Είναι κάποιες χώρες απλά υπέροχες.
Με μια λέξη μαγικές. Γεμάτες χρώματα λουλούδια, καθαριότητα και η χρυσόσκονη από τις νεράιδες, πηγαίνει παντού. Ειδικά όταν αυτή η συγκεκριμένη (χώρα) έχει βγάλει τον μεγαλύτερο και διασημότερο δημιουργό παραμυθιών του κόσμου. Τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Φυσικά αναφερόμαστε στη Δανία. Στο περίφημο αυτό μέρος με την οργάνωση σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας στα «ύψη». Χάνεσαι από την απαράμιλλη ομορφιά της. Έχει τόσα να θαυμάσεις σε αυτό το μικρό κράτος των μόλις 5.831.000 κατοίκων.
Όπως τους κήπους Tivoli που βρίσκονται στην Κοπεγχάγη. Χρονολογούνται από το 1843, και είναι η έμπνευση πίσω από τα παγκοσμίου φήμης θεματικά πάρκα της Disney, και εδώ θα βρείτε μια τεράστια γκάμα από αξιοθέατα, όπως ένα περιπατητή, κυκλικούς κόμβους, κουκλοθέατρο, εστιατόρια, καφετέριες, κήπους, περίπτερα τροφίμων, μια μαυριτανική αίθουσα συναυλιών. Γνωστό σε όλο τον κόσμο, το Tivoli εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες και είναι ένα πραγματικό σύμβολο της πόλης. 
Τη νύχτα, φωτίζεται ο ουρανός, από τα εκατομμύρια λαμπάκια που διακοσμούν τους κήπους. Και το χειμώνα, κοντά στα Χριστούγεννα το όλο τοπίο γίνεται ακόμα πιο μαγικό.
Άλλο ένα υπέροχο θέαμα είναι το παλάτι Christiansborg, και αυτό στην πρωτεύουσα. Βρίσκεται στο μικροσκοπικό νησί Slotsholmen στο κέντρο της Κοπεγχάγης, εκεί που θα βρείτε τη δανική έδρα κυβέρνησης. Με πάνω από 800 χρόνια ιστορίας, το Christiansborg είναι η βάση εξουσίας του βασιλείου της Δανίας και τώρα είναι το σπίτι του Κοινοβουλίου, του Γραφείου του Πρωθυπουργού και του Ανωτάτου Δικαστηρίου. 
Οι φίλοι της τηλεοπτικής σειράς «Borgen» θα είναι εξοικειωμένοι. Οι χώροι του συγκροτήματος είναι ανοιχτοί στο κοινό για προγραμματισμένες ξεναγήσεις, γι’ αυτό θα πρέπει εκ των προτέρων να μεριμνήσετε ώστε να δηλώσετε συμμετοχή. Ο επίσκοπος Absalon δημιούργησε την οχύρωση της πόλης εδώ το 1167 και οι επισκέπτες μπορούν να δουν ερείπια του κάστρου του επισκόπου, το οποίο καταστράφηκε τον 14ο αιώνα, καθώς και το μεσαιωνικό φρούριο.
Εννοείται πως υπάρχουν ακόμα πολλά να δουν και να θαυμάσουν τα μάτια κάθε επισκέπτη. Όπως το εθνικό μουσείο της Δανίας, η εθνική πινακοθήκη, το Nyhavn (Νέο Λιμάνι) με τα πολύχρωμα σπίτια και πλοία που λειτουργούν σαν μουσεία, ο στρογγυλός πύργος, το παλάτι Amalienborg, η γέφυρα Oresund, το μουσείο υπαίθρου Lyngby (Frilandsmuseet), το κάστρο του Kronborg στο Helsingør, που δεν είναι μόνο το περιβάλλον στο Χωριουδάκι του Σαίξπηρ, αλλά και ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. 
Ακόμα υπάρχει το παραμυθένιο κάστρο Egeskov. Βρίσκεται σε ένα πανέμορφο τοπίο στο Οντένσε και είναι το καλύτερα διατηρημένο κάστρο τάφρου στην Ευρώπη. Και φυσικά θα κλείσουμε την ξενάγηση μας με το μουσείο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που και αυτό, είναι στην ίδια πόλη. Τα παραμύθια και οι ιστορίες του υφαίνονται στον ιστό της δανικής κοινωνίας. Το μουσείο χρονολογείται από το 1908 και είναι αφιερωμένο στη ζωή του συγγραφέα και δουλεύει με επιδείξεις αντικειμένων, αναμνηστικών σκίτσων και έργα τέχνης του. Οι θέσεις ακρόασης και οι δια δραστικές εγκαταστάσεις φέρνουν τα λόγια του συγγραφέα στη ζωή και η θολωτή αίθουσα είναι διακοσμημένη με σκηνές από την αυτοβιογραφία του׃ Ιστορία της ζωής μου.
Στα νοτιοδυτικά του καθεδρικού ναού της Οντένσε, στο Munkemøllestræde, θα βρείτε το παιδικό σπίτι του Άντερσεν (Barndomshjem του Andersen), που είναι επίσης μέρος του μουσείου. Δε θα ξεχνούσαμε φυσικά τη μικρή γοργόνα. Το χάλκινο άγαλμα που κάθεται σε ένα βράχο στο λιμάνι της Κοπεγχάγης και κοιτάζει με θλίψη τη θάλασσα. Κατασκευάστηκε το 1913, ζυγίζει 175 κιλά, το ύψος του είναι μόλις 1,25 μέτρα και αποτελεί φόρο τιμής στον Δανό παραμυθά. Τελικά με όλα αυτά, η περίφημη, διαχρονική φράση׃ «Κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας» του Σαίξπηρ στον Άμλετ μάλλον… δεν ισχύει.
Τώρα σίγουρα πολλοί από εσάς που διαβάζετε αναρωτιέστε και δικαίως αν έχετε μπει σε αθλητικό site. Λοιπόν ναι, μην ανησυχείτε είστε πράγματι στο art of football, και μετά από την περιήγηση μας και το ταξίδι που κάνατε ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσουμε έναν παίκτη που έζησε μια «παραμυθένια» καριέρα. Έναν παίκτη που θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, στις ιστορίες του. Τον μόνο ποδοσφαιριστή από τη χώρα που κέρδισε τη χρυσή μπάλα το 1977! Τον τεράστιο Άλαν Σίμονσεν.
Γεννήθηκε στην καρδιά του χειμώνα. Συγκεκριμένα στις 15 Δεκεμβρίου 1952 στην πόλη Βέιλε. 
Άρχισε να παίζει το 1963 στην τοπική ομάδα και γρήγορα ξεχώρισε. Το ύψος του ήταν μόλις 1.65 και το βάρος του 58 κιλά, αλλά στο γήπεδο «πετούσε». Στα 19 του έπαιζε ήδη στην αντρική ως βασικός μάλιστα. Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία για την ανδρική ομάδα στις 24 Μαρτίου του 1971, σε αγώνα εναντίον της Καρλσκόγκα που συνοδεύτηκε με νίκη 3–1. Αγωνιζόμενος ως δεξιός ακραίος επιθετικός καθιερώθηκε γρήγορα και κέρδισε εθνικούς τίτλους, δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Δανίας το 1971 και το 1972, καθώς και το Κύπελλο Δανίας 1972 που έγινε και το νταμπλ.
Πάντα με την κόκκινη φανέλα της Βέιλε. Φυσικά έγινε και διεθνής με την εθνική. Και το καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 που έγιναν στο Μόναχο γίνεται γνωστός και εκτός συνόρων. Πετυχαίνει τρία γκολ σε έξι παιχνίδια και οδηγεί τη Δανία μακριά, λίγο πριν πέσει από την τρομερή Σοβιετική Ένωση. Έτσι με την απόδοση του με το τέλος της διοργάνωσης, παίρνει μεταγραφή στην εκπληκτική ομαδάρα, και πρωταθλήτρια εκείνης της χρονιάς Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ. Μια πραγματική αρμάδα που σάρωνε τα πάντα και κόντραρε την Μπάγερν στα ίσια. Με προπονητές τους Χένες Βαϊσβάιλερ και στη συνέχεια τον Ούντο Λάτεκ που ολοκλήρωσε αυτό το εκπληκτικό θέαμα. Η κανονική Μπορούσια (με σεβασμό στην Ντόρτμουντ αλλά και το όνομα και το Klassiker όπως λένε οι Γερμανοί είναι με τη Μενχεγκλάντμπαχ). Οι παίκτες που είχε τότε «ζαλίζουν». Νέοι και φιλόδοξοι που σάρωναν και έτρεχαν ακατάπαυστα. 
Έτσι βγήκε και το θρυλικό πλέον παρατσούκλι. Γκίντερ Νέτσερ, Γιουπ Χάινκες, Μπέρτι Φογκτς, Χέμπερτ Βίμερ, Ράινερ Μπόνοφ, Ούλι Στίλικε. Μέσα σε αυτά τα ονόματα έλαμψε και ο Άλαν Σίμονσεν. Όταν αυτοί οι παικταράδες, είδαν τον Άλαν για πρώτη φορά στη προπόνηση να τον φέρνει ο Χένες Βαϊσβάιλερ, γελούσαν κάτω από τη μύτη τους, όμως γρήγορα κατάλαβαν ότι έκαναν λάθος.
Στις δύο πρώτες σεζόν του, όμως δυσκολεύτηκε πολύ. Έπαιξε συνολικά μόνο 17 παιχνίδια και σκόραρε δύο γκολ. 
Ωστόσο, ήταν μέρος της ομάδας που κέρδισε το τρόπαιο του Κυπέλλου Γερμανίας το 1973. Καθιερώθηκε στην αρχική ενδεκάδα το 1974 και από τότε δεν ξαναβγήκε ποτέ. Έπαιξε και στα 34 παιχνίδια της χρονιάς και σκόραρε 18 γκολ. Με αυτόν ηγέτη τα «πουλάρια» (Die Fohlen), κάλπασαν και κέρδισαν το πρωτάθλημα της Μπουντεσλίγκα. Σημείωσε επίσης δέκα γκολ σε δώδεκα αγώνες στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 1974–75. Ο σύλλογος με τα λευκά και τα πράσινα έφτασε στον τελικό απέναντι στην ολλανδική Τβέντε. Στο πρώτο παιχνίδι (αφού τότε οι τελικοί σε ΟΥΕΦΑ και Κυπελλούχων ήταν διπλοί), οι δύο ομάδες δεν σκόραραν και έτσι το 0-0 τα άφηνε όλα ανοιχτά. Όμως στο δεύτερο που έγινε στην Αυστρία ήταν μια πανδαισία. Τελικό 5-1 με δύο γκολ του Σίμονσεν και άλλα τρία από τον Χάινκες. Την επόμενη σεζόν, συνέχισε να βάζει γκολ.
Σημείωσε 16 και ο σύλλογος ανέκτησε τον τίτλο στη Γερμανία. Την ίδια χρονιά στο Πρωταθλητριών, σκόραρε τέσσερα γκολ σε έξι παιχνίδια, αλλά τα «πουλάρια» αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από τη Ρεάλ Μαδρίτης με τον κανόνα των εκτός έδρας γκολ.
Το 1977 ήταν η σπουδαιότερη χρονιά στην καριέρα του. Στο Πρωταθλητριών του 1977, βοήθησε την ομάδα να φτάσει στον τελικό εναντίον της «υπερδύναμης» εκείνης της εποχής Λίβερπουλ. Ο σύλλογος του λιμανιού με τον Μπομπ Πέισλι στον πάγκο και παίκτες όπως׃ Κλέμενς, Σμιθ, Χιούζ, Κέιζ, Κένεντι, Κάλαχαν, Κίγκαν, Χάιγουεϊ «τρόμαζε» τους πάντες. Στον τελικό, ο Άλαν σημείωσε ένα αξέχαστο γκολ με ένα δυνατό σουτ για να ισοφαρίσει το παιχνίδι σε 1-1, αλλά στη συνέχεια οι «κόκκινοι», επικράτησαν με 3-1. Το παραμύθι έγινε όμως σε προσωπικό επίπεδο. Ψηφίστηκε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς. 
Η Χρυσή μπάλα ήταν στα χέρια του!! Έτσι έγινε ο πρώτος Δανός παίκτης μέχρι σήμερα (και δεν νομίζουμε να αλλάξει και ποτέ αυτό) που κέρδισε αυτό το βραβείο. Η ψηφοφορία ήταν οριακή και κρίθηκε στο τέλος. Ο Σίμονσεν πέρασε μόλις για τρεις πόντους τον Άγγλο επιθετικό Κέβιν Κίγκαν και τον Γάλλο μέσο Μισέλ Πλατινί, με τέσσερις για να κερδίσει το διάσημο έπαθλο. Η νίκη ήταν αξιοσημείωτη, από το ότι η πατρίδα του, δεν ήταν μεταξύ των κορυφαίων ποδοσφαιρικών εθνών τη δεκαετία του ‘70, και δεν άφηνε πολλά περιθώρια και ελπίδες για να εντυπωσιάσει στις διεθνείς διοργανώσεις.
Τις επόμενες δύο σεζόν της Μπουντεσλίγκα, συνέχισε τα άφθονα γκολ του, αλλά η Γκλάντμπαχ τερμάτισε δεύτερη και όγδοη αντίστοιχα. Κέρδισε όμως, άλλο ένα διεθνές τρόπαιο με τη το 1979, όταν σκόραρε οκτώ γκολ σε ισάριθμους αγώνες για να οδηγήσει το σύλλογο στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Αντίπαλος ο «φοβερός» Ερυθρός Αστέρας. Πρώτο παιχνίδι στο Βελιγράδι που «κόχλαζε». Οι Γερμανοί με την τύχη να είναι σύμμαχος τους, παίρνουν την ισοπαλία με 1-1. Στο δεύτερο αγώνα, επί γερμανικού εδάφους ο διαιτητής δίνει ένα αμφισβητούμενο πέναλτι. Ο Άλαν ευστοχεί και δίνει το τρίτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ομάδα του μέσα σε εφτά χρόνια!
Το 1978 δέχτηκε πρόταση από την Μπαρτσελόνα. Η ομάδα αρνήθηκε να τον αφήσει να φύγει. Όταν έληξε το συμβόλαιό του, μετακόμισε στην Καταλονία, αφού απέρριψε πρώτα τις προτάσεις από το Αμβούργο, τη Γιουβέντους και πολλές ομάδες από τη Μέση Ανατολή με τα πετροδολάρια.
Εκεί κάθισε τρία χρόνια και βοήθησε πολύ τους «μπλαουγκράνα». Του είχαν βγάλει και ένα ωραίο σύνθημα οι φίλαθλοι׃ «El Pequeño Gran Danés» (Ο Μικρός αλλά Μεγάλος Δανός). Στην πρώτη του σεζόν στη Βαρκελώνη, ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με δέκα γκολ σε 32 αγώνες με την Μπαρτσελόνα να τερματίζει στην τέταρτη θέση. Την επόμενη ο σύλλογος έκανε πολλές μεταγραφές και ο σύλλογος κέρδισε το Κύπελλο Ισπανίας το 1981. 
Ήταν ο τρίτος σκόρερ της ομάδας με δέκα γκολ πίσω από τους Κουίνι με 20 και Μπέρντ Σούστερ με 11. Η ομάδα τερμάτισε πέμπτη. Το 1982 ήταν δεύτερος σκόρερ πίσω από τον Κουίνι με τους Καταλανούς πάλι να μην κατακτούνε το τίτλο, αφού τερμάτισαν δεύτεροι πίσω από την πρωταθλήτρια Ρεάλ Σοσιεδάδ. Ήταν ένα καταπληκτικό, συναρπαστικό πρωτάθλημα με τη Σοσιεδάδ πρώτη με 47 βαθμούς, την «Μπάρτσα» με 45 και τη Ρεάλ Μαδρίτης με 44. Ακόμα τότε η νίκη έδινε δύο βαθμούς, η ισοπαλία έναν και η ήττα κανέναν. Ήρθε όμως τελικά η μεγάλη του στιγμή με εκείνον φυσικά πρωταγωνιστή. Τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ημερομηνία 12 Μαΐου του 1982. Στο γήπεδο της στο «Καμπ Νόου» με 80.000 θεατές κερδίζει το τρόπαιο. Κάνει τη ανατροπή απέναντι στην Σταντάρ Λιέγης που προηγήθηκε.
Όταν η Μπαρτσελόνα υπέγραψε με τον Αργεντινό επιθετικό Ντιέγκο Μαραντόνα το καλοκαίρι του 1982, οι περιορισμοί του ισπανικού πρωταθλήματος, σήμαιναν ότι ο Σίμονσεν έπρεπε να ανταγωνιστεί με τον Μαραντόνα και τον Μπερντ Σούστερ. Και αυτό γιατί μόνο δύο θέσεις επιτρέπονταν για ξένους παίκτες, σε κάθε αρχική ενδεκάδα. Ο Σίμονσεν το θεώρησε ως προσωπική προσβολή και ζήτησε από τη διοίκηση να ακυρωθεί το συμβόλαιό του. Και τότε έκανε μια κίνηση που σόκαρε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Είχε προτάσεις από Ρεάλ Μαδρίτης, Τότεναμ και άλλες μεγάλες ομάδες. Και αυτός πήγε στις 13 Νοεμβρίου του 1982 στην Τσάρλτον Αθλέτικ!! 
Που τότε έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας. Το συμβόλαιο του ήταν 300.000 λίρες. Όπως είπε ο ίδιος ήθελε να παίξει σε μια ομάδα με λιγότερο άγχος και προσοχή. Όμως λίγο αργότερα άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι σκόραρε εννέα φορές σε 16 εμφανίσεις, ο σύλλογος είχε πρόβλημα να χρηματοδοτήσει τη μεταγραφή και τους μισθούς του μετά από μόλις τρεις μήνες και έτσι τέθηκε προς πώληση. Και πάλι επέλεξε κάτι ανατρεπτικό αφού αποφάσισε να επιστρέψει στην παιδική του αγάπη Βέιλε το 1983.
Το 1984 η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα αν και ο ίδιος έπαιξε σε ελάχιστα παιχνίδια εξαιτίας ενός τραυματισμού. Συνέχισε να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο αλλά δεν έφτασε ποτέ στην προηγούμενη φόρμα του. Το σπάσιμο του ποδιού πριν πέντε χρόνια, σε συνδυασμό με τον χρόνο που είναι ο μόνος που δεν νικιέται και είναι για όλους αδυσώπητος έφεραν το αντίο. Αποσύρθηκε σε ηλικία 37 ετών, και έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με τα κόκκινα το Νοέμβριο του 1989.
Μεγάλο κομμάτι στην καριέρα του, έπαιξε και η εθνική φυσικά. Έκανε το ντεμπούτο του, με προπονητή τον Αυστριακό Ρούντι Στρίτιχ, στο φιλικό αγώνα τον Ιούλιο του 1972 εναντίον της Ισλανδίας. Σκόραρε δύο φορές, η Δανία κέρδισε με 5–2 και συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. 
Εκεί όπως αναφέραμε πιο πάνω έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις που τον ανέδειξαν. Το Σεπτέμβριο του 1983 ήταν ιστορική στιγμή για τους Δανούς και τον ίδιο. Η Δανία ήταν πρώτη με ένα βαθμό διαφορά από την Αγγλία, στον προκριματικό όμιλο που η πρώτη θέση οδηγούσε, στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Γαλλίας την επόμενη χρονιά. Η ομάδα του Σεπ Πίοντεκ βολευόταν και με την ισοπαλία. Τελικά πήρε τη νίκη μέσα στο «Γουέμπλεï». Στο 39’ λεπτό ο Πίτερ Σίλτον κάνει πέναλτι και ο Άλαν Σίμονσεν σημειώνει ένα από τα πιο σημαντικά γκολ για τη χώρα του. Η νίκη με 1–0 εξασφάλισε την πρόκριση της εθνικής ομάδας της Δανίας για το πρώτο της διεθνές τουρνουά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 και την πρώτη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα από το τουρνουά του 1964.
Ουσιαστικά τελείωσε τις ελπίδες της Αγγλίας για πρόκριση στο τουρνουά.
Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 ήταν μια σύντομη και τραυματική εμπειρία για αυτόν τον απίθανο παίκτη. Σε μια μονομαχία του με τον Λε Ρού στο κέντρο του γηπέδου, θα υποστεί κάταγμα κνήμης και θα μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Στην ίδια φάση θα τραυματιστεί και ο αντίπαλος του, όχι όμως το ίδιο σοβαρά. 
Στην ουσία αυτός ο τραυματισμός ήταν το «ποδοσφαιρικό τέλος» του Άλαν αφού ποτέ δεν έφτασε στα παλιά επίπεδα. Ακόμη και χωρίς αυτόν η Δανία έφτασε στους ημιτελικούς και αποκλείστηκε από την Ισπανία στα πέναλτι με μοιραίο τον Έλκιερ. Ήταν για άλλη μια φορά μέλος της εθνικής ομάδας της Δανίας και έζησε τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 που διεξήχθη στο Μεξικό. Ήταν μάλιστα η πρώτη συμμετοχή της Δανίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Έπαιξε μόνο σε έναν αγώνα στο τουρνουά, μπαίνοντας ως αλλαγή εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, καθώς οι νεότεροι παίκτες τον είχαν ξεπεράσει. 
Τον Σεπτέμβριο του 1986 έπαιξε τον αποχαιρετιστήριο αγώνα με την εθνική Δανίας απέναντι στη Δυτική Γερμανία.
Συνολικά στην καριέρα του αγωνίστηκε σε 500 παιχνίδια και σκόραρε 202 γκολ. Κατέκτησε αρκετούς τίτλους. Τρία πρωταθλήματα στη Δανία με τη Βέιλε και ένα κύπελλο, τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα σούπερ καπ και δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ με την Γκλάντμπαχ και τέλος με την Μπαρτσελόνα ένα κύπελλο Ισπανίας και το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ενώ δύο φορές η ομάδα του βγήκε φιναλίστ σε ευρωπαϊκούς τελικούς. 
Σε ατομικό επίπεδο κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα (Ballon d’Or) το 1977, ενώ το 1983 για το ίδιο βραβείο βγήκε τρίτος. Ακόμα βγήκε ο κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1978 και την επόμενη σεζόν ο πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και τέλος πήρε και το βραβείο «Onze de Bronze» αφού βρέθηκε στην τρίτη θέση. Ενώ το γνωστό περιοδικό «Kicker» τον είχε στην καλύτερη ενδεκάδα για τρία συνεχόμενα χρόνια. Το 1975, το 1976 και το 1977. Με την εθνική είχε 55 συμμετοχές με 20 γκολ. Εκπροσώπησε τη Δανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Ψηφίστηκε στο Hall of Fame του Δανικού Ποδοσφαίρου τον Νοέμβριο του 2008.
Παρέμεινε στο χώρο του ποδοσφαίρου αφού όταν «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ασχολήθηκε με την προπονητική. Ανέλαβε με τη σειρά τη Βέιλε, τα Νησιά Φερόε, το Λουξεμβούργο και τέλος τη Φρεντερίτσια. Όχι όμως με επιτυχία. Στην προσωπική του ζωή ήταν παντρεμένος με την Ανέτ αλλά χώρισε για την Γκίττε που ήταν μικρότερη. Φυσικά χώρισε και με αυτήν. Έχει τέσσερα παιδιά, όλα κορίτσια! Φοβερό!! Την Κίρα, την Μπιάνκα, την Καμίλα και τη Λουίζα. Ένας τεράστιος παίκτης, μια μεγάλη προσωπικότητα. Ο πρώτος ποδοσφαιριστής από τη Δανία που άνοιξε το δρόμο και σε άλλους. Που έδειξε ότι αυτή η μικρή, πανέμορφη χώρα δε βγάζει μόνο σπουδαίους «παραμυθάδες» και γλύπτες αλλά και καταπληκτικούς ποδοσφαιριστές. Και ο σπουδαιότερος, πρωτοπόρος όλων ήταν ο Άλαν Σίμονσεν!!
