω πως το σωστό και το δίκαιο είναι να γιορτάζουμε τις νίκες, τις επιτυχίες, τα κύπελλα. Σήμερα, όμως, με την αντίδρασή σας και την παρουσίας σας εδώ, αποδεικνύετε ότι το μήνυμα που προσπαθούσα τόσα χρόνια να μεταδώσω, έφτασε στους αποδέκτες του. Η επιτυχία δεν είναι συνδεδεμένη μόνο με τη νίκη. Αλλά με τον μόχθο, με την προσπάθεια, αυτό δίνει αξία σε ότι κάνουμε. Η επιτυχία κρύβεται στις δυσκολίες που συναντάμε κι άλλοτε τις ξεπερνάμε, άλλοτε όχι. Διακρίνεται στον αγώνα της καθημερινής ζωής, συγκεντρώνεται στο ενεργό πνεύμα που διαρκώς θέτει νέες προκλήσεις. Η διαδρομή είναι η ανταμοιβή».
Το 2016 και ενώ απολαμβάνει της καθολικής αποδοχής του ποδοσφαιρικού κόσμου, θα διαγνωστεί με το σύνδρομο «Γκιλέν Μπαρέ». Μια εκφυλιστική ασθένεια, η οποία διαλύει το νευρικό σύστημα του ανθρώπου και προκαλεί τεράστια προβλήματα. 
Ο Ταμπάρες δεν θα το βάλει κάτω. Θα συνεχίσει να καθοδηγεί την Ουρουγουάη είτε με ένα μπαστούνι στον πάγκο, είτε σε ηλεκτρονικό αμαξίδιο! Θα γίνει σύμβολο της μάχης και της θέλησης για ζωή. Μέσα από το ποδόσφαιρο, εξάλλου, ένιωθε ζωντανός. Σύμφωνα με την φημολογία της εποχής, το 2016 είχε αποφασίσει να μην συνεχίσει την προπονητική. Μετά την διάγνωση, όμως, βρήκε το πιο ισχυρό κίνητρο για να παραμείνει «μάχιμος» και δίπλα στα αγαπημένα του παιδιά. Τα λόγια του είναι μάθημα ζωής για όλο τον κόσμο׃ «Η ασθένεια είναι χρόνια, μερικές φορές έχει ταλαντώσεις. Την αντιμετωπίζω με σκληρή φυσιοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή και σε αρμονική συνεννόηση με τους γιατρούς και τις θεραπείες που μου προτείνουν. Σαφώς και έχει αλλάξει η ζωή μου κι αν ποτέ νιώσω ότι τα παιδιά δεν με ακολουθούν στον αγώνα ή ότι με λυπούνται, θα φύγω μόνος μου από τον πάγκο. Μέχρι στιγμής, ευτυχώς, δεν έχει συμβεί. Δεν συμβιώνω με πόνο, αυτή η σπάνια νευροπάθεια μού προκαλεί μόνο κινητικά προβλήματα. Τώρα, χρησιμοποιώ ένα μπαστούνι, άλλες φορές χρειάζομαι πατερίτσες, μερικές φορές το αμαξίδιο, τις καλές μέρες τα καταφέρνω μόνος μου».
Με αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο πρωτομάστορα επέστρεψε στις δόξες της. 
Το 2010 στο Μουντιάλ που έγινε για πρώτη φορά στη «Μαύρη ήπειρο» και συγκεκριμένα στη Νότια Αφρική, μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών διέπρεψε. Με ηγέτες τους Σουάρες, Φορλάν, Καβάνι και Μουσλέρα έκαναν αδιανόητα πράγματα. Η Ουρουγουάη άνοιξε το τουρνουά με μια ισοπαλία χωρίς γκολ κόντρα στη Γαλλία, μετά νίκησε τη Νότια Αφρικής με 3-0 και το Μεξικό με 1-0 αντίστοιχα, τερματίζοντας στην κορυφή του ομίλου της με επτά βαθμούς. Στον δεύτερο γύρο, έπαιξαν με τη Νότια Κορέα, νικώντας τη με 2-1. Μετά το 1970 ξανά στα προημιτελικά. Φοβερό παιχνίδι με την Γκάνα που τελειώνει με 1-1. Και στην παράταση γίνεται μια φάση που μέχρι σήμερα μνημονεύεται. Τελευταία ευκαιρία για τους Αφρικανούς και πέναλτι. Ο Σουάρες πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή, σαν τον καλύτερο τερματοφύλακα μπλόκαρε τη μπάλα με το χέρι. Πέναλτι και κόκκινη κάρτα. 
Ο επιθετικός της Γκάνας Ασαμόα Γκιαν (Asamoah Gyan) το χάνει, η μπάλα πάει δοκάρι και άουτ, ο Σουάρες πανηγυρίζει σαν τρελός από τον πάγκο, και η Ουρουγουάη με 4-2 νικάει στα πέναλτι πηγαίνοντας στα ημιτελικά. Και τον ημιτελικό και τον μικρό τελικό τον χάνουν με 3-2 από Ολλάνδία και Γερμανία. Η τέταρτη θέση ήταν το καλύτερο αποτέλεσμά της εδώ και 40 χρόνια. Μάλιστα δικός της παίκτης ο Ντιέγκο Φορλάν βραβεύτηκε ως ο κορυφαίος παίκτη της διοργάνωσης. Ένα χρόνο αργότερα, κέρδισαν το Κόπα Αμέρικα για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια. Ο Λουίς Σουάρες αυτή τη φορά πήρε το βραβείο του κορυφαίου.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2014 είχαμε το δάγκωμα του Σουάρες στο Μουντιάλ που στέρησε μια καλή πορεία. 
Στη νίκη με 1-0 επί της Ιταλίας, δάγκωσε τον Ιταλό αμυντικό Τζόρτζιο Κιελίνι στον αριστερό του ώμο. Δύο μέρες μετά τον αγώνα, η Πειθαρχική Επιτροπή της ΦΙΦΑ τον απέκλεισε για εννέα διεθνείς αγώνες, τον μεγαλύτερο τέτοιο αποκλεισμό στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, υπερβαίνοντας τον αποκλεισμό των οκτώ αγώνων που επιβλήθηκε στον Ιταλό Μάουρο Τασότι επειδή έσπασε τη μύτη του Ισπανού Λουίς Ενρίκε το 1994. Ο ίδιος έλαβε επίσης απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο (συμπεριλαμβανομένης της εισόδου σε οποιοδήποτε στάδιο) για τέσσερις μήνες και επιβλήθηκε πρόστιμο 82.000 ευρώ. Στο γύρο των 16, η Ουρουγουάη έπαιξε με την Κολομβία αλλά ηττήθηκε με 2-0, αποκλείοντάς την από το τουρνουά. 
Στο Κόπα Αμέρικα του 2015 και του 2016, χωρίς τον σκόρερ της, αποκλείστηκε στους προημιτελικούς και στους ομίλους αντίστοιχα. Μετά από μια επιτυχημένη εκστρατεία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τερματίζοντας δεύτερη, η Ουρουγουάη κατάφερε να φτάσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία. Βγήκε πρώτη θριαμβευτικά στον όμιλο της μετά από τρεις νίκες (με 1-0 επικράτησε στη Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο και με 3-0 τη Ρωσίας) και προκρίθηκε στα προημιτελικά μετά τη νίκη με 2-1 επί της Πορτογαλίας. Ωστόσο, αποκλείστηκε με 2-0 στους προημιτελικούς από την Γαλλία που το κατέκτησε. Στο τελευταίο Μουντιάλ που έγινε στο Κατάρ αποκλείστηκε στη διαφορά γκολ από τον όμιλο.
Σας αναφέραμε αναλυτικά τις αγωνιστικές επιτυχίες, αποτυχίες της τεράστιας αυτής εθνικής ομάδας. Ας δούμε λίγο και τα ρούχα! Όχι δεν είμαστε site μόδας αλλά όταν γράφουμε άρθρο τα αναλύουμε όλα.
Θέλουμε και μας αρέσει να κάνουμε τη διαφορά με πληροφορίες που δε θα διαβάσετε αλλού. Λοιπόν μεταξύ 1901 και 1910, η Ουρουγουάη φορούσε μια ποικιλία από διαφορετικά χρώματα κατά τη διάρκεια των αγώνων της. Η πρώτη φανέλα που φορέθηκε ήταν η φανέλα της Albion FC , στο ανεπίσημο ντεμπούτο της εθνικής ομάδας εναντίον της Αργεντινής το 1901. Ακολούθησε μια ποικιλία από φανέλες, συμπεριλαμβανομένης μιας σταθερής πράσινης και ακόμη και μια φανέλα με τα χρώματα της σημαία Αρτίγας!!! Στις 10 Απριλίου του 1910, ο πλέον ανενεργός σύλλογος Ρίβερ Πλέιτ νίκησε την Αργεντινή ομάδα Αποφοίτων με 2-1. Εκείνη την ημέρα η Ρίβερ Πλέιτ φόρεσε την εναλλακτική της φανέλα, μια γαλάζια εξαιτίας των παρόμοιων χρωμάτων με αυτή των αποφοίτων. Ο Ρικάρντο Λεέμπας (Ricardo LeBas) πρότεινε στην Ουρουγουάη να φορέσει μια γαλάζια φανέλα ως φόρο τιμής στη νίκη της Ρίβερ Πλέιτ επί των αποφοίτων. Αυτό εγκρίθηκε από τον πρόεδρο της Ουρουγουανής Ένωσης, Χέκτορ Γκόμεζ. 
Η γαλάζια φανέλα (Celeste) έκανε το ντεμπούτο της σε αγώνα Κόπα Λίπτον (Copa Lipton) εναντίον της Αργεντινής στις 15 Αυγούστου του 1910. Το Copa Lipton ή Copa de Caridad Lipton ήταν ένας φιλικός αγώνας για το ποδόσφαιρο που διαγωνιζόταν μεταξύ των εθνικών ομάδων της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Ο διαγωνισμός διεξήχθη 29 φορές μεταξύ 1905 και 1992. Η κόκκινη φανέλα που χρησιμοποιήθηκε σε κάποια εκτός έδρας παιχνίδια, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής του 1935, που διεξήχθη στη Σάντα Μπεατρίζ (Santa Beatriz) στο Περού, το οποίο κέρδισε η Ουρουγουάη. Δεν φορέθηκε ξανά (εκτός από έναν αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1962), εναντίον της Κολομβίας μέχρι το 1991, όταν υιοθετήθηκε και επίσημα ως η εκτός έδρας εμφάνιση. Σε όλα αυτά τα χρόνια μεγάλες εταιρίες ένδυσης έχουν ντύσει την Ουρουγουάη. Οι μεγαλύτερες βασικά. Από Adidas, Le Coq Sportif, Puma, Ennerre, Covadonga, L-Sporto, Uhlsport, Jaco, In-House και από φέτος είναι η Nike. Καταλαβαίνετε με αυτούς τους κολοσσούς για ποια εθνική μιλάμε.
Οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της είναι η Αργεντινή και η Βραζιλία. 
Το πρώτο ντέρμπι με την «Αλμπισελέστε» πρωτοπαίχτηκε το 1902. Ονομάστηκε το «Clasico de Rio de la Plata» και είναι το παλαιότερο διεθνές ντέρμπι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου. Από το 1930, η Ουρουγουάη παίζει τους εντός έδρας αγώνες της στο «Estadio Centenario» στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης Μοντεβιδέο. Το στάδιο χτίστηκε ως εορτασμός της εκατονταετηρίδας του πρώτου συντάγματος της Ουρουγουάης και είχε χωρητικότητα 90.000 ατόμων όταν άνοιξε για πρώτη φορά πλήρως. Φιλοξένησε πολλούς αγώνες στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930, συμπεριλαμβανομένου του τελικού, τον οποίο παρακολούθησε ένα πλήθος 93.000 ατόμων. Τώρα οι τίτλοι της είναι αμέτρητοι και σημαντικοί. 
Δύο φορές κατέκτησε το Μουντιάλ, δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, 15 Κόπα Αμέρικα (στη δεύτερη θέση πίσω από την Αργεντινή του Μέσι που την πέρασε μόλις φέτος το καλοκαίρι), το Χρυσό Παγκόσμιο Κύπελλο του 1980 που έγινε στην Ουρουγουάη για να εορταστούν τα 50 χρόνια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στην οποία συμμετείχαν οι 5 από τις 6 χώρες που είχαν κατακτήσει μέχρι τότε το Μουντιάλ και η Ολλανδία (φιναλίστ το 1974 και το 1978) που αντικατέστησε την Αγγλία, η οποία δεν μπόρεσε να παραβρεθεί. Τέλος έχει κατακτήσει δύο χρυσά μετάλλια στους Παναμερικανικούς Αγώνες. Αυτά είναι τα επίσημα. Τα φιλικά τουρνουά δεν τα αναφέρουμε γιατί δεν έχουν αξία.
Φυσικά έχουν περάσει τεράστιες προσωπικότητες και στον πάγκο αλλά και στον αγωνιστικό χώρο. Προπονητές όπως οι Χουάν Λόπες (Juan López), Λουίς Κουμπίγια (Luis Cubilla), Χουάν Κάρλος Κοράτσο (Juan Carlos Corazzo), Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο (Juan Alberto Schiaffino), Όσκαρ Ταμπάρες (Óscar Tabárez), Ντανιέλ Πασαρέλα (Daniel Passarella) και αυτή τη στιγμή είναι ο τρελός Μαρτσέλο Μπιέλσα (Marcelo Bielsa) ο καθοδηγητής που θα την οδηγήσει σε νέες επιτυχίες. 
Μεγάλοι παικταράδες έχουν περάσει. Ο Ντιέγκο Γκοντίν είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές της Ουρουγουάης με 161 συμμετοχές. Στη συνέχεια ακολουθούν Λουίς Σουάρες, Έντινσον Καβάνι, Φερνάντο Μουσλέρα, Μάξι Περέιρα, Μαρτίν Κάσερες, Ντιέγκο Φορλάν, Κριστιάν Ροντρίγκες, Ντιέγκο Λουγκάνο. Σεμπάστιαν Αμπρέου, Αλσίντες Γκίντζια. Όλοι τους ένας και ένας. Ειδικά ο Νιέγκο Φορλάν έκανε κάτι μοναδικό. Ο παππούς του και ο πατέρας του είχαν κατακτήσει Κόπα Αμέρικα. Το 2011 ο Ντιέγκο έγινε ο τρίτος της γενιάς του που το σήκωσε και συνέχισε την οικογενειακή παράδοση.
Αυτό ήταν το μεγάλο αφιέρωμα που κάναμε για την εθνική Ουρουγουάης. Ήταν λίγο μεγάλο παρόλο που το χωρίσαμε σε δύο μέρη αλλά πιστεύουμε ότι άξιζε. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε μαζί σας το πάθος και την αγάπη μας για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Είμαστε τώρα και στο tiktok εκτός από τα υπόλοιπα social media. Για πάντα εδώ μαζί σας!!
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
