Πλανήτης Γη. Ένα υπέροχο μέρος με φυσική ομορφιά, χάρη και απόλυτη αρμονία. Θάλασσα, φως, φύση, και τοπία που «ζωγράφισε» με το χέρι του, ο ίδιος ο δημιουργός των πάντων. Κυριαρχούν και «κόβουν» την ανάσα σε όποιον τα βλέπει. Σε αυτό το «μαγικό» πλανήτη κυριαρχεί ο άνθρωπος. Ο άντρας και η γυναίκα. Ο άντρας όπου ανέκαθεν επικρατούσε σε όλους τους τομείς. Και η γυναίκα? Η γυναίκα απλά τον ακολουθούσε και ήταν πάντα υπό. Ευτυχώς, αυτό πια δεν ισχύει και σε πολλές χώρες η γυναίκα πήρε στην κοινωνία τη θέση που της αξίζει. Ανεξαρτητοποιήθηκε, εργάζεται και προσφέρει πολλές φορές καλύτερα και από μας τους άντρες. Έχουν πλέον κατακτήσει, έως και θέσεις προέδρων και πρωθυπουργών! Όμως… υπάρχει ένας χώρος που το να μπει γυναίκα και να πάρει τη δόξα και τα φώτα πάνω της, δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη στη «σφαίρα της φαντασίας». Ο χώρος του ποδοσφαίρου. Αυτόν που οι περισσότεροι άντρες τον έχουμε πολλές φορές πάνω από όλα. Ακόμα και από οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα (κάποιες φορές) όσοι είμαστε δεμένοι με την «στρογγυλή θεά». Ε, λοιπόν σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο κόσμο, μια γυναίκα τα κατάφερε και έκανε επανάσταση. Ήταν η πρώτη μέχρι τότε, που έστρεψε τα φώτα και τους προβολείς πάνω της. Αυτή που έπαιρνε περισσότερα χρήματα από πολλούς άντρες ποδοσφαιριστές. Αυτή που για χάρη της ολόκληρες Ηνωμένες Πολιτείες λάτρεψαν το ποδόσφαιρο. Αυτήν που είχαν σε αφίσα στα δωμάτια τους όλα τα κορίτσια που είχαν όνειρο κάποια στιγμή να γίνουν επαγγελματίες. Χάρη σε εκείνη άλλαξε όλο το γυναικείο ποδόσφαιρο και ξεκίνησαν όλα. Ώσπου φτάσαμε στις μέρες μας να βλέπουμε στην Ευρώπη, να γεμίζουν με 80.000 και 95.000 κόσμο γήπεδα!! Να τις παρακολουθούν και να τις επευφημούν οι φίλαθλοι λες και παίζουν άντρες. Όλα αυτά χάρη στη Μία Χαμ (Mariel Margaret Hamm-Garciaparra)! Την πρώτη αστέρα του γυναικείου ποδοσφαίρου!!!

   Από το 1989 έως το 1993, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο «Chapel Hill», όπου βοήθησε τους «Tar Heels» να κερδίσουν τέσσερα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου γυναικών «NCAA Division I» σε πέντε χρόνια. Έβαλε την κόκκινη μπλούζα τη σεζόν του 1991 για να επικεντρωθεί στην προετοιμασία, για το εναρκτήριο Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών της FIFA το 1991 στην Κίνα. Η Βόρεια Καρολίνα έχασε μόνο ένα παιχνίδι από τα 95 που έπαιξε στην ομάδα. Κέρδισε παναμερικανικές διακρίσεις, ανακηρύχθηκε Παίκτρια της Χρονιάς στο «Atlantic Coast Conference» (ACC) για τρία συνεχόμενα χρόνια, και ονομάστηκε ACC Γυναίκα Αθλητής της Χρονιάς το 1993 και το 1994. Αποφοίτησε από τη Βόρεια Καρολίνα το 1994 με τα αρχεία ACC για γκολ (103), ασίστ (72) και συνολικούς πόντους (278). Το 2001, ήταν η ιδρυτική παίκτρια στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, το «Women’s United Soccer Association» (WUSA), και έπαιξε για την «Washington Freedom» από το 2001 έως το 2003. Σε όλη την ιστορία του πρωταθλήματος, ήταν  το «αστέρι» και χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό από μάρκετινγκ και την προώθηση. Σε μια δημοσκόπηση 1.000 στελεχών διαφήμισης που διεξήχθη το 2001, ψηφίστηκε «η πιο ελκυστική αθλήτρια», συγκεντρώνοντας σχεδόν διπλάσιες ψήφους από την επιλαχούσα Άννα Κουρνίκοβα. Το 2003, αυτή και ο Μάικλ Τζόρνταν ονομάστηκαν οι καλύτεροι αθλητές του ACC για τα πρώτα πενήντα χρόνια του συνεδρίου.

   Η Μία και η συμπαίκτη της Μισέλ Άκερς (Michelle Akers) ανακηρύχτηκαν από τον Πελέ, ως δύο από τους 125 καλύτερους εν ζωή παίκτες της FIFA, όταν τους συμπεριέλαβε στο FIFA 100 για να γιορτάσει την 100η επέτειο του οργανισμού. Η Χαμ ονομάστηκε αθλήτρια ποδοσφαίρου των ΗΠΑ πέντε συνεχόμενα χρόνια και κέρδισε τρία βραβεία «ESPY», συμπεριλαμβανομένων της Ποδοσφαιρίστριας της Χρονιάς και της Αθλήτριας της Χρονιάς. Το Γυναικείο Αθλητικό Ίδρυμα την ονόμασε αθλήτρια της χρονιάς το 1997 και το 1999. Εισήχθη στο «National Soccer Hall of Fame», «Alabama Sports Hall of Fame», «Texas Sports Hall of Fame», «North Carolina Soccer Hall of Fame», και έγινε η πρώτη γυναίκα που μπήκε στο «World Football Hall of Fame». Γεννήθηκε το 1972, διακρίθηκε τη δεκαετία του ’90, «κρέμασε» τα παπούτσια της το 2004, κι όμως το 2021, μια κάρτα από τη «rookie» χρονιά της πωλήθηκε για 34.440 δολάρια! Ποσό ρεκόρ για γυναίκα αθλήτρια. Όταν ο συνιδρυτής και πρόεδρος της «Nike», Φιλ Νάιτ, κλήθηκε να επιλέξει τρεις αθλητές που πιστεύει ότι υπηρέτησαν το άθλημά τους, σε τόσο υψηλό επίπεδο που το ανέβασαν σε άλλη διάσταση, είπε: «Μάικλ Τζόρνταν, Τάιγκερ Γουντς, Μία Χαμ». Δεδομένα όλοι γνωρίζουν τον καλύτερο αθλητή που πάτησε ποτέ στο παρκέ, λίγο λιγότεροι τον θρυλικό γκολφέρ κι ενδεχομένως ακόμα λιγότεροι την καλύτερη ποδοσφαιρίστρια όλων των εποχών στις ΗΠΑ. Το 2004, ο Μάικλ Γουίμπον, αρθρογράφος στην «Washington Post» χαρακτήρισε την Χαμ׃ «Ίσως τον πιο σημαντικό αθλητή των τελευταίων 15 ετών». Το «ESPN» ως׃ «Τη μεγαλύτερη γυναίκα αθλήτρια των τελευταίων 40 ετών». Και ήταν πράγματι τέτοιο το impact της στο ποδόσφαιρο γυναικών στις ΗΠΑ και παγκοσμίως, και τόση η συνεισφορά της εκτός αγωνιστικών χώρων, που μπορεί κάλλιστα να χωρέσει στις λίστες με τις μεγαλύτερες αθλήτριες όλων των εποχών. Στα 15 της ήταν ήδη διεθνής με τις ΗΠΑ, έπαιξε για 17 χρόνια (275 συμμετοχές, 158 γκολ και 144 ασίστ). Η νεότερη παίκτρια μέχρι τώρα που φόρεσε την «αστερόεσσα».

   Κατά τη διάρκεια της θητείας της με την εθνική ομάδα, συμμετείχε σε τέσσερα τουρνουά Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών της FIFA: Τα εναρκτήρια το 1991 στην Κίνα, το 1995 στη Σουηδία, το 1999 και το 2003 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οδήγησε την ομάδα σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες, μεταξύ των οποίων: Το 1996 στην Ατλάντα (η πρώτη φορά που παίχτηκε γυναικείο ποδόσφαιρο), το 2000 στο Σύδνεϋ και το 2004 στην Αθήνα. Κέρδισε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (1996,2004), στέφθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια δύο φορές (1991, 1999), κατέκτησε 4 πρωταθλήματα NCAAA για το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και 1 κύπελλο με τους Washington Freedom όταν συστάθηκε η πρώτη επαγγελματική λίγκα Γυναικών!! Ολοκλήρωσε τη διεθνή της καριέρα έχοντας παίξει σε 42 αγώνες και σκόραρε 14 γκολ σε αυτά τα 7 διεθνή τουρνουά. Βραβεύτηκε ως η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο από τη FIFA δύο φορές (2001, 2002). Όταν αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο το 2004, κατείχε από το 1999, το ρεκόρ της καλύτερης σκόρερ παγκοσμίως (σε άνδρες και γυναίκες). Σήμερα είναι στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας. Όμως αυτά είναι μόλις τα μισά από όσα την έκαναν να ξεχωρίσει…

   Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Στις 17 Μαρτίου 1972 στη Σέλμα της Αλαμπάμα είδε πρώτη φορά το φως του ήλιου. Σε μια πόλη βαθύτατα ιστορική για τις ΗΠΑ, με ποσοστό 80% να είναι αφροαμερικανοί. Είναι ταυτισμένη στις συνειδήσεις όλων, ως ο τόπος στον οποίο με επικεφαλής τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δόθηκαν μεγάλοι αγώνες κατά των φυλετικών διακρίσεων. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Μπιλ και της Στέφανι Χαμ. Φορούσε διορθωτικά παπούτσια ως μικρό παιδί αφού γεννήθηκε με ραιβοποδία. Η Μία θα έδινε τις δικές της μάχες, για να φέρει μια άλλου είδους επανάσταση στον χώρο του ποδοσφαίρου της Αμερικής. Γεννήθηκε συμπτωματικά τη χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος «Title IX» που απαιτούσε ίση χρηματοδότηση για τα αθλητικά προγράμματα των κολεγίων ανδρών και γυναικών στις ΗΠΑ. Που απαγόρευε τις διακρίσεις και άνοιγε τον δρόμο για ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στον αθλητισμό. Ως κόρη πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας μεγάλωσε γνωρίζοντας όλο τον κόσμο, εξαιτίας των μεταθέσεων του πατέρα της σε διαφορετικές στρατιωτικές βάσεις. Ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να δημιουργήσει παιδικές φιλίες. Η μόνη σταθερά στη ζωή της ήταν ο τρία χρόνια μεγαλύτερος αδερφός της, Γκάρετ, που υιοθετήθηκε όταν εκείνη ήταν πέντε ετών. Ενώ ζούσε στη Φλωρεντία της Ιταλίας, έπαιξε για πρώτη φορά ποδόσφαιρο, το οποίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές εκεί. Ολόκληρη η οικογένειά της τότε, ασχολήθηκε γρήγορα με το άθλημα. Η μητέρα της, Στέφανι, ήταν δασκάλα μπαλέτου. Τη βάφτισε Μία χάρη στη γνωριμία της με τη Μία Σλαβένσκα, μια συμφοιτήτριά της χορεύτρια που θαύμαζε πολύ. Ωστόσο εκείνη, μόλις στο δεύτερο μάθημα χορού, βγήκε έξω από την αίθουσα κλαίγοντας. Δεν μπορούσε να περάσει μια ζωή σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο… Μία. Ήθελε να κάνει αυτό «που κάνουν τα αγόρια». Αυτό που έκανε ο αδερφός της. Να παίζει μπάλα, να ξεχνάει παίζοντας τί ώρα είναι, πού βρίσκεται. Αλλά ήταν πολύ ντροπαλή και φοβόταν πως τα αγόρια δε θα την αποδεχτούν. Δεν μπορούσε να παίξει γιατί το δέρμα της ήταν τόσο λεπτό, οποιαδήποτε επαφή μπορεί να την τραυμάτιζε. Δεν μπορούσε να παίξει γιατί αν την προσέβαλαν, αυτό το… ηφαίστειο με συναισθήματα μέσα της θα εκρήγνυτο μπροστά σε όλους. Δεν μπορούσε να παίξει κυρίως γιατί ήταν κορίτσι.

   Ένα εξίσου φαινομενικά εύθραυστο αγόρι, μελαχρινό με ένα ίχνος Ανατολής στα μάτια, έρχεται στη γειτονιά κι αρχίζει να μιλά στον αρχηγό. Όταν σταματά η συνομιλία τους, τα αγόρια χωρίζονται σε δύο ομάδες και ο Ταϊλανδό- Αμερικανός νεαρός της γνέφει να πάει δίπλα του. Βρίσκονται σε μια συνοικία της Ρώμης. Κι ο Γκάρετ, ο γιος που υιοθέτησε η οικογένειά της γίνεται από εκείνη τη μέρα, το εισιτήριό της στο παιχνίδι. Ήταν αστείο το πόσο ευάλωτη και ταυτόχρονα ξεχωριστή ένιωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Εκεί, σε εκείνο το πεζοδρόμιο παίζοντας μπάλα με τόσους ξένους, που μετατράπηκαν μαγικά σε φίλοι. Ένιωθε ασφαλής. Ένιωθε ότι ανήκει κάπου. Ο Γκάρετ έγινε το αθλητικό της πρότυπο. Ήταν καλός στο αμερικάνικο φούτμπολ, στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Προσπαθώντας να τον μιμηθεί η Μία δοκίμασε όλα τα σπορ κάνοντας παρέα με τον ίδιο και τους φίλους του. Εκείνος την αποκαλούσε το «μυστικό του όπλο»! Ήταν 12 ετών, είχε ακόμα πυκνά, σκούρα καστανά μαλλιά. Κομμένα κοντά, πολύ κοντά. «Αγορίστικα». Αποχωρούσε από το γήπεδο έχοντας σκοράρει 4 γκολ, έχοντας μοιράσει 2 ασίστ στον αγώνα ανάμεσα σε δύο τοπικά σωματεία. Πλησιάζει την πλάγια γραμμή. Εκείνη τη γραμμή που χωρίζει τους δυο κόσμους της. Στον έναν, μπορεί να ξεσπάσει, να κυριαρχήσει, να πανηγυρίσει, να είναι η καλύτερη. Στον άλλον όμως? Στον άλλον στέκεται έξω από την τουαλέτα των κοριτσιών του γηπέδου. Όσο περιμένει, το μυαλό της πλημμυρίζουν σκέψεις. Τώρα νιώθει τα μάτια των γονιών των αντιπάλων πάνω της. Σχεδόν ακούει τις σκέψεις τους. Κι όσο… συρρικνώνεται, κάποιος την πλησιάζει: «Εï η τουαλέτα των αγοριών είναι από την άλλη».

   Περνάει ένας ακόμα χρόνος, είναι 13. Κάποιοι έφηβοι που συνήθιζαν να παίζουν μπάλα μαζί της σε τοπικές ομάδες, τώρα που η… τεστοστερόνη τους αρχίζει να αυξάνεται, ξεκινούν να την περιθωριοποιούν, να την κοροϊδεύουν, να την κάνουν να αισθάνεται άσχημα. Αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη της σε ομάδα κοριτσιών. Νιώθει σαν να είναι μόνιμα το παιδί στην τάξη που σηκώνει το χέρι του για να πει μάθημα και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα. Τραβούσε τόσο την προσοχή στον αγωνιστικό χώρο, που έφευγε στη μέση των παιχνιδιών. Εξαφανιζόταν. Φτάνουμε στο έτος του 1987. Είναι 15 ετών και χρίζεται διεθνής. Η νεότερη παίκτρια της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου Γυναικών των ΗΠΑ. Και ξαφνικά μια ημέρα ένα τηλεοπτικό συνεργείο βρίσκεται έξω από το σπίτι της. Και αυτή στο δωμάτιό της. Δεν θέλει να τους μιλήσει. Δεν θέλει να σκέφτονται για εκείνη πως θεωρεί τον εαυτό της κάτι ξεχωριστό. Βγαίνει μετά από λίγα λεπτά. Τους δίνει δύο μονολεκτικές απαντήσεις και χώνεται ξανά στο δωμάτιό της. Το βράδυ, όλη η οικογένεια περιμένει μπροστά από την οθόνη. Είναι η στιγμή της, η στιγμή μιας μεγάλης αναγνώρισης. Το τηλεοπτικό δίκτυο θα δείξει πλάνα της και στο κάτω μέρος της οθόνης θα περνούν τίτλοι όπως:

-Σε ποιον ποδοσφαιριστή – φαινόμενο μοιάζει η Μια Χαμ?

– Πως ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη μετατρέπεται σε ένα αστέρι του ποδοσφαίρου?

   Με αυτά που έδειχνε η οθόνη η μητέρα της λέει׃ «Αφήστε την στο δωμάτιο». Γνωρίζοντας ότι οι κολακίες για την Μία είναι σχεδόν το ίδιο οδυνηρές με τις προσβολές. Κατά τη διάρκεια των προπονήσεών της στην Εθνική ενόψει της συμμετοχής στο Μουντιάλ του 1991, ο προπονητής της Άνσον Ντόρανς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτά που έβλεπε μπροστά του ήταν πραγματικά. Δεν είχε ξαναδεί στην καριέρα του στους πάγκους μια παίκτρια να μην τρώει, να μη μιλάει στα γεύματα της ομάδας πριν τους αγώνες. Κι ύστερα να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο, να κόβει φανταστικούς αντιπάλους, χορεύοντας σαν μπαλαρίνα. Δεν είχε ξαναδεί μια παίκτρια πριν από τα μεγάλα παιχνίδια να χάνεται για ώρα στην τουαλέτα ή τον πλησιέστερο κάδο, να κάνει εμετό, κι ύστερα να πατά το χορτάρι και να κάνει το πλήθος να παραληρεί. Δεν είχε συναντήσει αθλήτρια να «αυτομαστιγώνεται» στο ημίχρονο αν δεν είχε σκοράρει, σαν να είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Σαν να είναι εκείνο το ξένο κορίτσι στη μέση ενός πεζοδρομίου, που κανείς δεν επιλέγει στην ομάδα του. Κι ύστερα εκείνη, η ίδια παίκτρια, να μπαίνει στο γήπεδο, στο β’ ημίχρονο και να αγωνίζεται σα να χρωστά στις συμπαίκτριές της ένα ζευγάρι γκολ, για να αποδείξει ότι ανήκει εκεί. Σα να πρέπει να κυριαρχήσει απόλυτα, απλά για να νιώσει ισάξια. Και όταν τα κάνει όλα αυτά να τρέχει, να φεύγει εκτός τεσσάρων γραμμών, να εκτίθεται, να εκθέτει την ψυχή της, να ξεσπάει. Κι όχι δεν είναι πανηγυρισμός. Αλλά απελευθέρωση από την αυξανόμενη πίεση που έβαζε η ίδια στον εαυτό της!

   Και μετά ήρθε η μεγάλη στιγμή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας. Ένα κίνημα άραγε επιλέγει τον ηγέτη του? Η είναι το πρόσωπο που γεννάει ένα κίνημα? Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου γυναικών, της Εθνικής Γυναικών των ΗΠΑ και της Μία Χαμ, το κίνημα ήθελε μια επικεφαλής. Και η επικεφαλής ήθελε ένα κίνημα. Το 1991, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας, παρά την εντυπωσιακή πορεία της Εθνικής ΗΠΑ στη διοργάνωση μόλις μερικές εκατοντάδες άνθρωποι παρακολουθούν τις προσπάθειές της. Υπήρχε τόσο μικρό ενδιαφέρον για το άθλημα που οι παίκτριες έστελναν φαξ για να ενημερώσουν για τους αγώνες της ομάδας, ενώ όταν τελικά κατακτούν το τρόπαιο, στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης τις περιμένουν μόλις τρεις άνθρωποι! Η Μία ωστόσο σε εκείνη τη διοργάνωση νιώθει ότι έχει φτάσει η στιγμή να αγγίξει την αθλητική «αθανασία». Μια ημέρα, κάποια κορίτσια μπήκαν στο ξενοδοχείο της ομάδας ψάχνοντας τη Μία. Εκείνη δέχτηκε να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί και πριν απομακρυνθούν, παίρνει μια απόφαση από εκείνες που θα τολμούσε να πάρει μόνο εντός τεσσάρων γραμμών, ζητώντας την υποστήριξη τους λέγοντας:  «Σας περιμένει όλη η ομάδα στον επόμενο αγώνα». Σταδιακά, χιλιάδες κορίτσια σε όλη τη χώρα αναζητούσαν μπλούζες με το δικό της νούμερο «9». Φώναζαν ρυθμικά το όνομά της, ήθελαν τα σκούρα καστανά μαλλιά της, έβαζαν αφίσες στο δωμάτιό τους. Παρά τις αμφιβολίες της και τους δισταγμούς της, ξεκινά να δέχεται να κάνει όλα τα διαφημιστικά που της προτείνονται. Οι δικοί της άνθρωποι επιμένουν ότι αυτά θα δώσουν περισσότερο θάρρος στα κορίτσια που στέκονται διστακτικά στο πλάι κάποιων πεζοδρομίων καθώς χωρίζονται οι δύο ομάδες και κανείς δεν τα επιλέγει. Το κίνημα έχει ανάγκη το κεντρικό του πρόσωπο, την φιγούρα γύρω από την οποία θα στηριχθεί, θα γιγαντωθεί. Και το πρόσωπο χρειάζεται το κίνημα, γιατί του προσφέρει αυτή την αίσθηση του καθήκοντος. Το «πρέπει» στο οποίο οφείλει να ανταποκριθεί. Την αποστολή που πρέπει να παλέψει για να φέρει εις πέρας. Η αποστολή της Μία ήταν να μη χρειαστεί κανένα κορίτσι να κόψει τα μαλλιά του κοντά αν δεν το θέλει, για να μοιάζει με αγόρι και να μπορεί να παίξει μπάλα.

   Το 1995, έχοντας αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο, συναντήθηκε με τις συμπαίκτριές της, για την προετοιμασία ενόψει του νέου Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα φιλοξενούσε η Σουηδία. Στις 19 Μαḯου του 1995, σε ένα παιχνίδι των ΗΠΑ με τον Καναδά, οι κερκίδες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Το πλήθος από την στιγμή της παρουσίασης των δύο ενδεκάδων μέχρι το σφύριγμα της λήξης δεν σταμάτησε να επευφημεί. Όταν ακούστηκε το όνομα της Χαμ, οι κραυγές του πλήθους ενώθηκαν σαν χορωδία σε απόλυτη συνεργασία, και έκαναν όλους τους παίκτες και τους προπονητές να σταματήσουν την προθέρμανση. Να σαστίσουν. Οι απουσίες οδήγησαν τις ΗΠΑ σε αποκλεισμό στον ημιτελικό της διοργάνωσης, γεγονός που έσβησε το ενδιαφέρον των φιλάθλων εν τη γενέσει του. Ένα χρόνο αργότερα, το 1996 στην Ατλάντα, το ποδόσφαιρο Γυναικών των ΗΠΑ εκπροσωπείται για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πορεία της ομάδας ήταν εντυπωσιακή. Στον τελικό επικράτησαν με 2-1 της Κίνας σε έναν αγώνα που είδαν ζωντανά στο γήπεδο 76.489 φίλαθλοι. Το μεγαλύτερο πλήθος για μια ποδοσφαιρική διοργάνωση στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και το μεγαλύτερο πλήθος για γυναικείο αθλητικό γεγονός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο θα αποδειχθεί το «turning point» τόσο για την ομάδα συνολικά, όσο και την ίδια τη Μία Χαμ. Το ρεκόρ συμμετοχής στον τελικό σήμαινε ένα πράγμα ότι άνθρωποι από κάθε σημείο των ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν για να υποστηρίξουν μια ομάδα άγνωστη ως εκείνη τη μέρα, που έπαιζε το πέμπτο πιο δημοφιλές άθλημα στη χώρα. Η Μία Χαμ ήταν ως πρώτη σκόρερ και «πασέρ» το κεντρικό πρόσωπο αυτής της όμορφης ιστορίας που εξελισσόταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η φιγούρα της κοσμούσε κεντρικά σημεία της χώρας και διαφημιστικές πινακίδες. Τοποθετήθηκε δίπλα στον θρυλικό Μάικλ Τζόρνταν σύμβολο του αθλητισμού τη δεκαετία του ‘90. Η «Nike» έδωσε το όνομά της στο μεγαλύτερο κτίριο της εταιρείας αφότου έσπασε το ρεκόρ στο σκοράρισμα όλων των εποχών το 1999. Σε έρευνα που διεξήχθη αναδείχθηκε ως η τρίτη πιο αγαπητή φιγούρα στον αθλητισμό των ΗΠΑ. Πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Τάιγκερ Γουντς.

   Συνέχιζε βέβαια ακόμα να ανησυχεί όταν έφτανε η ώρα της παρουσίας της μπροστά από κάποια κάμερα. Όταν το μικρόφωνο ήταν μπροστά της όμως, παρουσιαζόταν πάντοτε εύγλωττη, ευγενική κι αστεία. Όλοι έμεναν θαμπωμένοι. Όταν τη ρωτούσαν πώς είναι να είναι η καλύτερη γυναίκα παίκτρια στον κόσμο, παρέλυε. Οι ευθύνες μεγάλωναν, οι προσδοκίες αυξάνονταν. Και ποτέ δεν απαντούσε χωρίς να αναφέρει σχεδόν όλες τις συμπαίκτριές της. Για τη Μία Χαμ ήταν κάθε άλλο παρά εύκολο το να αντιμετωπίζει τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Το να είναι η σταρ της ομάδας. Προσπαθούσε πάντα να ισορροπήσει. Την ευθύνη απέναντι στο ίδιο το ποδόσφαιρο Γυναικών, τις συμπαίκτριές της και το πώς θα νιώσουν αν εκείνη βρίσκεται συνέχεια μπροστά από τα φώτα της δημοσιότητας, τους δημοσιογράφους αλλά και το πώς θα αισθανθούν αν αρνηθεί να κάνει δηλώσεις. Όταν ένα κοριτσάκι περίπου 10 ετών την πλησίασε μια φορά στον δρόμο και τη ρώτησε ποιος είναι ο βασικός στόχος στη ζωή της, απάντησε: «Να μην ντροπιάσω τον εαυτό μου». Ίσως αστειευόταν. Ίσως όχι. Η επιτυχία και η δημοφιλία της «πάγωσαν» όταν ο αδερφός της Γκάρετ, που παρακολούθησε αυτοπροσώπως τον τελικό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, υπέκυψε ένα χρόνο μετά στην ασθένειά του. Δέκα χρόνια πάλευε με την απλαστική αναιμία. Κάποιες ημέρες αργότερα, η Χαμ άνοιξε την τηλεόρασή της. Είδε τις φίλες και συμπαίκτριές της να φορούν μαύρα περιβραχιόνια για να τιμήσουν το θάνατο του Γκάρετ. Εκεί κατάλαβε ότι έχει κι άλλες αδερφές. Πείσμωσε. Αποφάσισε να συνεχίσει. Ήθελε ο αδερφός της να ζήσει μέσω εκείνης όλα όσα η ασθένειά του δεν του επέτρεψε. Ίδρυσε έτσι το «Mia Hamm Foundation». Για ανθρώπους που χρειάζονται μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών. Για να εμπνεύσει παράλληλα τα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Έγραψε γράμματα για να δώσουν δύναμη στα άρρωστα παιδιά. Κανόνισε επισκέψεις με την υπόλοιπη ομάδα στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν.

   Και φτάνουμε στο 1999. Οι ΗΠΑ φιλοξενούν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών, εν μέσω επιφυλάξεων για το πώς θα καταφέρει ένα γυναικείο τουρνουά να γεμίσει τις κερκίδες των τεράστιων αμερικανικών σταδίων. Πολλά από τα αστέρια της ομάδας έκαναν ταξίδια πριν την διοργάνωση για να εμπνεύσουν τα νέα κορίτσια, για να μάθει ο κόσμος τις προσπάθειες και τις επιτυχίες τους. Στην καθορισμένη Συνέντευξη Τύπου πριν την έναρξη της διοργάνωσης, οι δημοσιογράφοι που ελάχιστα είχαν προβάλει την πορεία της ομάδας, αναλώθηκαν ρωτώντας πώς θα κατάφερναν να γεμίσουν τα στάδια. Η πραγματικότητα τους διέψευσε και μάλιστα πανηγυρικά. Από τον πρώτο αγώνα έως τον τελευταίο, το πλήθος μαζεύτηκε στα γήπεδα και κατέστησε το Παγκόσμιο του 1999 το πιο επιτυχημένο ως τότε. Είχαν πουληθεί περισσότερα εισιτήρια από ολόκληρο το τουρνουά του 1995 πριν καν την σέντρα στο πρώτο ματς. Ο τελικός ξεπέρασε τον Ολυμπιακό τελικό της Ατλάντα του 1996 ως το γυναικείο αθλητικό γεγονός με τις περισσότερες επισκέψεις, με περισσότερα από 90.000 άτομα να γεμίζουν το Rose Bowl στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Διατηρούσε το ρεκόρ μέχρι το 2014 για το μεγαλύτερο τηλεοπτικό κοινό των ΗΠΑ για αγώνα ποδοσφαίρου με 17.975.000 θεατές. Από τον Ιούλιο του 2015, κατέχει την τρίτη θέση μετά την Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών 2015 (25.400.000 θεατές) και Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2014 αγώνας της φάσης των ομίλων μεταξύ της ομάδας ανδρών των ΗΠΑ και της Πορτογαλίας (18.220.000 θεατές). Η στιγμή που ξεχωρίζουν οι «αθάνατοι» από τους κοινούς θνητούς φτάνει. Έβαλε την μπάλα στην άσπρη βούλα. Περίπου 90.000 βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της από τις κερκίδες. Άλλα 40 εκατομμύρια από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Είναι ο τελικός του Παγκοσμίου. ΗΠΑ εναντίον Κίνας. Το σκορ στο 0-0 μετά από την κανονική διάρκεια, μετά και τα δύο ημίχρονα της παράτασης. Είναι η ημέρα που γεννήθηκε η πρώτη γυναικεία επαγγελματική λίγκα. Στην άκρη του πλάνου η Μία, προσπαθεί να αποφύγει να εκτελέσει ένα από τα πέναλτι που θα καθόριζαν τον νικητή. Ο προπονητής την επιλέγει.

-Γιατί? ρωτάει τον προπονητή της.

   Γιατί? Ο ατζέντης της δεχόταν και απέρριπτε περίπου 15 αιτήματα την ημέρα για συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις. Ήταν η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο. Είναι η ώρα της κρίσης. Η ώρα που οι σούπερ σταρ απαιτούν την μπάλα. Στέκεται σε απόσταση 11 μέτρων από την αντίπαλη εστία. Δεν είχε σημασία ότι λίγους μήνες πριν, είχε γίνει η κορυφαία σκόρερ των εποχών, ξεπερνώντας μέχρι και τον μυθικό Πελέ. Άκουγε στα αυτιά της την κριτική των δημοσιογράφων. Μετά από οκτώ παιχνίδια «ξηρασίας» είχε βρεθεί στο γραφείο του προπονητή της κλαίγοντας και τον ρωτάει׃ «Ξέρεις πόσο τρομακτικό είναι να είσαι η Μία Χαμ και να μην σου αρέσει να παίζεις»? Αν αστοχήσει, θα πρέπει να ζήσει μέσα σε αυτές τις φλόγες μέχρι την τελευταία της ανάσα. Και αν ο προπονητής την επέλεξε επειδή υποτίθεται ότι είναι η σταρ? Δημιουργείται μια ιεραρχία που απειλεί την αδελφότητα, την ισότητα στην ομάδα. Πρέπει να δείξει στις συμπαίκτριές της ότι δεν αισθάνεται πως δικαιούται ένα από αυτά τα πέναλτι. Όμως αν πιστέψουν ότι φοβάται την ευθύνη? Πιστέψτε με δε θα θέλατε να είστε η Μία Χαμ στις 10 Ιουλίου του 1999. Έρχεται η σειρά της. Τοποθετεί την μπάλα στην άσπρη βούλα. Το σκορ είναι στο 3-2 υπέρ των ΗΠΑ. Δεν θυμάται τίποτα από την στιγμή που έβαλε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της, μέχρι που είδε την μπάλα να αναπαύεται στα αντίπαλα δίχτυα. Σκοράρει. Ουρλιάζει, φωνάζει, χάνεται στις αγκαλιές των συμπαικτριών της. Δεν είναι μια παίκτρια που πανηγυρίζει. Είναι μια γυναίκα που έχει νικήσει το άγχος, τον φόβο της. Εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης αθλητικής κουλτούρας των ΗΠΑ. Η εικόνα της Μπράντι Τσαστέιν να πανηγυρίζει με υψωμένες τις γροθιές της, χωρίς μπλούζα, στα γόνατα, αποτελεί iconic στιγμιότυπο για τον γυναικείο αθλητισμό ακόμα και σήμερα.

   Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Η Εθνική Ομάδα των ΗΠΑ είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Μία χάνεται στα αποδυτήρια. Μένει εκεί για 1,5 ώρα και καταρρέει από σοβαρή αφυδάτωση. Αντιμετωπίστηκε από ιατρικό προσωπικό με ενδοφλέβια ενστάλαξη και τρία λίτρα υγρών. Φεύγει με την υπόλοιπη αποστολή για το ξενοδοχείο. Περνάει όλη την υπόλοιπη βραδιά κλεισμένη στο δωμάτιό της, ξερνώντας. Τα μάτια της έκαιγαν. Κρύωνε. Το σώμα της αντιδρούσε στο άγχος όλων των μηνών που προηγήθηκαν του τελικού. Στο γιορτινό πάρτι της ομάδας στο ξενοδοχείο όλοι κάνουν την ίδια ερώτηση׃ «Που είναι η Μία?». Την ερώτηση που έκαναν όλοι και στο πάρτι αποφοίτησής της. Αυτή που έκαναν και την ημέρα της φωτογράφισης της ομάδας, αυτή που έκαναν οι γονείς της, εκείνη τη μέρα που θα έδειχναν στην τηλεόραση τις πρώτες της δηλώσεις. Η Μία όμως είχε κάτι άλλο ανάγκη. Μετά από 12 ώρες ύπνου, εντάχθηκε στην ομάδα για γυρίσματα εξωφύλλου περιοδικών, πήγε στη «Disneyland» για έναν εορταστικό ράλι και έκανε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις. Μια εβδομάδα αργότερα, η ομάδα συνάντησε τον Πρόεδρο Κλίντον στον Λευκό Οίκο και πέταξε με τη Χίλαρι και την Τσέλσι Κλίντον με το προεδρικό αεροσκάφος «Air Force One» στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Η ηγεσία και η απόδοσή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1999 εδραίωσαν τη Χαμ ως τη μεγαλύτερη σταρ ποδοσφαίρου. Ακολουθεί μια καταθλιπτική ήττα από τη Νορβηγία στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων το 2000. Η ίδρυση της Γυναικείας Ένωσης Ποδοσφαίρου Γυναικών, το πρώτο επαγγελματικό γυναικείο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Είναι 2001 και ως παίκτρια της Washington DC Freedom όπου αγωνίστηκε για τρία χρόνια, της ανατίθεται να προμοτάρει την ομάδα. Και αυτό το βάρος στις πλάτες της. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήταν πια 32, οδηγούσε τη νέα γενιά στη δόξα. Το επόμενο αίμα. Η Άμπι Γουάμπαχ θα έσπαγε το 2013, το ρεκόρ σκοραρίσματος που κρατούσε η Μία από το 1999. Σκοράρει δύο γκολ. Οι ΗΠΑ ανεβαίνουν στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Στην τελετή λήξης, κρατά τη σημαία των ΗΠΑ. Είναι η πρώτη ποδοσφαιρίστρια που τιμάται με αυτόν τον τρόπο. Κι έχει έρθει η στιγμή να κρεμάσει τα παπούτσια της…

   Η Χαμ έχει χαρακτηριστεί ως η πιο εμπορεύσιμη αθλήτρια της γενιάς της.  Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως διεθνής ποδοσφαιριστής, υπέγραψε συμφωνίες έγκρισης με τις «Gatorade», «Nike», «Dreyer’s Ice Cream», «Pepsi», «Nabisco», «Fleet Bank», «Earthgrains» και «Powerbar». Το 1997, πρωταγωνίστησε σε μια δημοφιλή διαφήμιση για το «Pert Plus». Μάλιστα εμφανίστηκε και στο προϊόν «Wheaties» μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1999 και ενέκρινε την πρώτη ποδοσφαιρική «Barbie» από την «Mattel». Συμπρωταγωνίστησε με τον Μάικλ Τζόρνταν σε μια δημοφιλή τηλεοπτική διαφήμιση για το «Gatorade» την άνοιξη του 1999 που περιείχε τους δύο αθλητές να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε διάφορα αθλήματα ενώ το τραγούδι «Anything You Can Do» (I Can Do Καλύτερα) ακούγεται. Η διαφήμιση τελειώνει με τη Χαμ να ρίχνει τον Τζόρνταν στο έδαφος σε έναν αγώνα τζούντο. Το 2000, το βιντεοπαιχνίδι «Mia Hamm Soccer 64» κυκλοφόρησε για το« Nintendo 64». Ήταν το πρώτο παιχνίδι που παρουσίασε μόνο γυναίκες αθλήτριες και πούλησε «σχετικά υψηλά» 42.886 αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Μία εμφανίστηκε στα εξώφυλλα των «Sports Illustrated», «Time», και «People». Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, όπως:  «Late Night with David Letterman»,  «The Rosie O’Donnell Show», «The Tonight Show with Jay Leno», «Today», «Extreme Makeover: Home Edition», «Good Morning America», και «The Oprah Winfrey Show». Συμμετείχε στα ντοκιμαντέρ «SportsCentury» και «Biography» του «ESPN», «ESPN 25: Ποιος είναι το #1»? και εμφανίστηκε στο «Once in a Lifetime: The Extraordinary Story of the New York Cosmos». Το 2005, εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ του «HBO Dare to Dream: The Story of the US Women’s Soccer Team». Η Χαμ ήταν το πρόσωπο της Γυναικείας Ένωσης Ποδοσφαίρου Γυναικών (WUSA). Ενώ χρησιμοποιήθηκε και στο λογότυπο του «Women’s Professional Soccer», του δεύτερου γυναικείου επαγγελματικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Χαμ αναφέρθηκε ακόμα και σε ένα επεισόδιο της δημοφιλέστερης τηλεοπτικής σειράς «Friends». Όταν η Ρέιτσελ έβαλε τον Τζόι στην κοιλιά της, είπε:  «Α, είναι απίστευτο! Ουάου! Κλοτσάει τόσο πολύ! Αχ, είναι σαν, ε, ποιο είναι αυτό το ενοχλητικό κορίτσι ποδοσφαιριστή»? Ο Τζόι ρωτά׃ «Μία Χαμ»? Η Ρέιτσελ απαντάει φυσικά׃ «Μία Χαμ»! Ειλικρινής υπέρμαχος του «Title IX» και της ισότητας των φύλων σε όλα τα αθλήματα, συνεχίζει, μετά την «συνταξιοδότησή της», να προωθεί τη συμμετοχή των γυναικών στο ποδόσφαιρο. Διοργανώνει για χρόνια ένα ετήσιο παιχνίδι διασημοτήτων μέσα από το οποίο χρηματοδοτεί το Ίδρυμα «Mia Hamm». Εκδίδει το βιβλίο της «Go for the goal: A champions’s guide to winning in soccer and life» το οποίο στοχεύει να εμπνεύσει τα νεαρά κορίτσια. (Έγινε μπεστ σέλερ στις ΗΠΑ). Γίνεται παγκόσμια πρέσβειρα της Μπαρτσελόνα. Συνιδιοκτήτης της «Los Angeles FC». Είναι επίσης και στο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου της Ρόμα όταν τον ιταλικό σύλλογο αγόρασαν Αμερικανοί επιχειρηματίες. Θεωρείται η μεγαλύτερη παίκτρια που πέρασε μέχρι σήμερα από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το 2007 μπήκε στο «Ηall of Fame».

   Στην προσωπική της ζωή παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον αγαπημένο της από το κολέγιο Κρίστιαν Κόρι, πιλότο ελικοπτέρου του Σώματος Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Χώρισαν το 2001 μετά από έξι χρόνια γάμου. Τελικά βρήκε την αληθινή αγάπη στον Νόμαρ Γκαρτσιαπάρρα, επαγγελματία τότε παίκτη των «Boston Red Sox». Ο γάμος έγινε στις 22 Νοεμβρίου του 2003, στην Γκολέτα της Καλιφόρνια, σε μια τελετή στην οποία συμμετείχαν μερικές εκατοντάδες καλεσμένοι. Στις 27 Μαρτίου του 2007,γέννησε δίδυμα κορίτσια, την Grace Isabella και την Ava Caroline. Αν και γέννησε πέντε εβδομάδες νωρίτερα, κάθε κορίτσι ζύγιζε πάνω από 2,3 κιλά κατά τη γέννηση. Το ζευγάρι απέκτησε και έναν γιο, ονόματι Garrett Anthony, τον Ιανουάριο του 2012. Όλη η οικογένεια κατοικεί στο Λος Άντζελες. Η Μία Χαμ ήταν το κορίτσι στο πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς της Ρώμης που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο μα ένιωθε ότι δεν μπορεί. Επειδή ήταν κορίτσι. Ήταν μια ημιεπαγγελματίας αθλήτρια σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο Γυναικών δεν ήταν επαγγελματικό. Κι έγινε η κορυφαία ποδοσφαιρίστρια των ΗΠΑ, με τη δημοτικότητά της να ξεπερνά την αθλητική κοινότητα. Βοήθησε τα κορίτσια σε όλο τον κόσμο να καταλάβουν ότι το να ιδρώνεις και να λερώνεσαι είναι αποδεκτό. Ότι το να παίζεις σκληρά για να κερδίσεις δεν είναι εγγενώς αντρικό χαρακτηριστικό, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Πάντα έλεγε׃ «Πάρτε τις νίκες σας, όποιες κι αν είναι, εκτιμήστε τις, χρησιμοποιήστε τις, αλλά μην συμβιβάζεστε με αυτές. Υπάρχουν πάντα νέες, μεγαλύτερες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσετε και ένας αληθινός νικητής θα αγκαλιάσει την καθεμία».

   Το γεγονός ότι η Άλεξ Μόργκαν (μεγάλη καψούρα μου), η Μέγκαν Ραπίνο, η Άμπι Γουάμπαχ, η Βραζιλιάνα Μάρτα, η Ολλανδή Μίντεμα, η Ισπανή Αλεξία Πουτέγιας, η Καναδή Κριστίν Σινκλέρ (πρώτη σκόρερ όλων των εποχών πια), και άλλες είναι σήμερα τόσο γνωστές, οφείλεται στη Μία Χαμ, που έριξε φως σε ένα ως τότε πολύ σκοτεινό μονοπάτι έχοντας στην πορεία ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό. Ήμουν γύρω στα 7 όταν άρχισα να βλέπω και γυναικείο ποδόσφαιρο. Τέτοιο κόλλημα είχα με οποιονδήποτε σπορ. Μπάλα να είχε και εγώ εκεί. Τη Μία Χαμ δεν την ξεχνώ. Ήταν αθλητική, δυναμική, γεμάτη τέχνη. Ταχύτατη, με ντρίμπλες που ξεφτίλιζαν τις αντίπαλες, με εκπληκτικές δεξιότητες, αντοχή στα πόδια, έστελνε την μπάλα εκεί που ήθελε με απόλυτη συνέπειά. Είχε τον έλεγχό πάντα, με χάρη ανέβαζε ρυθμό όποτε γούσταρε. Με κομψότητά έκανε κοντρόλ, έβαζε γκολ με όλους τους τρόπους και ήταν ταυτόχρονα ομαδική. Έδινε συνέχεια ασίστ αφού οι πάσες της, ήταν ακριβείας. Ενώ ήταν επίσης πρόθυμη να βοηθήσει τις συμπαίκτριες της αμυντικά όταν χάνονταν η μπάλα. Ήταν ικανή να παίξει σε οποιαδήποτε θέση της επίθεσης. Είναι και για μένα η καλύτερη και σπουδαιότερη παίκτρια όλων των εποχών. Ποτέ δεν κρύφτηκε. Και από τότε που ήμουν 7 χρονών υποστηρίζω με πάθος σε κάθε διοργάνωση γυναικών την εθνική ΗΠΑ εξαιτίας αυτής της Μίας και μοναδικής. Μία Χαμ, το ποδόσφαιρο γυναικών σε ευχαριστεί!

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό