Σήμερα το art of football γράφει για έναν παίκτη που «μεγαλούργησε», σε ομάδες που δεν τις έλεγες και πρωτοκλασάτες. 
Για κάποιον που δε σου «γέμιζε» το μάτι και αναρωτιόσουν, πως αυτός ο άνθρωπος με την καμπούρα έπαιζε ποδόσφαιρο. Είναι το λάθος που κάνουμε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι. Κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση χωρίς να δίνουμε την παραμικρή ευκαιρία, σε αυτόν που έχουμε απέναντι μας να μας αποδείξει αν αξίζει. Για αυτό πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Και μην κρίνεις χωρίς να ξέρεις. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο σπουδαίος Κλαούντιο Λόπεζ. Ο επονομαζόμενος «el piojo» (η ψείρα)!!! Ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής με φοβερή ταχύτητα, αεικίνητος και «αέρινος». Παίκτης που έδινε τα πάντα για τη φανέλα και τιμούσε το σήμα του κάθε συλλόγου. Πόσο λείπουν στις μέρες μας αυτοί οι παίκτες…
Γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1974 στην τοποθεσία Rio Tercero στην Κόρδοβα. Ξεκίνησε από μικρός τον έρωτα με την «στρογγυλή θεά», αν και η πρώτη μπάλα που αγάπησε ήταν η πορτοκαλί του μπάσκετ. 
Και μάλιστα, η θέση που έπαιζε ήταν του πλέι-μέικερ!! Όμως αυτή που τελικά τον κέρδισε ήταν η ασπρόμαυρη. Πρώτη ομάδα ήταν η Εστουδιάντες όπου δεν έπαιξε πολύ. Μετακόμισε στη Ράσινγκ Κλουμπ όπου «κάθισε» για τέσσερα χρόνια και έκανε σπουδαία πράγματα. Στο «αιώνιο» ντέρμπι με την Ιντεπεντιέντε το 1995, στη νίκη της «Ακαδημίας» με 2-1, η «ψείρα» είχε πετύχει ένα γκολ και είχε μια ασίστ. Το Ράσινγκ Κλουμπ-Ιντεπεντιέντε είναι ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι του πλανήτη. Η «Ακαδημία» εναντίον των «Κόκκινων διαβόλων». Το περίφημο «Derby la Avellanada» (ντέρμπι της Αβεγιανέδα). Για να δείξουμε σε όλους εσάς τι σημαίνει ένας παίκτης που αγαπάει και «πονάει» μια ομάδα θα σας αναφέρουμε τι έκανε ο Κλαούντιο.
Το τελευταίο του παιχνίδι ήταν στο Ροσάριο απέναντι στη Νιούελς Ολντ Μπόις. Χάσανε από τους «λεπρούς» με 1-0. 
Στη συνέχεια η ομάδα της Αργεντινής με προπονητή τον Πασαρέλα, έφυγε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας. Βασικό μέλος ο Λόπεζ. Παρά τη μεγάλη επιτυχία που είχαν, και τη μεταγραφή με τέσσερα εκατομμύρια ευρώ κλεισμένη, ο πρωταγωνιστής μας δεν ένιωθε καλά. Δεν μπορούσε με ήττα να αποχαιρετήσει τους οπαδούς της Ράσινγκ. Με κίνδυνο ενός τραυματισμού, επέμενε και έπαιξε στο ντέρμπι με την Μπόκα Τζούνιορς. Την Μπόκα που είχε στη σύνθεση της׃ Μαραντόνα, Κανίγια και Βερόν. Σκορ 0-0 και στο 81′ λεπτό, η μπάλα φτάνει στα πόδια του και με έναν αριστερό «κεραυνό» κάνει το 1-0. Στα επόμενα δέκα λεπτά ο Μαραντόνα χάνει πέναλτι, η Ράσινγκ Κλουμπ κερδίζει και ο Κλαούντιο Λόπεζ αποχαιρέτισε με νίκη το «Ελ Σιλίντρο», ανεβασμένος πάνω στο οριζόντιο δοκάρι με τον κόσμο να τον αποθεώνει. Αφού σήκωσε το «βάρος» σε τόσο μικρή ηλικία στο δεύτερο μεγαλύτερο ντέρμπι της Αργεντινής δε φοβόταν καμία πρόκληση.
Έτσι το 1996 ένα παλικαράκι με καμπούρα, προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο Μανίσες της Βαλένθια. Κανένας δεν τον ήξερε. Ακόμα και αυτοί που τον ήξεραν, δεν είχαν καμιά ελπίδα και εμπιστοσύνη ότι μπορούσε να βοηθήσει τις «νυχτερίδες». Η ομάδα είχε τερματίσει στη δεύτερη θέση με το μεγάλο Λουίς Αραγονές στον πάγκο, πίσω από την πρωταθλήτρια Ατλέτικο. Ο πρώτος σκόρερ της με 28 γκολ, και ηγέτης της Πέντραγκ Μιγιάτοβιτς, είχε φύγει ως «προδότης» (κάτι πολύ βαρύ που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση, αλλά οι οπαδοί πονάνε και λένε καμιά κουβέντα παραπάνω από τον πόνο και την πίκρα) για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι η ομάδα αποδυναμωνόταν στη θεωρία γιατί στην πράξη έγιναν άλλα. Η πρώτη χρονιά ήταν αρκετά δύσκολη. Ο Ρομάριο που ήταν η μεγάλη ελπίδα, έφυγε πίσω στη Βραζιλία γιατί τα «έσπασε» με τον προπονητή, ο Ορτέγκα με τον Γκόραν Βλάοβιτς έβαλαν κάποια γκολ αλλά υπήρχε γενικώς μια μέτρια κατάσταση. Η ομάδα απέλυσε τελικά τρεις προπονητές με τον Αραγονές να είναι ο πρώτος που άνοιξε την «πόρτα».
Η τελική κατάταξη τη βρήκε μόλις στη δέκατη θέση. Το καλοκαίρι ο σύλλογος αγόρασε πολλούς ξένους παίκτες και ο Λόπεζ «κινδύνευε» να χάσει τη θέση του. Όμως εκεί έγινε η κίνηση που «έσωσε», όχι μόνο τη δική του καριέρα αλλά και πολλών άλλων. Ο Βαλντάνο έφυγε και ο Ιταλός Κλαούντιο Ρανιέρι ήρθε. Ο Κλαούντιο έγινε «σούπερ» σταρ, ο Ίλιε σκόραρε συνεχώς και ο Μεντιέτα έγινε ο παίκτης «κομπιούτερ». Οι «νυχτερίδες» άλλαξαν και «μεταμορφώθηκαν», σε μια απίστευτα επιθετική ομάδα που χαιρόσουν να βλέπεις. Μπορεί να τερμάτισε στην ένατη θέση, μόνο μία παραπάνω από την προηγούμενη σεζόν όμως έδωσε καταπληκτικά παιχνίδια. Η εκπληκτική ανατροπή στο «Κάμπ Νου» έχει μείνει στην ιστορία. Το ημίχρονο ήταν 3-0 που παρέμενε μέχρι το 68’ λεπτό. Και εκεί αρχίζει μια μοναδική παράσταση με τον Κλαούντιο Λόπεζ να κάνει «θαύματα». Σκοράρει δύο φορές, δίνει μια ασίστ και στο τέλος ο πίνακας γράφει׃ Μπαρτσελόνα-Βαλένθια= 3-4. Μια «Μπάρτσα» που είχε μέσα στη σύνθεση της Ριβάλντο, Φίγκο, Γκουαρντιόλα, Λουίς Ενρίκε. Αυτή η νίκη, αλλά και η «απόδραση» με 2-1 μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», «έδειξε» αυτό που θα ερχόταν τα επόμενα χρόνια.
Μόλις στη δεύτερη του χρονιά σκόραρε 12 γκολ και έγινε ένα από τα αγαπημένα παιδιά του «Μεστάγια». Αυτή η ταχύτητα, ο «καλπασμός», οι κούρσες που έκανε ήταν απίστευτες. Ιδιαίτερη «αγάπη» είχε απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Σε 15 παιχνίδια απέναντι της σημείωσε 12 γκολ!! Δεν το λες και λίγο. Τη σεζόν 1998-1999 βγήκε δεύτερος σκόρερ στο πρωτάθλημα πίσω μόνο από τον Ραούλ. Πέτυχε 37 τέρματα σε 47 αγώνες. Το ρεκόρ του αυτό το κατέρριψε ο Μέσι μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Αξέχαστη έχει μείνει και η εξάρα στον ημιτελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ενώ πιο πριν απέκλεισαν και την Μπαρτσελόνα στον προημιτελικό. Στον τελικό απέναντι στην Ατλέτικο με δύο προσωπικά γκολ έβαλε φαρδιά πλατιά την «υπογραφή» του. Ο Ρανιέρι έφυγε και ήρθε η «εποχή» του Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Η συνέχεια σε όλους γνωστή. Τίτλοι, δόξα, ένα «Μεστάγια» να «φλέγεται» κάθε Κυριακή και οπαδοί εκστασιασμένοι. Ένα μοναδικό τρίγωνο με Κλαούντιο Λόπεζ, Γκαίθκα Μεντιέτα και Κίλι Γκονζάλες να τρέχουν σαν «δαιμονισμένοι». Αντιμετωπίζοντας Μπάγερν Μονάχου, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λάτσιο και Μπαρτσελόνα έφτασαν στον τελικό του «Τσάμπιονς Λιγκ». Απίστευτες ομαδάρες όλες τότε. Με φουλ ανταγωνισμό και παικταράδες. Ομώς εκεί βρέθηκε η «Βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης των Κασίγιας, Ελγκέρα, Ρομπέρτο Κάρλος, ΜακΜάναμαν, Μοριέντες, Καράνκα, Ρεδόνδο, Σαλγκάδο, Ιέρο, Ραούλ, Ανελκά με προπονητή τον Ντελ Μπόσκε και το «εμπόδιο» ήταν ανυπέρβλητο.
Πραγματικά πόσα παιδιά παγκοσμίως έγιναν Βαλένθια τότε και μέχρι τώρα την υποστηρίζουν? Είναι αδύνατον να μετρηθεί. Στο τέλος της σεζόν ο Λόπεζ έζησε μια δεύτερη αποθέωση και πάλι, σκοράροντας απέναντι στη Σαραγόσα. Αυτή τη φορά φορούσε τα «ασπρόμαυρα» της Βαλένθια και όχι τα «γαλάζια» της Ράσινγκ Κλουμπ. Όλο το γήπεδο τον επευφημούσε φεύγοντας πραγματικά σαν «είδωλο» και όχι σαν «προδότης» όπως ο Μιγιάτοβιτς. Κοντά 35 εκατομμύρια ευρώ έδωσε η Λάτσιο που τότε ξόδευε αμέτρητα ποσά για ένα φέρει επιτυχίες. Μετά από ένα χρόνο ήρθε στη Ρώμη και ο Μεντιέτα. Όμως ποτέ δεν έπαιξαν αυτό το «μαγικό» που υπήρχε στις «νυχτερίδες». Σαν μια «ανώτερη» δύναμη να μην το επέτρεπε. Ο Μεντιέτα θεωρείται μέχρι σήμερα μία από τις χειρότερες μεταγραφές στην ιστορία της Λάτσιο. Ο Λόπεζ φυσικά τα πήγε σαφώς πολύ καλύτερα. Η ομάδα της πρωτεύουσας είχε γίνει αργεντίνικη παροικία με Βερόν, Κρέσπο, Σιμεόνε. Ένας και ένας όλοι τους. Αφού θυμάμαι ότι όλοι μας, τότε που ήμασταν μικροί παίρναμε τη Λάτσιο στα βιντεοπαιχνίδια. Στην ηλικία των 30 εγκατέλειψε την Ευρώπη πηγαίνοντας στο Μεξικό. Συγκεκριμένα στην Κλαμπ Αμέρικα. Επιστροφή στην αγαπημένη του Ράσινγκ και μετά στις ΗΠΑ. Στην Σπόρτινγκ Κάνσας Σίτι ενώ η καριέρα του ολοκληρώθηκε στους Κολοράντο Ράπιντς.
Ο Κλαούντιο Λόπεζ κέρδισε πολλούς τίτλους σε αντιδιαστολή πάντα με τους συλλόγους που αγωνίστηκε. Με τη Bαλένθια κατέκτησε το 1999 τρεις τίτλους. Το Κύπελλο Ιντερτότο, το κύπελλο Ισπανίας και το Σουπερ καπ. Με τους «αετούς» της Λάτσιο το Σούπερ καπ Ιταλίας το 2000 και το 2004 το κύπελλο Ιταλίας. Με τα «πράσινα» της Κλαμπ Αμέρικα σήκωσε τρία τρόπαια. Το πρωτάθλημα (Clausura) το 2005, το πρωτάθλημα των πρωταθλητών (Campeon de Campeones) το ίδιο έτος και την επόμενη χρονιά το 2006 πήρε με την ομάδα του το «Τσάμπιονς Λιγκ» (Concancaf). Είναι το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό, με ομάδες που συμμετέχουν από Βόρεια Αμερική, Κεντρική Αμερική και Καραϊβική. Και τέλος το 2010 στις ΗΠΑ με τους Κολοράντο Ράπιντς πήρε το κύπελλο (MLS) και το πρωτάθλημα ανατολικής διάσκεψης (MLS Eastern Conference). Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε σε 537 παιχνίδια και σημείωσε 131 γκολ. Μεγάλο κομμάτι στην ποδοσφαιρική ζωή του έπαιξε φυσικά και η εθνική. Το 1996 κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας. Το χρυσό το κρέμασε στο στήθος της, η μεγάλη έκπληξη Νιγηρία νικώντας με 3-2 στον τελικό την «Αλμπισελέστε».
Μια Αργεντινή που είχε μέσα Αγιάλα, Ζανέτι, Σιμεόνε, Μπατιστούτα, Κρέσπο. Μπορεί να έχασε την πρώτη θέση αλλά ένα μετάλλιο είναι πάντα σπουδαίο σε Ολυμπιακό άθλημα. Φυσικά έπαιξε και σε δύο παγκόσμια κύπελλα. Το 1998 που στον προημιτελικό απέναντι στους Ολλανδούς, ο Λόπεζ ισοφάρισε σε 1-1, όμως στο 88’ λεπτό, το έργο «τέχνης» του Μπέργκαμπ τελείωσε το όνειρο. Και το 2002 στο «κάζο» της Αργεντινής, που δεν μπόρεσε να περάσει τον όμιλο και αποκλείστηκε από τη Σουηδία. Αναφέραμε και πιο πάνω τότε υπήρχε απίστευτος ανταγωνισμός. Με την Ολυμπιακή ομάδα της χώρας του σε 17 συμμετοχές πέτυχε 7 γκολ. Ενώ με την αντρική σε 55 συμμετοχές πέτυχε 10 γκολ.
Το καλύτερο γκολ που σημείωσε θεωρεί ότι ήταν κόντρα στην PSV Αϊντχόβεν. Τα ακριβή του λόγια ήταν׃ «Μπορεί να είναι και το καλύτερο γκολ στην καριέρα μου. Και γιατί ήταν εντυπωσιακό, αλλά και γιατί οι οπαδοί της Βαλένθιας το θυμούνται ακόμα. Είχα να σκοράρω για αρκετό καιρό. Είχαμε ξεκινήσει άσχημα τη σεζόν. Ο προπονητής μας όμως, ο Έκτωρ Ραούλ Κούπερ, μας είχε βοηθήσει πολύ στο να μείνουμε συγκεντρωμένοι και εκείνη τη βραδιά τα είχαμε καταφέρει. Ο Αμαντέο Καρμπόνι εκτέλεσε το μακρινό φάουλ και έτρεξα προς την μπάλα όπως έκανα πάντα. Εκείνη τη φορά όμως, με την μπάλα στον αέρα, αποφάσισα να κάνω απευθείας το σουτ και όχι να προσπαθήσω να την κατεβάσω. Το ρίσκο ήταν μεγάλο, καθώς ξέρεις ότι υπάρχει ο κίνδυνος να μην βρεις καλά την μπάλα αλλά τα κατάφερα. Ο αντίπαλος που με μάρκαρε δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, ενώ ο τερματοφύλακας σε καμία περίπτωση δεν το περίμενε. Ο Κίλι Γκονσάλες ήταν ο πρώτος από τους συμπαίκτες μου που με πλησίασε και υποκλίθηκε, για να δείξει ότι το γκολ δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο». Και πράγματι έτσι είναι. Ήταν απλά μια απίστευτη «γκολάρα».
Γενικά ο Κλαούντιο Λόπεζ ήταν πάντα όλο εκπλήξεις. Το 2002 η NIΚΕ έκανε τα καταπληκτικά βιντεάκια και φυσικά πήρε μέρος, μαζί με Καντονά, Ανρί, Ντάβιντς, Λιούνμπεργκ, Ντάβιντς και πολλούς άλλους. Τη μεγάλη αλλαγή την έκανε όταν τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Έγινε οδηγός αυτοκινήτων ράλλυ!! Απίστευτος!!! Κούρσες στον γήπεδο, τώρα γκάζι και κούρσες στην άσφαλτο. Μια φοβερή στιγμή, έγινε πριν χρόνια, με τον Λόπεζ να τρέχει με τον διάσημο τενίστα Νταβίντ Ναλμπανιάν στο χωμάτινο αγώνα της πατρίδας τους. Η «ψείρα» πάει άλλωστε παντού. Στην προσωπική του ζωή έχει κάνει μια πολύ όμορφη οικογένεια. Το 2004 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Ξιμένα Μέντες Ρόι (Ximena Mendez Roy). Έχουν κάνει δύο παιδιά. Τον Χοακίν (Joaquin) και τον Εζεκιέλ (Ezequiel). Τελικά με όλα αυτά, όχι και άσχημα για μια «ψείρα»… Διαφωνεί κανείς?
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
