Στη ζωή αυτή υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Είναι οι δυνατοί και οι αδύνατοι. Οι ευαίσθητοι και οι αναίσθητοι. Οι λογικοί και οι τρελοί. Και τέλος οι αδιάφοροι και οι παθιασμένοι. Όμως σε κάθε κατηγορία παίζει σπουδαίο ρόλο και η χώρα καταγωγής. 
Άλλη νοοτροπία έχουν οι κάτοικοι στη Μεσόγειο, άλλη στην κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Οι Γερμανοί έχουν πειθαρχία, οι Ιταλοί πονηριά, οι Ισπανοί τέχνη, οι Έλληνες πάθος. Μια κατηγορία όμως ξεχωρίζει. Είναι οι Ιρλανδοί που συνδυάζουν τη βρετανική ευγένεια μαζί με την τρέλα. Ο υπέροχος αυτός λαός που υπέφερε, για να αποκτήσει την ανεξαρτησία του και πλήρωσε με λουτρά αίματος τον αγώνα του. Ξεχωριστοί και δυναμικοί κάτοικοι που δε δίστασαν μπροστά σε τίποτα. Από τις σφαίρες του αγγλικού στρατού έως και το Δ.Ν.Τ που επέβαλαν, οι «αλληλέγγυες» χώρες στις συνεδριάσεις των Βρυξελλών. Τα κατάφεραν παντού. Έγιναν ανεξάρτητο κράτος το 1921 μετά από δεκαετίες μαχών, ενώ το 1973 μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο ένα μικρό κομμάτι παρέμεινε πιστό στους Άγγλους.
Αυτό είναι η Βόρεια Ιρλανδία. Στις 21 Νοεμβρίου του 2010, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας ή Έιρε όπως αλλιώς ονομάζεται, ζήτησε τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Μέρα ντροπής και εξευτελισμού. Στις 15 Δεκεμβρίου του 2013 έγινε η «απελευθέρωση» από τα δεσμά των δανειστών. Αυτή την στιγμή έχουν απίστευτη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Πως μια χώρα 4.800.000 κατοίκων τα καταφέρνει άραγε σε όλα? Ποιο είναι το μυστικό τους? Η απάντηση είναι απλή. Γιατί είναι τρελοί, παθιασμένοι και όπου χρειάζεται πειθαρχημένοι, μονιασμένοι και ομαδικοί. Μια τέτοια παθιασμένη, τρελή, ηγετική προσωπικότητα έχει σήμερα αφιέρωμα το Art of Football. 
Τον ανεπανάληπτο και μοναδικό Ρόμπι Κιν. Έναν παίκτη που «έγραψε» τα δικά του βιβλία στους αγωνιστικούς χώρους. Η Ιρλανδία είναι η χώρα, που έχει δώσει τα περισσότερα από κάθε άλλη στην παγκόσμια λογοτεχνία. Από πολλούς θεωρείται το κέντρο του λογοτεχνικού κόσμου. Έχουν πάρει Νόμπελ Λογοτεχνίας τέσσερις συγγραφείς της (βάζουμε μέσα και τον Seamus Heaney, που ήταν Βόρειο Ιρλανδός). Μας έχουν χαρίσει παγκόσμια αριστουργήματα. Μερικά από αυτά είναι ο «Δράκουλας», τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ», το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» και πολλά άλλα. Όπως ο Όσκαρ Γουάιλντ (Oscar Wilde), o Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο (George Bernard Shaw), o Γουίλιαμ Μπάτλερ Γετς (William Butler Yeats), o Τζέιμς Τζόις (James Joyce) και ο Σάμουελ Μπέκετ (Samuel Beckett) έγραφαν με τις ευλογημένες πένες, στις λευκές σελίδες τα αριστουργήματα τους, έτσι και ο Ρόμπι Κιν, με τις δικές του ενέργειες στα δύο μαγικά του πόδια, «έγραφε» και γέμιζε με γκολ, τα λευκά δίχτυα των αντιπάλων στο πράσινο βιβλίο του ποδοσφαίρου.
Και όπως εκείνοι σήκωναν στα χέρια τους τα βραβεία Νόμπελ, έτσι αντίστοιχα και εκείνος σήκωνε τα κύπελλα του πρωταθλητή και ατομικές διακρίσεις. Γεννήθηκε μια καλοκαιρινή μέρα, στην πρωτεύουσα της χώρας το Δουβλίνο. Συγκεκριμένα στις 8 Ιουλίου 1980. Από τα έξι του ως τα δέκα έπαιζε με τα παιδάκια της Fettercairn YFC. Τα επόμενα έξι χρόνια ήταν στην Crumlin United. Στα 16 του πια πήγε στη Γουλβς και έπαιξε ένα χρόνο στη δεύτερη ομάδα. 
Στη συνέχεια έγινε επαγγελματίας και πέτυχε το πρώτο του επαγγελματικό γκολ στα 17 του με τη φανέλα των «λύκων». Κάθισε για δύο χρόνια και μετά πήγε στους «γαλάζιους ουρανούς» της Κόβεντρι Σίτι. Έπαιξε εκεί για μία σεζόν. Μετά η Ιταλία και η Ίντερ που έπαιξε μόνο έξι παιχνίδια δίχως να μπορέσει να προσαρμοστεί.
Επιστροφή στα «παγώνια» της Λιντς ως δανεικός και την επόμενη χρονιά με κανονική μεταγραφή. Αναδεικνύεται πλήρως το ταλέντο του και φτάνει με το σύλλογο ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ τo 2001. Οι «νυχτερίδες» της Βαλένθιας έκοψαν το δρόμο για τον τελικό. Από το 2002-2008 γίνεται κάτοικος Λονδίνου και φοράει τη μεγάλη φανέλα της Τότεναμ. Με τα «σπιρούνια» κάνει εκπληκτικά πράγματα και πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ έως τότε στην καριέρα του. Βοηθάει την ομάδα να κατακτήσει το Λιγκ Καπ Αγγλίας νικώντας στον τελικό του Γουέμπλεï τη Λέστερ με 1-0.
Για ένα χρόνο πηγαίνει στο διασημότερο λιμάνι και βάζει τα κόκκινα της Λίβερπουλ. Όμως δεν του πάνε και επιστρέφει ξανά στην Τότεναμ. Στη συνέχεια ως δανεικός, μπαίνει στο στήθος του, το τετράφυλλο τριφύλλι της Σέλτικ. Πάλι ως δανεικός επιστρέφει στην πρωτεύουσα αλλά αυτή τη φορά με τα «σφυριά» της Γουέστ Χαμ.
Και έτσι φτάνουμε στο 2011 που κάνει το μεγάλο άλμα και παίρνει την απόφαση να περάσει τον Ατλαντικό. Μεταγράφεται στους Λος Άντζελες Γκάλαξι. Εκεί που τον περιμένει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Σε έξι χρόνια σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Αν και για δύο μήνες μέσα στην εξαετία παίζει μπάλα στην Άστον Βίλα. Ήταν η περίοδος που το πρωτάθλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε διακοπεί. Αυτός αντί να καθίσει να ξεκουραστεί έπαιζε σε φουλ ρυθμούς ένα δίμηνο στην Πρέμιερ Λιγκ.
Τόσο κολλημένος και τρελός με το ποδόσφαιρο. Αφού κατέκτησε τα πάντα με τους Γκάλαξι η νέα πρόκληση που βρήκε ήταν με την ΑΤΚ στην Ινδία!! Το Νοέμβριο του 2018 ο παικταράς Ρόμπι Κιν «κρέμασε» τα παπούτσια του. Είχε συνολικά 737 συμμετοχές και πέτυχε 325 γκολ. Κατέκτησε σημαντικούς τίτλους σε σχέση με τις ομάδες που έπαιξε. Εκτός από το τρόπαιο με την Τότεναμ που αναφέραμε παραπάνω, πήρε τρεις φορές τον τίτλο του πρωταθλητή με τους Λος Άντζελες Γκάλαξι. Το 2011, το 2012 και το 2014. Το 2011 μάλιστα πήρε και το τρόπαιο Ασπίδας Υποστηρικτών. Το συγκεκριμένο βραβείο δίνεται στην ομάδα του πρωταθλήματος (MLS) που είχε την καλύτερη επίδοση στην κανονική διάρκεια. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς τίτλους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα ατομικά βραβεία του είναι πολύ σημαντικά και τιμητικά. Από τα έξι χρόνια που ήταν στα «σπιρούνια», τις μισές ψηφίστηκε ο κορυφαίος της παίκτης. Το 2003, το 2006 και το 2008. Το 1998 και το 1999 πήρε το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη στην Ευρώπη. Το 2009 και το 2013 ήταν ο καλύτερος Ιρλανδός ποδοσφαιριστής. Ενώ το 2014 που οδήγησε τους Γκάλαξι στον τίτλο, πήρε το τρόπαιο του κορυφαίου παίκτη (MVP) του πρωταθλήματος. Παρότι έπαιξε σε πολλές ομάδες με επιτυχία, ο σύλλογος που υποστηρίζει είναι η Σέλτικ.
Σε μια ερώτηση που του έγινε κάποτε η απάντηση του ήταν׃ «Είμαι από μικρός καθολικός και υποστηρίζω τη Σέλτικ. Όταν έβαλα τη φανέλα της συνδύασα δουλειά και απόλαυση. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και κάθε μέρα ήταν γιορτή και διασκέδαση».
Τεράστια ιστορία «έγραψε» με την εθνική Ιρλανδίας. Ξεκίνησε από πιτσιρικάς αυτή η σχέση παντοτινής αγάπης για την πατρίδα του. Το 1998 στην Κύπρο οδήγησε τους «πράσινους» στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 18, με τη νίκη επί της Γερμανίας στον τελικό, με 4-3 στα πέναλτι.
Η κανονική διάρκεια είχε λήξει ισόπαλη με 1-1. Την ίδια χρονιά έκανε και το ντεμπούτο του στην εθνική αντρών. Συγκεκριμένα στις 25 Μαρτίου του 1998 στη φιλική ήττα από την Τσεχία με 2-1. Ενώ το πρώτο του γκολ με τα «πράσινα αγόρια» που είναι το παρατσούκλι της εθνικής, το έβαλε εναντίον της Μάλτας. 
Το 2002 το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξήχθη για πρώτη φορά στην Ασία, στις χώρες της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Εκεί η Ιρλανδία έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις και έφτασε στους 16. Στο νοκ άουτ παιχνίδι αντιμετώπισε την Ισπανία. Ισοφάρισε στο τέλος με πέναλτι του τρομερού Κιν. Στην παράταση έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, αφού έπεσε πάνω στον «άγιο» Κασίγιας που έπιανε τα πάντα. Έπεσε στη διαδικασία των πέναλτι με 3-2. Στον όμιλο κράτησε τη μετέπειτα φιναλίστ του τουρνουά Γερμανία στο 1-1. Σκόρερ ο Ρόμπι Κιν. Ο μόνος άνθρωπος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, που σκόραρε απέναντι στον ανίκητο μέχρι τον τελικό Όλιβερ Καν. Ο άλλος που νίκησε τον Γερμανό, ήταν το «φαινόμενο» Ρονάλντο, που πέτυχε δύο γκολ και έδωσαν το τρόπαιο στη Βραζιλία. Ο Ρόμπι Κιν σημείωσε συνολικά τρία τέρματα στη διοργάνωση. Στις 13 Οκτωβρίου του 2004 ο Ρόμπι Κιν με τα δύο γκολ που βάζει, απέναντι στα Νησιά Φερόε γίνεται ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την εθνική Ιρλανδίας ξεπερνώντας τα 21 που είχε ο Νίαλ Κουḯν. 
Το 2012 η Ιρλανδία βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στα γήπεδα της Πολωνίας. Όμως πραγματοποίησε τις χειρότερες εμφανίσεις της. Και στα τρία παιχνίδια γνώρισε την ήττα. Στον πρώτο αγώνα έχασε με 3-1 από την Κροατία, στο δεύτερο γνώρισε τη συντριβή με 4-0 από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ισπανία και στο τρίτο από τη φιναλίστ του τουρνουά Ιταλία με 2-0. Όμως στο παιχνίδι με τους Ιταλούς θα σταθούμε λίγο. 
Οι παίκτες με τα «πράσινα» φορούσαν μαύρα περιβραχιόνια για να τιμήσουν την 18η επέτειο της «Σφαγής στο Λοκινάιλαντ». Υπήρχε μια περίοδος στην Ιρλανδία που ονομάστηκε «περίοδος των Ταραχών». Είναι τεράστιο το μίσος που υπάρχει ανάμεσα στους Ιρλανδούς που είναι καθολικοί απέναντι στους Βόρειο Ιρλανδούς που είναι προτεστάντες. Οι Ιρλανδοί για να πετύχουν τα «θαύματα» που πέτυχαν παντού τα έβαλαν με «θηρία». Ο IRA πολεμούσε τους πάντες. Αγγλικό στρατό, αστυνομία και τη Βόρειο Ιρλανδική παραστρατιωτική οργάνωση της UVF.
Όμως υπήρχαν και άνθρωποι που ζούσαν σε ένα χωριό αρμονικά, ο καθένας με τη δική του θρησκεία χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όλοι φίλοι μεταξύ τους. Το Σάββατο 18 Ιουνίου του 1994 στο μικρό ήσυχο χωριουδάκι Λοκινάιλαντ της Βόρειας Ιρλανδίας, πολλοί κάτοικοι πήγαν στη μοναδική παμπ, να δούνε την Ιρλανδία να αντιμετωπίζει την Ιταλία. Ήταν ο πρώτος αγώνας που έδινε στον όμιλο, στο Μουντιάλ που γινόταν στις ΗΠΑ.
Η «σκουάντρα ατζούρα» πανίσχυρη με Ρομπέρτο Μπάτζιο, Φράνκο Μπαρέζι και Πάολο Μαλντίνι. Δεν υπήρχε περίπτωση οι άνθρωποι να χάσουν το παιχνίδι. Η ημερομηνία που πάγωσε τα πάντα στο μικρό αυτό μέρος. Στο ημίχρονο τα «πράσινα παιδιά» ήταν μπροστά στο σκορ με 1-0. Σκόρερ ο Ρέιμουντ Χιούτον. Εκεί που έπιναν χαρούμενοι τις μπύρες τους ανοίγει η πόρτα και δύο κουκουλοφόροι εισβάλουν μέσα. Αφού τους έβρισαν χυδαία για την καταγωγή τους στη συνέχεια ανοίγουν πυρ προς πάσα κατεύθυνση.
Ο τραγικός απολογισμός έξι νεκροί και πέντε τραυματίες. Αναπάντητα ερωτήματα και απίστευτος πόνος. Την ευθύνη αναλαμβάνει η UVF ως αντίποινα ενάντια στον IRA. Το θέμα είναι ότι το χωριό δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά. Στην παμπ, εκείνη την καταραμένη μέρα, ήταν μέσα περισσότεροι καθολικοί που ποτέ δεν είχαν κόντρα με τους προτεστάντες φίλους τους. Κανένα από τα έξι θύματα όπως αποδείχτηκε δεν είχε σχέση με τον IRA. Τα νέα ταξιδεύουν φυσικά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Σοκ στην εθνική. Από εκεί που πανηγύριζαν την τεράστια νίκη επί των Ιταλών και είχαν βάλει βάσεις προκρίσεις μαθαίνουν το φονικό. Κανένας δεν έχει πια όρεξη για ποδόσφαιρο.
Αποκλείονται από τον όμιλο και γυρίζουν πίσω. Μια καταπληκτική «φουρνιά» παικτών που θα έκαναν μεγάλη πορεία αν δε γίνονταν αυτό. Εκείνα τα χρόνια όλη η Ιρλανδία «έβραζε». Κανένας δεν καταδικάστηκε αφού και η αστυνομία κάλυψε τους δράστες. Αρκετά χρόνια αργότερα ένας Άγγλος στρατιωτικός όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, ήταν ο ένας από τους δύο δολοφόνους. Δυστυχώς αυτό το ματωμένο γεγονός δεν πήρε την προβολή που έπρεπε. Στο Μουντιάλ την παράσταση «έκλεψαν» το ντοπάρισμα του Μαραντόνα, το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο στον τελικό, και φυσικά η δολοφονία του Εσκομπάρ για ένα αυτογκόλ. Όμως αυτό το τραγικό που έγινε στο μικρό χωριουδάκι ήταν η στιγμή εκείνη που άμβλυνε τις κατάσταση ανάμεσα στις παραστρατιωτικές οργανώσεις για να φτάσουμε επιτελούς σε συνθήκες ανακωχής αρκετό καιρό αργότερα.
Υπάρχει και ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του ESPN για αυτό που έγινε με τους αληθινούς πρωταγωνιστές να μιλάνε. Είναι το «Ceasefire Massacre». Αξίζει να το δείτε. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά είδη μίσους στην ανθρωπότητα. Για ιδεολογικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς γεωπολιτικούς και διάφορους άλλους λόγους. Το χειρότερο και πιο σκληρό μίσος όμως είναι το θρησκευτικό. Για αυτό και το μεγαλύτερο ντέρμπι του πλανήτη δεν είναι το Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα ή το Μπόκα Τζούνιος-Ρίβερ Πλέιτ.
Είναι το Σέλτικ-Ρέιντζερς. Καθολικοί εναντίον προτεσταντών. Όταν ο Χένρικ Λάρσον πήγε από τη Σέλτικ στη Μπαρτσελόνα όλοι του έλεγαν για το ντέρμπι με τη Ρεάλ, και ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παιχνίδι παγκοσμίως από αυτό. Τελικά όταν έπαιξε σε «κλάσικο» στις δηλώσεις που έκανε με τη λήξη του αγώνα, σόκαρε τους πάντες׃ «Δεν έχετε ιδέα τι θα πει ντέρμπι. Μπροστά στα Σέλτικ-Ρέιντζερς που έπαιξα, αυτό για μένα σήμερα ήταν μια βόλτα στο πάρκο».
Μετά την παρένθεση με τα άσχημα γεγονότα επιστρέφουμε στο αφιέρωμα μας. Ο Ρόμπι Κιν για δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν αρχηγός στην εθνική. Από το 2006-2016. Στις 7 Ιουνίου 2013 έπαιξε για 126η φορά για τη χώρα του Αγίου Πατρικίου ξεπερνώντας τις 125 του συμπαίκτη του Σέι Γκίβεν. Αντίπαλος τα Νησιά Φερόε και το γιόρτασε με χατ τρικ. Ο πρώτος σε συμμετοχές και σε γκολ με την εθνική του ομάδα. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2016 ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που έλαβε μέρος ο τεράστιος αρχηγός. Δεν έπαιξε παρά ελάχιστα λεπτά αλλά η ομάδα έφτασε στους 16 και αποκλείστηκε από τη Γαλλία 2-1 με ανατροπή.
Τα δάκρυα και η αγκαλιά με τον Γκίβεν στην εξέδρα των Ιρλανδών μαγική στιγμή. Είχε έρθει η ώρα για αλλαγή φρουράς στα «πράσινα παιδιά».
Το τελευταίο του παιχνίδι με το εθνόσημο το έδωσε στις 31 Αυγούστου του 2016 με αντίπαλο το Ομάν. Η Ιρλανδία νίκησε με 4-0 και μάλιστα ο Κιν πέτυχε το δεύτερο γκολ. Στο 57’ λεπτό αντικαταστάθηκε και τότε όλο οι θεατές χειροκροτούσαν. Με τη λήξη του αγώνα οι συμπαίκτες του, του απέδωσαν ένα μεγάλο τιμητικό φινάλε και εκείνος με τους δύο γιους του στα χέρια έφυγε συγκινημένος και με τιμή όπως πραγματικά άξιζε. Συνολικά είχε 146 συμμετοχές και πέτυχε 68 γκολ. Κατέχει τα ρεκόρ και στα δύο και πολύ δύσκολα θα τα ξεπεράσει κάποιος. 
Στην προσωπική του ζωή έχει φτιάξει μια υπέροχη οικογένεια. Στις 7 Ιουνίου του 2008 παντρεύτηκε τo μοντέλο Κλόντιν Πάλμερ (Claudine Palmer). O πρώτος του γιος Ρόμπερτ γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 2009 και ο δεύτερος, o Χάντσον στις 5 Οκτωβρίου του 2015. Έχει εξαιρετική φωνή και τραγουδάει πολύ καλά!!
Ακόμα ένα που δεν γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι ξάδελφος του είναι ο πασίγνωστος τραγουδιστής Morrissey! 
Είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με ευαισθησίες. Πρεσβευτής του ιδρύματος Παιδικής Ιατρικής και Έρευνας του Κράμλιν (Crumlin) στο Δουβλίνο. Στις 18 Φεβρουαρίου του 2018 παρέδωσε επιταγή 50.000 δολαρίων σε νοσοκομείο μαζί με την ομάδα των Γκάλαξι. Αυτή τη στιγμή στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο πλανήτης με τον κορωνοïό, υποστηρίζουν την οργάνωση «Οι ήρωες του νοσοκομείου μας» (Our Hospital Heroes). Έχουν μαζέψει αρκετά χρήματα που θα ανακουφίσουν ζωές συνανθρώπων μας. Μετά την απόσυρση πήγε για λίγο ως βοηθός προπονητή στην εθνική ομάδα. Ακολούθησε η Μίντλεσμπρο που κάθισε λίγο, και αυτή τη στιγμή έχει πάρει το δίπλωμα προπονητή. Συμφώνησε να βοηθήσει τους Γκάλαξι ως σκάουτερ, μέχρι να βρεθεί κάποια ομάδα που θα τον εμπιστευτεί, για να δείξει το ταλέντο του και ως πρώτος προπονητής.
Ο Ρόμπι Κιν ήταν παίκτης παλιάς κοπής. Έδινε τα πάντα για την πατρίδα του και για κάθε σύλλογο που αγωνίζονταν. Ένας ηγέτης που ποτέ δεν έκανε πίσω σε τίποτα. Έπαιρνε το αεροπλάνο και ταξίδευε οκτώ και δέκα ώρες μόνο και μόνο για να παίξει σε φιλικό για τη χώρα του.
Καθαρός και χωρίς βρώμικες ενέργειες που θα έβλαπταν αντίπαλο στο γήπεδο. Δυνατός αλλά όχι αντιαθλητικός. Μόνο δύο φορές ξέφυγε και πήρε, λίγη από τη δόξα του καλού του φίλου Κόνορ Μακ Γκρέγκορ (The Notorious).
Ήταν οι δύο στιγμές που δέχτηκε κόκκινη κάρτα από τους διαιτητές. Αλλά όταν είσαι μια ζωή από μικρό παιδί στο γήπεδο ε, δε χάλασε και ο κόσμος για δύο στιγμές. Όπως είδαμε η Ιρλανδία, δε «βγάζει» μόνο διάσημους συγγραφείς, πυγμάχους, ηθοποιούς σαν τον Κόλιν Φάρελ, συγκροτήματα όπως οι U2, με τον υπέροχο Μπόνο, και καταπληκτικούς φιλάθλους, που στη Γαλλία το 2016 έδωσαν «ρεσιτάλ»
για το πως πρέπει να είναι οι αληθινοί οπαδοί μιας εθνικής ομάδας. Αυτός ο ευλογημένος τόπος, μας «έδωσε» μια τεράστια μορφή, που «έγραψε» πολλά γκολ και ευχαριστήθηκαν τα μάτια μας ανεπανάληπτες στιγμές στο πράσινο χόρτο… Ρόμπι Κιν σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις και ειδικά για τον καταπληκτικό σου πανηγυρισμό με τις «πράσινες» τούμπες…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
