Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πεθαίνουν ποτέ. 
Που το όνομα τους μένει αιώνιο στον χρόνο. Που η μνήμη και οι αναμνήσεις αμέσως ζωντανεύουν με του που τους σκεφτείς. Σήμερα το art of football έχει αφιέρωμα σε έναν τέτοιο παίκτη. Σε ένα παράδειγμα δύναμης, αντοχής, κουράγιου που έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Με όλη την οικογένεια να είναι δίπλα του και να τον περιβάλει με αγάπη. Με χιλιάδες οπαδούς, της αγαπημένης του ομάδας, και όχι μόνο να τον σκέφτονται, να τον σέβονται, να προσεύχονται για αυτόν και στο τέλος να τον αποχαιρετούνε με τιμή. Ας αρχίσουμε όμως πρώτα με την ομάδα που λάτρεψε. 
Η Άρσεναλ είναι μία αρκετά «περίεργη» ομάδα. Κατά καιρούς, από εκείνες, που «χαίρεσαι να βλέπεις». Άλλοτε, τρομερά ασταθής. Εμφανίζεται και χάνεται από τον χάρτη του αγγλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως κανένα άλλο κλαμπ, ίσως, στη Γηραιά Αλβιώνα και την Ευρώπη. Βυθίζεται πολλές φορές στην εσωστρέφεια και κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, αναδύεται και λάμπει. Μια ομάδα όνειρο στις αρχές του 21ου αιώνα, που παραμένει, όμως, χωρίς ευρωπαϊκό στέμμα (Champions League δηλαδή), αλλά και χωρίς πρωτάθλημα από το 2004.
Αλλά και μια περήφανη ομάδα 135 ετών, το καμάρι του Βόρειου Λονδίνου. Δεδομένα η εποχή του Αρσέν Βενγκέρ «πείραξε» το DNA της. 
Καλώς για κάποιους ή κακώς για άλλους. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει καμία σχέση ο ιστορικός σύλλογος της βρετανικής πρωτεύουσας με το πώς ήταν πριν την άφιξη του Αλσατού, το μακρινό 1996 και πώς τον άφησε μετά την αποχώρησή του, το 2018. Σε επίπεδο νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας, άλλαξε όλο του το «είναι». Λογικό και επόμενο, λοιπόν, κάτι ανάλογα «περίεργο» πάνω-κάτω να συμβαίνει και με τους εμβληματικούς παίκτες, που φόρεσαν τη φανέλα της. Εμπίπτουν σε δύο κατηγορίες: Είτε προσθέτουν στη συλλογή τους τίτλους και διακρίσεις, ενώ βρίσκονται στον σύλλογο είτε ενσαρκώνουν το κάποτε διάσημο και σεβαστό ομαδικό πνεύμα των «κανονιέρηδων». Λίγοι εκλεκτοί παίκτες ανήκουν και στα δύο στρατόπεδα. Ο θρυλικός «Ρόκι» της Άρσεναλ, Ντέιβιντ Ρόκαστλ ήταν ένας από αυτούς. Μια τέτοια θρυλική φιγούρα.
Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή. Ο Ντέιβιντ Ρόκαστλ (David Rocastle) γεννήθηκε στις 2 Μαΐου του 1967 στο Lewisham. 
Οι γονείς του Leslie και Linda Rocastle ήταν από την Καραϊβική. Μετακόμισαν στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1950. Δυστυχώς ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία μόλις 29 ετών το 1972 από πνευμονία όταν ο μικρός ήταν πέντε ετών. Η μητέρα του στη συνέχεια παντρεύτηκε ξανά και απέκτησε άλλα δύο παιδιά. Τα σχολικά του χρόνια τα πέρασε στο δημοτικό σχολείο Turnham και το γυμνάσιο Roger Manwood. Ήδη ξεχώριζε με τις ικανότητες του με την μπάλα. Όμως αν δεν πάρεις την κρυάδα στην αρχή δεν γίνεται. Η Μίλγουολ τον απέρριψε. Αυτό αντί να τον στεναχωρήσει τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Εντάχθηκε στην Ακαδημία της Άρσεναλ υπό τον Τέρι Νιλ τον Μάιο του 1982. 
Το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο του δόθηκε τον Δεκέμβριο του 1984 από τον διάδοχο του Νιλ, Ντον Χάου (Don Howe). Στην αρχή της καριέρας του αντιμετώπισε προβλήματα με την όραση του και έπρεπε να χρησιμοποιηθούν φακοί επαφής. Ο συμπαίκτης του και μεγάλη μορφή αργότερα της ομάδας Μάρτιν Κίον (Martin Keown) είχε κάνει μια εκπληκτική δήλωση׃ «Κανένας μας δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Rocastle έτρεχε γύρω-γύρω ντριμπλάροντας με το κεφάλι κάτω. Έτσι μια μέρα οι προπονητές, τον πήγαν στα μισά του δρόμου στην εστία και του είπαν: «Βλέπεις το γκολ»? και δεν μπορούσε η όραση του ήταν τρομερά χάλια. Τον τακτοποίησαν με φακούς επαφής και έγινε ο καλύτερος που είχαμε».
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1985 «συστήθηκε» στους οπαδούς της Άρσεναλ σε ένα βαρετό, εντός έδρας 0-0 κόντρα στη Νιούκαστλ. Ήταν ο πρώτος από μια σειρά «αποφοίτων» της ομάδας νέων του κλαμπ, συμπεριλαμβανομένων των Μάρτιν Χέις, Νάιαλ Κουίν και Μάρτιν Κίον, που πήραν το βάπτισμα του πυρός από τον υπό πίεση τεχνικό των «κανονιέρηδων», Ντον Χάου. Ο Ρόκαστλ αμέσως έκανε τη διαφορά, «αλωνίζοντας» στη δεξιά πτέρυγα. Αλλά δεν μπορούσε ένα 19χρονο παιδί, στην πρώτη του συμμετοχή, να φέρει και τη νίκη. Ακόμα… 
Η ισοπαλία χωρίς γκολ απέναντι στις «καρακάξες» ήταν τόσο αποτρόπαια, που ένας σχολιαστής του Radio 2, όταν του ζητήθηκε να συνοψίσει τον αγώνα κατά τη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, είπε απλώς: «0-0, και πίσω στο στούντιο». Τέτοιο χάλι ήταν η Άρσεναλ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980. Το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα το σημείωσε εναντίον της Άστον Βίλα στις 8 Μαρτίου του 1986. Γενικά όμως, το πρώτο του γκολ με τη φανέλα των «κανονιέρηδων» ήρθε τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Ήταν στον αγώνα του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στη Λούτον Τάουν στις 15 Φεβρουαρίου που έληξε με ισοπαλία 2-2. Ήταν μικρός αλλά είχε κάνει τεράστια εντύπωση στους οπαδούς της Άρσεναλ. Ωστόσο, παρότι μπαινόβγαινε σε αποστολή και 11άδα σε όλη την υπόλοιπη, ταραχώδη σεζόν (ο Χάου παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1986), δημιουργούνταν μεγάλος θόρυβος, κάθε φορά, που ανακοινώνονταν το όνομά του.
Η άφιξη του Τζορτζ Γκρέιαμ στο «Χάιμπουρι», το 1986, έφερε και την πραγματική «εκτίναξη» του Ρόκαστλ. 
Ο Σκωτσέζος έδωσε έμφαση στη ζωντάνια και την ενέργεια των πιτσιρικάδων της Άρσεναλ και ο «Ρόκι» έγινε το επίκεντρο μιας ομάδας, που επέστρεψε, τελικά, στην κορυφή της Αγγλίας το 1989, για πρώτη φορά από το 1971! Σε μια συνέντευξή του ο 80χρονος σήμερα Γκράχαμ δήλωσε׃ «Η δύναμή μας ήταν ο γρήγορος ρυθμός και το στοιχείο της έκπληξης», ο οποίος οδήγησε τους Βόρειους Λονδρέζους στον τίτλο και το 1991. Η αναγέννηση της Άρσεναλ, ωστόσο, είχε συντελεστεί ήδη από το 1987. Στο Λιγκ Καπ, που τότε λεγόταν «Littlewoods Challenge Cup». Και εκείνος, που έφερε την αναγέννηση, ήταν ο «Ρόκι». Έλεγε με περηφάνια׃ «Ποτέ μην ξεχνάτε ποιοι είμαστε και ποια ομάδα εκπροσωπούμε. Πρέπει να μας σέβονται».
Στον επαναληπτικό ημιτελικό (0-0 το πρώτο ματς) απέναντι στη μισητή Τότεναμ, στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», ο Ντέιβιντ Ρόκαστλ πήρε την Άρσεναλ από το χέρι και την έφερε πίσω στο «Γουέμπλεϊ» μετά από επτά χρόνια απουσίας και τον χαμένο από τη Γουέστ Χαμ τελικό Κυπέλλου του 1980.
Στα τελευταία λεπτά του αγώνα κόντρα στα «σπιρούνια» και με το σκορ στο 1-1, ένα κακό σουτ του Ίαν Άλινσον κατέληξε με τις κόντρες στον Ρόκαστλ και εκείνος νίκησε τον Ρέι Κλέμενς για το 1-2. Η απίστευτη χαρά του «Ρόκι», σε συνδυασμό με τους χιλιάδες παραληρούντες οπαδούς της Άρσεναλ στην έδρα της μεγαλύτερης αντιπάλου τους, προανήγγειλε την αναγέννηση των «Gunners», η οποία κορυφώθηκε με τη νίκη στον τελικό επί της Λίβερπουλ του Κένι Νταλγκλίς. Αυτή ήταν η πρώτη κούπα για την Άρσεναλ μέσα στη δεκαετία του 1980, μετά από δεκάδες «σφαλιάρες» και αποτυχίες. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, μερικά από τα νεαρά «όπλα» του Γκρέιαμ συμπεριλαμβανομένων των Χέις και Κουίν δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την αρχική τους ορμή. Όχι, όμως, ο Ρόκαστλ, ο οποίος, μαζί με τον Ντέιβις και τον μπακ Μίκι Τόμας, έγινε καλύτερος, πιο σκληρός, πανηγυρίζοντας ως βασικός και αναντικατάστατος τα πρωταθλήματα του 1989 και του 1991.
Φτιαγμένος στην πραγματικότητα σαν πυγμάχος μεσαίων βαρών, εξού και το «Ρόκι», που του «κόλλησαν» οι οπαδοί της Άρσεναλ, ξεχώριζε μέσα στο γήπεδο και σίγουρα, δεν «μασούσε». 
Όπως σχολίασε αργότερα ο Τόνι Άνταμς: «Ο Ντέιβιντ ήταν κάτι περισσότερο από ικανός στο να βάλει το πόδι του όταν χρειαζόταν… ήταν ένας πολύ δυνατός παίκτης, με γόνατα σαν κορμούς δέντρων». Αν δει κανείς οποιοδήποτε από τα θρυλικά ματς της Άρσεναλ, που είχαν… ξύλο, εκείνη την εποχή, την πιο «άγρια» στην Αγγλία και στο DNA του κλαμπ ο Ρόκαστλ είναι συνήθως στην πρώτη γραμμή. Τον Ιανουάριο του 1987 έγινε ένα σκηνικό που ήταν η αιτία να ξεκινήσει η μεγάλη κόντρα της Άρσεναλ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. 
Το παιχνίδι γινόταν στο «Ολντ Τράφορντ». Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Ρόκαστλ αποβλήθηκε. Μιλάμε για αγώνα που με τη σημερινή εποχή θα έβγαζε ο διαιτητής τουλάχιστον έξι κόκκινες κάρτες. Τα τάκλιν πήγαιναν σύννεφο. Ο Νόρμαν Γουάιτσαϊντ της Γιουνάιτεντ με τον «Ρόκι» σε εκείνο το παιχνίδι έπαιζαν ξύλο. Η κίνηση του Ρόκαστλ να κλωτσήσει τον αντίπαλο ενώ ήταν κάτω του έφερε την αποβολή. Ενώ προκάλεσε τεράστιο καβγά μεταξύ αρκετών από τους αντίπαλους παίκτες. Μάλιστα ο ίδιος ο πρώην αμυντικός των «κόκκινων διαβόλων» αρκετά χρόνια αργότερα είχε πει׃ «Δεν είχαν τολμήσει να μου το κάνουν αυτό πολλοί παίκτες. Αλλά ο Ντέιβιντ δεν είχε κανένα πρόβλημα να με ενημερώσει ότι δεν πρέπει να τα βάζω μαζί του. Ήταν 20 χρονών». Αυτό το σενάριο που έγινε στο συγκεκραμένο ματς έχει απεικονιστεί από πολλούς ως η αρχή της σκληρής αντιπαλότητας που υπάρχει τώρα μεταξύ των δύο συλλόγων.
Το 1989, με τον διαιτητή Ντέιβιντ Έλερεϊ να αδυνατεί να διατηρήσει την πειθαρχία στο «The Den», καθώς η Άρσεναλ αντιμετώπιζε τη σκληροπυρηνική Μίλγουολ, ο Ρόκαστλ ακούστηκε να αμφισβητεί και σωστά αρκετές από τις αποφάσεις του. Και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον τον Οκτώβριο του 1991, ο «Ρόκι» βρέθηκε στη μέση του καυγά, που είχε ως αποτέλεσμα την αφαίρεση δύο βαθμών από την Άρσεναλ. 
Αργότερα είπε στην Amy Lawrence στο βιβλίο της «Proud To Say That Name»: «Στην Άρσεναλ δεν ξεκινούσαμε ποτέ εμείς καυγάδες απλώς τους τελειώναμε». Αν και δεν υπήρξε ποτέ του ένας παραγωγικός παίκτης, μερικά από τα γκολ του παραμένουν από τα πλέον αξιομνημόνευτα εκείνης της εποχής. Ένα από αυτά ήταν το φοβερό τρέξιμο και το καταπληκτικό τελείωμα κόντρα στη Μίντλεσμπρο στις 19 Νοεμβρίου του 1988 τη σεζόν του πρώτου του πρωταθλήματος με την αγαπημένη του Άρσεναλ. Το υπέροχο τελείωμά του στο «Άνφιλντ» σε μια σύγκρουση του Littlewoods Cup το φθινόπωρο του 1988, όταν έλεγξε την μπάλα και με μια επιδέξια κίνηση νίκησε τον Μάικ Χούπερ. 
Η απίθανη λόμπα στις 31 Δεκεμβρίου του 1988 στο «Βίλα Παρκ» κόντρα στην Άστον Βίλα σε μια εκτός έδρας νίκη λίγες εβδομάδες αργότερα. Ένα γκολ που άφησε όλο τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό.
Στην αγαπημένη του Άρσεναλ ήταν για επτά ολόκληρα χρόνια. Στην πρώτη ομάδα και πάντα βασικός. Αγωνίστηκε σε 277 παιχνίδια και σημείωσε 34 γκολ. Έκανε μεγάλες εμφανίσεις και ο κόσμος των «κανονιέρηδων» τον λάτρεψε. Τα γκολ του πολύ κρίσιμα και σημαντικά. Το επίτευγμα εκείνης της σεζόν ήταν το πρωτάθλημα που κατέκτησαν μέσα στο «Άνφιλντ» κόντρα στη Λίβερπουλ. Την τελευταία αγωνιστική η Άρσεναλ ήθελε νίκη με δύο γκολ διαφορά. Και το πέτυχε σε μια εκκωφαντική ανατροπή. 
Η Άρσεναλ πανηγύριζε και οι οπαδοί της Λίβερπουλ έκλαιγαν αφού δεν πίστευαν αυτό που είχε συμβεί. Το κακό, είναι όμως ότι δεν έπαιξαν στην Ευρώπη, επειδή η απαγόρευση των αγγλικών συλλόγων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά την τραγωδία του Χέιζελ του 1985 είχε ακόμη έναν χρόνο για να λήξει. Με τους «κόκκινους διαβόλους» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν κρατιόταν ποτέ σε ησυχία. Στις 20 Οκτωβρίου του 1990 στο «Ολντ Τράφορντ» πάλι έμπλεξε σε καυγά και φασαρία. Πέρα από τους καυγάδες, ο ίδιος είχε πει στους αναγνώστες του «Shoot» ότι διέθετε μια ασυνήθιστη ικανότητα να στρίβει τον κορμό του αντίθετα από τα πόδια του, ξεγελώντας τους αμυντικούς. 
Το καλύτερο παράδειγμα των λεγόμενών του ήταν το σλάλομ, στη μεσαία γραμμή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και το τρομερό πλασέ με λόμπα πάνω από τον Πίτερ Σμάιχελ στο «Ολντ Τράφορντ» στις 19 Οκτωβρίου του 1991. Το παιχνίδι τελείωσε με 1-1. Το τελευταίο του γκολ για την Άρσεναλ, το πέτυχε πάλι εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Χάιμπουρι» αυτή τη φορά. Ο αγώνας έγινε την 1η Φεβρουαρίου του 1992 και τελείωσε με 1-1. Ο Ρόκαστλ αφού επέστρεψε δυναμικά εκείνη τη χρονιά, μετά από δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς. 
Και απέδειξε πόσο σπουδαίος συμπαίκτης ήταν όταν βοήθησε τον νεοαφιχθέντα Ίαν Ράιτ να κερδίσει το βραβείο του παίκτη της χρονιάς από τους οπαδούς. Ακόμα, μόλις 25 ετών, ο «Ρόκι» φαινόταν έτοιμος να ανθίσει στην Άρσεναλ για το υπόλοιπο της δεκαετίας, αλλά ο Τζορτζ Γκράχαμ αποφάσισε να τον πουλήσει στην πρωταθλήτρια Λιντς εκείνο το καλοκαίρι. Υπάρχουν ακόμα πολλές εικασίες σχετικά με τους λόγους πίσω από αυτή την απόφαση. Ο Γκράχαμ άφησε να εννοηθεί ότι υπήρχε μια μακροπρόθεσμη αδυναμία στο γόνατο του Ρόκαστλ, αν και ο παίκτης αρνήθηκε κατηγορηματικά αυτούς τους ισχυρισμούς. 
Μάλιστα δεν ήθελε να φύγει αλλά αναγκάστηκε. Η τελευταία του εμφάνιση με τη φανέλα της ομάδας του Λονδίνου ήταν εναντίον της Σαουθάμπτον στις 2 Μαΐου του 1992 στη νίκη με 5-1. Όπως και να έχει, με την αποχώρηση του «Ρόκι», η Άρσεναλ του Γκρέιαμ έχασε γρήγορα τη μαγεία της. Ο συμπαίκτης του Πέρι Γκρόουβς εξήγησε׃ «Επέστρεψα για προπονήσεις πριν από τη νέα σεζόν εκείνο το καλοκαίρι, αλλά η ζωή δεν ήταν τόσο διασκεδαστική χωρίς τον Ντέιβιντ εκεί πια».
Έτσι στις 23 Ιουλίου του 1992, φόρεσε τη λευκή φανέλα των «παγονιών». 
Μια συμφωνία που αρκετοί οπαδοί της Άρσεναλ, συμπαίκτες και δημοσιογράφοι την χαρακτήρισαν χυδαία, ψυχρή και θλιβερή. Η συνέχεια ήταν η Μάντσεστερ Σίτι που και εκεί έκανε μια μαγική στιγμή και σήκωσε το «Μέιν Ρόουντ» στο πόδι. Κόντρα στην Ίπσουιτς Τάουν στις 5 Φεβρουαρίου του 1994, δημιούργησε μια στιγμή βραζιλιάνικης δεξιοτεχνίας όταν τρεις αμυντικούς τους ζάλισε και τρέλανε το κοινό. Μετά Τσέλσι που και εκεί έκανε σπουδαία πράγματα. Δανεικός στη Μπλάκμπερν Ρόβερς και μετά ξανά δανεικός στη Νόριτς Σίτι. Η συνέχεια ήταν οι «τίγρεις» της Χαλ. Η τελευταία του ομάδα ήταν η Σαμπάχ στη Μαλαισία. Εκεί πέτυχε ακόμα ένα καταπληκτικό γκολ με βολέ από 50 μέτρα στη νίκη με 4-1 εναντίον της Περάκ!! Κατέκτησε πολλούς και μεγάλους τίτλους και συλλογικά αλλά και ατομικά. Δύο πρωταθλήματα Αγγλίας το 1989 και το 1991. Ένα Λιγκ καπ το 1987. Ένα σούπερ καπ το 1991. Το τρόπαιο εκατονταετηρίδας (Football League Centenary Trophy) το 1988. 
Και το Zenith Data Systems Challenge Trophy το 1989 με δύο δικά του γκολ κόντρα στην Ιντεπεντιέντε. Όλα αυτά τα πήρε με τη Άρσεναλ. Με τη Λιντς κατέκτησε το 1992 το σούπερ καπ. Ατομικά ήταν στην καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς το 1987 και το 1989. Ψηφίστηκε ο κορυφαίος παίκτης των «κανονιέρηδων» το 1986. Ενώ ήταν ο καλύτερος στη Barclays Young Eagle και πήρε δύο φορές το συγκεκριμένο βραβείο το 1987 και το 1989.
Μεγάλο κομμάτι της ζωής του υπήρξε και η εθνική ομάδα της Αγγλίας. Αφού έκανε δύο εμφανίσεις για τους μικρούς της Αγγλία, στη συνέχεια συμμετείχε 14 φορές στην ελπίδων κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, σκοράροντας δύο φορές. 
Μάλιστα έφτασαν στον τελικό στο τουρνουά της Τουλόν του 1988 και όχι μόνο αυτό. Μετά από λίγους μήνες έφτασε στους ημιτελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21. Σε ηλικία 21 ετών, συμμετείχε σε ανώτερο επίπεδο για πρώτη φορά εναντίον της Δανίας στις 14 Σεπτεμβρίου του 1988. Ο Ρόκαστλ αγωνίστηκε με τη φανέλα των τριών λιονταριών αγωνίστηκε 14 φορές. Το καταπληκτικό είναι ότι δεν έχασε ούτε μία φορά. Επτά νίκες και άλλες επτά ισοπαλίες.. Μια εγχείρηση στο γόνατο το 1990 τον έβαλε εκτός για το Παγκόσμιο Κύπελλο. 
Μεγάλη ατυχία γιατί ήταν βασικός και αν ταξίδευε ίσως η Αγγλία να κατακτούσε το Μουντιάλ. Η τελευταία του εμφάνιση με την εθνική ήρθε αμέσως μετά τα 25α γενέθλιά του, στις 17 Μαΐου του 1992 εναντίον της Βραζιλίας.
Ο Ρόκαστλ αποσύρθηκε μόλις στα 32 του, με σχέδια να ξεκινήσει προπονητική καριέρα. Δυστυχώς, η εμφάνιση λεμφώματος non-Hodgkins, μιας μορφής καρκίνου με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, τον εμπόδισε να πετύχει τον στόχο του. Τον Φεβρουάριο του 2001, ανακοίνωσε ότι έπασχε από αυτή την καταραμένη ασθένεια. Μια επιθετική μορφή καρκίνου που προσβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, και ότι είχε διαγνωστεί τον προηγούμενο Οκτώβριο. Υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία και ήλπιζε να αναρρώσει. Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 2001, σε ηλικία μόλις 33 ετών. Ήταν ένας θάνατος με αγάπη και ζεστασιά αφού ήταν περικυκλωμένος από τη γυναίκα του την Janet, τον γιο Ryan και τις κόρες του Melissa και Monique. 
Πολλά χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι ο συγκεκριμένος καρκίνος δεν ήταν αντιμετωπίσιμος, από τη στιγμή της διάγνωσής του τον Οκτώβριο του 2000. Αργότερα την ίδια μέρα, αρκετοί από τους πρώην συμπαίκτες του στους «Gunners», συμπεριλαμβανομένων των Μάρτιν Κίον, Τόνι Άνταμς και Ντέιβιντ Σίμαν, και οι οπαδοί της Άρσεναλ και της Τότεναμ στάθηκαν ενωμένοι στη σιωπή για να τιμήσουν τον πρώην «κανονιέρη» πριν από ένα ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου. Του απέδωσαν αμέσως φόρο τιμής στο «Χάιμπουρι» και το άσμα «Rocky, Rocky, Rocky, Rocky, Rocastle» συνεχίζεται. Ακούγεται τακτικά σε αγώνες της Άρσεναλ εντός και εκτός έδρας. Έλεγε πολλά για τον σεβασμό που έδινε ο Ρόκαστλ στο «Χάιμπουρι» και όχι μόνο. Ο «Rocky» ήταν ένας πραγματικός κύριος του παιχνιδιού. 
Μια συγκινητική ακόμα στιγμή ήταν με το παιδί του. Έξι εβδομάδες μετά τον θάνατο του, ο εννιάχρονος γιος του Ράιαν ήταν η μασκότ της Άρσεναλ στον τελικό της αγώνα του Κυπέλλου Αγγλίας εναντίον της Λίβερπουλ, έναν αγώνα στον οποίο προηγήθηκαν αλλά τελικά έχασαν με 2-1 και η κούπα πήγε στο λιμάνι.
Πέντε χρόνια και μια μέρα μετά τον θάνατό του, η 1η Απριλίου του 2006 ορίστηκε ως «Ημέρα του Ντέιβιντ Ρόκαστλ», ως μέρος των εορτασμών της τελευταίας σεζόν της Άρσεναλ στο «Χάιμπουρι».
Μάλιστα στον νικηφόρο αγώνα με 5-0 απέναντι στην Άστον Βίλα οι οπαδοί απέτισαν φόρο τιμής στον Ρόκαστλ πριν από την έναρξη του αγώνα με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Το ίδιο έκανε και ο Τιερί Ανρί όταν πέτυχε γκολ και το αφιέρωσε στον «Ρόκι». Όλες οι ομάδες τον τίμησαν γιατί παντού πρόσφερε. Τον Αύγουστο του 2006, η Άρσεναλ άνοιξε το κλειστό κέντρο του «David Rocastle» στην ακαδημία του συλλόγου, που βρίσκεται στο Hale End στο Walthamstow του Λονδίνου. Είναι επίσης ένας από τους 32 θρύλους της Άρσεναλ που τιμήθηκαν με την εικονογράφηση των προσώπων τους στο πλάι του νέου σταδίου το «Emirates». Μια παγκόσμια και θρυλική μορφή. 
Στις 30 Μαρτίου του 2013, η ομάδα έπαιξε ένα παιχνίδι που σηματοδότησε τη 12η επέτειο από τον θάνατο του Ρόκαστλ. Οι θαυμαστές τραγούδησαν το όνομα του σε όλο το πρώτο δεκάλεπτο με το διάσημο απόφθεγμα του׃ «Να θυμάσαι ποιος είσαι, τι είσαι και ποιον εκπροσωπείς»! να εμφανίζεται στην οθόνη του γηπέδου. Με το που βγήκε στην οθόνη την ίδια στιγμή οι «κανονιέρηδες» σκόραραν στη νίκη με 4-1 απέναντι στη Ρέντινγκ. Η Χαλ και αυτή απέτισε φόρο τιμής στον Ρόκαστλ στήνοντας μια πινακίδα προς τιμήν του στο «KC Stadium» για τον αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Άρσεναλ τον Μάιο του 2015. Στις 2 Απριλίου του 2016, οι οπαδοί της Άρσεναλ απέτισαν άλλον έναν παρόμοιο φόρο τιμής στο «Emirates» κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Γουότφορντ, που σηματοδότησε τη 15η επέτειο από τον θάνατο του. 
Το όνομα συνεχίστηκε στο χώρο του ποδοσφαίρου αφού ο ξάδερφος του Κρεγκ Ρόκαστλ είναι ποδοσφαιριστής, και ο αδερφός του Στίβεν έπαιζε για τη Νόριτς και ήταν στ Ντέρι Σίτι επίσης.
Υπήρχε και το «The David Rocastle Trust» που ήταν μια φιλανθρωπική οργάνωση με έδρα το Λονδίνο. Υποστήριζε την οικογένεια του Ρόκαστλ και βοηθούσε με έργα στην κοινότητα. Δυστυχώς η οργάνωση έκλεισε το 2010. Αυτός ήταν ο Ντέιβιντ Ρόκαστλ ο «Ρόκι» της Άρσεναλ. Ένας καταπληκτικός παίκτης που έπαιζε μέσος, εξτρέμ, ένας πλέι μέικερ μπροστά από την εποχή του. Ο Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος έγινε προπονητής της Άρσεναλ τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση του Ρόκαστλ από τον σύλλογο, τον έχει περιγράψει ως׃ «Έναν σύγχρονο παίκτη, επειδή η επανάσταση του παιχνιδιού έχει προχωρήσει σε περισσότερη τεχνική και περισσότερη δεξιοτεχνία. 
Υπό τις οδηγίες του Γκράχαμ, η άνοδος του Ντέιβιντ Ροκάστλ και το θρυλικό γκολ του στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» σηματοδότησε την αρχή μιας χρυσής εποχής στο «Χάιμπουρι». Σε μια ομάδα γεμάτη με ντόπιους πιτσιρικάδες και μεταγραφές φτηνές, από συλλόγους χαμηλότερης κατηγορίας, η δεξιοτεχνία, η ταχύτητα και η νοοτροπία τού «όλοι για έναν και ένας για όλους» φώτισαν το παιχνίδι των «Gunners» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Είχε εξαιρετική διάσταση ως ποδοσφαιριστής». Ένας ποδοσφαιριστής με ψυχή που θα μνημονεύεται για πάντα. Ο «Ρόκι», περισσότερο από κάθε άλλον, ενσάρκωνε όσα σημαίνει, τελικά, η Άρσεναλ. Και θα κλείσουμε με μια προσωπική ιστορία. Ήμουν νεαρός και τον θυμόμουν όταν έπαιζε μπάλα. Ήμουν 16 χρονών όταν έπαιρνα κάθε μέρα τρεις αθλητικές εφημερίδες και τις διάβαζα όλες. Μια καθημερινή συνηθισμένη μέρα με τον αθλητικό τύπο για άλλη μια φορά στο χέρι μου, το μάτι μου έπεσε στην καταραμένη είδηση. Ο «Ρόκι» είχε καρκίνο. Πάγωσα εκείνη τη στιγμή. Στεναχωρήθηκα και μετά βίας κρατήθηκα να μην κλάψω. Αυτή η στιγμή μου έμεινε. Όταν έφυγε μετά από λίγο καιρό είπα μονολογώντας καλό ταξίδι παικταρά μου…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
