Το ότι από τη μία υπάρχει ομαδικότητα γιατί αλλιώς δε θα λειτουργήσει και από την άλλη υπάρχει μάχη σώμα με σώμα για να διεκδικήσεις κάτι. 
Θεωρώ μεγάλο ταλέντο να ξέρεις να κλωτσάς την μπάλα. Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να πληρώνονται με αυτά τα υπέρογκα ποσά. Μου αρέσει επίσης το πάθος που προσφέρει στον φίλαθλο και όχι στον οπαδό. Ξεκινάμε δυναμικά και όχι με δικά μου λόγια. Οι πρώτες τέσσερις προτάσεις είναι από μια γυναίκα. Από μια γυναίκα που αγαπάει το ποδόσφαιρο, το παρακολουθεί και της προκαλεί αυτά τα συναισθήματα που διαβάσατε. Είναι της φίλης μου της Μαρίας (το τρελό μου) που την αγαπάω πολύ, τη σέβομαι βαθιά και θα είμαι πάντα δίπλα της. Αυτή ήταν η απάντηση της όταν τη ρώτησα πως κοιτάει το άθλημα με τα δικά της μάτια. Δε γινόταν από τα τόσα θέματα που έχουμε κουβεντιάσει να λείπει ο «βασιλιάς των σπορ». Σήμερα έχουμε ένα θέμα που δεν σας έχουμε συνηθίσει. Είναι για τα γνωστά πια σε όλους μας γήπεδα 5×5 και τι προσφέρουν. 
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές ξεκίνησαν από αυτά και έφτασαν μέχρι να σηκώσουν το Κύπελλο του Μουντιάλ με την εθνική τους ομάδα!!
Τι είναι όμως αυτά τα γήπεδα που αντικατέστησαν τις παλιές αλάνες? Τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα έχουν? Πάμε βήμα-βήμα να τα δούμε όλα. Το ποδόσφαιρο πέντε ατόμων υπάρχει εδώ και περίπου 20 χρόνια. Είναι μια εκδοχή του ποδοσφαίρου, στο οποίο κάθε ομάδα έχει πέντε παίκτες. 
Έναν τερματοφύλακα και τέσσερις να παίζουν μέσα. Οι διαφορές με το κλασικό ποδόσφαιρο είναι αρκετές όπως είναι λογικό. Μικρότερο γήπεδο, μικρότερες εστίες και μειωμένη διάρκεια παιχνιδιού. Οι αγώνες παίζονται σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς χώρους, σε γήπεδα με τεχνητό γρασίδι που μπορεί να είναι κλεισμένα μέσα σε ένα φράγμα ή «κλουβί». Αυτό συμβαίνει για να αποτραπεί η έξοδος της μπάλας από τον αγωνιστικό χώρο και να διατηρηθεί η συνεχής ροή του παιχνιδιού. Το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει και αυτό τους δικούς του κανόνες. Οι οποίοι συχνά καθορίζονται πριν από την έναρξη του. Η περιοχή του πέναλτι είναι ημικυκλική και μόνο ο τερματοφύλακας μπορεί να αγγίξει την μπάλα μέσα σε αυτήν. Δεν υπάρχει το οφσάιντ και επιτρέπονται κανονικά οι κεφαλιές. Ενώ οι κίτρινες και κόκκινες κάρτες λειτουργούν παρόμοια με το παραδοσιακό ποδόσφαιρο 11 ατόμων. 
Οι παίκτες πρέπει να φορούν προστατευτικά κνήμης και απαγορεύεται να φορούν παπούτσια με μεταλλικά καρφιά όπως στο κανονικό.
Γιατί όμως έχει τραβήξει τόσο πολλούς ανθρώπους το 5×5 και όλοι τρέχουν να παίξουν? Η έντονη επιθυμία του απλού πολίτη για ενεργή συμμετοχή, η ανάγκη για εκτόνωση και η λαϊκή αποδοχή της μπάλας γέμισε την Ελλάδα αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη με μικρά γήπεδα. Το μυστικό, λένε, κρύβεται στην απόλαυση. Δεν έχουν άδικο. Το ίδιο ισχύει για τον «βασιλιά των σπορ». Τυχαία νομίζετε το ποδόσφαιρο απέκτησε αυτόν τον τίτλο? Σε αυτά τα γήπεδα ο κοινός θνητός μπορεί πλέον να ζήσει έστω και για μία ώρα το δικό του μύθο. 
Να φτιάξει τη δική του (ποδοσφαιρική) ιστορία και μαζί με την παρέα του να «κατακτήσει» μέχρι και το… Μουντιάλ. Και φυσικά, δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να ξεδώσεις σε αυτό το χώρο. Δέκα φίλοι, μία ώρα από τον ελεύθερο χρόνο σου, ελάχιστα χρήματα για συμμετοχή. Το μεγαλύτερο και πιο άνετο είναι η εύκολη πρόσβαση καθώς τα γήπεδα βρίσκονται παντού. Δίπλα στο σπίτι μας, στη δουλειά μας. Και κάπως έτσι ο προσαρμοσμένος αγωνιστικός χώρος γεμίζει με κόσμο. Ανθρώπους κάθε ηλικίας. Άλλοι είναι γυμνασμένοι, άλλοι όχι. Κάποιοι κατέχουν το… τόπι, κάποιοι δεν το μυρίζουν καν. Όλοι έχουν όμως ένα κοινό σημείο που τους ενώνει. 
Να διασκεδάσουν παίζοντας μπάλα. Το κακό και αρνητικό σε κάποιους, είναι ότι κάποτε που τα παιδιά έπαιζαν στις αλάνες βγαίνανε αυθεντικά ταλέντα. Όλοι οι τεράστιοι από εκεί ξεκίνησαν. Πελέ, Γκαρίντσα, Ντι Στέφανο, Κούδας και τόσοι άλλοι. Δεν έμπαιναν σε καλούπια, ούτε υπήρχε χρονικό όριο, ούτε πλήρωνες για να παίξεις. Ήταν μια εποχή πιο ελεύθερη και χωρίς κανόνες. Κάθε τι όμως, όπως όλα έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Στα γήπεδα 5×5 τώρα υπάρχει κάτι πολύ βασικό. Τα παιδιά μαθαίνουν ποδόσφαιρο και δεν παίζουν απλά μπάλα. Για αυτό και παικταράδες που θαυμάζουμε έχουν ξεκινήσει από εκεί. Ακούστε ονόματα που δεν θα πιστεύετε ότι άρχισαν από αυτό το χώρο. Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι. 
Η μαγική τριάδα της Μπαρτσελόνα τα πρώτα εξωφρενικά τα έκαναν στα γήπεδα 5×5 της «Μασία». Εκεί έμαθαν να πρεσάρουν, να τρέχουν και φυσικά ο Μέσι να σαρώνει με τα γκολ του. Στη χώρα μας το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Γιώργος Βαγιαννίδης του Παναθηναϊκού. Ο συγκεκριμένος παίκτης ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 6 ετών στον Αίαντα Παλλήνης, μία ομάδα 5Χ5. Ο επί δέκα χρόνια προπονητής του Νίκος Αυλωνίτης λέει χαρακτηριστικά׃ «Είχε απεριόριστο πάθος να παίξει μπάλα. Έκλαιγε αν δεν έπαιζε στα μεγαλύτερα τμήματα. Είναι σοβαρό παιδί, πειθαρχημένο και απόλυτο. Αυτό που θέλει θα το κάνει. Δεν επηρεάζεται με τίποτα. Είναι τιμή και καμάρι μου που τον είχα ως ποδοσφαιριστή». Στη συνέχεια συμπλήρωσε για τα ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά: «Εμείς ήμασταν μία ακαδημία μικρή σε μέγεθος και είχε να αντιμετωπίσει μεγαθήρια. Οπότε παίζαμε 2-2 ή 3-1. 
Έπαιζε ή γραμμή ή φουνταριστός. Είναι πολύ γρήγορος, διαθέτει κοφτή ντρίπλα και έχει έφεση στο σκοράρισμα. Το 5άρι τον βοήθησε να δει πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο ήταν ο πιο βελτιωμένος παίκτης του Παναθηναϊκού». Ο Νίκος Αυλωνίτης δήλωνε σίγουρος ότι ο Βαγιαννίδης μπορεί να προχωρήσει λόγω του προσωπικού χρόνου που έχει διαθέσει ως παίκτης. Είπε τελειώνοντας׃ «Πέρα από το τι του πρόσφερε ο Αίαντας, το παιδί αυτό έχει δουλέψει ατελείωτες ώρες μόνος του. Και σε εκγύμναση και σε τεχνική. Αυτό είναι νόμος στο ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί ένας αθλητής να φτάσει ψηλά αν δεν δουλέψει μόνος του ανεξάρτητα από την ομάδα του».
Και αν ο Μέσι ήταν φαινόμενο και οι Τσάβι, Ινιέστα «μαέστροι», και ο Γιώργος δουλευταράς, υπήρχε κάποιος άγνωστος, που το 2002 ξεπετάχτηκε από το πουθενά, και χωρίς αυτόν, δύσκολα η Βραζιλία θα σήκωνε το πέμπτο και τελευταίο μέχρι σήμερα Παγκόσμιο της Κύπελλο. 
Το όνομα αυτού Κλέμπερσον. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Νίκο Αλέφαντο, να σχολιάζει τους αγώνες και να έχει πάθει πλάκα με αυτόν τον «μαυρούκο» όπως έλεγε με το χαρακτηριστικό του ύφος. Ο Κλέμπερσον που είχε εντυπωσιάσει όλο τον πλανήτη τότε, είναι το πιο τρανό παράδειγμα του ποδοσφαιριστή που βγήκε από ένα γήπεδο 5×5. Ένα πραγματικό «μηχανάκι» που δεν άφηνε τίποτα να περάσει. Ήταν παντού. Κάλυπτε τους χώρους, μάρκαρε, διεκδικούσε, έκανε σωτήρια τάκλιν που γλίτωναν τη «Σελεσάο». Και όλα αυτά τα έμαθε όπως είπε ο ίδιος στα γήπεδα 5×5. Εκεί που τα παιδιά μαθαίνουν τακτική, που είναι υπάκουα, συνειδητοποιημένα, που έχουν την απόλυτη πειθαρχία. Το ωραίο είναι ότι στα πρώτα παιχνίδια του Μουντιάλ δεν αγωνίστηκε. 
Όμως ο Σκολάρι τον εμπιστεύτηκε στα κρίσιμα και από τότε δεν ξαναβγήκε. Με αυτόν η Βραζιλία ήταν ήσυχη πίσω αφού καθάριζε τα πάντα και μπροστά οι υπόλοιποι έκαναν τη δουλειά τους άνετα. Και όλα αυτά τα έμαθε στα μικρά γηπεδάκια. Για αυτό και κάθε παιδί μπορεί να ονειρευτεί. Μετά τη διοργάνωση ήρθε και η μεταγραφή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για αυτόν τον «σκύλο». Και στη συνέχεια πήρε και το Κόπα Αμέρικα με εκείνον σε όλα τα παιχνίδια βασικό και αναντικατάστατο. Και αν για τους Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι που πήραν Μουντιάλ, ήταν κάτι που το περιμέναμε ή το πιστεύαμε, με την πορεία και την καριέρα που είχαν, για τον Κλέμπερσον που ήρθε από το πουθενά, και σήκωσε ψηλά στον ουρανό της Ιαπωνίας την κούπα, όχι, δεν υπήρχε ποτέ, ούτε μία περίπτωση, όχι να το πιστέψουμε αλλά ούτε καν να το φανταστούμε. Και αυτό είναι το ωραίο στη ζωή. Το άγνωστο, το αυθόρμητο, αυτό που ονειρεύεσαι όταν κλωτσάς την μπάλα στο γηπεδάκι, ενώ είσαι 6, 8 ή 10 ετών να γίνεται το όνειρο πραγματικότητα και να σηκώνεις το Παγκόσμιο Κύπελλο στα 23 σου ενώ φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο! Γήπεδο 5×5, παρέα, κέφι, φιλαράκια, γκολ και… Μουντιάλ!!!!
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
