Βαρκελώνη, Καταλωνία. Μια από τις ομορφότερες πόλεις, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Ένα ιδανικό μέρος για να ζει κάποιος. Με εκπληκτική ποιότητα σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Με πλούσια πολιτιστική ζωή (στην πόλη έζησαν μεταξύ άλλων ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Ζουάν Μιρό, ο Αντόνι Γκαουντί και για ένα διάστημα ο Πάμπλο Πικάσο). 
Η πόλη επίσης, διαθέτει μεσογειακό κλίμα, πολύ καλές ευκαιρίες διασκέδασης (πολλά μπαρ και κλαμπ) και ψυχαγωγίας με τα μουσεία MNAC και MACBA. Το 1992, η Καταλανική πρωτεύουσα διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και χάρη σε αυτούς έγινε ακόμα πιο όμορφη με τα έργα που κατασκευάστηκαν. Μερικά από αυτά τα σπουδαία αξιοθέατα που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος, και είναι μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς προστατευμένα από την UNESCO, είναι η Σαγράδα Φαμίλια, η υπό κατασκευή εκκλησία του αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί, και τα κτίρια Κάζα Μπατλιό και Κάζα Μιλά επίσης του ίδιου.
Το φανταστικό Πάρκο Γκουέλ και το Μέγαρο Καταλανικής Μουσικής και αυτά υπό την αιγίδα της UNESCO. Ακόμα περιοχές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επισκέπτες αποτελούν η Γοτθική Συνοικία, με έντονο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Φυσικά ο λόφος Μόντζουικ που φιλοξενεί το ιστορικό κάστρο της πόλης. Διάφορα πάρκα, και ο βοτανικός κήπος. 
Για τη νυχτερινή ζωή υπάρχει η διάσημη περιοχή Λα Μπαρσελονέτα, και η συνοικία Ελ Ραβάλ. Στην πόλη βρίσκονται επίσης πολλά μουσεία. Το μεγαλύτερο μουσείο της πόλης είναι το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλωνίας, που βρίσκεται στο λόφο Μόντζουικ. Σημαντικά μουσεία τέχνης είναι επίσης το Μουσείο Πικάσο, το Μουσείο Άντονι Ταπιές, το Μουσείο της Πόλης της Βαρκελώνης, το Ίδρυμα Χοάν Μιρό και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης. Αξιοσημείωτο είναι και το Ενυδρείο της Βαρκελώνης γνωστό και ως «L’ Aquarium de Barcelona», καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο Ενυδρείο της Μεσογείου και το δεύτερο μεγαλύτερο παγκοσμίως.
Το δημοφιλέστερο μουσείο που βρίσκεται όμως είναι αθλητικό. Και είναι το Μουσείο της Μπαρτσελόνα. Το οποίο επισκέπτονται πάνω από 1.000.000 τουρίστες ανά έτος. Φυσικά και η πλειοψηφία των κατοίκων υποστηρίζουν την «Μπάρτσα». Και όμως υπάρχει μια γωνιά της πανέμορφης αυτής περιοχής που είναι «ντυμένη» στα «μπλε». Που πάει κόντρα στο «ρεύμα» και στηρίζουν μια ομάδα με θέρμη. Που δεν σταματούν να την ακολουθούν ακόμα και όταν έπαιζε στις χαμηλότερες κατηγορίες. Που από μέσα ξεπετάγονται «ήρωες» και «ιππότες» στα «γαλανόλευκα». Ένας τέτοιος ήταν και ο σημερινός μας παίκτης. Που παρέμεινε πιστός έγινε «σημαία» του συλλόγου και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στους «παπαγάλους» (Periquitos). Ο μοναδικός Ραούλ Ταμούδο. Ο οποίος θα μνημονεύεται και από τη «λευκή» πλευρά της Μαδρίτης για το πρωτάθλημα που της «χάρισε» το 2007.
Γεννημένος στη Santa Coloma de Gramenet της Βαρκελώνης. Μια φθινοπωρινή μέρα, συγκεκριμένα στις 19 Οκτωβρίου 1977. Έπαιξε αρχικά στα μικρά της τοπικής UDA Gramenet. Εκεί είχε την πρώτη επαφή με την μπάλα. Στη συνέχεια με αντάλλαγμα έξι μπάλες ποδοσφαίρου(!), η Εσπανιόλ τον έκανε δικό της. Κάθισε στις ακαδημίες της για τέσσερα χρόνια από το 1992 μέχρι το 1996. Αφού μεγάλωνε, εντάχθηκε στην ομάδα της Εσπανιόλ Β’ το 1996. Κατά τη διάρκεια των δύο σεζόν του σε αυτό το επίπεδο, έκανε εντυπωσιακές εμφανίσεις και πέτυχε 20 γκολ σε 46 παιχνίδια. Ένα τέρμα ανά δύο αγώνες. Είχε έμφυτη φυσική ικανότητα ως σκόρερ. Αυτή ήταν η επαρκής απόδειξη ότι άξιζε τη ευκαιρία να αγωνιστεί και στην αντρική ομάδα. Όμως άλλο μεγάλη κατηγορία και άλλο στις μικρές. Υπάρχει διαφορά επιπέδου. Με 14 συμμετοχές και μόλις δύο γκολ αποφασίστηκε να δοθεί δανεικός. Θα ήταν το καλύτερο και για αυτόν ώστε να γυρίσει έτοιμος στην πρώτη ομάδα.
Πήγε στην Ντεπορτίβο Αλαβές και στη συνέχεια στη Λέιντα. Η τελευταία αποδείχθηκε μακράν μεγάλο «σχολείο» και πέτυχε έξι γκολ σε 18 εμφανίσεις. Τελικά εντάχθηκε ξανά γεμάτος αυτοπεποίθηση για τη σεζόν 1999-2000. Το ντεμπούτο του ξεκίνησε με γκολ κόντρα στη Χέρκουλες! Τις επόμενες δώδεκα σεζόν, θα γινόταν ο ηγέτης για τους «ασπρομπλέ» (Blanquiazules). Εμβληματικός αρχηγός σε όλα τα σημεία του γηπέδου. Βασικός και αναντικατάστατος για την ομάδα. Για δέκα συνεχόμενες σεζόν σκόραρε διψήφιο αριθμό τερμάτων. Σε όλα εύκολα και δύσκολα εκεί. Η Εσπανιόλ είναι μια ομάδα που βρίσκεται πάντα στη «σκιά» της Μπαρτσελόνα. Ένα «γαλατικό» χωριό που αντιστέκεται. Έτσι όταν κατακτάει έναν τίτλο ή στερεί τρόπαιο από τη μεγάλη της αντίπαλο οι οπαδοί εκστασιάζονται. Είχε να πανηγυρίσει ένα μεγάλο τίτλο από το 1940! Και το 2000 μετά από 60 ολόκληρα χρόνια τα κατάφερε. Στον ημιτελικό αποκλείει τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και στον τελικό Κυπέλλου Ισπανίας του 2000 αντιμετωπίζει την Ατλέτικο. Εκεί έγινε κάτι που έχει μείνει στη μνήμη όλων. Ο Ταμούδο σκόραρε κλέβοντας την μπάλα μέσα από τα χέρια του τερματοφύλακα Τόνι Χιμένεθ με το κεφάλι!! Ενώ έδωσε και την πάσα στον Λουίς Γκαρθία που σκόραρε το δεύτερο γκολ. Το συγκεκριμένο τέρμα που πέτυχε έφτασε μέχρι και στην κωμική σειρά «Crackovia». Παρών όμως ήταν και σε πιο δύσκολες στιγμές. Όπως το 2004, που έσωζε την τελευταία αγωνιστική, την Εσπανιόλ από υποβιβασμό, με το γκολ του επί της Μούρθια ύστερα από την ασίστ, ενός ακόμα μεγάλου παίκτη του Ιβάν ντε λα Πένια.
Νέα κατάκτηση Κυπέλλου Ισπανίας το 2006. Και πάλι πέτυχε γκολ στον τελικό, και στον θρίαμβο απέναντι στη Ρεάλ Σαραγόσα με 4-1. Σε ένα κατάμεστο από 78.000 θεατές «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Και φυσικά στην επιτυχία που τον έκανε αγαπημένο στην Μαδρίτη, το περιβόητο «Ελ Ταμουδάθο» (El Tamudazo). Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Ιουνίου του 2007 όταν η «Πριμέρα Ντιβιζιόν» βίωσε το μεγαλύτερο θρίλερ και το πιο «χιτσκοκικό» φινάλε που έγινε ποτέ. Ακόμα κι αν αφορούσε την 37η και προτελευταία αγωνιστική, η μάχη που έδωσαν Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Σεβίλλη κράτησε μέχρι τις καθυστερήσεις. Οι δύο πρώτες ισόβαθμες με 72 βαθμούς και η τρίτη να ακολουθεί με 70. Σε αυτή την ισοβαθμία όμως το πάνω «χέρι» το είχαν οι «μερένγκες». Μπορεί καμία εξ αυτών να μην κέρδισε τον αγώνα της, ωστόσο και τα δύο γκολ που σημειώθηκαν, στο 90’ λεπτό και των δύο παιχνιδιών, σε διάστημα μόλις 18″ δευτερολέπτων έκριναν τα πάντα. Η βραδιά του «Tamudazo» ήταν εκείνη, που ουσιαστικά οδήγησε στην αλλαγή «σκυτάλης» και την επιστροφή στην κορυφή για τη «Βασίλισσα».
Η Ρεάλ έπαιζε στη Σαραγόσα και η Εσπανιόλ στο «Καμπ Νόου» στο ντέρμπι της Βαρκελώνης (derbi barceloní) με την «αιώνια» αντίπαλο. Τα σκορ κοντά στη λήξη τους ήταν, 2-1 υπέρ της Σαραγόσα και 2-1 υπέρ των «μπλαουγκράνα». Ο Μέσι με το χέρι σκόραρε και πήγε να «κλέψει» τον τίτλο. Στο άλλο παιχνίδι σε μια από τις τελευταίες φάσεις ο Βαν Νιστερλόυ ισοφαρίζει για τη «λευκή» ομάδα. Όμως δε φτάνει αυτό αφού η «Μπάρτσα» προηγείται. Και εκεί είναι η στιγμή που η «θεία δίκη» έρχεται μέσω του Ταμούδο. Κάθετη πάσα του Ρουφέτε πλασέ του ηγέτη και ένα γήπεδο να πέφτει στιγμιαία σε «νεκρική» σιγή. Ο πανηγυρισμός του να φιλάει το σήμα του συλλόγου αξέχαστος. Το συγκεκριμένο γκολ δεν ήταν ένα απλό τέρμα. Από τη μία έδωσε τον τίτλο στη «Βασίλισσα», και από την άλλη, τον έκανε πρώτο σκόρερ όλων των εποχών για τον «μπλε» σύλλογο. Ήταν το γκολ, νούμερο 112 στην πρώτη κατηγορία, ξεπερνώντας το ρεκόρ του Μαρανόν με 111, που κατείχε από το 1983. Προσωπικά δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Άκουγα στο ραδιόφωνο, φοιτητής τότε στη Θεσσαλονίκη, τον καθηγητή μου να κάνει εκπομπή. Και όταν είπε׃ «Γκολ ο Ταμούδο, ισοφαρίζει η Εσπανιόλ στο 90’ λεπτό», άρχισα να πανηγυρίζω στο δωμάτιο μου. Τελικά σκορ 2-2 παντού. Η απόλυτη έκσταση για τους οπαδούς της Εσπανιόλ να στερούν τον τίτλο μέσα στο σπίτι του «εχθρού». Και μάλιστα η χαρά τους ήταν ακόμα μεγαλύτερη αφού εκείνη τη σεζόν η Μπαρτσελόνα έμεινε άτιτλη. Εκείνη η χρονιά ήταν μια από τις καλύτερες για την ομάδα από τη Βαρκελώνη. Και αυτό γιατί έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Μάλιστα είχαμε ισπανικό «εμφύλιο». Η Σεβίλλη που είχε βγει τρίτη στη βαθμολογία τελικά, μετά το απίστευτο φινάλε, ήθελε τον τίτλο. Η Εσπανιόλ ήθελε το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στο τέλος του αγώνα το σκορ ήταν 1-1. Ενώ με τη λήξη της παράτασης 2-2. Στα πέναλτι ο τερματοφύλακας Πάλοπ «μίλησε» με τις αποκρούσεις του, και έτσι οι Σεβιγιάνοι το κατέκτησαν. Αφήνοντας με την πίκρα τους «Periquitos».
Τα επόμενα δύο χρόνια τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά. Οι τραυματισμοί έκαναν την εμφάνιση τους και δεν τον άφηναν να συνεχίσει να κάνει σωστά αυτό που ήξερε. Στις 31 Μαΐου 2009 στο παιχνίδι εναντίον της Μάλαγα, σημείωσε το δεύτερο γκολ στη νίκη με 3-0 και ένα ολόκληρο γήπεδο τον αποθέωσε. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και τον επευφημούσαν. Τελείωσε τη σεζόν με 26 συμμετοχές και σκόραρε έξι φορές.
Η επόμενη χρονιά ήταν η χειρότερη που έκανε. Μια καταστροφή εντελώς. Πολλοί τραυματισμοί, μεγάλη κόντρα με τον προπονητή, και πρώην συμπαίκτη του, Μαουρίτσιο Ποκετίνο που δεν τον χρησιμοποιούσε καθόλου. Μέχρι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού του αφαίρεσε. Ενώ και το σοκ από το θάνατο του νέου αρχηγού Ντάνιελ Χάρκε από ανακοπή καρδιάς, μόλις στα 26 του χρόνια, είχε κάνει την ατμόσφαιρα στην ομάδα πολύ βαριά. Η «σταγόνα» που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η μεταγραφή του Αργεντινού επιθετικού Ντάνι Οσβάλντο στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Εκεί κατάλαβε ο Ταμούδο ότι το τέλος στο σύλλογο ήρθε. Ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα, με μόνο έξι παιχνίδια και δεν πέτυχε κανένα γκολ. Στις 8 Μαΐου του 2010, έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι για την Εσπανιόλ μετά από 18 χρόνια στον σύλλογο. Ερχόμενος από τον πάγκο στον αγώνα με την Οσασούνα στη νίκη με 2-1, ο «θρυλικός» επιθετικός αποχαιρετίστηκε θερμά από τους οπαδούς της, που έκλαιγαν συγκινημένοι.
Στις αρχές Αυγούστου του 2010, σχεδόν στα 33, ο Ταμούδο υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Βοήθησε τους Βάσκους και πέτυχε εφτά γκολ παρόλο που δεν έπαιζε πάντα βασικός. Στις 26 Αυγούστου του 2011, μετακόμισε στη Ράγιο Βαγιεκάνο και πάλι με συμβόλαιο ενός έτους. Η ομάδα μόλις είχε ανέβει στη μεγάλη κατηγορία. Ήταν βασικός στο μεγαλύτερο μέρος της πρώτης του σεζόν. Στις 13 Μαΐου του 2012, ο σύλλογος, από το μικρό προάστιο της Μαδρίτης, ήθελε μόνο νίκη απέναντι στη Γρανάδα για να μείνει στην κατηγορία και να αποφύγει τον επώδυνο υποβιβασμό. Ήταν η τελευταία αγωνιστική. Δεν ξεκίνησε βασικός αλλά στο 76’ λεπτό περνάει στον αγώνα. Και στο 91’ λεπτό, κάνει όλο το «Βαγιέκας» να σηκωθεί στο πόδι. Πετυχαίνει το μοναδικό γκολ, σώζει την Ράγιο και με αυτή την «τορπίλη» ρίχνει το «κίτρινο υποβρύχιο» της Βιγιαρεάλ, στον πάτο του βυθού και στη δεύτερη κατηγορία.
Στις 14 Ιουνίου του 2012, και στα 34 του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να περάσει τον Ατλαντικό, και να φορέσει και πάλι τα «μπλε» της μεξικάνικης Πατσούκα αυτή τη φορά. Στις 11 Δεκεμβρίου όμως και χωρίς να σκοράρει, αφέθηκε ελεύθερος. Επιστρέφοντας στη χώρα του, η Ράγιο τον περίμενε με ανοιχτές «αγκάλες». Τον ανακοίνωσε την τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου. Με τη λήξη του συμβολαίου, ο Ταμούδο είχε συζητήσεις με τον ΟΦΗ. Αλλά δεν κατέληξαν θετικά και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να τον δούμε στη χώρα μας. 
Αποφάσισε να πάει στη Σαμπαντέλ που έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία. Στην αρχή της σεζόν 2014–2015, σκόραρε τέσσερις φορές στα πρώτα έξι παιχνίδια πρωταθλήματος, βοηθώντας την ομάδα του να φτάσει στη δέκατη θέση του πίνακα. Δυστυχώς όμως το κακό «παραμόνευε». Κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης τον Οκτώβριο, υπέστη μηνίσκο στο δεξί του γόνατο, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός δράσης για αρκετούς μήνες. Το οριστικό, ποδοσφαιρικό του τέλος, ήρθε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2015, όταν και ανακοίνωσε την αποχώρηση του σε ηλικία σε ηλικία 37 ετών. Συνολικά με την Εσπανιόλ είχε 389 συμμετοχές και έβαλε 140 γκολ. Φυσικά είναι πρώτος σκόρερ για τους «μπλε». Ενώ στο σύνολο της καριέρας του είχε 528 συμμετοχές και σκόραρε 179 φορές.
Με την εθνική Ισπανίας δεν είχε πολλές συμμετοχές. Με τις ομάδες νέων των «φούριας ρόχας» είχε 18 συμμετοχές και πέτυχε έξι γκολ. Με την αντρική ομάδα έπαιξε 13 φορές και έστειλε πέντε φορές την μπάλα στα δίχτυα. Κατέκτησε πάντως ένα ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Φυσικά και τα δύο Κύπελλα Ισπανίας που για την Εσπανιόλ έχουν τεράστια αξία και είναι ιστορικά.
Υπάρχουν δύο φοβερές ιστορίες που αξίζει να αναφέρουμε για τον Ραούλ Ταμούδο. Η πρώτη συνέβη το 2000. Ήταν κοντά στο να υπογράψει με τη Ρέιντζερς, όμως στις ιατρικές εξετάσεις κόπηκε. Δύο ημέρες αργότερα, σκόραρε στον αγώνα του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ εναντίον της αυστριακής Γκράτσερ! Φοβερός γιατρός σίγουρα! Και η δεύτερη ιστορία θα σας φανεί απίστευτη αλλά είναι αληθινή και καταπληκτική. Ήθελε να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Στα τέλη του περασμένου αιώνα όμως ο δόλιος κοβόταν μονίμως στα θεωρητικά. 
Το ήθελε πολύ, γιατί πήγαινε ξανά και ξανά, αλλά το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Τώρα, να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πόσο δύσκολες είναι οι εξετάσεις στην Ισπανία (ή στη Βαρκελώνη πιο συγκεκριμένα). Ο Ραούλ πάντως κοβόταν σταθερά. Μέχρι που κάποια στιγμή πήρε απόφαση ότι ήρθε η ώρα να κάνει μια «βρωμιά». Όχι να «λαδώσει», μην σκέφτεστε τόσο ελληνικά. Στα 22 του λοιπόν, ο άνθρωπος, που ήδη είχε αρχίσει να σκοράρει περίπου 10 γκολ τη σεζόν, στην Πριμέρα και να είναι ένα από τα πιο «καυτά» ονόματα στην Ευρώπη, βρήκε τη λύση πολύ πριν την τηλεοπτική σειρά «Suits». Τι έκανε? Αποφάσισε να στείλει κάποιον γνωστό στη θέση του.
Ο φίλος του πήγε λοιπόν τον Ιούλιο του 1999 να δώσει το θεωρητικό και ξεκίνησε να απαντάει τις ερωτήσεις. Μέχρι που ένας από τους εξεταστές που έκοβε βόλτες τσέκαρε την ταυτότητα που έγραφε Ραούλ Ταμούδο. Δεν ξέρουμε πόσο έμοιαζε στον Ταμούδο ο φίλος με τα αρχικά R.S.V. (το όνομα δε δημοσιεύτηκε ολόκληρο στα ρεπορτάζ της εποχής), αλλά άρχισε να ιδρώνει και να αγχώνεται. Νομίζοντας ότι τον έχουν πάρει χαμπάρι, ο ψεύτικος Ραούλ σηκώθηκε αγχωμένος σχεδόν στα μισά της εξέτασης να παραδώσει το γραπτό του και να την κοπανήσει. Αν υπήρχε έστω και μισή αμφιβολία, οι εξεταστές σιγουρεύτηκαν και σταμάτησαν το φίλο του ποδοσφαιριστή. Κανονικός και «μαϊμού» Ραούλ πήγαν στο δικαστήριο και ο εισαγγελέας ζήτησε ένα χρόνο φυλακή για τον καθένα τους. Ακόμα χειρότερη όμως ήταν η κατσάδα που άκουσε στο σπίτι (έμενε ακόμα με τους γονείς του τότε). Τελικά, το 2001, βγήκε η τελεσίδικη απόφαση σύμφωνα με την οποία ο Ταμούδο καταδικάστηκε και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 500.000 πεσέτες, γλιτώνοντας τα χειρότερα. Το φοβερό είναι ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η υπόθεση ο Ραούλ Ταμούδο όχι μόνο είχε κερδίσει ένα Κύπελλο Ισπανίας, αλλά είχε καταφέρει κάτι ακόμα πιο δύσκολο (τουλάχιστον γι’ αυτόν). Πέρασε τις εξετάσεις και μάλιστα μόνος του!!
Στην προσωπική του ζωή, είχε αρκετές γυναίκες κατά καιρούς στο πλευρό του, όμως δεν έχει ακόμα παντρευτεί. Έχει ένα γιο τον Έρικ που τον προσέχει σαν τα «μάτια» του. Φυσικά υπάρχει και στους παίκτες θρύλους στα γνωστό σε όλους μας βιντεοπαιχνίδια «Pro evolution» και «Fifa». Από το 2016 είναι στην αγαπημένη του Εσπανιόλ στο ρόλο του αθλητικού διευθυντή. Όμως τα τελευταία χρόνια το έχει ρίξει και στην πυγμαχία! Κάνει ώρες προπόνησης στο μποξ, και το σώμα του είναι καλύτερο από ότι έπαιζε. Όσο για αυτά που έκανε στο πράσινο χόρτο τι άλλο να πούμε?
Ήταν ένας απίστευτος παίκτης. Ένας ηγέτης. Ένας πιστός στο «γαλανόλευκο» χρώμα. Ένας χορευτής απόλυτα συγχρονισμένος με την μπάλα, που κινούνταν στο γήπεδο σαν ψάρι στο νερό. Προσωπικά δε θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που με έκανε να νιώσω εκείνη τη μέρα. Ραούλ Ταμούδο σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. Σε ευχαριστούμε που ήσουν παράδειγμα για να υπάρχουν ακόμα παίκτες «σημαίες» σε συλλόγους. Και ας μην είναι τεράστιες ομάδες. Έτσι έχει παραπάνω αξία. Ένας «μπλε» ιππότης που με αυτό το χτύπημα, το χτύπημα «Tamudazo» με το λευκό του ξίφος νίκησε τον αιώνιο αντίπαλο!
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
