Έπρεπε να φύγει από τη ζωή, ο ίδιος ο «Θεός» του ποδοσφαίρου, ώστε να βοηθήσει τη χώρα από ψηλά να κατακτήσει ένα διεθνές τίτλο. Εννέα μήνες μετά το θάνατο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, η Αργεντινή κατακτά ξανά ένα τρόπαιο μετά από 28 ολόκληρα χρόνια. «Μαύρα» χρόνια με αποτυχίες, θλίψη, και έναν περήφανο λαό να είναι συνεχώς με κατεβασμένο το κεφάλι.
Με παίκτες να χάνουν συνεχόμενους τελικούς με κάθε δυνατό και απίθανο τρόπο. Και το χειρότερο απ’ όλα να έχει περάσει η νοοτροπία των «loser» σε όλους. Από τους πρόεδρους της ομοσπονδίας, τους προπονητές, τους παίκτες, μέχρι τον τελευταίο Αργεντίνο που υπάρχει στον πλανήτη. Κοντά μια τριακονταετία που χάθηκαν «φουρνιές» μεγάλων παικτών με άδοξο τρόπο.
Εκεί που πάντα η Αργεντινή ξεκινούσε σαν φαβορί σε κάθε διοργάνωση, τα τελευταία χρόνια είχε καταντήσει το μεγαλύτερο «ανέκδοτο». Στιγμές «τρέλας», συνεχόμενα «ήξεις αφήξεις» του Μέσι και μια χώρα χωρίς ποδοσφαιρικό όραμα και ελπίδα. Όμως όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Εδώ και λίγες ώρες τα «μάγια» λύθηκαν οριστικά. Το κλειδί βρέθηκε για να ανοίξει η «καταραμένη» πόρτα που για 28 «βασανιστικά» χρόνια παρέμεινε ερμητικά σφραγισμένη. Η αναμονή έλαβε επιτέλους τέλος. Και το πέρασμα της πόρτας ήταν τόσο «ένδοξο» και γλυκό. Το 15⁰ Κόπα Αμέρικα είναι γεγονός. Ξανά στην πρώτη θέση μαζί με την Ουρουγουάη.
Και το «νέκταρ» που περίμεναν, να γευτούν στον ουρανίσκο τους όλα αυτά τα χρόνια, άξιζε και με το παραπάνω έτσι όπως έγινε. Υπάρχει άραγε πιο τέλειο από το να το κατακτάς, μέσα στο σπίτι της μεγάλης σου αντιπάλου Βραζιλίας, στο «θρυλικό Μαρακανά» του Ρίο Ντε Τζανέιρο? Όχι δεν υπάρχει.
Σε έναν κλασσικό τελικό Κόπα Αμέρικα που κυριάρχησε για άλλη μια φορά το πάθος, η δύναμη και τα σκληρά μαρκαρίσματα, ένα «μαγικό» πλασέ με το αριστερό του Ντι Μαρία στο 21′ ήταν αρκετό για να δώσει στην «Μπιανκοσελέστε» το τρόπαιο της λύτρωσης. Αυτό ήταν μόλις το πρώτο κύπελλο του Λιονέλ Μέσι με τη γαλανόλευκη φανέλα.
Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων ετών του πλανήτη, μπορεί να είχε κατακτήσει δεκάδες τίτλους με τα χρώματα των «Μπλαουγκράνα» της Μπαρτσελόνα, να έχει «σπάσει» όλα τα προσωπικά ρεκόρ, (μεταξύ αυτών και έξι χρυσές μπάλες) όμως η αμφιβολία με την εθνική ήταν ένα «αγκάθι» στο σώμα του. Μια ανοιχτή «ματωμένη» πληγή. Με αυτή την κούπα έφυγε και το «αγκάθι» και η πληγή έκλεισε μια για πάντα. Το ξέσπασμα του και τα δάκρυα χαράς στο πρόσωπο του, ήταν κάτι που ποτέ δεν είχαμε δει στο παρελθόν.
Κατάφερε επιτέλους να πάρει ένα τρόπαιο με τη «τιμημένη» και «δοξασμένη» γαλανόλευκη φανέλα. Φυσικά ψηφίστηκε ο κορυφαίος παίκτης και πρώτος σκόρερ (μαζί με τον Κολομβιανό Λουίς Ντίαζ) του τουρνουά. Με αυτόν «οδηγό», με τα γκολ και τις ασίστ του, «οδήγησε» τη χώρα του στον πρώτο της τίτλο μετά το μακρινό 1993. Την έφτασε στη «γαλάζια» γη της επαγγελίας…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
