‘Έξω από γήπεδα σε ολόκληρη τη γη συνήθως υπάρχουν αγάλματα ανθρώπων που έγραψαν την ιστορία του συλλόγου και υπέγραψαν τις επιτυχίες του, παίχτες, προπονητές, πρόεδροι. Στο γήπεδο του Αμβούργου όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ομάδα που εδρεύει στην ομώνυμη πόλη της Βόρειας Γερμανίας, φιλοξενεί στο γήπεδο της και συγκεκριμένα έξω από την κερκίδα των επισήμων, ένα άγαλμα ύψους σχεδόν δύο μέτρων που απεικονίζει έναν άντρα που δεν μοιάζει ούτε με προπονητή, ούτε με πρόεδρο, φυσικά ούτε και με ποδοσφαιριστή. Η φιγούρα αυτή δεν έχει καμία δόση υπεροψίας και μεγαλοπρέπειας όπως έχουν συνήθως τα αγάλματα που θέλουν να αναδείξουν κάποιο σημαντικό άτομο. Στο πρόσωπο του είναι χαραγμένο ένα μεγάλο χαμόγελο ενώ έχει υψωμένο και τον αντίχειρα του δεξιού του χεριού σαν να μας “λέει” με αυτοπεποίθηση…όλα καλά…όλα υπό έλεγχο. Και το κάνει με τόσο εμφατικό τρόπο που δε μας αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
Το όνομα του κυρίου αυτού…Χέρμαν Γιόσεφ Ρίγκερ (Ηermann Josef Rieger). Ένα όνομα που σίγουρα δεν λέει πολλά ακόμα και στους πιο μυημένους στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο κύριος Ρίγκερ είχε την ταπεινή ιδιότητα του φυσικοθεραπευτή της ομάδας του Αμβούργου για 26 χρόνια από το 1978 έως το 2004. Από τα χέρια του πέρασαν εκατοντάδες παίχτες από την εποχή που η ομάδα μεσουρανούσε στο Γερμανικό και Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μέχρι και τα χρόνια που έφτασε ακόμη και στο φάσμα του υποβιβασμού. Φραντς Μπεκενμπάουερ (1980-1982), Κέβιν Κίγκαν (1977-1980), Φέλιξ Μάγκατ (1976-1986), Χορστ Χρούμπες (1978-1983), Ούλι Στάιν (1980-1987), Ντίτμαρ Γιάκομπς (1979-1989) είναι ίσως οι διασημότεροι όλων. Παίχτες παγκόσμιας κλάσης, πρωταθλητές κόσμου και Ευρώπης πολλοί από αυτούς έβλεπαν τον Ρίγκερ σαν τον άνθρωπο που μπορούσαν να εμπιστευτούν και να πάρουν τη γνώμη του για οτιδήποτε τους απασχολούσε, από κόντρες με συμπαίκτες και προπονητές αλλά μέχρι και πιο προσωπικά ζητήματα. Ποτέ και κανείς δεν είχε πει μία κακή κουβέντα για την ψυχή της ομάδας. Χαρακτηριστικές έχουν μείνει οι αντιδράσεις του στα παιχνίδια των δεινοσαύρων. Όταν καθόταν στον πάγκο μαζί με όλο το τεχνικό τιμ και τους αναπληρωματικούς, ξεχνούσε την ιδιότητα του και ζούσε τα παιχνίδια τόσο έντονα σαν να ήταν ο πιο φανατικός οπαδός της ομάδας.
Γεννημένος το 1941 στην Βαυαρία έφτασε να είναι μέλος στην Γερμανική ομοσπονδία σκι, έπειτα φυσικοθεραπευτής στην εθνική ποδοσφαίρου της πατρίδας του και τη σεζόν 1977/78 στη Μπάγερν Μονάχου. Την επόμενη σεζόν ο μάνατζερ του Αμβούργου Γκίντερ Νέτσερ τον έφερε στο μεγάλο λιμάνι της Γερμανίας, το Αμβούργο, και κανείς φυσικά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι το όνομα του θα γινόταν κυριολεκτικά συνώνυμο των δεινοσαύρων. Αφού και το δεινοσαυράκι που είναι η μασκότ της ομάδας ονομάζεται προς τιμήν του Χέρμαν Ρίγκερ “Xέρμαν ο δεινόσαυρος”. Μάλιστα το 1994 ιδρύθηκε προς τιμήν του ο σύνδεσμος οπαδών Αμβούργου “Ηermann’s loyal team”. Οι τιμητικές διακρίσεις του Ρίγκερ δεν σταματούν εδώ. Προβάλλοντας τη δημοφιλία του είτε αυτοβούλως είτε μέσω της ομάδας του έχει αναλάβει πολλές φιλανθρωπικές δράσεις. Γι’ αυτό το λόγο έχει βραβευτεί πολλάκις από αθλητικούς και ιατρικούς φορείς στη Γερμανία. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και μόλις μία μέρα πριν το θάνατο του, φιλανθρωπικό γκαλά στην πόλη του Αμβούργο τον βράβευσε για την προσφορά του σε οργανισμό για παιδιά με καρκίνο. Απόντος του ιδίου το βραβείο παρέλαβε εκπρόσωπος της ομάδας των δεινοσαύρων.
Ο Νέτσερ χρόνια αργότερα τον είχε χαρακτηρίσει σαν την κορυφαία μεταγραφή που έκανε στο Αμβούργο….ένα Αμβούργο που εκείνη την εποχή (από τα μέσα του ’70 μέχρι και τα μέσα του ’80) ήταν αναμφίβολα η κορυφαία Γερμανική ομάδα, κατακτώντας ένα κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης το ’83 (φιναλίστ το ’80), ένα κύπελλο κυπελλούχων Ευρώπης το ’77, ήταν φιναλίστ κυπέλλου Ουέφα το ’82, τρία πρωταθλήματα Γερμανίας ’79,’82,’83 (ενώ πέντε φορές τερμάτισε δεύτερη), δύο κύπελλα Γερμανίας ’76,’87, τρία σούπερ καπ Γερμανίας ’77,’83,’87. Τα επόμενα χρόνια όμως δεν θα είναι το ίδιο λαμπερά και επιτυχημένα για την ομάδα. Οι παίχτες, οι προπονητές και οι παράγοντες που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι τόσο ικανοί και αποτελεσματικοί όσο οι προκάτοχοι τους. Ο μόνος που έμενε πιστός στη θέση του ήταν ο Χέρμαν Ρίγκερ που με το χαμόγελο και την έντονη προσωπικότητα του προσπαθούσε να μεταδώσει λίγη από τη λάμψη που παρελθόντος και στα μεταγενέστερα μέλη της ομάδας. Ο αγωνιστικός κατήφορος του ιστορικού συλλόγου συνεχίστηκε και μετά την απόσυρση του Ρίγκερ το 2004. Τη χρονιά εκείνη ο εμβληματικός φυσικοθεραπευτής διεγνώσθη με καρκίνο. Αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ομάδα και να αφοσιωθεί για πρώτη φορά στη ζωή του σε κάτι διαφορετικό από το Αμβούργο…στην ίδια του τη ζωή.
Στις 22/05/2004 κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο των γηπεδούχων στο Βόλφσπαρκ στάντιον. Μετά το πέρας του παιχνιδιού σηκώθηκε πήγε στη σέντρα του γηπέδου και αποθεώθηκε από τους 50 και πλέον χιλιάδες φιλάθλους όχι με χειροκροτήματα αλλά αντιγράφοντας την χαρακτηριστική του κίνηση. Σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και με σηκωμένους τους αντίχειρες τους έκαναν την κίνηση….σήμα κατατεθέν του Ρίγκερ. Δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο πως όλα θα πάνε καλά για τον φυσικοθεραπευτή που μετά από 26 χρόνια έχει να δώσει έναν πραγματικό αγώνα ζωής ή θανάτου. Τελικά ο αγώνας αυτός δεν ήταν 90λεπτός αλλά 10ετής με το σφύριγμα της λήξης να δίνεται στις 18/02/2014. Ακολούθησαν στιγμές έντονης συγκίνησης στο Βόλφσπαρκ στάντιον στο παιχνίδι με την Μπορούσια Ντόρτμουντ που έγινε λίγες ημέρες μετά τον χαμό του αγαπημένου σε όλο το Γερμανικό ποδόσφαιρο φυσικοθεραπευτή. Ένα χρόνο μετά στήθηκε προς τιμήν του άγαλμα στον προαύλιο χώρο του γηπέδου της αγαπημένης του ομάδας.
Τον Μάιο του 2018 «τα κόκκινα σορτσάκια» υποβιβάζονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην Τσβάιτε Λίγκα. Μέχρι τότε ήταν η μοναδική Γερμανική ομάδα που δεν είχε υποβιβασθεί ποτέ από την μεγάλη κατηγορία. Την ημέρα εκείνη σταμάτησε και το φημισμένο ρολόι του γηπέδου του Αμβούργου. Σταμάτησε στα 54 χρόνια, 190 ημέρες, 23 ώρες, 8 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα γεμίζοντας με οργή και πόνο τους οπαδούς της ομάδας. Το ρολόι αυτό ήταν και η μοναδική παρηγοριά των φίλων της πάλαι ποτέ κραταιάς δύναμης του Γερμανικού ποδοσφαίρου ένα ρολόι σήμα κατατεθέν του Βόλφσπαρκ στάντιον, που μέτραγε τον χρόνο που Αμβούργο παρέμενε στην κορυφαία κατηγορία του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Την “μαύρη” εκείνη μέρα του υποβιβασμού της ομάδας οι περισσότεροι οπαδοί έφυγαν κλαίγοντας από το γήπεδο ενώ πολλοί άλλοι ξέσπασαν με ρίψη φωτοβολίδων και με εκτενή επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο. Το μοναδικό πρόσωπο που παρέμενε χαμογελαστό και λαμπερό εκείνο το απόγευμα της 12ης Μαΐου του 2018 στο Βόλφσπαρκ στάντιον ήταν αυτό του αγάλματος του Ρίγκερ.
Μετά από δύο σεζόν στη δεύτερη κατηγορία του Γερμανικού πρωταθλήματος το Αμβούργο ούτε και φέτος κατάφερε να πάρει την άνοδο και να ξανασμίξει με τους άλλους «μεγάλους» της Μπουντεσλίγκα. Παρ’ όλα αυτά κάθε δεύτερο Σάββατο, 45-50 χιλιάδες φίλοι των δεινοσαύρων παραδίδουν μαθήματα ποδοσφαιρικού πολιτισμού γεμίζοντας το γήπεδο, στηρίζοντας έμπρακτα το Αμβούργο και συνυπάρχοντας ειρηνικά με μερικές χιλιάδες ακόμα φίλους της φιλοξενούμενης ομάδας. Όπως ποδοσφαιρικός πολιτισμός είναι και το άγαλμα προς τιμήν ενός απλού φυσικοθεραπευτή, του Ρίγκερ. Που ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων, ακόμη και συμπάθειας μας ή όχι προς το Γερμανικό έθνος αποτελεί οδηγό για τον τρόπο που θα έπρεπε να προσεγγίζουμε το ποδόσφαιρο. Και μία ομάδα που ξέρει να τιμά το παρελθόν της και εκείνους που συνδέθηκαν πραγματικά μαζί της δεν μπορεί παρά να ελπίζει σε ένα καλύτερο και ενδοξότερο μέλλον.
Από τον Μιχάλη Μαντζουράνη.
