Σε κάθε Ευρωπαϊκό, σε κάθε μικρή ή μεγάλη διοργάνωση υπάρχουν αυτοί που με τις αποκρούσεις τους κρατάνε απαραβίαστη την εστία τους. Είναι το νούμερο ΕΝΑ κάθε ομάδας.
Από εκεί που ξεκινάει η 11άδα αλλά και πολλές επιθέσεις της ομάδας. Έτσι και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο οι πρωταθλήτριες χώρες είχαν τους υπερασπιστές τους. Η Σοβιετική Ένωση, η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης είχε τον κορυφαίο γκολκίπερ όλων των εποχών.
Τον μόνο που τιμήθηκε με χρυσή μπάλα το 1963. Τη «μαύρη αράχνη» του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τον τεράστιο Λεβ Γιασίν. Ισπανία 1964 και ο Χοσέ Άνχελ Ιριμπάρ βοηθάει την οικοδέσποινα να επικρατήσει με 2-1 στον τελικό της Σοβιετικής Ένωσης.
Ιταλία και Ρώμη 1968. Ο Ντίνο Τζοφ (ένας από τους τρείς κορυφαίους όλων των εποχών) δίνει τα πάντα στη «σκουάντρα ατζούρα» και σηκώνει το τρόπαιο στον ιταλικό ουρανό. Να πούμε εδώ ότι ο Τζοφ είναι ο γηραιότερος παίκτης που σήκωσε το Παγκόσμιο Κυπέλλου, σε ηλικία 40 ετών! Φυσικά παραμένει ρεκόρ μέχρι σήμερα. Από τον Τζοφ περνάμε στο 1972 και στον τεράστιο Ζεπ Μάγιερ τον τερματοφύλακα της μεγάλης Δυτικής Γερμανίας του 70′ και κορυφαίο Γερμανό γκολκίπερ όλων των εποχών. Ο Τσεχοσλοβάκος Ίβο Βίκτορ το 1976 παίρνει τη σκυτάλη και η Τσεχοσλοβακία καταφέρνει, μια πρωτοφανή επιτυχία και μια τεράστια έκπληξη.
Επιστροφή στα γερμανικά χέρια το 1980. Ο σκληρός Χάραλντ «Τόνι» Σουμάχερ κατακτάει το δεύτερο Ευρωπαϊκό τρόπαιο της Δυτικής Γερμανίας. Γαλλία 1984 και όλα «βάφονται» στα μπλε. Ο Ζοέλ Μπατς είναι ο ο πρώτος Γάλλος πορτιέρο που σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο. Από τον Γάλλο Μπατς στον Ολλανδό Βαν Μπρεούκελεν.
Με σπουδαίες αποκρούσεις σε όλο το τουρνουά. Στον τελικό αποκρούει πέναλτι και δεν επιτρέπει στη Σοβιετική Ένωση να ξαναμπεί στο παιχνίδι κρατώντας το 2-0.
Μάλιστα ο Χανς Βαν Μπρεούκελεν την ίδια χρονιά κατέκτησε με την PSV Αιντχόφεν, το μοναδικό της Κύπελλο Πρωταθλητριών νικώντας στον τελικό την Μπενφίκα. Η μεγαλύτερη έκπληξη σε Euro, μέχρι την Ελλάδα του 2004 έγινε το 1992. Εκεί ο Πίτερ Σμάιχελ και η Δανία ανεβαίνουν στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ. Τεράστια μορφή o Δανός κίπερ που στον τελικό κράτησε σχεδόν μόνος του στο μηδέν τους Γερμανούς. Το 1996 η Γερμανία σήκωσε το τρίτο και τελευταίο της τρόπαιο.
Στο Γουέμπλεϊ, ο Αντρέας Κέπκε ήταν ο γκολκίπερ των «πάντσερ». Φαμπιέν Μπαρτέζ και Γαλλία το 2000. Ένας ιδιαίτερος και απίθανος τύπος που όταν ήταν στη μέρα του έπιανε τα πάντα. Στην ιστορία έχει μείνει το γούρι των Γάλλων που πριν από κάθε παιχνίδι, ο Λοράν Μπλαν φιλούσε το καραφλό κεφάλι του Μπαρτέζ και με βάση, των κερδισμένων τίτλων της Γαλλίας εκείνη την εποχή η κίνηση αυτή, μάλλον έπιανε τόπο.
Πορτογαλία 2004 και η Ελλάδα κάνει το όγδοο θαύμα του κόσμου. Γίνεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Με τον Αντώνη Νικοπολίδη όχι μόνο να δίνει μια σιγουριά κάτω από τα γκολπόστ αλλά σε πολλές περιπτώσεις να γίνεται ο ήρωας της εθνικής μας.
Στις επόμενες δύο διοργανώσεις η Ισπανία έκανε το back to back. Το 2008 μετά από 44 καταραμένα χρόνια σπάει την κατάρα και σηκώνει το δεύτερο τρόπαιο της. Μετά από δύο χρόνια γίνεται για πρώτη φορά Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και το 2012 διατηρεί τον τίτλο της. Τρεις διοργανώσεις καταλήγουν σερί σε ισπανικά χέρια. Ο αρχηγός και κάτι παραπάνω από «φύλακας άγγελος». Ο κορυφαίος τερματοφύλακας όλων των εποχών στο ισπανικό πρόσφορο ο «Άγιος» Ίκερ Κασιγιας.
Και φτάνουμε στο 2016 και στον Πορτογάλο Ρουί Πατρίτσιο, ο οποίος κάνει απίστευτα πράγματα, και τρομερές αποκρούσεις και βοηθάει τα μέγιστα την ομάδα του Φερνάντο Σάντος να κατακτήσει την κορυφή.
Μύθοι, θρύλοι και προσωπικότητες, η μοναχική αυτή θέση μπορεί, να μετατρέψει τον τερματοφύλακα από «σωτήρα» και «φύλακα άγγελο», όπως τον Σμάιχελ το 1992, σε «μοιραίο» και «αποδιοπομπαίο τράγο» όπως τον Αρκονάδα το 1984. Άραγε ποιος θα είναι ο επόμενος που θα γράψει το όνομά του στην «χρυσή» λίστα?
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
