Πολλοί λένε ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος. Πιστός και υπάκουος. Φύλακας και προστάτης. Πόσες φορές άραγε δε βλέπουμε έξω στους δρόμους, άντρες και γυναίκες να απολαμβάνουν τη βόλτα τους και να παίζουν με τα συμπαθή τετράποδα? 
Είναι ένα καθημερινό γλυκό και αξιαγάπητο φαινόμενο. Όμως δεν είναι όλα τα σκυλιά χαδιάρικα. Υπάρχουν και αυτά που φυλάνε τους χώρους μας και την περιουσία μας. Το σπίτι μας και τα μέλη της οικογένειας μας. Είναι αυτά που με το αντιληφθούν κάτι ύποπτο «πέφτουν» στη φωτιά για να μας προστατεύσουν. Που δεν υπολογίζουν τον κίνδυνο και τι μπορεί να πάθουν, γιατί το μόνο ένστικτο που τους βγαίνει εκείνη την ώρα, είναι της θυσίας και της ασφάλειας των άλλων. Της οικογένειας που προστατεύει. Εκατοντάδες είναι τα παραδείγματα που σκύλοι έσωσαν ανθρώπους και θυσιάστηκαν. Μια τέτοια ιστορία αναδεικνύει σήμερα το Art of football. Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της ζωής. Όπως στη ζωή υπάρχουν τα σκυλάκια τα παιχνιδιάρικα, τα ήσυχα και τα περιποιημένα, αντιστοίχως στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι παίκτες που είναι ταλέντα, «καλλιτέχνες», με φινέτσα και φαντασία. Όμως και στη μία περίπτωση και στην άλλη αυτό δε φτάνει. Γιατί στα δύσκολα βγαίνουν μπροστά οι σκληροί, οι φύλακες και οι προστάτες. 
Όπως ένα κανίς ή τσιουάουα δεν μπορεί να προστατέψει ένα σπίτι, έτσι και στο πράσινο χόρτο του γηπέδου δεν μπορείς να έχεις παίκτες μόνο με τέχνη.
Και εκεί είναι που φεύγουν οι «τιτίκες» όπως έλεγε ο «αθάνατος» Νίκος Αλέφαντος, και εμφανίζονται αυτοί που κυριολεκτικά δαγκώνουν. Το σπίτι θα το σώσει το λυκόσκυλο, το ροντβάιλερ και το πίτμπουλ. Και στο γήπεδο θα βγει μπροστά αυτός που τρέχει, χτυπάει, φωνάζει, θυσιάζεται και κάνει όλη τη «βρώμικη» δουλειά, ώστε να είναι πιο εύκολο το έργο των υπολοίπων. Καμία ομάδα δεν πήγε μπροστά χωρίς Γκατούζο, Βιεïρά, Ρόι Κιν, Καντέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα και άλλους τέτοιους παίκτες. Για κάθε Ρονάλντο, Ανρί, Σεφτσένκο, Κακά, Καντονά, Ροναλντίνιο, Αζάρ, Μέσι και Κριστιάνο υπάρχουν αυτοί. Το παράδειγμα της Ρεάλ Μαδρίτης όταν μάζεψε όλα τα «αστέρια» και δεν πέτυχε σχεδόν τίποτα τα λέει όλα. Γιατί έλειπε ο συνδετικός κρίκος στην πιο σημαντική θέση του ποδοσφαίρου.
Τη θέση του αμυντικού χαφ. Έλειπε ο Μακελελέ και όπως παραδέχτηκε αργότερα, ο πρόεδρος της «Βασίλισσας» Φλορεντίνο Πέρεθ, ήταν το μεγαλύτερο λάθος που είχε κάνει όταν τον άφησε να φύγει. 
Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι για έναν τέτοιο παίκτη. Τον τεράστιο Έντγκαρ Ντάβιντς. Τον επονομαζόμενο και «πίτμπουλ». Ο παικταράς αυτός γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1973 στο Παραμαρίμπο του Σουρινάμ!! Από τα πέντε του χρόνια ήταν στις ομάδες υποδομής του Άγιαξ ώσπου το 1991 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στην ομάδα σε ηλικία 18 ετών. Το ντεμπούτο του έγινε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991 απέναντι στη Βααλβάïκ στη νίκη του «Αίαντα» με 5-1. Στην ομάδα έμεινε μέχρι το 1996 και έκανε απίστευτα πράγματα. Ένα «μηχανάκι» με ύψος 1.70 που έτρεχε ασταμάτητα. Έκοβε, χτύπαγε, πάσαρε, σκόραρε όταν χρειαζόταν, γενικώς τα έκανε όλα. Έτυχε να πέσει στη «χρυσή» γενιά της ομάδας. Εκεί που μαζί με άλλους έγιναν τα «τρομερά μωρά» της «αρμάδας» του Λουḯς Φαν Γκάαλ. Τα ονόματα των συμπαικτών του πραγματικά ζαλίζουν. Κλάιφερτ, τα αδέρφια Ντε Μπουρ, Φαν Ντε Σαρ, Λιτμάνεν, Όφερμαρς, Ζέεντορφ, Κανού, Ράιζινγκερ, Ράικαρντ, Μπλιντ, Μπογκάρτε και άλλοι που άφησαν εποχή.
Σε αυτήν την υπερομάδα ο Ντάβιντς ήταν ο κινητήριος μοχλός. 
Η «ραχοκοκαλιά» της. Πήρε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, τρία σούπερ καπ, ένα κύπελλο UEFA, ένα ευρωπαϊκό σούπερ καπ, ένα Διηπειρωτικό και κατέκτησε το Champions League το 1995 ενώ την επόμενη χρόνια έχασε το τρόπαιο στα πέναλτι, από τη Γιουβέντους στην Ιταλία. Στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό. Εκείνη τη χρονιά μάλιστα ο Φαν Γκάαλ του κόλλησε το παρατσούκλι «πίτμπουλ», αφού ο τρόπος που έπαιζε ήταν «λυσσασμένος». Το καλοκαίρι του 1996 αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για μια αλλαγή και έτσι πήγε στο Μιλάνο και στη Μίλαν. 
Ο Μπερλουσκόνι είχε ξετρελαθεί μαζί του. Όμως στα δύο χρόνια που κάθισε εκεί δεν κατάφερε τίποτα. Τη δεύτερη σεζόν μάλιστα έσπασε το πόδι του και έμεινε εκτός.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1998 η Γιουβέντους με ρίσκο, τον αγόρασε με 5.300.000 δολάρια. Εκεί «αναγεννήθηκε» και με την καθοδήγηση του μεγάλου Μαρτσέλο Λίπι έδινε ρεσιτάλ σε κάθε αγώνα και η «Γηραιά Κυρία» κατακτούσε τον ένα τίτλο μετά τον άλλον. 
Στην επταετή του θητεία στο Τορίνο κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, δύο σούπερ καπ και το κύπελλο Ιντερτότο. Το απωθημένο που του έμεινε, ήταν ότι δεν μπόρεσε να κατακτήσει το Champions League, αφού έχασε και στους δύο τελικούς που έπαιξε.
Τον πρώτο το 1998 στο Άμστερνταμ από τη Ρεάλ Μαδρίτης με το γκολ του Μιγιάτοβιτς (ευλογημένη μέρα για μένα ως ο μοναδικός που υποστήριζα από τότε τη Ρεάλ στο σχολείο). Ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα χάνει και τον τελικό, που έγινε στο Μάντσεστερ από τη Μίλαν στα πέναλτι. Στην παραμονή του στη Γιουβέντους, του συνέβησαν και δύο γεγονότα που τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος της καριέρας του. Ο Έντγκαρ είχε πολλούς τραυματισμούς ιδιαίτερα στα μάτια και στο κεφάλι. Έπαθε γλαύκωμα στο δεξί μάτι, το οποίο ευτυχώς διαγνώστηκε γρήγορα. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1999 έκανε την επέμβαση και από τότε φορούσε τα πολύχρωμα γυαλιά του σε κάθε παιχνίδι. 
Τον έκαναν ξεχωριστό και σε συνδυασμό με τα ράστα μαλλιά, αυτή η «τρομακτική» φιγούρα έγινε fashion icon και εκτός γηπέδου. Το δεύτερο σκηνικό το οποίο αποτέλεσε «κηλίδα» για το όνομα του, ήταν στις 31 Μαΐου του 2001 όπου μετά από εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι ο Ντάβιντς, ο Φερνάντο Κόουτο και ο Φρανκ Ντε Μπουρ έκαναν χρήση νανδρολόνης που θεωρείται απαγορευμένη ουσία. Η FIFA τον τιμώρησε διά παντός όμως η ολλανδική ποδοσφαιρική ομοσπονδία υπερασπίστηκε τον παίκτη κάνοντας προσφυγή. Η απόφαση της Παγκόσμιας ομοσπονδίας κρίθηκε παράνομη και έτσι η καριέρα του συνεχίστηκε.
Όλοι οι ποδοσφαιριστές αθωώθηκαν πανηγυρικά. Μετά τον τελικό ο Έντγκαρ άρχισε να πέφτει. Έχασε τη θέση του βασικού από τον Τακινάρντι που μέχρι τότε ήταν στον πάγκο. Τον Ιανουάριο του 2004 φεύγει δανεικός στην Μπαρτσελόνα. Βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι προπονητής της ήταν ο πρώην συμπαίκτης και φίλος του Φρανκ Ράικαρντ. Όταν πήγε η ομάδα βολόδερνε στη μέση της βαθμολογίας, όμως στο τέλος με τη βοήθεια που προσέφερε, τερμάτισε δεύτερη πίσω τελικά από τις «νυχτερίδες» της Βαλένθιας που κατέκτησαν τον τίτλο. Ο Ντάβιντς τη χειμερινή περίοδο του 2005 παίρνει μεταγραφή και υπογράφει συμβόλαιο τριών χρόνων με τους «νεραντζούρι» της Ίντερ.
Όμως και πάλι το κοσμοπολίτικο Μιλάνο δεν του πάει. Παίζει μόνο για ένα χρόνο κερδίζοντας το ιταλικό κύπελλο και το καλοκαίρι σπάει το συμβόλαιο του. Αποφασίζει να πάει στο θαυμαστό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ. Το Λονδίνο και τα «σπιρούνια» της Τότεναμ είναι η τυχερή ομάδα. Εκεί κερδίζει αμέσως την εμπιστοσύνη, του συμπατριώτη του προπονητή Μάρτιν Γιόλ κάνοντας φανταστικές εμφανίσεις. Γίνεται αμέσως ο αγαπημένος παίκτης της εξέδρας και οι οπαδοί πίνουν νερό στο όνομα του.
Στις δύο χρονιές που κάθισε, η Τότεναμ τερμάτισε στην πέμπτη θέση και στις δύο. Ιανουάριος 2007 και η μεγάλη επιστροφή στην Ολλανδία και στην ομάδα της καρδιάς του. Ο κόσμος του Άγιαξ τον αποθέωσε ενώ και εκείνος ήταν φανερά συγκινημένος. Αμέσως γίνεται ηγέτης και αρχηγός του «Αίαντα» Η ατυχία όμως τον χτυπάει και ένα κάταγμα σε φιλικό τον αφήνει εκτός αγωνιστικής δράσης για τρεις μήνες. Επιστρέφει πολύ δυναμικά και δίνει τα πάντα ώστε η ομάδα του να κατακτήσει τον τίτλο. Σε μια απίστευτη κούρσα τριών ομάδων ο Άγιαξ του Χενκ Τεν Κάτε χάνει τον τίτλο στην ισοβαθμία και για ένα μόλις γκολ διαφορά από την αιώνια αντίπαλο PSV Αïντχόβεν. Όμως κατακτά το κύπελλο στα πέναλτι με αντίπαλο την ΑΖ Αλκμάαρ. Το τελευταίο και νικητήριο πέναλτι το εκτέλεσε ο ίδιος. Την επόμενη σεζόν δεν αγωνίστηκε σε καμία ομάδα και όλοι πίστεψαν ότι είχε έρθει το ποδοσφαιρικό του τέλος.
Αλλά εκείνος σε μια κίνηση που ξάφνιασε τους πάντες υπέγραψε στην Κρίσταλ Πάλας που ήταν τότε στην Τσάμπιονσιπ. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να βοηθήσει αφού σε ηλικία 38 ετών και χωρίς φυσική κατάσταση έπαιξε σε μόλις οχτώ παιχνίδια. 
Μετά από μόλις δύο μήνες αποχώρησε. Παρόλα αυτά θεωρεί την παρουσία και τη διαμονή του εκεί ως μία από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή του. Και εκεί που λες ότι αυτό ήταν το οριστικό φινάλε το 2012 πάει ξανά πίσω στην Αγγλία και γίνεται παίκτης της Μπαρνέτ που έπαιζε στην πέμπτη κατηγορία!!! Στη συνέχεια γίνεται παίκτης-προπονητής και στο τέλος μόνο προπονητής της! Υπάρχει και μια καταπληκτική ιστορία που έγινε το 2013 και πρέπει να την γράψουμε για να μαθευτεί. Έπαιζαν εκτός έδρας με την Άκρινγτον Στάνλεï.
Την ομάδα είχαν ακολουθήσει και 36 ηρωικοί οπαδοί της. Στεναχωρημένοι από την ήττα έπαιρναν με το λεωφορείο το δρόμο της επιστροφής. Η διάρκεια ήταν 3,5 ώρες!! Όμως ξαφνικά το λεωφορείο, παθαίνει μηχανική βλάβη 321 χιλιόμετρα πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Λίγα λεπτά μετά πέρασε το πούλμαν της ομάδας. Όλοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Τότε για άλλη μια φορά φάνηκε το μεγαλείο και η ανθρωπιά του Έντγκαρ. 
Έδωσε εντολή στους ποδοσφαιριστές του να αποβιβαστούν στον επόμενο σταθμό και ο οδηγός να γυρίσει και να πάρει τους οπαδούς. Δεν έμεινε μόνο εκεί όμως. Με δικά του χρήματα αγόρασε καφέδες, κρουασάν και τρόφιμα για όλους. Έβγαλε μαζί τους φωτογραφίες και ήταν πολύ φιλικός. Το οριστικό τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ήρθε με κόκκινη κάρτα που πήρε στον αγώνα κόντρα στη Σαλίσμπουρι που ήταν η τρίτη σε οχτώ παιχνίδια. Έτσι για να προστατεύσει τους συμπαίκτες του, επειδή γινόταν στόχος των διαιτητών έριξε τους οριστικούς τίτλους τέλους στις 5 Ιανουαρίου του 2014. Συνολικά είχε 580 συμμετοχές και πέτυχε 48 γκολ. Αυτή τη στιγμή ο Ντάβιντς είναι ο νέος προπονητής της Ολανένσε. Η ομάδα είναι στην τρίτη κατηγορία της Πορτογαλίας. Μέχρι τώρα πριν λίγες μέρες ήταν βοηθός προπονητή στην ομάδα της Τέλσταρ, που είναι στη δεύτερη κατηγορία του ολλανδικού πρωταθλήματος. Όμως η πρόκληση για να αναλάβει πρώτος προπονητής τον έκανε να παραιτηθεί και να πάει στην ιβηρική χώρα.
Μεγάλο κομμάτι στην καριέρα του έπαιξε η εθνική ομάδα των «Οράνιε». Ήταν πάντα εκεί πιστός στην εθνική και τα έδινε όλα. Το ντεμπούτο του έγινε στις 20 Απριλίου του 1994 απέναντι στην Ιρλανδία στη φιλική ήττα με 1-0. Σταθερό μέλος της ομάδας που πήγε στα τελικά του EURO του 1996 στην Αγγλία. Όμως έγινε ένα περιστατικό που του στέρησε τη συμμετοχή. Οι παίκτες της εθνικής είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Οι λευκοί στο ένα και οι έγχρωμοι στο άλλο.
Αυτό διέρρευσε στον ολλανδικό Τύπο και έγινε μεγάλο σκάνδαλο. Τότε ο Ντάβιντς έκανε την εξής δήλωση: «Ο Χίντιγκ πρέπει να σταματήσει να βάζει το κεφάλι του μέσα στους κώλους ορισμένων παικτών, και να παρηγορεί τον Μπλίντ που κλαίει σαν κοριτσάκι επειδή δεν παίζει». Φυσικά ο προπονητής δεν ανέχτηκε τέτοια συμπεριφορά και τον έδιωξε. Στις επόμενες διοργανώσεις το «πίτμπουλ» ήταν σε όλες παρών. 
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 αποκλείστηκαν στον ημιτελικό, από τη Βραζιλία στα πέναλτι, και κατέκτησαν την τέταρτη θέση αφού, στο μικρό τελικό της παρηγοριάς έχασαν από την Κροατία με 2-1. Στο EURO 2000 η Ολλανδία ήταν το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, αφού το διοργάνωνε η ίδια μαζί με το Βέλγιο. Είναι απίστευτο πως έχασε αυτό το τρόπαιο. Αφού σάρωνε τους πάντες ήρθε ο ημιτελικός με την Ιταλία. Εκεί που έχασε δύο πέναλτι στην κανονική διάρκεια του αγώνα και άλλα δύο στη διαδικασία των πέναλτι. 
Μια μέρα που θα θυμάται πάντα ο Τόλντο και όλοι οι Ιταλοί. Αξέχαστες έχουν μείνει και οι αντιδράσεις του Πελέ στην εξέδρα. Στο Μουντιάλ του 2002 η Ολλανδία δεν προκρίθηκε ενώ στο ανεπανάληπτο για όλους εμάς EURO 2004 η Ολλανδία αποκλείστηκε από την Πορτογαλία στον ημιτελικό με 2-1. Αυτή ήταν η τελευταία διοργάνωση που πήρε μέρος με την πορτοκαλί φανέλα ο Ντάβιντς. Το φινάλε του με την εθνική ήταν στις 12 Οκτωβρίου 2005 στο εντός έδρας 0-0 με τα Σκόπια για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Είχε συνολικά 74 συμμετοχές και σκόραρε έξι φορές. Έφτασε πολύ κοντά στο να πάρει κάποιο τρόπαιο αλλά η ατυχία δεν το επέτρεψε. Αυτό μας θυμίζει και πόσο έντονος ανταγωνισμός υπήρχε τότε. Μια εθνική Ολλανδίας με τόσο ταλέντο και παικταράδες που τότε δεν πήρε τίποτα, στις μέρες μας θα τα είχε κατακτήσει όλα.
Ο Ντάβιντς ήταν ένας απίστευτος παίκτης. Για πολλούς, ανάμεσα σε αυτούς και ο υποφαινόμενος τον θεωρούμε το καλύτερο αμυντικό χαφ της εικοσαετίας. Μπορεί να υπήρχαν πολλοί παικταράδες στη θέση αυτή και φοβερός ανταγωνισμός αλλά το «πίτμπουλ» ήταν το κάτι άλλο. Ψηφίστηκε δύο φορές μέλος στην ιδανική ενδεκάδα. Την πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 στη Γαλλία και τη δεύτερη στο EURO 2000 στην Ολλανδία. Είναι επίσης μέλος στη λίστα των 125 παικτών που συνέταξε ο Πελέ το 2004, για τα εκατό χρόνια της FIFA. Ενώ το παγκοσμίου φήμης περιοδικό «World Soccer» τον έχει μέλος στους 100 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι διάσημος και εκτός ποδοσφαίρου.
Το 2005 δημιούργησε μια μάρκα ρούχων που ονομάζεται «Monta». Είναι η πρώτη μάρκα ρούχων που ασχολείται με το «streetsoccer» το οποίο και αυτό, το ανέδειξε αυτή η τεράστια μορφή.
Μάλιστα για την προώθηση της το καλοκαίρι του 2005 έκανε περιοδεία σε όλο τον κόσμο με τους καλύτερους παίκτες «streetsoccer» της Ολλανδίας. Πήγαν στην Αγγλία, στη Γαλλία και τέλος στη Βραζιλία και νίκησαν σε όλους τους αγώνες. Το ξαναέκαναν το 2010 και αυτή τη φορά έβαλαν και την Αφρική μέσα. Συγκεκριμένα πήγαν στη Σενεγάλη, στην Κένυα, στην Γκάνα και τελευταία στη Νότια Αφρική. Το 2009 συμμετείχε σε μια διοργάνωση που ονομάζεται SVBN (Εθνική Ολλανδική Ένωση Streetsoccer).Η διοργάνωση δίνει σε όλα τα παιδιά που δεν έχουν γνωριμίες να παίξουν ποδόσφαιρο και να αναδείξουν το ταλέντο τους.
Κανένας φυσικά δεν μπορεί να ξεχάσει τα «The Cage» που άφησαν εποχή. Ήταν διαφημιστικά σποτάκια της NIKE και συμμετείχαν τα μεγαλύτερα ονόματα του ποδοσφαίρου μαζί με τον Ντάβιντς. Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Φίγκο, Τότι, Ανρί, Ροναλντίνιο, Τουράμ, Ντενίλσον, Νακάτα, Καντονά και άλλοι. 
Το σενάριο ήταν ένα μίνι ποδοσφαιρικό τουρνουά που διοργάνωνε ο Καντονά, σε ένα πλοίο και οι παίκτες έπρεπε να βρουν τρόπους να νικήσουν στο παιχνίδι για να απελευθερωθούν. Ο Ντάβιντς γενικά σαν άνθρωπος είναι καταπληκτικός. Έχει βοηθήσει πολύ κόσμο και ποτέ δεν το διαφήμιζε. Ο Ζιντάν που ήταν τότε συμπαίκτης του στη Γιουβέντους είχε πει ότι θαύμαζε την καρδιά του. Όποτε έβλεπε κάποιον να παίζει στο πάρκο ή στο δρόμο κατέβαινε από το αυτοκίνητο και έπαιζε μαζί του. Και έλεγε με χαρά ότι αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τα πάντα. Έχει πάρει και άστεγο και έφαγαν μαζί πρωινό και με περηφάνια το είχε ανεβάσει φωτογραφία. Αυτός είναι ο Έντγκαρ Ντάβιντς. Για επίλογο θα βάλουμε τρεις μεγάλες μορφές και τι έχουν πει για εκείνον.
Τζιοβάνι Φαν Μπρόνγκορστ: «Ο Ντάβιντς είναι απλά ο κορυφαίος αμυντικός χαφ της γενιάς μας. Είναι σαν το Ρόι Κιν, η καρδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της ομάδας μέσα στο γήπεδο».
Πάτρικ Κλάιφερτ: «Κάθε ομάδα χρειάζεται έναν παίκτη σαν τον Έντγκαρ. Είναι πραγματικά ένας πολύ δυναμικός παίκτης και ίσως ο σκληρότερος σε όλο τον κόσμο. Χαίρομαι που είναι καλός μου φίλος και τον θαυμάζω».
Πολ Σκόουλς: «Ευχαριστώ πολύ τον Ένργκαρ που είπε ότι είμαι ο καλύτερος χαφ στον κόσμο. Πρέπει και ο ίδιος να γνωρίζει όμως ότι χωρίς ποδοσφαιριστές σαν αυτόν, δε θα φαινόμασταν εμείς οι υπόλοιποι. Είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους όλων των εποχών».
Ποιος είπε τελικά ότι τα «πίτμπουλ» είναι μόνο κακά?
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
