Όταν είσαι νέος, πετυχημένος, πάμπλουτος, οι γυναίκες σε λατρεύουν και οι άντρες σε θαυμάζουν τότε νιώθεις βασιλιάς του κόσμου. Βλέπεις είσαι «στον κολοφώνα της δόξας». 
Εκεί που ονειρεύεται να βρεθεί κάθε άνθρωπος και ειδικά άντρας. Όλη η αυτοκρατορία βρίσκεται στα χέρια σου ή πιο σωστά στα πόδια σου. Πρωί 21ης Αυγούστου του 1485 στο χωριό Μπόσγουορθ και ο Ριχάρδος Γ’ ρίχνεται στη μάχη. Πέφτει με την κορώνα στο κεφάλι, και πριν προλάβουν οι εχθροί να τον σκοτώσουν με τα δόρατα, αναφωνεί την εξής ιστορική φράση: «Ένα άλογο, ένα άλογο, το βασίλειο μου για ένα άλογο». Την ιστορική πρόταση την έφερε στην «επιφάνεια» ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Βράδυ 17ης Νοεμβρίου του 1993 χώρος «Παρκ Ντε Πρενς», Παρίσι. Αντιμέτωπες, Γαλλία-Βουλγαρία και το σκορ είναι 1-1, που δίνει την πρόκριση, στη γηπεδούχο, για το Παγκόσμιο Κύπελλο που θα γινόταν για πρώτη φορά στις Η.Π.Α. Ο ηγέτης των «τρικολόρ» και νέο παγκόσμιο «αστέρι» του ποδοσφαίρου Νταβίντ Ζινολά, που είχε περάσει ως αλλαγή στη θέση του Ζαν Πιέρ Παπέν έχει την μπάλα.
Είμαστε στο 90’ λεπτό και κερδίζει φάουλ κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ. Το εκτελεί ο Γκουαρίν και δίνει κοντινή πάσα στο Ζινολά. Αυτός αντί να κρατήσει την μπάλα, για να περάσει ο χρόνος και να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής, κάνει μια σέντρα στο πουθενά. Η Βουλγαρία βγαίνει στην αντεπίθεση. Ο Κρεμενλίεφ δίνει την πάσα στον Πένεφ, αυτός από τα δεξιά σεντράρει και ο Κονσταντίνοφ με τρομερό γκολ κάνει το 2-1 και ρίχνει όλο το γαλλικό έθνος σε «πένθος». Όλα έγιναν σε 30” δευτερόλεπτα. Πόσες φορές άραγε δεν αναφώνησε σαν άλλος Ριχάρδος Γ’, μέσα του ο Ζινολά: «Τα δίνω όλα για να έχω πίσω αυτά τα 30” αναθεματισμένα δευτερόλεπτα. Τα δίνω όλα για αυτά τα 30” καταραμένα δευτερόλεπτα». Έχουν περάσει από τότε 27 ολόκληρα χρόνια και αυτή η φάση «κυνηγάει» ακόμα τον Νταβίντ. Μάλιστα και να θέλει να την ξεχάσει, δεν τον αφήνουν και ειδικά ο Ζεράρ Ουγέ, που ήταν τότε ο ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής Γαλλίας. Ποτέ δεν είχε πάψει να τον κατηγορεί όπως και όλος ο γαλλικός λαός. Την επόμενη του σοκαριστικού αγώνα που άφησε εκτός Μουντιάλ τους «πετεινούς», οι εφημερίδες έβγαλαν πρωτοσέλιδα όπως: «Ζινολά ο εκτελεστής του γαλλικού ποδοσφαίρου», «Μας δολοφόνησε όχι ο Κονσταντίνοφ αλλά ο Ζινολά».
Ο Ουγέ έκανε τότε δηλώσεις που σοκάρουν: «Το γεγονός ότι ένας παίκτης ράγισε, ήταν σαν μια σταγόνα οξέος. Ο Νταβίντ Ζινολά είναι ο δολοφόνος της ομάδας. Εκτόξευσε έναν πύραυλο στην καρδιά του γαλλικού ποδοσφαίρου και διέπραξε έγκλημα εναντίον της ομάδας. Η περιπέτεια τελείωσε πολύ σύντομα. Τριάντα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη ήμασταν εκεί, αλλά δεχτήκαμε πισώπλατη μαχαιριά στο χειρότερο δυνατό σημείο. Ο διαιτητής είχε τη σφυρίχτρα στο στόμα του, όταν ο Ζινολά είχε την μπάλα κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ. Αντί να κρατήσει την μπάλα πάει και βγάζει μια σέντρα 60 μέτρων. Αυτό επέτρεψε στη Βουλγαρία να μας χτυπήσει στην αντεπίθεση. Είναι δολοφόνος». Η εφημερίδα France-Soir έκανε μια απίστευτη σκληρή κριτική εμπλέκοντας και το σκάνδαλο Ταπί και της Μαρσέιγ. «Εάν η εθνική ομάδα αποτελεί τη βιτρίνα του γαλλικού ποδοσφαίρου, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία για τα προσφερόμενα αγαθά.
Καταπονημένο από σκάνδαλα και δειλία, υποβαθμισμένο από εγκληματίες και θαμμένο κάτω από βουνά χρημάτων, το ποδόσφαιρο σύρεται στην ντροπή». Η «κόντρα» συνεχίστηκε και στο ραδιόφωνο με εκατέρωθεν κατηγορίες. Ο Ζινολά με παράπονο πάντα έλεγε ότι: «Ο Ουγέ με κατηγορούσε για «δολοφονία» της υποψηφιότητας της Γαλλίας να προκριθεί στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994. Το τεράστιο «έγκλημα» μου ήταν να βάλω παραπάνω δύναμη σε μια σέντρα που στόχευε τον Ερίκ Καντονά. Αυτό ήταν το «έγκλημα» μου». Ο Ουγέ απομακρύνθηκε και ο Εμέ Ζακέ ανέλαβε. Καλούσε το Ζινολά αν και σπάνια έπαιζε. Συνήθως έμπαινε αλλαγή μέχρι που το 1995 τον έδιωξε οριστικά. Είναι απίστευτο πως πέρασαν σε έναν παίκτη και σε μία φάση, το μεγαλύτερο κάζο του αιώνα για το γαλλικό ποδόσφαιρο. Η Γαλλία ήθελε ένα βαθμό για να περάσει, και τα δύο τελευταία παιχνίδια ήταν εντός έδρας. Στο πρώτο κατάφερε να χάσει από το αδιάφορο και αδύναμο Ισραήλ με 3-2!! Και το δεύτερο με τη Βουλγαρία που έγινε αυτή η στιγμή, και βρήκαν εντελώς άδικα στο πρόσωπο του Νταβίντ τον «αποδιοπομπαίο τράγο».
Το φοβερό ήταν ότι προσωπικότητες όπως ο Γιόχαν Κρόιφ που ήθελε να τον πάρει στην Μπαρτσελόνα το 1994, ο Φάμπιο Καπέλο που και αυτός τον ήθελε στη Μίλαν την ίδια χρονιά, ο Κέβιν Κίγκαν, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ και ο Σερ Στάνλεï Μάθιους απορούσαν πως ο Ζινολά δεν έπαιζε στην εθνική. Η ιστορία με τον Ουγέ κρατούσε μέχρι τώρα αφού ο Γάλλος τεχνικός τη συντηρούσε όπου και αν βρίσκονταν. Ο Ζινολά για χρόνια έκανε υπομονή μέχρι που τα παιδιά του μεγάλωσαν και άρχιζαν να καταλαβαίνουν. Τότε του έκανε μήνυση και η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια. Αλλά και εκεί που πήγε δεν κατάφερε τίποτα. Τον Απρίλιο του 2012 γαλλικό δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς και στην ουσία δικαίωνε τον Ουγέ να συνέχιζε να λέει αυτά τα άθλια και χυδαία σχόλια. Άλλωστε το έχει πει και ο ίδιος ο Νταβίντ. «Μέχρι να πεθάνω θα με κατηγορούν για αυτή τη φάση». Ο Ουγέ τα επόμενα χρόνια είχε σοβαρά θέματα υγείας. Έκανε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και είχε σωθεί στο παρά ένα με μπάι πας. Ούτε αυτό όμως τον είχε κάνει να ηρεμήσει.
Τα τελευταία χρόνια, είχε προσθέσει και το «κάθαρμα» αλλά και το «μπάσταρδος» στο λεξιλόγιο του εναντίον του Ζινολά. Δυστυχώς όλα αυτά, εδώ και λίγες μέρες είναι πια ιστορία. Δεν έχουν πια καμία αξία και κανένα νόημα. Ο «καθηγητής» Ουγέ, «έφυγε» από το μάταιο τούτο κόσμο στα 73 του. Καλό θα είναι όλοι μας, διάσημοι και άσημοι να συγχωρούμε και να αφήνουμε πίσω μας όλα τα άσχημα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να έχουμε μέσα μας κακία και μίσος. Είναι ωραίο να αφήνουμε στη μνήμη μόνο καλές και όμορφες στιγμές. Μετά τη μικρή και δυσάρεστη παρένθεση, επιστρέφουμε στο 1996 που διεξήχθη το Ευρωπαϊκό στην Αγγλία αλλά και το 1998 που έγινε το Παγκόσμιο Κύπελλο με θριαμβεύτρια τη Γαλλία μέσα στο σπίτι της. Και τα δύο ο Νταβίντ Ζινολά τα είδε στεναχωρημένος από την τηλεόραση του σαλονιού του. Ειδικά για το 1998 είπε: «Ήταν φανταστικό για τους Γάλλους που το πήραμε, αλλά από την άλλη σε προσωπικό επίπεδο ήταν πολύ άσχημο». Όμως ποιος ήταν στα αλήθεια αυτός ο τεράστιος ποδοσφαιριστής, και γιατί προκαλούσε πάντα τόσο θόρυβο γύρω από το όνομα του?
Γεννημένος στις 25 Ιανουαρίου 1967 στο Γκασέν, από μικρός έδειξε ότι το ποδόσφαιρο το κατέχει, σε συνδυασμό με την εμφάνιση του, που τον έκαναν να ξεχωρίζει. Το επαγγελματικό του ντεμπούτο έγινε σε ηλικία 18 ετών με τη Σπόρτινγκ Τουλόν. Έπαιξε για τρία χρόνια και στη συνέχεια μετακόμισε στη Ρασίνγκ Παρί. Από εκεί στην Μπρεστ όπου αναδείχτηκε πλήρως το ταλέντο του, και οι σκάουτερ μαζί με τους μάνατζερς έκαναν «ουρά» για να τον παρακολουθήσουν. 
Το 1991 έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, και οδήγησε στη νίκη την ομάδα του επί της Παρί Σεν Ζερμαίν με 3-2. Πολλοί σύλλογοι τον «πολιορκούσαν», και τελικά η ομάδα που κατάφερε να τον αποκτήσει ήταν η ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας. Η Π.Σ.Ζ «διψούσε» για επιτυχίες ειδικά απέναντι στην αιώνια εχθρό, και υπερδύναμη εκείνη την εποχή Μαρσέιγ, και με την οικονομική βοήθεια του τηλεοπτικού κολοσσού Canal+, που είχε αναλάβει το σύλλογο έκανε μεγάλα πράγματα. Αγόρασε παίκτες όπως οι Ζοέλ Μπατς, Ρισάλ Ντιτρουέλ, Πολ Λε Γκεν, Ρικάρντο Γκόμες, Αντουάν Κομπουαρέ, Πασκάλ Νουμά, Λοράν Φουρνιέ που έκαναν την Π.Σ.Ζ τεράστια δύναμη.
Όλη η «αφρόκρεμα» σε μια ομάδα. Σε τρία χρόνια στο Παρίσι ο Ζινολά με τη μέγιστη προσφορά του, και με εκείνον πρωταγωνιστή η Π.Σ.Ζ πήρε δύο κύπελλα Γαλλίας το 1993 και το 1995, το Λιγκ Καπ το 1995 και φυσικά το πρωτάθλημα το 1994. Τη χρονιά αυτή έκανε «μαγικά» πράγματα στο «Πάρκ Ντε Πρενς» και ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής.
Ήταν το αγαπημένο παιδί των οπαδών και αυτό δεν άλλαξε, ακόμα και όταν δημοσίως παραδέχτηκε, ότι ήταν οπαδός της «μισητής» Μαρσέιγ και αν οι διαπραγματεύσεις, με τον πρόεδρο της, Μπερνάρ Ταπί κατέληγαν σε συμφωνία θα πήγαινε στη Μασσαλία! Πραγματικά απίστευτο το πόσο με τον αγαπούσαν!! 
Βοήθησε την ομάδα όχι μόνο να «μεγαλώσει» εντός χώρας αλλά και εκτός. Πέτυχε τεράστιες νίκες με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα στον προημιτελικό του Champions League. Στον ημιτελικό αποκλείστηκε από την τεράστια Μίλαν, που έχασε το τρόπαιο από τον Άγιαξ, με το γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ στον τελικό της Βιέννης. Το 1993 ήταν καταπληκτικό έτος για τον ίδιο, και πήρε από το σπουδαίο περιοδικό France Football, το βραβείο της χρυσής μπάλας για τον καλύτερο Γάλλο ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Το επόμενο ήταν ακόμα καλύτερο αν και η φάση αυτή του έκανε μεγάλο κακό και τον «σημάδεψε» για πάντα. Ο Ζινολά «πετούσε» στον αγωνιστικό χώρο και το καλοκαίρι του 1995 αποφάσισε να φύγει από τη Γαλλία. Του άρεσε πολύ το ισπανικό πρωτάθλημα και όλοι πίστευαν ότι θα υπογράψει στην Μπαρτσελόνα. Άλλωστε, αυτά τα τρία χρόνια όταν έβρισκε απέναντι του ισπανικές ομάδες έκανε απίστευτα πράγματα. Μάλιστα τα ισπανικά ΜΜΕ του είχαν βγάλει και το εντυπωσιακό παρατσούκλι «El Magnifico».
Τελικά ο Νταβίντ έκανε την έκπληξη και αποφάσισε να πάει στην Αγγλία και συγκεκριμένα στη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ. Ο προπονητής της Κέβιν Κίγκαν ήθελε να κάνει το σύλλογο, τη νέα δύναμη της «Γηραιάς Αλβιώνας» και πήρε μεγάλους ποδοσφαιριστές. Έδωσε 2.500.000 αγγλικές λίρες για την απόκτηση του. Πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή. Το ντεμπούτο του στο «μαγικό» κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ έγινε στις 19 Αυγούστου του 1995 στη νίκη με 3-0 απέναντι στη Κόβεντρι Σίτι.
Το πρώτο του γκολ το σημείωσε στις 27 Αυγούστου με αντίπαλο τη Σέφιλντ Γουένστντεï στην εκτός έδρας νίκη με 2-0. Ο Ζινολά προσαρμόστηκε αμέσως και οι οπαδοί τον είχαν σε μεγάλη υπόληψη και λατρεία. Μάλιστα του έβγαλαν το παρατσούκλι «David Copperfield», του διασημότερου «μάγου» της εποχής μας. Ο λόγος ήταν οι απίστευτες ντρίμπλες που έκανε. Την πρώτη χρονιά η ομάδα βγήκε δεύτερη πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όμως παρότι είχε πάρει την καλύτερη θέση μετά από δεκαετίες η απογοήτευση όλων στο σύλλογο ήταν τεράστια. Οδηγούσε την κούρσα από την αρχή και στις αρχές Φεβρουαρίου ήταν πρώτη με δέκα ολόκληρους βαθμούς διαφορά από τους δεύτερους «κόκκινους διαβόλους». Για αυτό και στο τέλος όταν τελικά έχασε τον τίτλο για τέσσερις βαθμούς δεν το «χώνεψαν» ποτέ. Η επόμενη χρονιά ήταν σχεδόν ίδια με την προηγούμενη. Ο σύλλογος τερμάτισε και πάλι στη δεύτερη θέση ξανά πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στα μέσα της χρονιάς έγινε μια μεγάλη αλλαγή. Ο Κέβιν Κίγκαν στις 7 Ιανουαρίου του 1997 παραιτήθηκε και στη θέση του στις 13 Ιανουαρίου ήρθε ο Σερ Κένι Νταγκλίς. Αυτό που συνέβη ήταν στην ουσία και το τέλος του Ζινολά στις «καρακάξες».
Ποτέ δεν ταίριαξε με το νέο προπονητή και έτσι αποφάσισε να πάρει μεταγραφή για τα «σπιρούνια» της Τότεναμ Χότσπερ. Έπαιξε για τρία χρόνια και βοήθησε την ομάδα να πάρει τον τίτλο του Λιγκ Καπ. Στον τελικό του Γουέμπλεï κατέβαλε την αντίσταση της Λέστερ Σίτι με 1-0 με το γκολ του Άλαν Νίλσεν. Ένας τίτλος που πανηγυρίστηκε έξαλα μιας και η Τότεναμ μπορεί να είναι ένας μεγάλος σύλλογος, αλλά γενικά στην ιστορία της, δεν έχει τα τρόπαια που άξιζε. Ο Ζινολά τις χρονιές αυτές έκανε «μυθικά» πράγματα. Το 1998 ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης της Τότεναμ. Ενώ το 1999 πήρε δύο βραβεία. Ψηφίστηκε από τους ποδοσφαιριστές αλλά και από τους δημοσιογράφους ο καλύτερος παίκτης όλης της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Γιόχαν Κρόιφ μάλιστα την ίδια χρονιά είχε πει ότι ο Ζινολά είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και πολύ καλύτερος απ’ ότι πριν μερικά χρόνια.
Για το λόγο αυτό τον είχε καλέσει στον αγώνα που θα γινόταν προς τιμήν του στις 10 Μαρτίου στη Βαρκελώνη. Μετά τα «σπιρούνια» ο Νταβίντ πήγε στο Μπέρμπιγχαμ και στους «χωριάτες» της Άστον Βίλα για μια διετία και η τελευταία ομάδα που έκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα ήταν η Έβερτον. Συνολικά είχε 904 συμμετοχές και πέτυχε 237 γκολ. 
Όλα αυτά τα χρόνια στα αγγλικά γήπεδα ο Ζινολά πήρε αγάπη, και κέρδισε με το «σπαθί» του, την εκτίμηση και το σεβασμό από όλους τους Άγγλους. Άλλωστε το λέει μέχρι τώρα ότι οι Άγγλοι τον αγαπάνε και τον σέβονται περισσότερο και από τους συμπατριώτες του. Ο Νταβίντ ήταν σταρ από την αρχή. Είχε απαράμιλλο στυλ, με το ξανθό μαλλί χαίτη, και τα μπλε μάτια που έκανε τις γυναίκες να «τρελαίνονται». Οι χορηγοί τον κυνηγούσαν από πίσω και έκανε ένα σωρό διαφημίσεις. 
Σαμπουάν, αυτοκίνητα, ξυριστικές μηχανές, καφέδες μέχρι και στοιχηματικές εταιρίες!! Ήξερε ότι αυτό που έχει πάνω του «πουλάει» και το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Έγινε ηθοποιός και έπαιξε σε πολλές ταινίες. Μερικές από αυτές είναι: «Rosbeef», «The Last Drop», «David Ginola Secrets and Lies», «Mr Firecul», «Finding Nemo», «No Pressure», «Passion Pride and Penalties». Φυσικά δεν έμεινε μόνο εκεί αφού ανέβηκε και στην πασαρέλα και έγινε μοντέλο!! Στην προσωπική του ζωή ήταν παντρεμένος με τι άλλο φυσικά… με το μοντέλο Coraline μέχρι το 2016 και έκαναν δύο παιδιά μαζί. Την Carla και τον Andrea. Όμως ο Νταβίντ έχει και άλλο παιδί την Joy Pinquier. Το τρίτο παιδί η Joy, πέρασε πολύ πόνο αφού ο Ζινολά δεν της στάθηκε σαν πατέρας. Ήταν καρπός απαγορευμένου έρωτα και μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης την εποχή που έπαιζε στην Π.Σ.Ζ.
Τον αγαπούσε πάντα όμως σαν μπαμπά της και ποτέ δεν τον ξέχασε. Το 2016 χώρισε μετά από 25 χρόνια γάμου και η νέα σύντροφος του είναι η Maeva Denat. Στο κομμάτι του lifestyle ήταν πρωταγωνιστής και αυτό, του άνοιξε την πόρτα για να φτάσει μέχρι και τον Ερυθρό Σταυρό. Όταν η πριγκίπισσα Νταϊάνα σκοτώθηκε σε αυτό το καταραμένο και «μυστηριώδη» τροχαίο, ο Ζινολά ήταν αυτός που ηγήθηκε της εκστρατείας κατά των ναρκών. Το 2009 πόζαρε εντελώς γυμνός για χάρη της τέχνης, με αφορμή ένα ρεπορτάζ για το γυμνισμό στην Αγγλία. Ενώ ένα χρόνο πριν, το 2008 έλαβε το ασημένιο μετάλλιο στον International Wine Challenge για το δικό του κρασί τύπου ροζέ, που παρήγαγε σε αμπέλια του στην Προβηγκία.
Όμως δεν μένει μόνο σε αυτά. Οι φιλοδοξίες του έφταναν έως την προεδρική καρέκλα της ΦΙΦΑ. Το 2015 με τη στήριξη της ποδοσφαιρικής αγγλικής ομοσπονδίας ήθελε να κατέβει υποψήφιος όμως τελικά έκανε πίσω. Ποδοσφαιριστής, ηθοποιός, μοντέλο, οικογενειάρχης, με δικό του αμπελώνα και δεύτερη θέση σε διεθνή διαγωνισμό κρασιού. Τα πάντα όλα που έλεγε και ο «αθάνατος» Νίκος Αλέφαντος. Όμως η ζωή είναι απρόβλεπτη και σε μια στιγμή όλα μπορούν να χαθούν. Μάιος του 2016 και σε αγώνα φιλανθρωπικού χαρακτήρα ο Ζινολά σωριάζεται. Το έμφραγμα τον «χτύπησε» εκεί που δεν το περίμενε. Η περιγραφή που έκανε, όταν μίλησε για αυτό στο σχολείο Μπένφιλντ του Νιούκαστλ «κόβει» την ανάσα: «Ήμουν κλινικά νεκρός για οκτώ λεπτά. Όταν κατέρρευσα, από τα 15 άτομα που βρίσκονταν στο γήπεδο, μόνο ένα ή δύο ήξεραν από πρώτες βοήθειες. Η ανάνηψη ήταν αυτή που έκανε το οξυγόνο να φτάσει στον εγκέφαλο και μου έσωσε τη ζωή. Ο καρδιοχειρουργός που μου έκανε την επέμβαση στο νοσοκομείο, μου είπε ότι χωρίς αυτή την ανάνηψη δε θα είχα επιβιώσει».
Αυτός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ήταν ο φίλος και συμπαίκτης του Φρεντερίκ Μεντί που αμέσως του έδωσε τις πρώτες βοήθειες. Από τότε ο Νταβίντ Ζινολά έκανε τετραπλό μπάι πας και έχει συνέλθει πλήρως. Χαίρεται τη ζωή με περισσότερη όρεξη και απολαμβάνει την κάθε στιγμή, ενώ τα βρήκε επιτέλους και με το τρίτο παιδί του που όταν το έμαθε για το έμφραγμα, έτρεξε σαν «αστραπή» στο νοσοκομείο μαζί με όλη την οικογένεια. Παρακολουθεί πάντα το αγγλικό ποδόσφαιρο και πολλές φορές λέει τη γνώμη του. Προσωπικά για μένα ο Νταβίντ Ζινολά ήταν μια ποδοσφαιρική αδυναμία που είχα όταν ήμουν παιδί. Παρότι ήμουν λάτρης του ισπανικού πρωταθλήματος, υποστήριζα από τότε, τη «loser» εκείνη την περίοδο εθνική Ισπανίας και κολλημένος πάντα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, (δεν ξεχνώ ποτέ τα «πέτρινα» χρόνια τότε που «έτρωγα» τα πειράγματα, την «καζούρα» και όλοι οι συμμαθητές μου στο σχολείο ήταν Μίλαν, Άγιαξ, Μαρσέιγ, Γιουβέντους και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
Έτσι με όλα τα προηγούμενα, δεν υποστήριξα ποτέ μου την Τότεναμ, και γενικά καμία αγγλική ομάδα (μια μικρή μόνο συμπάθεια στη Λιντς Γιουνάιτεντ) μιας και δεν είχα, όπως διαβάσατε πριν, καμία αγάπη στο αγγλικό πρωτάθλημα. Όμως επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και ειδικά όταν είσαι παιδί, υπήρξε μια στιγμή που για χάρη της όλα αυτά εξαφανίστηκαν. Ήταν Χριστούγεννα του 1998 σε ηλικία 14 ετών και το δώρο που μου έκαναν, ήταν η φανέλα των «σπιρουνιών» με το νούμερο 14 και το όνομα GINOLA πίσω. Είναι οι στιγμές που μας μένουν και δε φεύγουν ποτέ. Αυτή η «μαγεία» στο πρόσωπο ενός παιδιού που τη δίνει μόνο το ποδόσφαιρο και οι «ήρωες» των παιδικών μας χρόνων. Και για τον υποφαινόμενο ο Νταβίντ Ζινολά ήταν είναι και θα είναι ένας αιώνιος παιδικός «ήρωας».
Άλλωστε με αυτή τη φανέλα που τη φυλάω σαν «κόρη οφθαλμών», έβαλα το νικητήριο γκολ στο μεγάλο ντέρμπι της γειτονιάς, που στα δικά μας παιδικά μάτια, ήταν πιο σημαντικό και από τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και με αυτήν τη φανέλα, στο τέλος του αγώνα κέρδισα επιτέλους, το πρώτο φιλί από το ξανθό κορίτσι με τα καστανά μάτια, που κυνηγούσα καιρό. Μόνο και μόνο για αυτήν την παιδική «μαγική» ανάμνηση που δε θα φύγει ποτέ… Νταβίντ σε ευχαριστώ…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
