Λίγες ημέρες πριν την έναρξη του euro 2020 ( ένα χρόνο μετά ελέω πανδημίας ) οι θύμησες επιστρέφουν και μας φέρνουν στο νου όλες εκείνες τις στιγμές του ποδοσφαίρου που μας μένουν αξέχαστες. Τρόπαια, γκολ, χαμένες ευκαιρίες , παρατάσεις, πέναλτι… Το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους τα κατά το παρελθόν τα κατάφεραν αλλά και σε όσους έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι, σε δυο σουρεαλιστικές ενδεκάδες οι οποίες κατά βάθος μας δείχνουν σε μεγάλο βαθμό έναν από τους λόγους που όλοι μας έχουμε αγαπήσει τη στρογγυλή θεά ή αντίθετα έχουμε φύγει από το γήπεδο ή την τηλεόραση με αντίθετα συναισθήματα.
Η … ΥΠΕΡΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ
Η παρακάτω ενδεκάδα αποτελείται από παίκτες και προπονητή οι οποίοι έχουν σε περίοπτη θέση στο σπίτι τους το χρυσό μετάλλιο πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Κόουτς αυτής της ομάδας, που μόνο στη φαντασία υπάρχει, θα ήταν ο Γερμανός εκλέκτορας Μπέρντι Βογκτς ο οποίος στην πραγματικότητα οδήγησε τα πάντσερ στην πρωτιά το 1996 νικώντας στην παράταση την Τσεχία με 2-1. Σε συλλογικό επίπεδο ήταν ο τεχνικός της Μπάγερ Λεβερκούζεν τη σεζόν 2000-2001 ενώ μετέπειτα ακολούθησαν εθνικές ομάδες στη καριέρα του με πέρασμα από Σκωτία, Νιγηρία, Αζερμπαϊτζάν και Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο τέρμα θα ξεκινούσε ο συμπατριώτης του και επιλογή του για τον πάγκο τότε των Γερμανών, Όλιβερ Ρεκ ο οποίος στη θητεία του με το εθνόσημο κατέγραψε μόλις μία συμμετοχή ενώ αυτό που σίγουρα θυμάται είναι το ότι φόρεσε τις φανέλες των Βέρντερ Βρέμης και Σάλκε.
Στο δεξί άκρο της άμυνας , τοποθετούμε τον Αλβάρο Αρμπελόα ο οποίος μάλιστα έχει κατακτήσει δύο φορές την πρωτιά της συγκεκριμένης διοργάνωσης το 2008’ αλλά και το 2012 ενώ τη δεύτερη φορά αγωνίστηκε και βασικός στη νίκη των Ισπανών με 4-0 κόντρα στους Ιταλούς. Αριστερό μπακ βάζουμε τον Γάλλο Βισέντ Καντελά με τον έμπειρο αμυντικό να μετρά λιγοστές συμμετοχές το 2000 όταν οι συμπατριώτες του στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης με τον ίδιο πάντως να κάνει μία αξιόλογη καριέρα με σημείο αναφοράς τη Ρόμα.
Στο δίδυμο των κεντρικών αμυντικών επιλέγουμε αρχικά το Δανό Μόρτεν Μπρουν με τον άλλοτε αμυντικό της Σίλκεμπορκ ( και μόνο αυτής ) να είναι στο ρόστερ μίας από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της διοργάνωσης, της πρωταθλήτριας Δανίας το 1992! Παρτενέρ του θα ήταν ο πολυαγαπημένος μας Γιάννης Γκούμας με τον άλλοτε στόπερ και ηγέτη του Παναθηναϊκού να είναι συνήθως στον πάγκο του θαύματος του Ότο Ρεχάγκελ το 2004 με το γεγονός αυτό να έχει μικρή σημασία αφού η βαρύτητα της πρωτιάς στο euro θα τον συντροφεύει ισοβίως.
Συνεχίζουμε Ελληνικά αυτήν τη φορά στη θέση των αμυντικών χαφ. Ο νυν ομοσπονδιακός μας προπονητής Τζον Φαν ‘Τ Σιπ ανήκε στο έμψυχο δυναμικό της εθνικής Ολλανδίας όταν αυτή γεύτηκε τη χαρά της πρωτιάς το 1988. Στο πλάι του στο κέντρο του γηπέδου θα βρίσκονταν ο Δανός Τζόνι Μόλμπι με τον τελευταίο να αποτελεί ρεζέρβα στο έπος των συμπατριωτών του το 1992.
Στην κρίσιμη και νευραλγική θέση του επιτελικού μέσου θα αγωνίζονταν ο Γερμανός Μπερτν Σνάϊντερ ενώ δεξιά του θα είχε συμπαραστάτη του τον ταχύτατο Βασίλη Λάκη. Στο αριστερό άκρο της επίθεσης φανέλα βασικού θα έπαιρνε ο Ισπανός πολυνίκης Χεσούς Νάβας ενώ το βαρύ πυροβολικό θα ήταν ο Ολλανδός Βιμ Κιφτ ο οποίος το 1988’ ήταν συνήθως στον πάγκο των μετέπειτα τροπαιούχων.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΤΙΤΛΟΙ
Μέσω του art of football έχουμε αναρωτηθεί στο παρελθόν και το κάνουμε και τώρα αν το ποδόσφαιρο είναι ένα δίκαιο άθλημα. Και πιο κάτω θα δούμε το γιατί αφού σπουδαίοι παίκτες και προπονητές δεν μπορούν να περηφανεύονται ότι είναι τροπαιούχοι! Ένας προπονητής με τεράστια εμπειρία είναι ο Γκους Χίτινγκ ο οποίος το 1996’ όταν και ήταν τεχνικός της εθνικής Ολλανδίας αποκλείστηκε στη φάση των 8’ από τη Γαλλία στη διαδικασία των πέναλτι.
Η ενδεκάδα όσων δεν γεύτηκαν τη χαρά του συγκεκριμένου τροπαίου θα ξεκινούσε με τερματοφύλακα το σπουδαίο Ρινάτ Ντασάεφ ο οποίος δέχτηκε δύο τέρματα το 1988 από τους Ολλανδούς και δεν μπόρεσε να κρατήσει ανέπαφη την εστία της Σοβιετικής Ένωσης.
Στο δεξί άκρο της άμυνας θα βρίσκονταν ο Φίλιπ Λαμ με τον ακούραστο Γερμανό οπισθοφύλακα να έχει στο παλμαρέ του σχεδόν όλους τους διαθέσιμους τίτλους που θα μπορούσε να έχει κάποιος ποδοσφαιριστής όχι όμως και αυτόν του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Το αριστερό μπακ αυτής της φανταστικής ομάδας θα ήταν ο Άσλεϊ Κόουλ με τον σπουδαίο Άγγλο αμυντικό να ανήκει σε μία από τις πολλές ηττοπαθείς γενιές των εθνικών ομάδων της χώρας του και εν τέλει να μην κατακτά κάποιο τρόπαιο.
Το δίδυμο των στόπερ θα ήταν σίγουρα Ιταλικό. Φράνκο Μπαρέζι και Φάμπιο Κανναβάρο ίσως θα μπορούσαν να διδάξουν τι σημαίνει κεντρικός αμυντικός αλλά στην κατοχή τους δεν βρίσκεται το βαρύτιμο τρόπαιο του euro αν και οι γενιές στις οποίες πήραν μέρος ήταν πραγματικά πολύ δυνατές.
Στη μεσαία γραμμή δεσπόζουν δύο ακόμη πολύ βαριά ονόματα και ως ποδοσφαιριστές και μετέπειτα και ως προπονητές. Οι Πεπ Γκουαρντιόλα και Κάρλο Αντσελότι ως παίκτες λοιπόν αν και υπήρξαν σπουδαίοι δεν στέφθηκαν ποτέ τους πρωταθλητές Ευρώπης.
Περνώντας στην επιθετική γραμμή τα πράγματα θα ήταν αληθινά δύσκολα για κάθε αμυντικό. Δεκάρι της ομάδας θα ήταν ο Στέφαν Έφενμπεργκ με τον Γερμανό ηγέτη να απουσιάζει από την κούπα του 1996 λόγω πειθαρχικού παραπτώματος!
Στα δεξιά της επίθεσης θα έκανε τις γνωστές του επελάσεις ο Λουίς Φίγκο ο οποίος σίγουρα δεν ξεχνά την πίκρα του 2004’ από την κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα.
Αριστερό εξτρέμ τοποθετούμε έναν εν ενεργεία ποδοσφαιριστή και μάλιστα του Ιταλικού πρωταθλήματος! Ο Φρανκ Ριμπερί αν και κατέκτησε τα πάντα με τη Μπάγερν Μονάχου δεν πήρε ποτέ τη χαρά οποιουδήποτε τροπαίου με την εθνική του ομάδα ενώ όπως είναι προφανές λόγω ηλικίας δεν θα έχει ξανά αυτήν την ευκαιρία.
Και τέλος, αν κάποιος ποδοσφαιριστής θα έχει να λέει ότι δεν είναι κάτοχος ευρωπαϊκού πρωταθλήματος τότε αυτός είναι ο Ραούλ ο οποίος όχι μόνο δεν πήρε κάποιο τρόπαιο με την Ισπανία αλλά έχασε και κρίσιμο πέναλτι στη διοργάνωση του 2000 με αντίπαλο τη Γαλλία στερώντας από τους συμπατριώτες του την ευκαιρία να προχωρήσουν στο θεσμό!
Λευτέρης Παπαδόπουλος
