El Divino «Ο θεϊκός»!

   Κριστιάνο Ρονάλντο, Μέσι, Κρόιφ, Μίλερ, Μπατιστούτα, Πελέ και Μαραντόνα. Μεγάλοι παίκτες, μεγάλες προσωπικότητες και με ένα κοινό χαρακτηριστικό στο γήπεδο. Να βάζουν γκολ. Αντίπαλοι όλων αυτών οι τερματοφύλακες. Τερματοφύλακας. Η πιο σημαντική και υπεύθυνη θέση στο «πράσινο σκάκι». Κάθε λάθος φαίνεται και δε συγχωρείται. Για τον γκολκίπερ δεν υπάρχει συγχώρεση, συμπόνοια και οίκτος. Το παράδειγμα του Βραζιλιάνου Μπαρμπόσα που εξαιτίας του γκολ που δέχτηκε, στο «Μαρακανά», η ζωή του ήταν «κόλαση», μέχρι το θάνατο του τα λέει όλα. Η οποιαδήποτε ομάδα, που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό ξεκινάει από τον Άσσο. Από τη θέση νούμερο ένα. Πολλοί σταρ έχουν υπάρξει σε αυτή τη θέση ξεκινώντας από το παρελθόν, με τους Άγγλους Μπάνκς και Σίλτον. Τον θρυλικό Σοβιετικό Γιασίν, ο μόνος γκολκίπερ που πήρε χρυσή μπάλα το 1963. Οι Ιταλοί Τζοφ και Μπουφόν. Οι Γερμανοί Μάγιερ, Κάν και Νόιερ. Ο Δανός «γίγαντας» Σμάιχελ. Ο Βραζιλιάνος Ταφαρέλ και ο «άγιος» Ίκερ Κασίγιας της Ισπανίας.

   Μέχρι τις μέρες μας με τον Βέλγο Κουρτουά, τον Ισπανό Ντε Χέα, τον Γερμανό Τερ Στέγκεν, τον Σλοβένο ‘Ομπλακ τον Βραζιλιάνο Άλισον Μπέκερ. Όμως αν δεν υπήρχε εκείνος, όλοι αυτοί που ανέφερα παραπάνω δε θα γνώριζαν ποτέ, τη δόξα που τους αναλογεί. Γιατί αυτός ο «θεϊκός» ήταν ο πρώτος αληθινός σταρ που οι μισθοί και τα χρήματα, από τις μεταγραφές που έκανε, ήταν ίσα ή και περισσότερα από υπουργούς και πρωθυπουργούς. Ο Ρικάρντο Θαμόρα, ο άνθρωπος που έπαιξε σε ομάδες που «μισιούνταν» μεταξύ τους και που τον λάτρεψαν οι πάντες. Ο σούπερ σταρ της εποχής, που όποιος του έδινε παραπάνω λεφτά έπαιρνε το καπελάκι του κυριολεκτικά και έφευγε. Από τα εφηβικά της Ουνιβερσιτάρ στην Εσπανιόλ και από εκεί στην Μπαρτσελόνα. Μετά ξανά επιστροφή στην Εσπανιόλ και στη συνέχεια με ρεκόρ μεταγραφής στη Ρεάλ Μαδρίτης. Από την εθνική Καταλονίας στη μισητή για τους Καταλανούς εθνική Ισπανίας. Με ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1920 στην Αμβέρσα. Ο Θαμόρα γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1901 στη Βαρκελώνη. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι αφού ήταν και οι δύο γιατροί. Το όνειρο τους ήταν να τον καμαρώσουν γιατρό όμως εκείνος είχε μόνο την μπάλα στο μυαλό του. Από τα 14 μέχρι τα 16 του έπαιξε στην Ουνιβερσιτάρ. Αρχικά ως επιθετικός όμως στη συνέχεια, χάρη και στο ύψος που είχε, κάθισε κάτω από τα δοκάρια και στη θέση που δόξασε. Πήγε στην Εσπανιόλ και κάθισε για τρία χρόνια. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως» γράφει χαρακτηριστικά: «Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία στα δεκαέξι του, ενώ φορούσε ακόμα κοντά παντελονάκια. Όταν βγήκε στο γήπεδο της Εσπανιόλ στη Βαρκελώνη, είχε φορέσει εγγλέζικο λευκό πουλόβερ με γυριστό γιακά, γάντια και κασκέτο σκληρό σαν κράνος για να προστατευτεί από τον ήλιο και τις κλωτσιές». Ο Θαμόρα γενικά προκαλούσε τρόμο και πανικό στους επιθετικούς. Αν τον κοίταζαν ήταν χαμένοι. Με τον ίδιο κάτω από τα δοκάρια το τέρμα συρρικνωνόταν και τα δοκάρια χάνονταν στον ορίζοντα. Με ύψος 1.94, τρομερά ρεφλέξ, ηγετική φυσιογνωμία, σκληρός και αποφασιστικός πρόσφερε θέαμα με αποκρούσεις, που τον έκαναν μύθο και του έδωσαν «θεϊκή» υπόσταση.

   Στην Εσπανιόλ έκανε «μυθικές» εμφανίσεις. Αφού σε τρεις σεζόν δέχτηκε μόλις δέκα γκολ ένα ρεκόρ ακατάρριπτο και πραγματικά αιώνιο. Όμως η διαφωνία του με τον τεχνικό διευθυντή τον έκαναν να γυρίσει σπίτι του και μάλιστα σκεφτόταν να τηρήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στους γονείς του και να γίνει γιατρός. Τα λόγια του ήταν: «Είχα υποσχεθεί στους γονείς μου να παρατήσω το ποδόσφαιρο και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Οι επισκέψεις των υπευθύνων της Μπαρτσελόνα στο σπίτι μου αλλά και οι συναντήσεις με τους φίλους μου, με έπεισαν να βάλω ξανά τα παπούτσια και τα γάντια μου». Στην Μπαρτσελόνα κέρδισε τους πρώτους του τίτλους. Το κύπελλο Ισπανίας το 1920 και το 1922. Υπήρχαν και τα πρωταθλήματα Καταλονίας το 1918 με την Εσπανιόλ και τα τρία διαδοχικά με την «Μπάρτσα» το 1920, 1921 και 1922 τα οποία όμως δεν είναι αναγνωρισμένα. Όπως είπαμε ήταν επαγγελματίας, ο πρώτος που «μανατζάρισε» τον εαυτό του και έτσι ξαναπήγε πίσω στην Εσπανιόλ. Απαίτησε από την Μπαρτσελόνα μισθό 50.000 πεσέτες. Η διοίκηση το θεώρησε υπερβολικό και γύρισε στην Εσπανιόλ, με αστρονομικό συμβόλαιο για την εποχή. Έπαιρνε 1000 πεσέτες το μήνα ενώ δόθηκαν και 25.000 στην Μπαρτσελόνα. Οι άλλοτε σύμμαχοι λόγω του Θαμόρα έγιναν εχθροί και τα δικαστήρια ήταν η μόνη οδός.

   Τελικά για ένα χρόνο ο Θαμόρα έμεινε εκτός αγώνων. Μετά τη λήξη της τιμωρίας του κάθισε για οκτώ χρόνια στην «μπλε» πλευρά της πόλης και κατέκτησε το κύπελλο Ισπανίας το 1929. Το πρώτο στην ιστορία των «Periquitos». Εκείνη η ομάδα για να  πάρει το τρόπαιο απέκλεισε την Ατλέτικο Μαδρίτης στα προημιτελικά, την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά και τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό με καταπληκτική εμφάνιση. Αυτές οι εμφανίσεις και ειδικά η εμφάνιση στον τελικό του έφεραν και τη μεταγραφή του στη «Βασίλισσα». Το 1930 το ρεκόρ της μεταγραφής ήταν 150.000 πεσέτες. Ένα αδιανόητο ποσό για την εποχή. Ο ίδιος «καρπώθηκε» 40.000 πεσέτες, που μπήκαν «κολλαριστές» στην τσέπη του. Το 1/3 πραγματικά. Στα έξι χρόνια παρουσίας της εκεί οδήγησε τη Ρεάλ στη «γη της επαγγελίας», με τα δύο συνεχόμενα πρώτα πρωταθλήματα που κατέκτησε η ομάδα. Το 1932 και το 1933 αλλά και με τα δύο κύπελλα το 1934 και το 1936. Στον τελικό του 1936 απέναντι στην Μπαρτσελόνα έκανε την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του. Αφού η Ρεάλ αν και έπαιζε με δέκα παίκτες άντεξε με το Θαμόρα στο τελευταίο λεπτό να σταματάει τον Ζοζέπ Εσκολά, με μια απόκρουση που ήταν τόσο απίστευτη που έγινε «μύθος». Έτσι χάρισε τον τίτλο στη «Βασίλισσα». Στην εθνική ήταν ο πρώτος που έπιασε πέναλτι, στη νίκη της Ισπανίας με σκορ 3-1 απέναντι στη Βραζιλία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 ήταν εκπληκτικός και οδήγησε την εθνική ομάδα στο ασημένιο μετάλλιο. Ενώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 στην Ιταλία, εάν δεν υπήρχε ο Μουσολίνι ίσως η κατάληξη να ήταν άλλη και η  Ισπανία να έπαιρνε το τρόπαιο. Ο Θαμόρα ήταν ανίκητος στον προημιτελικό. Έτσι ο δικτάτορας έδωσε εντολή στην ανάπαυλα του ημιχρόνου να τον «κομματιάσουν». Στο δεύτερο μέρος ο «El Divino» δέχτηκε πολλά δυνατά, αντιαθλητικά, ύπουλα χτυπήματα. Όλα αυτά με τις «ευλογίες» του Βέλγου διαιτητή Λουί Μπαέρτ. Τελικό αποτέλεσμα: 1-1. Στο δεύτερο παιχνίδι με εκείνον στις εξέδρες αφού είχε ήδη σπασμένα πλευρά από το πρώτο αγώνα η Ιταλία νίκησε με 2-1. Στη συνέχεια κατέκτησε και το τρόπαιο νικώντας στον τελικό την Τσεχοσλοβακία με 2-1. Ο Θαμόρα για 38 ολόκληρα χρόνια ήταν ρέκορντμαν συμμετοχών στην εθνική με 46 συμμετοχές.

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία έφερε το Θαμόρα σε φοβερά δύσκολη θέση. Από τη μία επειδή ήταν Καταλανός, οι εθνικιστές τον κατηγόρησαν για αυτό και από την άλλη επειδή δεν υποστήριξε ποτέ την ανεξαρτησία της Καταλονίας, οι Καταλανοί τον κατηγόρησαν για προδότη. Μπήκε στη φυλακή λόγω των αριστερών απόψεων του πάτερα του, όμως οι σχέσεις που ανέπτυξε με τους φύλακες και συγκεκριμένα με τον διοικητή των φυλακών Μελχορ Ροντρίγκεζ Γκαρσία και της πρόξενου της Αργεντινής, αλλά και στη φήμη που απέκτησε από το ποδόσφαιρο κατόρθωσε να «δραπετεύσει» στη Γαλλία. Μάλιστα φόρεσε και τη φανέλα της Νις. Το 1934 από τον δεύτερο πρόεδρο της Ισπανικής Δημοκρατίας Νισέτο Αλκάτα ο Θαμόρα τιμήθηκε με το μετάλλιο της Δημοκρατίας. Ο Θαμόρα επέστρεψε στις 8 Δεκεμβρίου 1938 με αφορμή ένα φιλικό παιχνίδι ανάμεσα στην εθνική Ισπανίας και τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Το παιχνίδι έγινε προς τιμήν των στρατιωτών του Φράνκο προκαλώντας όπως ήταν λογικό τα αισθήματα των αντιφρονούντων.

Ο ίδιος ο Φράνκο με το τέλος της καριέρας του, του απένειμε το Μεγάλο Σταυρό των Τσίσνερος (Grand Cross Cisneros). Ο Θαμόρα όπως είπαμε  ήταν απόλυτα επαγγελματίας και όταν γύρισε  ανέλαβε προπονητής της Αθλέτικ Αβιασόν (σημερινή Ατλέτικο Μαδρίτης). Την οδήγησε στην κατάκτηση δύο σερί πρωταθλημάτων το 1940 και το 1941. Ενώ πήρε και το σούπερ καπ το 1940. Μετά τους «ροχιμπλάνκος» πήγε στις Μάλαγα, Θέλτα και ανέλαβε προπονητής για δύο αγώνες στην εθνική Ισπανίας και στη συνέχεια την εθνική Βενεζουέλας. Ο Ρικάρντο Θαμόρα ήταν ένας απίστευτος τύπος σε όλα του. Ένας πραγματικός σταρ. Κάθε μέρα κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα ενώ έκανε και πούρα. Το ποτό ήταν κ αυτό επί μονίμου βάσεως. Αφού το κονιάκ δρόσιζε τον ουρανίσκο του συνέχεια. Άλλη μια ωραία ιστορία ήταν, όταν συνελήφθη επ΄ αυτοφώρω από τις τοπικές αρχές, όταν προσπάθησε να μεταφέρει λαθραία πούρα Αβάνας. Ήταν ο πρώτος παίκτης που έπαιξε στο (βουβό) κινηματογράφο. Στην κωμωδία «Pro fin se casa Zamora» ενώ ήταν 25 ετών. Το 1926 έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό «El Grafico». Επέστρεψε στο σινεμά το 1943 με το «Campeones of 1943» που συμμετείχαν και άλλοι παίκτες όπως ο Γιασίντο Κινκόσες και ο Γκιγιέρμο Γκοροσπίθα. Ο «θεϊκός» έβγαλε και ονομασία απόκρουσης που έμεινε στην ιστορία. Η περίφημη «La Zamorana». Έδιωχνε την μπάλα με τον αγκώνα και ο κόσμος όταν το έβλεπε το λάτρευε. Συνέχισε να εργάζεται στην αγαπημένη του Εσπανιόλ μέχρι το θάνατο του στις 8 Σεπτεμβρίου του 1978. Το 1999 η IFFHS τον ανακήρυξε καλύτερο Ισπανό τερματοφύλακα του 20ου αιώνα.

Ήταν τόσο τεράστιος που το βραβείο για τον καλύτερο τερματοφύλακα κάθε χρονιάς στην Ισπανία φέρει το όνομα του «Ricardo Zamora». Στην κηδεία του παραβρέθηκαν 40.000 άνθρωποι!! Η πλατεία στην περιοχή Σαρία έχει το όνομα του. Φυσικά θα κλείσουμε με το ρητό που άφησε εποχή και που θα το λένε πάντα όλοι. «Υπάρχουν μόνο δύο τερματοφύλακες. Ο Ρικάρντο Θαμόρα στη Γη και ο Άγιος Πέτρος στον παράδεισο»…

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό