Ποδόσφαιρο, γκολ, πανηγυρισμός και βιολί. Τώρα λογικά θα αναρωτιέστε, τι δουλειά έχει το υπέροχο μουσικό όργανο, και για αρκετό κόσμο, ο «βασιλιάς» των μουσικών οργάνων, με τον «βασιλιά» των σπορ? Και όμως η απάντηση είναι πολύ απλή. Και αυτή είναι ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, που σκόραρε κατά ριπάς, και τίναζε τα δίχτυα αρκετές φορές με εντυπωσιακά γκολ, πανηγύριζε πάντα παίζοντας ένα «φανταστικό» βιολί. Ήταν ο χαρακτηριστικός πανηγυρισμός του, και φυσικά ο πρώτος παίκτης που τον έκανε. Σήμερα το art of football σας παρουσιάζει τον Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο. Τον Ιταλό επιθετικό και γκολτζή που θύμιζε άλλες εποχές. Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1982. Ακριβώς, την ίδια μέρα, που η Ιταλία κέρδισε τη μεγάλη Βραζιλία με 3-2 στον δεύτερο γύρο των ομίλων, για να προκριθεί στη συνέχεια, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στις 4 Ιουλίου του 2006, περίπου 24 χρόνια από τη γέννηση του, ο Αλμπέρτο δίνει την ασίστ, σε ένα από τα πιο κλασικά γκολ της Ιταλίας σε Μουντιάλ. Με «μαεστρικό» τρόπο κρατάει την μπάλα στην αντεπίθεση, και την κατάλληλη στιγμή, με μια «μαγική» πάσα, την περνάει στον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο που «σκοτώνει» τα όνειρα όλων των Γερμανών. Μερικές φορές είναι αστείο, να βλέπεις μικρά πράγματα έτσι, και να νιώθεις, ότι η μοίρα παίζει ρόλο στη ζωή ορισμένων ανθρώπων, μεταξύ άλλων και των ποδοσφαιριστών.

      Είναι αναμφισβήτητο ότι προοριζόταν να γίνει ποδοσφαιριστής, αφού γεννήθηκε τη συγκεκριμένη μέρα. Θα μπορούσατε επίσης, να αισθανθείτε, ότι ο Τζιλαρντίνο ήταν προορισμένος να γίνει, ένας από τους καλύτερους σκόρερ του ιταλικού ποδοσφαίρου. Και αυτό γιατί, την ημέρα της γέννησης του ο Πάολο Ρόσι σημείωσε και τα τρία γκολ για να νικήσει την τρομερή Βραζιλία. Λέγεται μάλιστα ότι ο πατέρας του, ο Τζιανφράνκο φρόντισε να βρει μια τηλεόραση, αμέσως μετά τη γέννηση του Αλμπέρτο ​​για να παρακολουθήσει εκείνο το διάσημο παιχνίδι. Όταν επέστρεψε στη γυναίκα τη Σύλβια και το παιδί του, ήταν εκστασιασμένος και βέβαιος ότι ο μικρός Αλμπέρτο ​​θα γινόταν ποδοσφαιριστής. Όμως ούτε ο ίδιος δε θα μπορούσε να φανταστεί πόσο ψηλά θα πήγαινε ο γιος του. Το μέρος που είδε για πρώτη φορά, όταν ήρθε στον κόσμο και που συνέβησαν αυτά τα μελλοντικά ήταν το Κοσσάτο. Είναι ιταλικός δήμος στην επαρχία της Μπιέλα, στην περιφέρεια του Πεδεμόντιου. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

      Το παιδί το κατείχε το άθλημα. Στόχος-γκολ, στόχος-γκολ, στόχος-γκολ. Αυτό πρέπει να σκαφτόταν ο «Τζίλα» για το 90% περίπου του χρόνου που περνούσε ξύπνιος. Όταν κοιμόταν, σίγουρα ονειρευόταν να σκοράρει. Και το έκανε πράξη. Της «μιλούσε» της μπάλας. Σε ηλικία μόλις 12 ετών, ο Αλμπέρτο ​​έφυγε από το σπίτι και εντάχθηκε σε ποδοσφαιρική ακαδημία. Ταυτόχρονα με την ποδοσφαιρική του εκπαίδευση, σπούδασε οργανική χημεία και οικονομία. Από τους λίγους ποδοσφαιριστές που είναι μορφωμένοι. Η πρώτη του ομάδα ήταν η Κοσσατέζε, με την οποία παρέμεινε μέχρι την κατηγορία Under-15 των Juniors. Μετά από έναν ακόμη χρόνο στους νέους της ASD Junior Biellese Libertas, υπό την καθοδήγηση του Λούκα Πρίνα ο μικρός πήγε στην Πιατσέντζα. Το ντεμπούτο του στη «Σέριε Α» έγινε στις 6 Ιανουαρίου του 2000, εναντίον της Μίλαν. Ήταν μόλις 17 ετών, όταν ο προπονητής Λουίτζι Σιμόνι τον έριξε στα βαθιά. Και εκείνος, όχι απλά δεν πνίγηκε, αλλά κολύμπησε στον ωκεανό σαν να ήταν στον φυσικό του χώρο. Η σεζόν τελείωσε με τον υποβιβασμό του συλλόγου όμως εκείνος ξεχώρισε. Τον Σεπτέμβριο του 2000, ο «Τζίλα», πουλήθηκε στην Ελλάς Βερόνα για 7 δισεκατομμύρια ιταλικές λιρέτες (3.615.198 ευρώ). Μεγάλο ποσό για την εποχή και για έναν τόσο νεαρό παίκτη. Όμως τα άξιζε ο παικταράς. Τον επόμενο χρόνο έγινε κάτι, εκτός αγωνιστικού χώρου που παραλίγο να του στερήσει τη ζωή. Λίγο αφότου πήρε το δίπλωμα οδήγησης τον Απρίλιο του 2001, ο Αλμπέρτο οδηγούσε. Μέσα στο αυτοκίνητο υπήρχαν δύο γυναίκες που ήταν αδερφές. Η Σύλβια και η Κοζέτα Πουπινάτο. Κάθονταν στις πίσω θέσεις. Ο Τζιλαρντίνο τις πήγαινε στο σπίτι τους στο Τρεβίζο. Όμως τότε ένα φορτηγό χτύπησε το αμάξι, το οποίο από τον δρόμο βρέθηκε στον ποταμό Σίλε. Καθώς το αυτοκίνητο βυθίζονταν, κατάφερε να ανοίξει την πόρτα του και να τραβήξει τις αδερφές σε ασφάλεια. Ωστόσο, το κάταγμα που υπέστη στο στέρνο τον απέκλεισε από το υπόλοιπο της σεζόν. Αν και ήταν ελάχιστο σε αυτό που μπορούσε να συμβεί. Μετά από το τροχαίο και την ανάρρωση του επέστρεψε δυναμικά. Συνέχισε τις φοβερές εμφανίσεις και τράβηξε το ενδιαφέρον της Πάρμα. Το 2002 έβαλε τα κίτρινα με μπλε. Και με τη φανέλα των «σταυροφόρων» απογείωσε την καριέρα του. Κάθισε στο «Ένιο Ταρντίνι» για τρία χρόνια και τα γκολ του έπεφταν «βροχή».

       Έτσι στις 17 Ιουλίου του 2005, έκανε μεταγραφή 25 εκατομμυρίων ευρώ στη Μίλαν, αποκτώντας τη φανέλα με τον αριθμό 11. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για τους «ροσονέρι» σε έναν αγώνα εναντίον της Σαμπντόρια. Την επόμενη σεζόν, την 1η Νοεμβρίου του 2006, σημείωσε το πρώτο του γκολ στο «Τσάμπιονς Λιγκ» στη νίκη με 4-1 εναντίον της Άντερλεχτ. Τα πρώτα δύο χρόνια, ο Αλμπέρτο «πετούσε» και βοήθησε πολύ την ομάδα του Μιλάνου. Με αυτόν μπροστάρη να εκτελεί είχαν μεγάλες επιτυχίες. Όμως αυτό δεν κράτησε. Στη συνέχεια έγινε αναπληρωματικός, αφού ο προπονητής Κάρλο Αντσελότι, προτιμούσε για βασικούς τον Φίλιππο Ιντζάγκι και τον Αλεξάντρε Πάτο. Αργότερα, ο ίδιος περιέγραψε τους τελευταίους μήνες που πέρασε στη Μίλαν, σε μια συνέντευξη του τονίζοντας׃ «Ήταν οι χειρότεροι της καριέρας μου. Αλλά δεν μπορώ να μείνω στα αρνητικά. Έχω πολύ θετικές αναμνήσεις, απέκτησα μεγαλύτερη εμπειρία και θα εκτιμώ για πάντα τον σύλλογο». Στον χώρο του ποδοσφαίρου έκανε και μια φιλία με τον Ντανιέλε Μπονέρα που έμεινε για πάντα. Ήταν συμπαίκτες στην Πάρμα και στη Μίλαν. Κάποτε αφιέρωσε ένα γκολ στην κόρη του Ντανιέλε την Ταλίθα. Επιστρέφουμε μετά την ωραία ιστορία με τη φιλία στις μεταγραφές του. Αποχώρησε από τους «ροσονέρι» και έβαλε τα μοβ της Φιορεντίνα με 15 εκατομμύρια ευρώ υπογράφοντας συμβόλαιο για πέντε χρόνια. Στις 25 Απριλίου του 2009, σημείωσε ένα σημαδιακό γκολ για εκείνον, στη νίκη της Φιορεντίνα με 4-1 εναντίον της Ρόμα. Και αυτό γιατί ήταν το εκατοστό (100) του γκολ στα τελευταία έξι χρόνια του. Την ίδια χρονιά στην Ευρώπη, μόνο οι Σαμουέλ Ετό, Τιερί Ανρί και Λούκα Τόνι σημείωσαν περισσότερα γκολ. Ανάμεσα στα κυριότερα σημεία της σεζόν του, ήταν τα δύο γκολ κόντρα στη Ρόμα, και μια εκπληκτική γκολάρα με σουτ κόντρα στη Τζένοα, ενώ τον μάρκαραν τρεις αμυντικοί. Χάρη σε αυτόν η «Βιόλα» βγήκε τέταρτη και στους «χρυσοφόρους» ομίλους του «Τσάμπιονς Λιγκ». Στις 27 Φεβρουαρίου του 2011, ο Τζιλαρντίνο σημείωσε το διακοσιοστό (200) του γκολ στην καριέρα του, ως επαγγελματίας παίκτης σε έναν αγώνα εναντίον της Μπάρι.

      Η συνέχεια του Αλμπέρτο είχε και άλλες ομάδες. Το 2012 πήγε στο λιμάνι της Γένοβας και στην Τζένοα. Εκεί όμως δεν φόρεσε το αγαπημένο του 11 αλλά το 82. Και αυτό γιατί το 11 ήταν κατειλημμένο από τον Μπόσκο Γιάνκοβιτς. Μετά δανεικός στην Μπολόνια και το 2014 έκανε μια μεταγραφή που δεν περίμενε κανένας. Κίνα και ομάδα η Γκουαντζού Εβεργκράντε! Επιστροφή στη χώρα και ξανά δανεικός στη Φιορεντίνα. Μετά Παλέρμο, Έμπολι, Πεσκάρα και τελευταίος σταθμός στην ποδοσφαιρική του καριέρα η Σπέτσια. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 2018, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα γήπεδα ως παίκτης. Αγωνίστηκε συνολικά σε 643 παιχνίδια και πέτυχε 232 γκολ. Εννοείται ότι κατέκτησε πολλούς και σημαντικούς τίτλους. Πάμε να τους δούμε έναν-έναν. Με τη Μίλαν το 2007 κατέκτησε τρία τρόπαια. Το «Τσάμπιονς Λιγκ», το ευρωπαϊκό σούπερ καπ και το παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων. Με την Γκουαντζού Εβεργκράντε το 2014 πήρε το πρωτάθλημα Κίνας. Οι ατομικές του διακρίσεις ήταν και αυτές πολλές και σημαντικές. Το 2004 βγήκε με διαφορά, ο καλύτερος νεαρός ποδοσφαιριστής στο πρωτάθλημα. Την ίδια χρονιά, πήρε το βραβείο του καλύτερου παίκτη στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U-21. Ενώ ταυτόχρονα βγήκε πρώτος σκόρερ στην ίδια διοργάνωση. Το 2005 πήρε τον τίτλο του ποδοσφαιριστή της χρονιάς στη «Σέριε Α» και ταυτόχρονα βγήκε και ο καλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής. Κατέχει δύο τιμητικές θέσεις από το Τάγμα της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (Ordine al Merito della Repubblica Italiana). Η πρώτη είναι του Ιππότη (Cavaliere) και η δεύτερη του Αξιωματικού (Ufficiale). Ακόμα από το 2006 έχει από την εθνική Ολυμπιακή επιτροπή της Ιταλίας (CONI), το χρυσό κολάρο για την αθλητική αξία, που είναι η υψηλότερη τιμή που απονέμεται από την Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή της Ιταλίας (Golden Collar of Sports Merit). Ένας παικταράς που έβαζε την μπάλα στα δίχτυα με χίλιους τρόπους. Μέχρι αυτή την στιγμή έχει το ρεκόρ, ως ο δέκατος νεότερος παίκτης που έχει σκοράρει 100 γκολ στη «Σέριε Α», ένα κατόρθωμα που κατάφερε σε ηλικία 26 ετών και 105 ημερών. Με 188 γκολ στην κατηγορία, συγκαταλέγεται στους δέκα καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του «Καμπιονάτο». Όχι και λίγα! Μάλιστα ο προπονητής Τσέζαρε Πραντέλι είχε πει׃ «Ο Τζιλαρντίνο είναι το μεγαλύτερο ιταλικό επιθετικό ταλέντο των τελευταίων 30 ετών».

      Μεγάλο κομμάτι στην καριέρα του έπαιξε από μικρή ηλικία η εθνική ομάδα. Ο Τζιλαρντίνο έχει εκπροσωπήσει την Ιταλία σε επίπεδα κάτω των 19, κάτω των 20, κάτω των 21 και φυσικά στην αντρών. Ήταν μέλος, βασικά πιο σωστά, ήταν ο ηγέτης της ιταλικής ομάδας που κέρδισε το Πρωτάθλημα Ευρώπης Under-21 το 2004, όπου ήταν και ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά με τέσσερα γκολ μαζί με τον Σουηδό Γιόχαν Έλμαντερ. Κατέκτησε επίσης το βραβείο του καλύτερου παίκτη και ήταν μέλος στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης. Αργότερα την ίδια χρονιά, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στις μικρές εθνικές της Ιταλίας με 20 γκολ σε 45 συμμετοχές. Κανένας δεν ξεχνάει και το 2006, που η «Σκουάντρα Ατζούρα», σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Γερμανίας. Ήταν στην αποστολή σε μια καταπληκτική Ιταλία με παικταράδες που απέδειξαν πολλά. Παρόλο, που το ιταλικό ποδόσφαιρο βρισκόταν σε κατάσταση χάους και οι προσδοκίες ήταν χαμηλές. Μετά, τα τόσα που είχαν ακούσει, με το σκάνδαλο «calciopoli» που ταλάνισε τη γείτονα χώρα κανένας δεν τους έδινε ελπίδες. Ωστόσο, η Ιταλία είχε μια πολύ δυνατή ομάδα. Ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν ήταν στο τέρμα και οι αμυντικές επιλογές περιελάμβαναν τους Τζιανλούκα Ζαμπρότα, Φάμπιο Καναβάρο, Αλεσάντρο Νέστα, Μάρκο Ματεράτσι, Αντρέα Μπαρτζάλι και Φάμπιο Γκρόσο για να αναφέρουμε μερικούς. Στη μεσαία γραμμή, ο προπονητής Μαρτσέλο Λίπι μπορούσε να καλέσει παίκτες όπως οι Αντρέα Πίρλο, Τζενάρο Γκατούζο, Σιμόνε Περότα, Ντανιέλε Ντε Ρόσι, Μάουρο Καμορανέζι. Ενώ οι επιθετικές επιλογές ήταν πραγματικά αξιοσημείωτες με Φραντσέσκο Τότι, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Βιντσέντζο Ιακουίντα, Φίλιππο Ινζάγκι και φυσικά τον πρωταγωνιστή μας. Στη φάση των ομίλων, ο Τζιλαρντίνο ξεκίνησε και τα τρία παιχνίδια και σκόραρε κόντρα στις ΗΠΑ. Ξεκίνησε επίσης στους «16» κόντρα στην Αυστραλία, αλλά αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο και έχασε τη θέση του στον προημιτελικό, από τον ήρωα των 16, Φραντσέσκο Τότι. Ήταν αναπληρωματικός, στη νίκη επί της Ουκρανίας στον προημιτελικό, και ήταν ξανά στον πάγκο στον ημιτελικό, αλλά μπήκε και βοήθησε πολύ με την ασίστ στο τέρμα του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο εναντίον της Γερμανίας. Στον τελικό κόντρα στη Γαλλία, παρέμεινε στον πάγκο καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά αναμφίβολα έπαιξε τον ρόλο του, στην κατάκτηση της Ιταλίας για το τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Συμμετείχε επίσης στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2009, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και  στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2013, όταν η Ιταλία κέρδισε την τρίτη θέση κόντρα στο Ιράκ, χάρη στον Αλμπέρτο με το καθοριστικό γκολ που σημείωσε. Στις 10 Οκτωβρίου του 2009, ο Τζιλαρντίνο σημείωσε αυτό που περιέγραψε τότε, ως το πιο σημαντικό τέρμα της καριέρας του. Αφού σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης στο 89’ λεπτό της ισοπαλίας με 2-2 εκτός έδρας εναντίον της Ιρλανδίας. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στην Ιταλία, να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ως νικητές των ομίλων, για να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον τίτλο της το 2006. Άσχετα αν εκεί πάτωσε. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2013, με το γκολ του κόντρα στη Βουλγαρία σφράγισε την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Με το συγκεκριμένο γκολ, προσπέρασε τον Ρομπέρτο Μπέτεγκα στη λίστα των κορυφαίων σκόρερ όλων των εποχών της εθνικής Ιταλίας. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Τον έκανε, τον πρώτο παίκτη της Τζένοα που σκόραρε γκολ για την εθνική, από τότε που ο Ρικάρντο Καραπελέσε σκόραρε, στον αγώνα εναντίον της Γαλλίας στις 12 Φεβρουαρίου του 1956!! Συνολικά είχε 57 συμμετοχές με την τιμημένη μπλε φανέλα και πέτυχε 19 γκολ.

      Ο Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο είναι μια μεγάλη προσωπικότητα. Και αυτό φάνηκε στα δύσκολα που υπήρξαν εκτός γηπέδου. Άντεξε και δεν λύγισε. Πάμε να δούμε συγκεκριμένα τα σκηνικά που έδειξαν πόσο ψυχική δύναμη έχει. Τον Σεπτέμβριο του 2006 είχε δώσει μια συνέντευξη στο «gay.it», ένα διαδικτυακό δίκτυο για ομοφυλόφιλους. Δεν διέφυγε από τις δύσκολες ερωτήσεις (στην Ιταλία), σχετικά με τους γάμους ή τις υιοθεσίες ομοφυλοφίλων. Είπε ότι πιστεύει στα ίσα δικαιώματα όλων, και ότι ήθελε η κυβέρνηση να βρει μια λύση σε αυτά τα ζητήματα. Στη συνέχεια ανέφερε, ότι ο Βολταίρος και το ανοιχτό μυαλό που είχε, τον είχαν επηρεάσει θετικά. Μην ξεχνάμε όπως είπαμε παραπάνω, ότι ήταν από τις λίγους μορφωμένους παίκτες. Εξυπακούεται, ότι με αυτές τις συγκεκριμένες απόψεις τράβηξε τα βλέμματα όλων. Και αυτό το έκανε όταν την ίδια στιγμή οι συμπαίκτες του Φάμπιο Καναβάρο και Τζενάρο Γκατούζο είχαν ξεκινήσει εκστρατεία κατά των γάμων ομοφυλοφίλων. Πραγματικά ξεχώριζε με τις προοδευτικές του απόψεις. Όπως είχε γράψει ο ίδιος ο Βολταίρος׃ «Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η κυβέρνηση έχει άδικο». Σχεδόν δύο μήνες αργότερα, βρέθηκε στη μέση μιας αστυνομικής έρευνας γύρω από μια υπόθεση εκβιασμού. Ο παπαράτσι Φαμπρίτσιο Κορόνα, είχε προσλάβει συνοδούς, άντρες και γυναίκες, για να «κολλήσουν» ερωτικά σε παντρεμένες διασημότητες, ενώ ο ίδιος φωτογράφιζε τα ανυποψίαστα θύματα για να τα εκβιάσει και να πάρει χρήματα. Ο Τζιλαρντίνο ήταν μία από αυτές τις διασημότητες (αν και δεν ήταν παντρεμένος τότε), και πλήρωσε στον Κορόνα 7.000 ευρώ. Αφού ανακρίθηκε από την αστυνομία, τηλεφώνησε αμέσως στον Κορόνα για να του πει να καταστρέψει όλα τα στοιχεία, χωρίς να γνωρίζει ότι το τηλέφωνό του είχε παραβιαστεί από την αστυνομία. Η ιστορία έφτασε γρήγορα τον «Τύπο» και το εικαζόμενο συμπέρασμα ήταν, ότι η ανυπομονησία του να μην δημοσιοποιηθούν οι φωτογραφίες, δεν ήταν, επειδή είχε απατήσει τη σύντροφό του με άλλη γυναίκα, αλλά επειδή το είχε κάνει με άντρα. Αυτό όμως στην πράξη δεν αποδείχθηκε ποτέ.

      Όταν «κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια έβαλε το κοστούμι του προπονητή. Τον Σεπτέμβριο του 2018 έλαβε τις άδειες προπονητή ΟΥΕΦΑ A και ΟΥΕΦΑ B. Στις 7 Οκτωβρίου του 2018, διορίστηκε βοηθός προπονητή και τεχνικός διευθυντής της ομάδας Ρετσάτο της «Σέριε D». Μετά από λίγους μήνες έγινε προπονητής της.  Του πήγαινε πολύ ο νέος ρόλος και γρήγορα ανέβηκε. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2020 διορίστηκε νέος προπονητής της Σιένα. Παρά τα προβλήματα που υπήρχαν έκανε φοβερή δουλειά και την ανέβασε κατηγορία. Την 1η Ιουλίου του 2022, έγινε ο προπονητής της U-19 της Τζένοα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2022, προήχθη προσωρινά ως προπονητής της αντρικής ομάδας, μετά την απόλυση του Αλεξάντερ Μπλέσιν. Η πορεία ήταν εντυπωσιακή, με νίκες και όμορφο ποδόσφαιρο που ευχαριστούσε τους οπαδούς. Οδήγησε την Τζένοα, στην απευθείας άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, και αυτή τη στιγμή είναι προπονητής της. Αφού υπέγραψε επέκταση συμβολαίου έως τις 30 Ιουνίου του 2024, με δυνατότητα επέκτασης για έναν ακόμη χρόνο. Είναι ένα παράδειγμα, από τα ελάχιστα στον χώρο, που ήταν και καλοί παίκτες και δείχνουν ότι θα γίνουν και μεγάλοι προπονητές. Στην προσωπική του ζωή τα κατάφερε εξίσου καλά. Αρραβωνιάστηκε την Αλίκη Μπρεγκόλι στις 31 Μαρτίου του 2006. Στις 2 Μαρτίου του 2008 απέκτησαν το πρώτο τους μωρό, ένα κοριτσάκι  με το όνομα Τζινέβρα. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στις 5 Ιουλίου του 2009 στο Αβαείο «La Cervara» στη «Santa Margherita Ligure», στην επαρχία της Γένοβας. Η δεύτερη κόρη τους, που ονομάστηκε Γκέμμα που γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 2011, ενώ η τρίτη τους κόρη, η Τζούλια, γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 2012.

      Αυτό ήταν το αφιέρωμα μας στον Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο. Ένας παικταράς γρήγορος, ευκίνητος, εργατικός και σούπερ παραγωγικός, με εξαιρετική αίσθηση του γκολ. Ένας ποδοσφαιριστής με ύψος 1.84 που ήταν καταπληκτικός, και στον αέρα πολύ δυνατός, ασυναγώνιστος. Ένα κλασικό σέντερ φορ με πολλές κινήσεις. Διαθέτοντας καλή τεχνική, έβγαζε και πολλές ασίστ στους συμπαίκτες του χωρίς να είναι εγωιστής. Χρησιμοποιούσε και τα δύο πόδια αν και το καλό του ήταν το δεξί. Συχνά τον παρομοιάζανε, με τον Φίλιπο Ιντζάγκι λόγω της ικανότητας του, να βρίσκει τη σωστή θέση στην περιοχή του πέναλτι για να σκοράρει. Αν και αυτή η παρομοίωση είναι εντελώς λανθασμένη για μένα. Ο Αλμπέρτο ήταν παντού στο γήπεδο και σκόραρε συνεχώς. Αυτές οι ιδιότητες τον έκαναν πραγματικό νούμερο εννέα, το «prima punta» των ομάδων του. Ήταν ένας γνήσιος Ιταλός «bomber di razza» (καθαρός βομβιστής) που σκόραρε για πλάκα. Τα 188 γκολ που έβαλε στη «Σέριε A» είναι εξαιρετικά εντυπωσιακά, τοποθετώντας τον στο ίδιο επίπεδο με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και τον Τζουσέπε Σινιόρι, ως τον ένατο παίκτη στη λίστα με τα περισσότερα γκολ, στην ιστορία της μεγάλης κατηγορίας! Κανείς ποτέ δεν θα τον ξεχάσει, όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή, αλλά και ως μια τεράστια προσωπικότητα. Γιατί εκτός από το σκοράρισμα, με τον πρωτότυπο πανηγυρισμό του, όταν γονάτιζε και «έπαιζε βιολί» μπροστά στους οπαδούς, θα τον θυμόμαστε για τις μάγκικες απόψεις του που ποτέ δεν φοβήθηκε να πει δημόσια. Avanti Gilla!!

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό