Νιλ Σίμπσον (Neil Alexander Simpson). Ένα όνομα το οποίο δε λέει σε κανέναν τίποτα. Πολλοί τώρα αναρωτιέστε τι είναι αυτός? Και βασικά ποιος είναι? Και όμως ο συγκεκριμένος Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής έκανε κάτι μοναδικό. Παραλίγο να πάει κατηγορούμενος στο δικαστήριο, για ένα «εγκληματικό» φάουλ που είχε κάνει σε ποδοσφαιρικό αγώνα!! Πριν όμως δούμε το απίστευτο γεγονός, ας τα πιάσουμε όλα από την αρχή. Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1961. Στο  Χάκνεï (Hackney) του Λονδίνου. Οι γονείς του ήταν Σκωτσέζοι. Σύντομα επέστρεψαν στο Νιούματσαρ (Newmachar). Είναι ένα χωριό στο Αμπερντίσαïρ (Aberdeenshire) της Σκωτίας περίπου δέκα μίλια βορειοδυτικά του Αμπερντίν (Aberdeen). Εκεί μεγάλωσε και στη συνέχεια μεγαλούργησε. Από μικρός έδειχνε ότι κατέχει το τόπι και ήταν εντυπωσιακός. Είχε το παρατσούκλι «Σίμι» (Simmie).

   Ξεκίνησε από την τοπική ομάδα νεανίδων Μίντφιελντ Γουάπς (Middlefield Wasps) και στη συνέχεια έφτασε στην Αμπερντίν. Μπήκε στην πρώτη ομάδα στα τέλη του 1980 και τελείωσε τη σεζόν ως βασικός! Μέχρι την άνοιξη του 1986, που οι τραυματισμοί άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους ήταν το βασικό «γρανάζι» της ομάδας. Ένας παικταράς που έδινε τα πάντα για το σύλλογο. Οι οπαδοί των Ντονς (Dons) τον λάτρευαν. Ήταν μέλος της «χρυσής» δεκαετίας της Αμπερντίν που έσπασε το δίπολο των Σέλτικ και Ρέιντζερς. Ειδικά η τετραετία 1982-1986 ήταν αληθινό όνειρο στο στάδιο «Πίττοντρι» (Pittodrie). Εκεί οι 20.866 οπαδοί ζούσαν «μαγικές» στιγμές. Ο «κόκκινος στρατός» (The Red Army) που είναι το παρατσούκλι της ομάδας μαζί φυσικά με το «Ντονς» (Dons) ήταν στα αλήθεια ασταμάτητος. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού προπονητής ήταν ο τεράστιος Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Ο ήρωας μας κατέκτησε πραγματικά τα πάντα με τους «Ντονς» (Dons) και ήταν γεννημένος νικητής. Πήρε τρεις σερί φορές το Κύπελλο Σκωτίας. Το 1982, το 1983 και το 1984. Δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1984 και το 1985. Ενώ έβαλε και το μετάλλιο του Λιγκ Καπ το 1986 στο λαιμό του. Όλοι οι εγχώριοι τίτλοι κατακτήθηκαν. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Η Αμπερντίν σήκωσε και ευρωπαϊκά τρόπαια. Το Κύπελλο Κυπελλούχων (μακάρι να το ξανακάνουν) το 1983 και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ λίγους μήνες αργότερα τον Δεκέμβριο. Εδώ θα σταθούμε για το πως, αυτή η μικρή μέχρι τότε, ομάδα της Σκωτίας κατάφερε να φτάσει σε αυτό το σημείο.

   Ήταν μια βροχερή βραδιά Τετάρτης στο στάδιο «Ούλεβι» (Ullevi). Με περιγραφή από το μοναδικό  Μανόλο (ένας υπήρξε ο Μανόλο). Περίπου 17 χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν από κοντά τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1983. Λέγεται ότι περίπου οι 12 με 14.000 ήταν Σκωτσέζοι οπαδοί που έφτασαν με κάθε τρόπο στο Γκέτεμποργκ. Μάλιστα 493 από αυτούς ξεκίνησαν δυο ημέρες πιο πριν από το Αμπερντίν με το Σεντ Κλερ, ένα φέρι που κανονικά έκανε διαδρομές στα μικρά και απομονωμένα νησιά στα βόρεια της Σκωτίας και μετατράπηκε προσωρινά σε… διεθνές. Η ιδέα ήταν των οπαδών της Αμπερντίν που μετά την πρόκριση επί της Μπάγερν Μονάχου στα προημιτελικά με ένα επικό 3-2, ξεκίνησαν να καταστρώνουν τα πλάνα τους για το πώς θα φτάσουν στη Σουηδία σε περίπτωση πρόκρισης στον τελικό. Ο καπετάν Μάικ Γκρέι (οπαδός κι αυτός της Αμπερντίν) ανέλαβε το δύσκολο έργο να οδηγήσει το σχετικά βραδυκίνητο πλοίο στον προορισμό του. Πολλοί θεώρησαν μεγάλο ρίσκο αυτή την εκδρομή. Η εταιρεία πάντως με τα εισιτήρια που πούλησε, αλλά κυρίως με το μπαρ (σκεφτείτε φωνακλάδες Σκωτσέζους οπαδούς στα 80s) που ήταν συνέχεια ανοιχτό, κατάφερε να βγάλει με δύο διαδρομές, όσα θα έβγαζε αν το πλοίο έκανε συνέχεια επί δύο εβδομάδες την κανονική του διαδρομή! Το μπαρ είχε προμηθευτεί με περίπου 25.000 κουτάκια μπύρας για το ταξίδι!! Την ίδια στιγμή, το αεροδρόμιο γνώριζε ρεκόρ πτήσεων. Μόνο το πρωί του τελικού περίπου 2.500 οπαδοί πέταξαν για τη Σουηδία για το «θαύμα» της νίκης επί της Ρεάλ.

   Ο τελικός αυτός για την Αμπερντίν ήταν η επιβράβευση για μια ομάδα, εκτός του «Όλντ Φιρμ» (Old Firm), που κατάφερε εκείνα τα χρόνια να κατακτήσει συνολικά δύο πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα. Και όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει ποτέ αν ο μόλις 37 ετών Άλεξ Φέργκιουσον δεν είχε αναλάβει την ομάδα το 1978. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τους παίκτες του ήταν να σπάσουν το μονοπώλιο της Γλασκώβης. Πολλοί μπορεί να γέλασαν στην αρχή, αλλά το γέλιο κόπηκε γρήγορα. Ένας βαθμός εκεί ήταν θρίαμβος για την Αμπερντίν και την πρώτη χρονιά του Φέργκουσον η ομάδα πήρε την ισοπαλία στο «Άιμπροξ» με τους Ρέιντζερς. Ενώ όλοι πανηγύριζαν, αυτός σκεφτόταν πώς θα τους άλλαζε τη νοοτροπία. Ο Φέργκιουσον δεν ήταν ακόμα ο φτασμένος προπονητής που θα πετούσε ένα παπούτσι στον Μπέκαμ. Ήταν νεαρός και έπρεπε να γίνει ο αρχηγός της αγέλης. Βρήκε έναν εξίσου άγριο βοηθό, τον Άρτσι Νοξ, και στα αποδυτήρια έγιναν σκηνές από την εκπληκτική ταινία «Full Metal Jacket». Αντικείμενα πετούσαν, καψόνια γίνονταν, οι παίκτες έπρεπε να ακολουθούν πιστά τις εντολές αλλιώς ο Άρτσι αναλάμβανε και συχνά κυκλοφορούσε με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ στα αποδυτήρια. Ο Έρικ Μπλακ σε μια συνέντευξή του στο BBC έλεγε׃ «Μεγάλωσα σε αυτή την ομάδα και νόμιζα έτσι ήταν τα αποδυτήρια παντού». Στη συνέχεια αποκαλύπτει ότι μερικές φορές μετά το ματς, τον έπαιρναν τηλέφωνο και του έλεγαν ότι πρέπει να κάνει babysitting στα παιδιά του Φέργκιουσον. Τότε ξεκίνησε και το γνωστό «πιστολάκι μαλλιών» (συγχωρέστε την κακή μετάφραση του hairdryer). Οι κατσάδες και οι φωνές δηλαδή του κατακόκκινου Φέργκιουσον σε έναν παίκτη, κάτι που κανείς δεν ήθελε να ζήσει (και κάποιοι λίγοι εκλεκτοί βίωσαν και στο Μάντσεστερ). Με όλα αυτά, με το καλό υλικό και την πολλή δουλειά, η Αμπερντίν έγινε μια ομάδα που πάλευε για το κάθε ματς και πολύ συχνά κέρδιζε.

   Η ευρωπαϊκή πορεία του 1983 ξεκίνησε από τα καλοκαιρινά προκριματικά αποκλείοντας τη Σιόν με συνολικό σκορ 11-1. Ο ΜακΓκι θυμάται ότι δεν περίμεναν και πολλά μετά από αυτό, άντε κάποιον γύρο ακόμα και την ευκαιρία για μια ακόμα επίσκεψη σε «duty free». Η Ντιναμό Τιράνων όμως δεν ήταν φοβερό εμπόδιο. Αν και ο Φέργκιουσον φοβήθηκε πολύ την κατάσταση στην Αλβανία και αποφάσισε η ομάδα να φέρει δικό της φαγητό. Ούτε και η Λεχ Πόζναν στη συνέχεια. Για πολλούς το καλύτερο παιχνίδι της ήρθε στο πρώτο ματς των προημιτελικών όταν και πήρε το 0-0 μέσα στο Μόναχο, ενώ το 3-2 στην έδρα της με την Μπάγερν ήταν μια κατάθεση ψυχής καθώς γύρισε το ματς από το 0-1 και από 1-2 απέναντι στην σπουδαιότερη γερμανική ομάδα. Εκεί ο Σίμπσον έβαλε ένα εκπληκτικό γκολ και ήταν ο ηγέτης που έπρεπε για να ζήσει η ομάδα αυτή τη μεγαλειώδη στιγμή. Στα ημιτελικά η βέλγικη Βάτερσεϊ Θορ Γκενκ ξεπεράστηκε εύκολα. Πολλοί αναρωτιέστε ποια ομάδα είναι αυτή. Θα σας πούμε αμέσως. Η Κ. Βάτερσεϊ Σ.Β. Θορ Γκενκ ήταν βελγική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη  Γκενκ Λιμβουργία (Βέλγιο). Ιδρύθηκε το 1919 και διαλύθηκε το 1988. Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της χώρας στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και ξανά από το 1978 έως το 1986. Το 1988 ενοποιήθηκε με την K.F.C. Winterslag δημιουργώντας την ΚΡΚ Γκενκ. Έτσι η ώρα του τελικού με τη Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε. Ο Φέργκιουσον δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Η ομάδα απομονώθηκε και ενημέρωσε τις γυναίκες των ποδοσφαιριστών ότι θα έμεναν αλλού και έπρεπε να φέρουν μαζί τους δύο κούπες, μαχαίρι, πιρούνι και σλίπινγκ μπακ!! Ήταν ένα κόλπο για να προκαλέσει την αντίδρασή τους. Όταν αυτές άρχισαν να τα λένε μεταξύ τους στο τηλέφωνο και να γκρινιάζουν στους άντρες τους, ο προπονητής τις κάλεσε για μια συνάντηση. Εκεί, γνωρίζοντας ότι οι άντρες τους κρυφακούν, έβγαλε έναν φοβερό λόγο που έπεισε τις καημένες συζύγους και φιλενάδες ότι πρέπει να στηρίξουν τους άντρες τους και να μείνουν μακριά τους. Ακόμα και η έγκυος γυναίκα ενός ποδοσφαιριστή δεν είχε δικαίωμα να ενημερώσει το σύζυγό της. Πρώτα ο ίδιος ο Σερ Άλεξ θα μάθαινε κάτι αν είχαμε γέννα.

   Μια ακόμα ιδέα που του έδωσε ο προπονητής της εθνικής Σκωτίας, ήταν να κάνει δώρο πριν τον αγώνα στον μεγάλο Αλφρέντο Ντι Στέφανο που ήταν προπονητής της Ρεάλ. Το δώρο (ένα μεγάλο μπουκάλι ουίσκι) δεν ήταν από ευγένεια, ούτε από γενναιοδωρία (μιλάμε για Σκωτσέζους παιδιά), αλλά για να κοιμίσει τους Ισπανούς, να τους κάνει να νομίζουν ότι η Αμπερντίν ήρθε για τη χαρά της συμμετοχής. Την ημέρα του αγώνα ψιλόβρεχε (πολλοί από τους εκδρομείς που δεν είχαν κατάλυμα και κοιμήθηκαν στους δρόμους έγιναν μούσκεμα) και όσο περνούσε η ώρα, η βροχή έγινε καταιγίδα και οι συνθήκες όλο πιο κοντά σε βρετανικές. Οι παίκτες είχαν «ψηθεί» ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, ότι είναι καλύτεροι και μπήκαν πολύ δυνατά στο ματς. Ο τελικός έγινε στις 11 Μαΐου και ήταν αμφίρροπος. Το γκολ του Μπλακ στο 7’ λεπτό έδωσε το προβάδισμα. Η Ρεάλ ισοφάρισε  στο 15’ λεπτό με πέναλτι του Χουανίτο. Η Αμπερντίν έχασε αρκετές φάσεις και μάλλον ήταν καλύτερη, αλλά ο τίτλος κρίθηκε στην παράταση, όταν στο 112′ λεπτό ο Χιούιτ έγραψε το τελικό 2-1. Η Αμπερντίν τα είχε καταφέρει. Με πάθος, δύναμη, ορμή, αλλά και ποιότητα έγραψε ιστορία κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο Ντι Στέφανο παραδέχτηκε τους αντιπάλους: «Η Αμπερντίν έχει στοιχεία που δεν αγοράζονται με το χρήμα, έχει ψυχή και ομαδικό πνεύμα, χτισμένα μέσα σε μια οικογενειακή παράδοση». Μεγάλη πίκρα για μένα αυτή η ήττα, ως φίλαθλο της «Βασίλισσας». Όταν η ομάδα επέστρεψε (πολύ πριν από αρκετούς από τους εκδρομείς), όλη η πόλη υποδέχτηκε ως ήρωες τους παίκτες. Τα σχολεία έκλεισαν σαν να ήταν εθνική επέτειος. Ο Φέργκιουσον και οι παίκτες πόζαραν με το κύπελλο παντού. Ακόμα και μπροστά στο φέρι που επέστρεψε (σίγουρα με πολύ λίγα κουτάκια μπύρας να έχουν παραμείνει). Το προσωνύμιο που βγήκε ήταν οι «Μεγάλοι του Γκέτεμποργκ» και θα τους ακολουθεί για πάντα. Το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς ήταν με το παντοδύναμο Αμβούργο. Στις 22 Νοεμβρίου στη Γερμανία έγινε το πρώτο παιχνίδι που τελείωσε με 0-0. Το δεύτερο έγινε στις 20 Δεκεμβρίου. Εκεί ο Σίμπσον έβαλε στο 47’ λεπτό μπροστά τους Σκωτσέζους και στο 65’ λεπτό ο Μαγκί ολοκλήρωσε το θρίαμβο. Την επόμενη σεζόν, ο Σίμπσον έφτασε στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης του 1984. Αλλά εκεί η Πόρτο με δύο νίκες και οι δύο με 1-0 έκοψε το δρόμο. Το 1986, βοήθησε την ομάδα να φτάσει στους προημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Αποκλείστηκε άδικα με το εκτός έδρας γκολ. Στο πρώτο παιχνίδι με την Γκέτεμποργκ έφερε 2-2 στη Σκωτία. Ενώ η ρεβάνς στη Σουηδία έληξε με 0-0.

   Και από εκεί αρχίζουν τα άσχημα για τον Νιλ. Τον Μάρτιο του 1986, υπέστη έναν τραυματισμό που τον κράτησε εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν. Στις 9 Αυγούστου 1986, τέσσερα λεπτά μετά τη νέα σεζόν, ξανά σοκ. Ένας τραυματισμός στον αστράγαλο τον περιόρισε σε μόνο οκτώ συμμετοχές στο πρωτάθλημα την άνοιξη του 1987. Δεν επρόκειτο ποτέ να αναρρώσει πλήρως. Έκανε μόνο 15 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα το 1987-88 και 16 το 1988-89. Στις 8 Οκτωβρίου του 1988 γίνεται η φάση που πυροδοτεί το μίσος μεταξύ των οπαδών της Αμπερντίν και της Ρέιντζερς. Ο Νιλ κάνει το τάκλιν που τραυμάτισε τον Ίαν Ντουράντ (Ian Durrant) μόλις 21 ετών τότε. Ένα πραγματικά πολύ σκληρό και «εγκληματικό» φάουλ.  Ο Ίαν έμεινε εκτός δράσης για δυόμισι ολόκληρα χρόνια! Αυτό αύξησε περαιτέρω την εχθρότητα μεταξύ των οπαδών και των δύο συλλόγων, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το θέμα όμως δεν έμεινε εκεί. Ο ποδοσφαιριστής των «τζερς» πήγε το ζήτημα στην αστυνομία. Έκανε μήνυση για αποζημίωση και αγωγή στον Σιμπσον!! Το 1993 τελικά οι δύο παίκτες συμβιβάστηκαν εκτός δικαστηρίου για ένα άγνωστο ποσό. Το ωραίο είναι ότι και οι δύο έγιναν σύμβολα για τις ομάδες τους. Οι οπαδοί των Ρέιντζερς μέχρι σήμερα αποθεώνουν τον Ίαν αφού κατάφερε να επιστρέψει και να είναι από τους κορυφαίους της ομάδας. Και φυσικά οι αντίστοιχοι τον Νιλ γιατί ήταν ένας από αυτούς. Όμως τα προβλήματα τραυματισμών συνεχίστηκαν, περιορίζοντας τον σε εννέα συμμετοχές στο πρωτάθλημα την περίοδο 1989–90. Πήρε μεταγραφή στη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ αλλά αγωνίστηκε μόλις τέσσερις φορές. Στη συνέχεια πήγε στη Μαδέργουελ για το 1991-92 όπου πέρασε δύο σεζόν. Τελευταίος σταθμός της ποδοσφαιρικής του καριέρας υπήρξε η Κόουβ Ρέιντζερς (Cove Rangers). Ο σύλλογος αγωνίζεται στη Χάιλαντ Φούτμπολ Λιγκ (Highland Football League). Τον Οκτώβριο του 1993 «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια οριστικά.

   Στην εθνική ομάδα είχε ελάχιστες συμμετοχές. Είχε μόνο πέντε συμμετοχές. Κάτι που ήταν πολύ παράξενο. Και αυτό γιατί είχε παίξει στις ομάδες της Σκωτίας κάτω των 17 και κάτω των 18 ετών και ως αρχηγός της ομάδας κάτω των 21 ετών! Συνολικά αγωνίστηκε σε 310 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις (27 ως αλλαγή) και σημείωσε 31 γκολ. Παρέμεινε στο χώρο του ποδοσφαίρου. Έγινε Υπεύθυνος Ανάπτυξης Κοινότητας SFA στο Μόρεï (Moray). Επέστρεψε στο Αμπερντίν το 2001 και έγινε ο επικεφαλής της νεολαίας τους. Ο Σίμπσον βραβεύτηκε και αγωνίστηκε έστω και για ελάχιστα στο φιλικό παιχνίδι της Αμπερντίν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 14 Αυγούστου του 2012. Το 2004 μπήκε στο «Hall of Fame» της Αμπερντίν. Παρακολουθεί με πάθος την αγαπημένη του ομάδα συχνά από κοντά μέχρι τώρα. Να έχεις κάνει τόσα σπουδαία πράγματα. Να είσαι παικταράς, να έχεις σηκώσει τίτλους, να σπας το αιώνιο δίπολο στη χώρα σου και να σε θυμούνται όλοι για αυτό το τάκλιν… Σκωτσέζικο και όμως αληθινό…

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό