Πολλές φορές στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που μας αλλάζουν για πάντα. Μας κάνουν να αναθεωρούμε, και να τα βλέπουμε όλα με διαφορετικό μάτι. Μια τέτοια περίπτωση είναι όταν ένας αγαπημένος μας πάθει κάτι.
Πόσο μάλλον αν αυτός ο αγαπημένος τυχαίνει να είναι η αδερφή μας. Αδέρφια, μια σχέση παντοτινή, αιώνια και αδιάσπαστη. Στις φλέβες να κυλάει το ίδιο αίμα. Από την αρχαιότητα πόσα παραδείγματα έχουμε για αυτή τη μοναδική ιερή σχέση. Από την Αντιγόνη που ακόμα, και για το νεκρό σώμα του αδερφού της έχασε τη ζωή της, το Μενέλαο που για χάρη του, ο Αγαμέμνονας έκανε την εκστρατεία, έως και τις μέρες μας με τον εξάχρονο, Μπρίτζερ Γουόκερ να βάζει μπροστά το σώμα του, και να σώζει την τετράχρονη αδερφή του από τα δόντια ενός γερμανικού τσομπανόσκυλου.
Μια τέτοια ιστορία έχει σήμερα και το Art of football. Για έναν παίκτη ο οποίος ότι έκανε στο ποδόσφαιρο το έκανε για την αδερφή του. Την αδερφή του που έμεινε παράλυτη για όλη της τη ζωή.
Για τον τεράστιο επιθετικό και σπουδαίο άνθρωπο Ντιέγκο Φορλάν. Σεπτέμβριος του 1991 και η Αλεχάντρα μαζί με τον αρραβωνιαστικό της, γυρνούσαν με το αυτοκίνητο στο σπίτι. Καταιγίδα και η βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ο δρόμος μια «θανάσιμη» παγίδα. Το κακό δεν άργησε να συμβεί. Μια στραβοτιμονιά ενός μεθυσμένου οδηγού και δυστυχώς το μοιραίο έγινε. Ο αρραβωνιαστικός της σκοτώθηκε ακαριαία ενώ εκείνη πάλευε πέντε μήνες σε κώμα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Μεγάλη οικονομική βοήθεια είχε δώσει τότε και ο μέγιστος Ντιέγκο Μαραντόνα που στάθηκε κοντά στην οικογένεια. Κάτι που δεν ξέχασε ποτέ ο πρωταγωνιστής μας.
Τελικά η κοπέλα σώθηκε από θαύμα, αλλά θα περνούσε όλη την υπόλοιπη ζωή της σε αναπηρικό καροτσάκι. Η στιγμή που ο δωδεκάχρονος τότε Ντιέγκο τα παράτησε όλα. Ξένες γλώσσες, το σχολείο, το τένις που τόσο αγαπούσε και ήταν ανερχόμενο «αστέρι», γενικά ότι σχέδιο είχε για τη ζωή του. Ο σκοπός ήταν πια ένας. Να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και με τα χρήματα που θα έβγαζε να βοηθούσε πάντα την αδερφή του. Να της έκανε, την καθημερινότητά πιο εύκολη.
Τα λόγια του τότε συγκλονίζουν: « Έβλεπα τους γονείς μου να κλαίνε κάθε μέρα και δεν το άντεχα. Από εκείνη τη στιγμή ορκίστηκα στον εαυτό μου, πως το ποδόσφαιρο θα ήταν πλέον η ζωή μου και όχι ένα απλό άθλημα».
Αυτό το κίνητρο που παρακινεί κάθε άνθρωπο, να κάνει πράγματα και να πετυχαίνει στόχους είχε βρεθεί. Ο γεννημένος στις 19 Μαΐου στο Μοντεβιδέο Ουρουγουανός, ξεκινάει να εκπληρώσει τον όρκο που έδωσε στην κατάκοιτη αδερφή του. Τα λόγια που της είπε πριν φύγει ανατριχιάζουν: «Θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής. Θα βγάλω πολλά λεφτά και θα σε πάω στους καλύτερους γιατρούς για να ξανά περπατήσεις». Ξεκινάει από τις ακαδημίες της μεγαλύτερης ομάδας της χώρας την Πενιαρόλ, πάει στη Ντανούμπιο και από εκεί στα 15 του μεταναστεύει στις ακαδημίες της Ιντεπεντιέντε. Στα 16 του ταξιδεύει στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα στη Γαλλία και στη Ναντ για να δοκιμαστεί. Τον είχε ανακαλύψει ο Λάζλο Μπόλονι.
Δεν τα καταφέρνει και γυρίζει πίσω στην Αργεντινή και στους «κόκκινους διάβολους» της «θρυλικής» Ιντεπεντιέντε. Εκεί θα αναδειχτεί το ταλέντο του και με 37 γκολ σε 80 συμμετοχές θα μετακομίσει στην Αγγλία. Τον είχε κλείσει η Μίντλεσμπρο. Όμως ο παμπόνηρος Σερ Άλεξ Φέργκιουσον του χαλάει τη μεταγραφή και τον παίρνει στο Μάντσεστερ. Η τιμή ήταν δέκα εκατομμύρια ευρώ. Ένα αρκετό μεγάλο ποσό για την εποχή. Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά.
Μέτριες έως κακές εμφανίσεις και η σύγκριση με τον Ρούντ Βαν Νιστερλόï, που έβαζε το ένα γκολ μετά το άλλο του ρίχνουν την ψυχολογία. Η μόνη χαρά που έδωσε αυτά τα δύο χρόνια στους οπαδούς, οι οποίοι τον είχαν βγάλει «χασογκόλη», ήταν τα δύο γκολ που πέτυχε στο Άνφιλντ κόντρα στη Λίβερπουλ. Με αυτά η Γιουνάιτεντ νίκησε με 2-1. Συνολικά 17 γκολ σε 98 συμμετοχές στα δύο χρόνια στο Νησί. Η «άνοιξη» του Φορλάν ήρθε στην Ισπανία. Στο «κίτρινο υποβρύχιο» της Βιγιαρεάλ. Με εκείνον «καπετάνιο» και με «πλήρωμα» τους Ρικέλμε, Σορίν, Σέννα και Αρουαμπαρένα η ομάδα έπαιξε εκπληκτικό ποδόσφαιρο και για μια άστοχη εκτέλεση πέναλτι δεν πήγε στον τελικό του Champions League.
Βγαίνει πρώτος σκόρερ στην Ισπανία και ταυτόχρονα κατακτά το χρυσό παπούτσι στην Ευρώπη. Πέτυχε 59 γκολ σε 128 συμμετοχές με την κίτρινη «αρμάδα». Στην ομάδα όμως που λατρεύτηκε και σάρωσε με τις εμφανίσεις του ήταν η Ατλέτικο Μαδρίτης. Πήγε ως αντικαταστάτης του Φερνάντο Τόρες που είχε μετακομίσει στη Λίβερπουλ και τα πήγε φανταστικά. Απογείωσε το σύλλογο και εκτόξευσε τα νούμερα του. Θα οδηγήσει τους «ροχιμπλάνκος» στην κατάκτηση του Europa League απέναντι στη Φούλαμ με 2-1. Πέτυχε και τα δύο γκολ, με το δεύτερο στην παράταση να κρίνουν τον τελικό.
Μαγικές στιγμές στην ισπανική πρωτεύουσα με πορείες σε ομίλους του Champions League και μια ομάδα να ξαναβρίσκει τη χαμένη της αίγλη, με το Φορλάν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το δίδυμο με το Σέρχιο Αγκουέρο, και αυτός προερχόμενος από την Ιντεπεντιέντε, ήταν ένα από τα καλύτερα που έχουν συνυπάρξει σε αγωνιστικό χώρο. Στα τέσσερα χρόνια του εκεί σημείωσε 96 γκολ σε 196 συμμετοχές και ξαναβγήκε πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Η συνέχεια του δεν ήταν τόσο καλή στις επόμενες ομάδες που αγωνίστηκε. Στο Μιλάνο και στην Ίντερ έπαιξε σε 20 παιχνίδια και έβαλε μόνο δύο γκολ.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια στα ευρωπαϊκά γήπεδα ο Φορλάν γύρισε στη Νότια Αμερική. Στην Ιντερνασιονάλ της Βραζιλίας που σκόραρε 22 φορές σε 55 εμφανίσεις. Ξανά με τη βαλίτσα στο χέρι και στην Σερέζο Οσάκα στην Ιαπωνία με 19 τέρματα σε 45 παιχνίδια. Μεγάλη επιστροφή στην πατρίδα του και στην αγαπημένη του Πενιαρόλ με 8 γκολ σε 34 αγώνες, μετά Μουμπάι Σίτι στην Ινδία, με 5 γκολ σε 12 συμμετοχές και τέλος η Κίτσι στο Χονγκ Κονγκ με 6 γκολ σε 14 αγώνες. Κατέκτησε δέκα τίτλους. Πρωτάθλημα, κύπελλο και Λιγκ Καπ στην Αγγλία, το πρωτάθλημα Γκαούτσο στη Βραζιλία, πρωτάθλημα στην Ουρουγουάη και στο Χονγκ Κονγκ. Το Ιντερτότο με τη Βιγιαρεάλ. Φυσικά το μεγαλύτερο ήταν το Europa League και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Συνολικά είχε 271 γκολ σε 682 συμμετοχές σε συλλογικό επίπεδο. Πραγματικά μεγάλος παίκτης όμως είναι αυτός που τα δίνει όλα στην εθνική του ομάδα. Ο «κατσαβάτσα» που ήταν το παρατσούκλι του «έγραψε» ιστορία με τη «σελέστε». Σημείωσε 36 γκολ σε 112 εμφανίσεις και είναι ένας «θρύλος» διαχρονικά. Πάντα τηρούσε τους όρκους του και σήκωνε το «βάρος» στην πλάτη του. Ο παππούς του Χουάν Κάρλος Κοράσο και ο πατέρας του Πάμπλο Φορλάν είχαν κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα με τη δοξασμένη γαλάζια φανέλα. Στις 24 Ιουλίου του 2011 ο Ντιέγκο θα σηκώσει ψηλά το κύπελλο στον ουρανό του «Μονουμεντάλ» ως τρίτη γενιά όπως έκαναν κάποτε ο πατέρας και ο παππούς του.
Στον τελικό θα σημειώσει τα δύο από τα τρία γκολ στο «πάρτι» απέναντι στην Παραγουάη με 3-0. Για να φτάσει όμως εκεί έπρεπε στον προημιτελικό να περάσει το εμπόδιο της οικοδέσποινας και διοργανώτριας Αργεντινής. Το γήπεδο στο Σάντα Φε «κόχλαζε». Όμως οι Ουρουγουανοί άντεξαν, με 10 παίκτες από το 39’ λεπτό και την αποβολή του Πέρες, για πάνω από ένα ημίχρονο. Αφού στο 87΄λεπτό αποβλήθηκε και ο Ματσεράνο και οι δυο ομάδες έπαιξαν στα ίσια. Τελικό σκορ το 1-1 και η πρόκριση με 5-4 στα πέναλτι τους οδήγησαν, στη συνέχεια στην κορυφή. Στιγμή δόξας και μεγαλείου αφού μετά από 16 ολόκληρα χρόνια η Ουρουγουάη, των μόλις 3.500.000 κατοίκων ανέβηκε στον ποδοσφαιρικό «έβδομο» ουρανό, μένοντας ξανά μόνη, ως η πολυνίκης του θεσμού με 15 τρόπαια, ένα περισσότερο από τη δεύτερη Αργεντινή. Ένα χρόνο νωρίτερα είχαν πάει στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη για πρώτη φορά σε αφρικανικό έδαφος και συγκεκριμένα στη Νότια Αφρική.
Εκεί έλαμψε για άλλη μια φορά το «άστρο» του Φορλάν. Βγήκε πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση με 5 γκολ σε ισοβαθμία με τους Βίγια, Σνάïντερ, Μίλερ αν και έχασε το βραβείο λόγω λιγότερων ασίστ από τους άλλους. Το συγκεκριμένο το πήρε ο Γερμανός επειδή είχε και 3 ασίστ. Όμως αυτό λίγο τον ένοιαξε, αφού ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης όλου του Μουντιάλ και πήρε τη χρυσή μπάλα της διοργάνωσης!! Φυσικά μαζί του πήρε και το βραβείο του καλύτερου γκολ!! Το πέτυχε στο μικρό τελικό απέναντι στη Γερμανία και στην άτυχη ήττα με 3-2. Ένας πιστός στρατιώτης της εθνικής. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν κρύφτηκε στα δύσκολα.
Ο Φορλάν έχει υπάρξει και πρωταγωνιστής σε μουσικό βίντεο κλιπ. Το 2009 πριν το Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική εκεί που όπως είδαμε προηγουμένως τα «σάρωσε» όλα. Συμμετείχε με τον Αργεντινό Μάξι Ροντρίγεζ στο πολύ ωραίο τραγούδι του Coti. Ο Ντιέγκο στην προσωπική του ζωή είχε συντροφιά αρκετές εντυπωσιακές γυναίκες. Η Ζάιρα Νάρα ήταν σύντροφος του για δύο χρόνια, από το 2009-2011 και μάλιστα πήγαιναν για γάμο. 
Όμως εντελώς ξαφνικά και χωρίς να μαθευτεί ο λόγος χώρισαν. Στη συνέχεια ήταν με τη Βικτώρια Σαράβια για ένα χρόνο. Τελικά ήρθε ο αληθινός έρωτας στη ζωή του. Η Παζ Καρντόσο που το 2013 ενώθηκαν με τα ιερά δεσμά του γάμου. Έχουν δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια με τρία παιδιά. Ο Μάρτιν που γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 2016, η Λουζ που είδε το φως του ήλιου, το Μάιο του 2017, και τέλος ο Καίσαρας, ο «βενιαμίν» της οικογένειας το Φεβρουάριο του 2019. Δεν είχε ποτέ του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν είχε την «αγριάδα» του Ράμος, την «σκληράδα» του Πουγιόλ, την «πονηριά» του Σουάρεζ, τα «θεατρινίστικα» του Νεïμάρ, τον «τσαμπουκά» του Καβάνι, τη «φινέτσα» του Κακά, την «τρομάρα» που σου έδινε ο Έφενμπεργκ.
Πολλές φορές δεν καταλάβαινες και τι θέση έπαιζε στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν δεύτερος επιθετικός? Ήταν στην κορυφή της επίθεσης? Ή μήπως έπαιζε δεκάρι? Ούτε είχε τη μορφή ή τη φάτσα για να σου μείνει στο μυαλό, όπως ο Γκατούζο και ο Βαλντεράμα. Αντιθέτως με αυτά τα μακριά ξανθά, προς μελί μαλλιά, με την κορδέλα, και το πρόσωπο που είχε, πιο πολύ σαν «φλώρο» τον έκαναν. Άρα με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά των άλλων παικτών που εκείνος δεν είχε πως μπορεί κάποιος να θυμάται τον Ντιέγκο Φορλάν? Η απάντηση είναι πολύ απλή. 
Ακριβώς επειδή δεν τα είχε ΑΞΙΖΕΙ να τον θυμόμαστε. Γιατί δεν είχε ποτέ του ένα χαρακτηριστικό. Γιατί το ΜΟΝΟ που τον ένοιαζε ήταν να παίζει ποδόσφαιρο. Να βάζει την μπάλα στα δίχτυα και να μην ασχολείται με τίποτα άλλο. Γιατί ότι ορκίστηκε το έκανε πράξη.
Γιατί ασχολήθηκε με έναν χώρο που δεν του άρεσε για να προσφέρει ανακούφιση στην αδερφή του. Γιατί όταν ο πατέρας του, του είπε, ότι αν προπονηθεί σωστά θα γίνει σαν το Μαραντόνα εκείνος απάντησε: «Μαραντόνα είναι μόνο ένας, εγώ θα γίνω σαν το Μάρκο Βαν Μπάστεν». Γιατί όταν πήγε, στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν πήρε Ferrari αλλά ένα βολικό αυτοκίνητο ώστε να μπορεί να μπαίνει εύκολα η αδερφή του.
Γιατί οι οπαδοί των «κόκκινων διαβόλων» του έβγαλαν το τραγούδι: «Diego, wooah, Diego, wooah, he came from Uruguay, he made the Scousers cry» παρότι δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αγγλία. Γιατί είναι πρεσβευτής της UNICEF και ίδρυσε το «Fundacion Alejandra Forlan» το οποίο βοηθάει χιλιάδες ανθρώπους που παθαίνουν τραυματισμούς από τροχαία ατυχήματα. Γιατί έκανε την ξανθιά «θυσία» του αδερφού.
Γιατί αυτή η φωτογραφία αξίζει παραπάνω από όσο όλο το χρυσάφι του κόσμου. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΔΕΡΦΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΔΕΡΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΤΙΕΓΚΟ ΦΟΡΛΑΝ!!
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
