Εδώ ξανά όπως πάντα πιστοί στο ραντεβού μας. Με εσάς τους αγαπημένους μας αναγνώστες δίπλα. Είμαστε σίγουροι ότι απολαύσατε το πρώτο μέρος. Το μυαλό σας γύρισε πίσω με τη νοσταλγία και τις θύμησες. Αυτό το να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι το κάνουμε πραγματικότητα. Γιατί όπως έλεγε και ο Μέγας Ναπολέων׃ «Κεφάλι χωρίς μνήμη είναι θέση αφρούρητη». Και εμείς και μνήμη έχουμε και φρουρούμε το παλιό καλό ποδόσφαιρο. Στο πρώτο μέρος είδαμε επιθετικές τριάδες. Στο σημερινό μας άρθρο κάνουμε κάτι ακόμα καλύτερο. Δεν έχουμε μόνο επιθετικά τρίγωνα αλλά και τριάδες σε άλλες θέσεις. Τριάδες που έκαναν τη διαφορά! Ξεκινάμε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σε αυτή τη «θρυλική» ομάδα δε βρήκαμε ούτε μια, ούτε δύο αλλά τρεις ολόκληρες τριάδες. Τριάδες διαφορετικών εποχών που όχι μόνο έκαναν τη διαφορά, αλλά έφτασαν τους «κόκκινους διαβόλους» και τους οπαδούς της στα ουράνια από χαρά και δόξα. Η πρώτη ήταν πραγματικά «μυθική». H συγκεκριμένη «Αγία Τριάδα» θα μείνει αξέχαστη σε όλο τον κόσμο για πάντα, δίχως καμία αμφιβολία. Η τριπλέτα Τζορτζ Μπεστ, Μπόμπι Τσάρλτον και Ντένις Λόου ήταν καταιγιστική και σε μία πενταετία (1964-1969) κατάφερε να πετύχει 338 τέρματα! Για τους «Μπέμπηδες» του Σερ Αλεξάντερ Μάθιου «Ματ» Μπάσμπι, είχαν περάσει μόλις λίγα χρόνια, μετά την τραγωδία του Μονάχου και παρόλα αυτά κατάφεραν το 1968 να βρεθούν στην κορυφή της Ευρώπης. Αξίζει να σημειωθεί ότι  ο Μπεστ, ο Λόου και ο Τσάρλτον θεωρήθηκαν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής. Η εν λόγω τριπλέτα κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1968 νικώντας την Μπενφίκα στον τελικό, όπου απουσίασε ο Λο λόγω τραυματισμού. Ο Τσάρλτον αναλάμβανε το κέντρο της μεγάλης περιοχής, με τους Μπεστ και Λόου να… μοιράζουν «σακούλες» στις αντίπαλες άμυνες με την πονηριά, την ικανότητα και το φονικό τους ένστικτο. Σε αυτά τα πέντε χρόνια δεν πήραν μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών που ήταν το πρώτο για την Αγγλία αλλά και εγχώριους τίτλους. Δύο πρωταθλήματα και ακόμα δύο σουπερ καπ ήταν η συγκομιδή. Παικταράδες πραγματικά.

      Συνεχίζουμε με τη δεύτερη. Πάντα στο «Όλντ Τράφορντ». Οι επόμενοι παίκτες δεν ήταν επιθετικοί αλλά από αυτούς ξεκινούσαν τα πάντα. Ντέιβιντ Μπέκαμ, Πολ Σκόουλς, Ράιαν Γκιγκς (1997-2001). Δε θα μπορούσε να λείψει από τη σχετική λίστα η πιο ουσιώδης τριπλέτα. Αυτοί οι τρεις είναι «θρύλοι», εμβληματικοί για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και πηγή έμπνευσης για πολλούς νέους παίκτες. Ήταν οι πιο «εργατικοί» παίκτες της Γιουνάιτεντ και κάθε φορά αποδείκνυαν τις ικανότητές τους. Πολ Σκόουλς και Ράιαν Γκιγκς αποτελούν ένα από τα κορυφαία δίδυμα χαφ όλων των εποχών. O κοκκινομάλλης μέσος ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος πασαδόρος που έχει βγάλει ποτέ η μεγάλη χώρα της Αγγλίας. Η τριάδα συνήθιζε να δημιουργεί ευκαιρίες στους επιθετικούς αλλά και να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν ο πιο παραγωγικός παίκτης μεταξύ των τριών, λόγω της ικανότητας του να σκοράρει με σουτ από μακρινή απόσταση. Ο Άγγλος σταρ θεωρείται επίσης ένας από τους καλύτερους εκτελεστές φάουλ όλων των εποχών. Ο Γκιγκς και ο Μπέκαμ ήταν εξτρέμ με αντίθετα στυλ. Και οι δύο εργατικοί, αν και ο τελευταίος είχε περισσότερη αντοχή και κάλυπτε περισσότερο χώρο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε τον εκρηκτικό ρυθμό και την ικανότητα του Γκιγκς στην ντρίμπλα. Ήταν επίσης ο καλύτερος στα γεμίσματα που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Η τριάδα τα κέρδισε όλα. Τέσσερα πρωταθλήματα , ένα κύπελλο, ένα σούπερ καπ, το «Τσάμπιονς Λιγκ» , ένα Διηπειρωτικό και φυσικά ήταν η πρώτη αγγλική που έκανε το τρεμπλ το 1999.

      Και ολοκληρώνουμε με Κάρλος Τέβες, Γουέιν Ρούνεϊ, Κριστιάνο Ρονάλντο (2007-09). Η σεζόν 2007-08 ήταν η πρώτη του Κάρλος Τέβες στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο οποίος πλαισίωσε στην επίθεση τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Γουέιν Ρούνεϊ. Οι τρεις τους έφτασαν εκείνη τη χρονιά τα 79 τέρματα (42 ο Κριστιάνο, 18 ο Ρούνεϊ και 19 ο Τέβες) σε όλες τις διοργανώσεις. Η τριάδα πέτυχε σε εκείνη τη διοργάνωση συνολικά 16 τέρματα (8 ο Κριστιάνο που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ και από 4 οι Ρούνεϊ και Τέβες). Οι τρεις τους συνυπήρξαν για δυο χρόνια στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2007-2009), πετυχαίνοντας σε αυτό το διάστημα 140 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις (68 ο Κριστιάνο, 38 ο Ρούνεϊ και 34 ο Τέβες. Ήταν στη κατάλληλη στιγμή μαζί. Έχοντας αποθεωθεί ως η νέα «Holy Trinity» της Γιουνάιτεντ, οι Ρονάλντο, Ρούνεϊ και Τέβες υπήρξαν αντικειμενικά η πιο χαρισματική και τρομακτική επιθετική τριάδα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Μπορεί να μην είχαν την διάρκεια των προκατόχων Ντένις Λόου, Τζορτζ Μπεστ και Μπόμπι Τσάρλτον, αλλά σίγουρα είχαν τρόπαια για να επιδείξουν στη διετία που πέρασαν μαζί. Ο καθένας τους ήταν νέος, πεινασμένος, γρήγορος και… «φονιάς» μπροστά στην εστία. Αποτέλεσμα αυτών, η επιθετική τριάδα του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον να οδηγήσει τη Γιουνάιτεντ σε δύο σερί πρωταθλήματα, στο Λιγκ Καπ και στο αποκορύφωμα όλων, το «Τσάμπιονς Λιγκ» του 2008. Ο Ρονάλντο τελείωσε την σεζόν με 26 γκολ, ο Ρούνεϊ με 20 ενώ οι Τέβες και Μπερμπάτοφ έβαλαν άλλα 29  και οι δύο μαζί. Το καλοκαίρι του 2009 έσπασε αφού τράβηξαν για άλλες πολιτείες. Ο Ρονάλντο έφυγε για τη Ρεάλ και ο Τέβες για την Μάντσεστερ Σίτι.

      Από την Αγγλία πάμε στην Ιταλία. Σε άλλες τρεις «μαγικές» τριάδες των «ροσονέρι» της Μίλαν. Πάλι σε διαφορετικές εποχές φυσικά. Γκούναρ Γκρεν, Γκούναρ Νόρνταλ, Νιλς Λίεντχολμ (1949-53). Το περίφημο «Γκρε-Νο-Λι» δεν υπήρχε περίπτωση να έλειπε από εμάς. Η τριάδα των Σουηδών που έκαναν «παπάδες» αλλά δεν πήρε όσα άξιζε. Τα γκολ έμπαιναν «βροχή» και από τους τρεις όμως δεν έχουμε ακριβώς τα επίσημα στατιστικά να σας πούμε. Και εμείς φήμες και μη επιβεβαιωμένα δεν γράφουμε ποτέ. Πήραν το πρωτάθλημα του 1951, 44 χρόνια μετά το προηγούμενο!! Οι Λίεντχολμ και Νόρνταλ κέρδισαν επίσης τον πρωτάθλημα του 1955, όταν ο Γκρεν είχε πάει στη Φιορεντίνα. Ενώ ο Λίεντχολμ κέρδισε άλλους δύο, το 1957 και το 1959, αφού ο Γκρεν και ο Νόρνταλ είχαν απομακρυνθεί. Το «Γκρε-Νο-Λι» άφησε εποχή. Μερικές δεκαετίες αργότερα αντί για Σουηδούς είχαμε Ολλανδούς. Φρανκ Ράικαρντ, Μαρκ Βαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ (1988-1993). Όταν μιλάμε για καλύτερες τριάδες, οι «Ιπτάμενοι Ολλανδοί» δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση. Και οι τρεις ήταν από τις πρώτες μεταγραφικές επιτυχίες του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η εμβληματική τριάδα των Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ είναι ένα παράδειγμα του πώς οι καλές μεταγραφές μπορούν να βελτιώσουν μια ομάδα και να αλλάξουν το μέλλον ενός συλλόγου. Η εν λόγω τριπλέτα βρίσκεται για πολλούς στην κορυφαία των καλύτερων ποδοσφαιρικών τριάδων όλων των εποχών. Κατά τη διάρκεια της εποχής του, ο Βαν Μπάστεν ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκτελεστές του παιχνιδιού. Ο Ράικαρντ ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος αμυντικός χαφ της εποχής του, ενώ ο Γκούλιτ ήταν το νούμερο «10» της Ολλανδίας. Αυτοί έκαναν άνω -κάτω κάθε αντίπαλο. Με τη βοήθεια τους, η Μίλαν κέρδισε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, δύο διαδοχικά κύπελλα πρωταθλητριών και δύο ευρωπαϊκά σούπερ καπ. Ήταν η αιτία, ώστε η Μίλαν να κάνει αήττητο σερί 58 αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις!

      Και πάμε τώρα στην τρίτη και φαρμακερή για τους αντιπάλους. Αντρέα Πίρλο, Τζενάρο Γκατούζο, Κλάρενς  Ζέεντορφ (2002-2007). Ο «πολεμιστής», ο «καθηγητής» και ο «μάγος»… Ο βιρτουόζος Αντρέα Πίρλο έφερε ομορφιά στο παιχνίδι της Μίλαν, ο Κλάρενς Ζέεντορφ ήταν ένα διαμάντι του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου (total football), σφυρηλατημένο στον Άγιαξ και γυαλισμένο στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ωστόσο, το «θηρίο» της εξίσωσης ήταν ο σκληροτράχηλος, υπομονετικός και έτοιμος για όλα, Τζενάρο Γκατούζο. Για μια πενταετία 2002-2007, η τριπλέτα θάμπωνε με την εικόνα της. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, τρεις διαφορετικοί τύποι παικτών, έκαναν τον τέλειο συνδυασμό και βγήκαν νικητές. Έκαναν τα πάντα, ώστε στο «Σαν Σίρο» σε αυτή την πενταετία να έρθει ένα πρωτάθλημα και δυο «Τσάμπιονς Λιγκ». Μερικές φορές… αγνοήθηκαν, καθώς πολλοί μιλούσαν για την απόλυτη αμυντική συνεργασία του Πάολο Μαλντίνι και του Αλεσάντρο Νέστα, τις παραστάσεις του Κακά, αλλά και τις επιθετικές αρετές των Ιντζάγκι, Σεφτσένκο. Κοιτάζοντας όμως πίσω, δεν μπορείς παρά να καταλάβεις, ότι αυτή η μεσαία γραμμή της Μίλαν επέτρεψε σε όλη την ομάδα να σκοράρει και να κερδίζει παιχνίδια. Ο Γκατούζο ήταν παντού, ένας κλασικός Ιταλός «πολεμιστής», είχε την ενέργεια να τρέχει για δυο, δίνοντας την ευκαιρία στον Πίρλο και τον Ζέεντορφ, να σκέφτονται πως θα μοιράσουν και όχι πως θα κόψουν. Ο «Μαέστρο» ήταν ο «μάγος» με τη μπάλα στα πόδια του, έβλεπε όλο το γήπεδο και μαζί με τον Ολλανδό έκαναν τα απίθανα να μοιάζουν δυνατά. Η τριπλέτα δούλεψε υπέροχα μαζί, βοηθώντας συνεχώς ο ένας τον άλλον. Η κατοχή της μπάλας και η ανάκτηση της κατοχής ήταν δύο βασικοί παράγοντες που έκαναν τη διαφορά στις μεγάλες επιτυχίες. Φανταστικοί όλοι τους.

      Περίπου 15-20 χρόνια πίσω από την τριάδα αυτή βρίσκουμε μια άλλη. Πάλι στην Ιταλία. Αλλά πιο κάτω δίπλα στον Βεζούβιο. Είναι γνωστό ότι οι άμυνες στην Ιταλία είναι άκρως σκληροτράχηλες. Ειδικά εκείνη την εποχή, το έργο των επιθετικών ήταν ακόμη πιο δύσκολο απ’ ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Όχι όμως για τους «La Ma-Gi-Ca», όπως τους αποκάλεσαν, από τα αρχικά τον επιθέτων τους. Ντιέγκο Μαραντόνα, Μπρούνο Τζιορντάνο, Καρέκα. Διέλυσαν τις αντίπαλες άμυνες και χάραξαν με «χρυσά» γράμματα το όνομά τους στην ιστορία. Η Νάπολι είχε φτάσει πολλάκις μία ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά παρότι είχε βρεθεί στην πηγή, νερό δεν είχε πιει. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφτασε στη Νάπολι με μεταγραφή από την Μπαρτσελόνα με σκοπό να οδηγήσει τους «Παρτενοπέϊ» στα ουράνια. Η Νάπολι απέκτησε και τον Μπρούνο Τζιορντάνο και το 1987 γράφτηκε το «παραμύθι». Ο Μαραντόνα και ο Τζιορντάνο σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους και έφτασαν στην κορυφή της Ιταλίας. Στις 17 Μαΐου η Νάπολι κατέκτησε το πρωτάθλημα και στήθηκε στην πόλη το πιο τρελό πάρτι που έχει γίνει ποτέ. Δεν έμειναν εκεί αφού κατέκτησαν και το κύπελλο. Τα πράγματα έγιναν ακόμη καλύτερα όταν στο τέλος της χρονιάς αποκτήθηκε και ο Καρέκα. Η «φονική» τριάδα ήταν πλέον γεγονός και τη σεζόν 1989-90 η Νάπολι κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της, αλλά και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ σε μία μαγική τριετία για το σύλλογο. Ο Μαραντόνα μέχρι και πρόσφατα ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας και λατρεύτηκε σαν Θεός. Το έπος γράφτηκε και ευλογημένοι όσο το απόλαυσαν!

      Ολλανδία και ο μεγάλος Άγιαξ μαζί με την εθνική Ολλανδίας στη συνέχεια. Εδώ έχουμε ένα από τα κορυφαία τρίγωνο αν και κάποιοι και σωστά θα πουν για τετράγωνο. Γιόχαν Κρόιφ, Τζόνι Ρεπ, Πιτ Κάιζερ αλλά και Σάατ Σβαρτ (1970-73). Ο Άγιαξ της αρχής της δεκαετίας του ’70, μια από τις μεγαλύτερες ομάδες όλων των εποχών με τρία σερί κερδισμένα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1971, 1972, 1973) και μαζί, οι Γιόχαν Κρόιφ, Τζόνι Ρεπ, Πιτ Κάιζερ και Σάατ Σβαρτ έκαναν μια από τις κορυφαίες επιθετικές τετράδες όλων των εποχών. Ο καταπληκτικός, σούπερ «ιπτάμενος Ολλανδός», μια τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα, πλαισιωμένος με τρία φοβερά εξτρέμ, τον Κάιζερ από αριστερά, τον Ρεπ από δεξιά και τον Σβάρτ στο κέντρο εσωτερικά. Η ομάδα-δημιούργημα του Ρίνους Μίχελς που δίδαξε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, στα χέρια πλέον του Στέφαν Κόβατς, έφτασε στη σεζόν 1972-73 για τρίτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης. Οι τέσσερις τους συνυπήρξαν για δυο χρόνια στον Άγιαξ (1971-1973), κατακτώντας δυο κύπελλα πρωταθλητριών, δυο πρωταθλήματα ένα Κύπελλο Ολλανδίας και ένα διηπειρωτικό κύπελλο. Η τετράδα «χάλασε» αλλά οι αναμνήσεις μένουν αιώνια.

      Γερμανία και η σκυτάλη περνάει από τον Άγιαξ στην Μπάγερν Μονάχου. Μια τρομακτική τριάδα που σάρωσε τα πάντα. Γκερντ Μίλερ, Ούλι Χένες και Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε (1974-1979). Στους ήδη παγκοσμίως, καταξιωμένους επιθετικούς Μίλερ και Χένες (πρωταθλητές Ευρώπης και Κόσμου με την Δυτική Γερμανία το 1972 και το 1974 αντίστοιχα), προστέθηκε και ο νεαρός τότε φέρελπις Ρουμενίγκε για να συμπληρώσει ιδανικά μια από τις μεγαλύτερες γραμμές κρούσης στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η τριάδα αυτή συνυπήρξε για πέντε χρόνια στο Μόναχο (1974-1979), πετυχαίνοντας σε αυτό το διάστημα 263 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις (158 ο Μίλερ, 62 ο Ρουμενίγκε και 43 ο Χένες). Τα πήρε όλα. Πειθαρχημένοι, σκληροί, οργανωτικοί και προσηλωμένοι στον στόχο. Τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών, ένα πρωτάθλημα και ένα διηπειρωτικό. Γερμανοί παικταράδες. Το δεύτερο μέρος της έρευνας μας θα το κλείσουμε με μια τριάδα που ήταν η πιο άτυχη και αδικημένη όλων των εποχών. Θα πάμε στη «Βασίλισσα χωρίς στέμμα» Ουγγαρία με Φέρεντς Πούσκας, Σάντορ Κότσιτς, Νάντορ Χιντεγκούτι. Εδώ υπήρχε ίσως η κορυφαία τριάδα όλων των εποχών. Ο Χιντεγκούτι το παλιό καλό δεκάρι, και μπροστά οι δύο «φονιάδες» Κότσιτς και Πούσκας, που μπορούσαν να σκοτώσουν οποιονδήποτε γκολκίπερ με κάθε τρόπο. Με ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος. Μεταξύ 1950 και 1956, η ομάδα με αυτή την τριάδα έπαιξε 69 παιχνίδια, και κατέγραψε 58 νίκες, 10 ισοπαλίες και γενικά θεωρείται, ότι υπέστη μόνο μία ήττα, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 εναντίον της Δυτικής Γερμανίας. Αν και έχασαν ένα φιλικό από τη Σοβιετική Ένωση το 1952 χωρίς ουσία. Μία ήττα σε έξι χρόνια και αυτή να είναι στον τελικό του Μουντιάλ. Η τριάδα ήταν το κάτι άλλο. Πήραν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 στο Ελσίνκι και σάρωσαν παντού. Νίκη με 6-3 μέσα στην Αγγλία μπροστά σε 105.000 θεατές και στη ρεβάνς που ήθελαν οι Άγγλοι θρίαμβος με 7-1 στη Βουδαπέστη. Οι πιο ταπεινωτικές ήττες της Αγγλίας. Τα γκολ της τριπλέτας με την εθνική είναι νούμερα ασύλληπτα. Είχαν περισσότερα γκολ απ’ ότι συμμετοχές! Μακράν η πιο αδικημένη τριάδα που έχει υπάρξει και θα υπάρξει μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. Αυτό ήταν και το δεύτερο μέρος. Μείνετε εδώ γιατί έχουμε στο τρίτο ακόμα πιο μεγάλες εκπλήξεις! Εκπλήξεις που σας συγκινήσουν και θα αρέσουν! Είμαστε σίγουροι για αυτό!

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό