Σε λίγες μέρες η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τη γέννηση του Ιησού Χριστού. 
Του Θεού που πήρε ανθρώπινη μορφή για να μας σώσει. Για να καθαρίσει τις αμαρτίες μας και να μας δείξει τον δρόμο της αρετής και της χάρης. Σήκωσε όλα τα βάρη του κόσμου με αποτέλεσμα να υποφέρει, να πονέσει, να ταπεινωθεί και στο τέλος να σταυρωθεί. Όμως με τη θυσία του μας δίδαξε. Και κάποιοι άνθρωποι σε μια δύσκολη στιγμή για τον πλανήτη έκαναν τα λόγια του και τις διδαχές του πράξη, κόντρα στα συμφέροντα και τις αποφάσεις των μεγάλων. Βρισκόμαστε στο 1914 και στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. O πλανήτης για άλλη μια φορά γίνεται πεδίο δράσης. Η μία χώρα ενάντια στην άλλη και ο αθώος κόσμος υποφέρει. Θρηνεί για τα παλληκάρια που τόσο άδοξα χάνονται. Μητέρες, αδερφές και σύζυγοι στα μαύρα χαροκαμένες. Ο Σοπενχάουερ έλεγε׃ «Η ζωή είναι ένας ασταμάτητος πόλεμος και πεθαίνουμε με τα όπλα στα χέρια». Αυτό δυστυχώς γινόταν κυριολεκτικά τότε. Αν και ποτέ δεν σταμάτησε μέχρι σήμερα. Και φοβόμαστε ότι θα συνεχίζει μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. 
Όμως το σημερινό άρθρο δείχνει σε όλους μας ότι υπάρχει ελπίδα, ανθρωπιά και αγάπη. Ο Λέο Μπουσκάλια έλεγε׃ «Ο θάνατος είναι μια πρόκληση. Μας λέει να μη χάνουμε χρόνο. Μας λέει να πούμε ο ένας στον άλλον, τώρα αμέσως, ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλον». Ακριβώς αυτή τη φράση την έκαναν πράξη οι στρατιώτες.
Η ανακωχή των Χριστουγέννων το 1914, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι μία ανθρώπινη ιστορία εν μέσω των απάνθρωπων πράξεων που προκάλεσε ο πόλεμος. Γάλλοι, Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες άφησαν τα όπλα και έπαιξαν, όλοι μαζί, ποδόσφαιρο! 
Όπως αρμόζει σε ιστορικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες θυμόμαστε τους παίκτες που διακρίθηκαν. Οι Γερμανοί δεν θα ξεχάσουν τον τελικό του Μουντιάλ το 1954 Γερμανία-Ουγγαρία 3-2 με γκολ του Χέλμουτ Ραν στο «Θαύμα της Βέρνης», όπως και την πρόκριση επί της Αγγλίας, με το ίδιο σκορ, στα ημιτελικά του Μουντιάλ το 1970, με γκολ του Γκερντ Μίλερ. Για μία ακόμα νίκη των Γερμανών γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Χωρίς εικόνες, μη ξέροντας τα ονόματα των σκόρερ, ελλιπής περιγραφή και δίχως μηχάνημα εγγραφής, ο ποδοσφαιρικός αγώνας τα Χριστούγεννα του 1914, έμεινε στην ιστορία όχι για την επιρροή του στο άθλημα, αλλά για τα συναισθήματα αγάπης και ανθρωπιάς στην καρδιά του πολέμου. Το συμβάν είναι γνωστό περισσότερο ως θρύλος. Όμως πρόκειται για μια πραγματική ιστορία. Μία αυθόρμητη συμφιλίωση μεταξύ αντιμαχόμενων στρατιωτικών μονάδων. Μια μαζική εκδήλωση, που αιφνιδίασε τις στρατιωτικές διοικήσεις των εμπόλεμων κρατών. 
Ξεκίνησε αυθόρμητα από ένα σημείο των Γαλλοελβετικών συνόρων και απλώθηκε σε ολόκληρη τη γραμμή του Δυτικού μετώπου. Μια μικρή ειρήνη, καθώς ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνονταν, που ενέπνευσε αργότερα συγγραφείς, σκηνοθέτες και μουσικούς. Ο φονικότερος πόλεμος της ιστορίας.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος πέρασε στην (ιστορία), ως ο πόλεμος με τις πιο θανατηφόρες καινοτομίες όπως η χρησιμοποίηση των τανκς, η χρήση δηλητηριωδών αερίων και η ευρεία δημιουργία χαρακωμάτων, καθ’ όλο το μήκος των εχθροπραξιών. 
Μία πραγματική τραγωδία. Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή. Στις 4 Αυγούστου του 1914 η Βρετανία μπήκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με σκοπό να ανακόψει την προέλαση της Γερμανίας προς την Γαλλία και ενώ η πρώτη ήδη είχε μπει στο Βέλγιο. ‘Ένα εκατομμύριο Βρετανοί είχαν στρατολογηθεί εκ των οποίων οι 2.000 ήταν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Πολλοί είχαν πάρει μπάλες μαζί τους πιστεύοντας ότι ο πόλεμος θα είχε τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς. Ο πόλεμος ήδη έχει προλάβει μέσα σε τέσσερις μήνες να εξαπλωθεί σ’ ολόκληρη την ήπειρο. Και δυστυχώς δεν θα τελείωνε σύντομα όπως πίστευαν οι περισσότεροι στρατιώτες. Οι δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας τίθενται αντιμέτωπες κόντρα σ’ αυτές της Γαλλίας, της Βρετανίας και, αργότερα, των ΗΠΑ. 
Ο συγκεκριμένος πόλεμος, όμως, έχει κάτι το ιδιαίτερο όπως είδαμε παραπάνω. Δεν γίνεται κατά μέτωπο, αλλά μέσα από τα χαρακώματα στα οποία οι στρατιώτες μένουν μήνες ολόκληρους και πεθαίνουν όχι από τις σφαίρες αλλά από το κρύο και τις κακουχίες. Στην κοιλάδα «No Man’s Land», στο Βέλγιο, είναι παραταγμένα σε ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους τα στρατεύματα των γερμανικών, γαλλικών, βελγικών και καναδικών δυνάμεων. Η ανοιχτή έκταση αποτελεί ουδέτερη ζώνη, ωστόσο, είναι γεμάτη με νάρκες. 
Ο πόλεμος στα χαρακώματα είναι συνεχής, ενώ ο μόνος λόγος για να παύσουν τα πυρά, είναι προκειμένου να συλλεχθούν και να ενταφιαστούν τα νεκρά κορμιά των στρατιωτών που έχουν χάσει τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης. Τον Δεκέμβριο, Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες έστησαν χαρακώματα σε μία έκταση 400 μιλιών από την Βόρεια θάλασσα μέχρι τα σύνορα της Γαλλίας με την Ελβετία. Οι καιρικές συνθήκες είχαν χειροτερέψει και καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα η θερμοκρασία έπεφτε ενώ το πεδίο μάχης είχε καλυφθεί από χιόνι. Εκείνες τις μαύρες ημέρες, γνωρίζοντας οι αντιμαχόμενες πλευρές την σκληρή πραγματικότητα, αναπτύχθηκε ξαφνικά ένα κλίμα εγκαρδιότητας. Σε ορισμένα σημεία της γραμμής η ανταλλαγή πυρών σταματούσε την ώρα του τσάι, ενώ σε κάποια άλλα σημεία αντάλλαζαν εφημερίδες μέσα σε τενεκεδένια κουτιά που έριχναν από τα χαρακώματα η μία πλευρά στην άλλη.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα απάνθρωπα και τραγικά συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Το ημερολόγιο γράφει 24 Δεκεμβρίου του 1914. Λίγες ώρες πριν από τα Χριστούγεννα του 1914 συμβαίνει κάτι που ξαφνιάζει άπαντες. Μερικοί Γερμανοί στρατιώτες αφήνουν για λίγο τα όπλα, στολίζουν με κεράκια τα γύρω δέντρα και αρχίζουν να ψέλνουν τα κάλαντα. Ακούγοντας τους ήχους από τα τραγούδια, οι Βρετανοί ξεκινούν να κάνουν το ίδιο. Και τα δυο στρατόπεδα, όμως, είναι ακόμη επιφυλακτικά, καθώς μια λάθος κίνηση μπορεί να τα καταστρέψει όλα.
Δίπλα όμως στα δύο στρατόπεδα υπήρχε και τρίτο. Αυτό των Γάλλων. Κανείς, όμως, δεν έχει διάθεση για πόλεμο αυτές τις γιορτινές ημέρες. Δειλά-δειλά, οι στρατιώτες βγαίνουν από τα χαρακώματα και συναντιούνται περίπου στο μέσο της κοιλάδας. Ανταλλάσσουν ευχές, ουίσκι, τσιγάρα, σοκολάτες. Το κλίμα είναι γιορτινό. Όπως μαρτυρά ένας Άγγλος στρατιώτης που βρέθηκε στο σημείο: «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγο προσπαθούσα να σκοτώσω». Όλοι τραγουδούν και εύχονται καλές γιορτές με αγάπη και όχι μίσος. πετάγεται ένας Σκωτσέζος στρατιώτης που κρατά στα χέρια του μια πρόχειρη μπάλα ποδοσφαίρου και τους προτρέπει να παίξουν. 
Ο υποδεκανέας Κούλσον, του Βρετανικού στρατού, είχε γράψει την παραμονή Χριστουγέννων στο ημερολόγιο του: «Τις πρώτες πρωινές ώρες βρισκόμουν στο χαράκωμα. Ήταν νύχτα όταν ξαφνικά οι Γερμανοί στρατιώτες άρχισαν να τοποθετούν στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και ένας εξ αυτών να τραγουδά την Άγια Νύχτα. Βγήκαν αυθόρμητα από το ανάχωμα και άρχισαν να περπατούν. Αρχίσαμε να τραγουδάμε τα κάλαντα και μία μεγάλη μάζα από εμάς βγήκε να τους συναντήσει στη νεκρή ζώνη. Στρατιώτες που ήμασταν από αντίπαλες παρατάξεις ανταλλάξαμε ευχές και προσφέραμε η μία πλευρά στην άλλη τσιγάρα, φαγητό, αλκοόλ και σουβενίρ όπως κουμπιά και τζόκεϊ. Δανειστήκαμε εργαλεία ο ένας από τον άλλον για να επισκευάσουμε τα χαρακώματά μας. Η συνεννόηση μας διευκολύνθηκε επειδή πολλοί Γερμανοί είχαν εργαστεί προπολεμικά στη Βρετανία».
Η παύση των πυρών εξαπλώθηκε στα 2/3 της βρετανικής γραμμής και κηρύχθηκε ανεπίσημα, 48ωρη ανακωχή. Όταν ο υποδεκανέας επέστρεψε στο χαράκωμα κρατούσε ένα τσιγάρο και μία πρόσκληση προς τον λοχαγό Ρόμπερτ Χάμιλτον, για να συναντήσει, τον Γερμανό ομόλογο του άοπλο στο δάσος, τα ξημερώματα ανήμερα των Χριστουγέννων. Το πρωί της επόμενης μέρας, της ημέρας των Χριστουγέννων Γάλλοι, Γερμανοί και Βρετανοί θάβουν τους νεκρούς τους, απαγγέλλοντας μαζί τον 23ο Ψαλμό του Δαυίδ׃ «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει». 
Στη συνέχεια ανταλλάσσουν ουίσκι, μαρμελάδες, τσιγάρα και σοκολάτες και κατεβάζουν πολλά λίτρα μπύρας. Ένας στρατιώτης σημείωσε׃ «Τι θέαμα! Μικρά γκρουπ Γερμανών και Βρετανών σε όλο το μήκος του μετώπου. Γέλια, φωτίτσες. Και καθώς δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, συνεννοηθήκαμε τραγουδώντας». Η φήμη για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα την ίδια ημέρα διαδόθηκε γρήγορα σε όλο το Δυτικό Μέτωπο. Μια μαρτυρία ενός Άγγλου αναφέρει: «Οι Γερμανοί μας φώναξαν να παίξουμε ποδόσφαιρο. Τότε ένας δικός μας Σκωτσέζος στρατιώτης πετάγεται, με μια πρόχειρη μπάλα ποδοσφαίρου που κρατάει στα χέρια του. 
Σύντομα μέσα στα χαρακώματα ένας αγώνας ποδοσφαίρου στην νεκρή ζώνη είχε ξεκινήσει».
Μέσα σε λίγα λεπτά σχηματίζονται οι δύο ομάδες. Το έδαφος είναι παγωμένο, γι’ αυτό και οι κινήσεις των ποδοσφαιριστών είναι πολύ δύσκολες. Το ματς γίνεται χωρίς διαιτητή, τα τέρματα είναι φτιαγμένα πρόχειρα με ξύλα και κράνη και διαρκεί περίπου μια ώρα. Ο αγώνας τελειώνει όταν η μπάλα χτυπά πάνω σ’ ένα συρματόπλεγμα και διαλύεται. 
Οι Γερμανοί παίρνουν τη νίκη με σκορ 3-2, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Τα νέα από την άτυπη εκεχειρία γίνονται γνωστά σε ακτίνα 800 χιλιομέτρων. Όλοι οι στρατιώτες αφήνουν τα όπλα και πιάνουν τα κάλαντα και τις ευχές. Όπως θυμούνται αρκετοί στρατιώτες που έζησαν αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, υπάρχει ένας Βρετανός κουρέας που βρίσκει την ευκαιρία να στήσει ένα πρόχειρο μπαρμπέρικο στην ουδέτερη ζώνη. Ο ίδιος προσφέρει τις υπηρεσίες του, ανεξαρτήτως εθνικότητας, με μόνο αντάλλαγμα δύο τσιγάρα για κάθε κούρεμα. Ο Ουαλός στρατιώτης Μπέρτι Φελστάντ που πέθανε σε ηλικία 106 ετών το 2001 και ήταν ένας από τους επιζήσαντες του πολέμου δήλωνε αρκετά χρόνια αργότερα׃ «Παίξαμε ποδόσφαιρο, αν μπορείς να το πεις έτσι. 
Κάποιος το πρότεινε και το παιχνίδι ξεκίνησε. Δεν ήταν αγώνας όπως τον ξέρουμε περισσότερο έμοιαζε με κλωτσοπατινάδα και ήταν ελεύθερο για όλους. Μπορεί να ήταν και πενήντα άτομα από κάθε πλευρά. Δεν ξέρω πόσο κράτησε ίσως μία ώρα και κανείς δεν κρατούσε σκορ. Το παιχνίδι τελείωσε όταν ο ταγματάρχης βγήκε από το ανάχωμα φωνάζοντας: «Σκοτώστε τους Ούνους, μην κάνετε φιλίες με αυτούς». Πραγματικά ήταν ένα υπέροχο και συνάμα παράξενο γεγονός. 
Από ορκισμένοι εχθροί, φίλοι για λίγη ώρα. Δεν υπήρχε ούτε ένα ίχνος εχθρότητας. Παίξανε ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως. Το παιχνίδι διήρκεσε μία ώρα. Κανείς δεν ένιωσε το ίδιο για τον εχθρό μετά από αυτόν τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Το ποδόσφαιρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνων των ιστορικών Χριστουγέννων. Αγώνες στο χιόνι πραγματοποιήθηκαν και σε άλλα σημεία του μετώπου, χωρίς συγκεκριμένο αριθμό συμμετεχόντων, χωρίς τελικό αποτέλεσμα και άχυρα δεμένα με σπάγκο ή άδεια κονσερβοκούτια αντί για μπάλα. Ποιος όμως έκανε την αρχή για αυτή την μαγευτική ιστορία?
Όπως φαίνεται, ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε για αυτή τη διήμερη ανακωχή ήταν ένας Γερμανός στρατιώτης. Το όνομα του ήταν Μέκελ (Mekel), ο οποίος γνώριζε άπταιστα αγγλικά. Ένας Γερμανός στρατιώτης που έχασε τη ζωή του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γράφει στο ημερολόγιο του׃ «Ο στρατιώτης Μέκελ (Mekel), από τον λόχο μου, ο οποίος είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Αγγλία, φώναξε στους Βρετανούς μιλώντας τους στα αγγλικά και σύντομα ξεκίνησε μια ζωηρή συζήτηση. Τελικά οι στρατιώτες βγήκαν από τα χαρακώματα, έσφιξαν τα χέρια στην ουδέτερη ζώνη και αλληλοευχήθηκαν «χαρούμενα Χριστούγεννα» μιλώντας ο καθένας στη γλώσσα του. 
Συμφωνήθηκε ότι την επόμενη ημέρα, ανήμερα της σημαντικότερης γιορτής των Καθολικών, κανείς δεν θα πυροβολούσε. Βάλαμε ακόμη περισσότερα κεριά στο, μήκους ενός χιλιομέτρου, χαρακώματός μας, αλλά και χριστουγεννιάτικα δένδρα. Οι Βρετανοί εξέφρασαν τη χαρά τους για τη φωταψία με σφυρίγματα και χειροκροτήματα. Πέρασα όλη τη νύχτα ξύπνιος, όπως και οι περισσότεροι. Αν και κάπως κρύο, το βράδυ εκείνο ήταν υπέροχο». Ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο συγγραφέας του Σέρλοκ Χολμς, το χαρακτήρισε ως ένα εντυπωσιακό γεγονός της ανθρωπότητας, μία μοναδική ημέρα στην παγκόσμια ιστορία, ένα συμβάν ανθρωπιάς εν μέσω των φρικαλεοτήτων που προκάλεσε ο πόλεμος.
Η αυτοσχέδια εκεχειρία κράτησε περισσότερο από δύο ημέρες και όπου δεν υπήρχε κατάπαυση πυρών ο πόλεμος συνεχίζονταν κανονικά.
Φυσικά όλο αυτό που έγινε είχε συνέπειες. Υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις στα ανώτερα κλιμάκια. Οι στρατηγοί γίνονται έξαλλοι από την εκεχειρία και διατάζουν εκτεταμένους βομβαρδισμούς. Ενώ μετακινούν τους στρατιώτες που διοργάνωσαν το ποδοσφαιρικό ματς για να μη χτίσουν προσωπικές επαφές με τους αντιπάλους. 
Όλοι επιστρέφουν στα χαρακώματα, όμως, κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ αυτή την ειρηνική πράξη που έβαλε έστω και λίγο τέλος σ’ έναν πόλεμο που κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από εννιά εκατομμύρια ανθρώπους. Εδώ να κάνουμε μια μικρή στάση για ένα σημαντικό γεγονός. Δεν ήταν μόνο οι στρατηγοί που εξαγριώθηκαν με αυτό που έγινε. Υπήρχε και ένας Γερμανός υποδεκανέας που ήταν κάθετα αντίθετος και εξοργισμένος με την ανακωχή. Το όνομα αυτού ήταν Αδόλφος Χίτλερ. Όλοι καταλαβαίνουμε το γιατί με αυτά που έκανε 25 χρόνια αργότερα. Στις αρχές του νέου έτους, οι Βρετανοί αξιωματούχοι ενημερώθηκαν για το γεγονός από γράμματα των στρατιωτών και φωτογραφίες στις εφημερίδες. 
Τα συναισθήματα ήταν αρνητικά. Το ότι μπόρεσαν να συμφιλιωθούν φάνηκε σαν προδοσία. Ο αρχιστράτηγος τους βρετανικού στρατού Σερ Τζον Φρεντς, έγραψε στους στρατιώτες του: «Είδα με μεγάλη δυσαρέσκεια τις αναφορές για τα πρόσφατα γεγονότα και τις επαφές με τον εχθρό, χωρίς διαταγή ανωτέρου. Είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του όποιος διατηρήσει επαφές με τον εχθρό με δική του πρωτοβουλία ή με πρωτοβουλία του εχθρού».
Στο ημερολόγιο του ο Γερμανός λοχαγός Γκούσταβ Ράιμπενσαμ, ανέφερε για το συμβάν: «Οι Άγγλοι θα πρέπει να αισθάνονται ευγνωμοσύνη με την εκεχειρία. Το θέμα πρέπει να σταματήσει γιατί καταντάει γελοίο. Θα πως στους άντρες μου ότι από εδώ και στο εξής το θέμα θεωρείται λήξαν». Ο ιστορικός Τόμας Γουέμπερ, χαρακτήρισε προσβλητικό για τους διοικητές των δύο πλευρών, την ανακωχή των Χριστουγέννων θεωρώντας ότι έχασαν τον έλεγχο. Ο λοχαγός Χάμιλτον, κρίθηκε υπεύθυνος και ακατάλληλος για στρατιωτικές υπηρεσίες. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους το τάγμα του ήταν πρώτο στην μάχη του Ιπρ στο Βέλγιο. Ανάμεσα στους στρατιώτες που έχασαν την ζωή τους ήταν και ορισμένοι που συμμετείχαν σε εκείνο το ποδοσφαιρικό γεγονός. 
Το ίδιο έπαθε και η γερμανική μεραρχία 92 που συμμετείχε στο γεγονός. Τους έβαλαν όλους στο τραίνο και τους έστειλαν στην Πολωνία. Εκεί λίγο καιρό αργότερα χάθηκαν όλοι σαν πρόβατα στην σφαγή στη μάχη με τους Ρώσους. Η γαλλική μεραρχία μετά από περίπου μια βδομάδα θα έκανε αντεπίθεση. Έτσι είχαν διαταχθεί από τους Γάλλους στρατηγούς. Φυσικά έπεσαν όλοι αφού δεν υπήρχε κάλυψη. Τέλος και οι Σκωτσέζοι μεταφέρθηκαν για να βοηθήσουν στη διατήρηση της γραμμής με τους Καναδούς στη μάχη του Σομ. Οι πιο πολλοί δυστυχώς χάθηκαν.
Πιθανότατα, τα Χριστούγεννα του 1915, ένα χρόνο μετά το ιστορικό γεγονός, να υπήρξε και πάλι, κατάπαυση των πυρών χωρίς ποδοσφαιρικό αγώνα αυτή την φορά. 
Ο Ρόναλντ Μακίνον έγραψε στο ημερολόγιο του׃ «Είχα καλά Χριστούγεννα. Οι Γερμανοί ήταν φιλικοί μαζί μας. Ήρθαν και μας είδαν και ανταλλάξαμε ουίσκι, μαρμελάδες, τσιγάρα και σοκολάτες». Η ανακωχή των Χριστουγέννων δεν επαναλήφθηκε στο μέλλον. Θεωρήθηκε αδιανόητο να συμβεί ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ο πόλεμος συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια με μεγαλύτερη ένταση. Την 1η Ιουλίου του 1916 οι Συμμαχικές Δυνάμεις προσπάθησαν να εισβάλλουν στις γερμανικές γραμμές. 62.000 Βρετανοί έχασαν την ζωή τους την πρώτη ημέρα της επίθεσης. Περίπου 420.000 χιλιάδες ήταν ο τελικός απολογισμός των Βρετανών θυμάτων τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου και ενώ είχαν προχωρήσει μόλις δύο μίλια. Όποια και αν είναι η αλήθεια για την σειρά των γεγονότων η ανακωχή των Χριστουγέννων ήταν μία αληθινή και συγκινητική ιστορία στην πιο δραματική περίοδο της ανθρωπότητας. 
Οι στρατιώτες σταμάτησαν να πολεμούν και απόλαυσε ο ένας την συντροφιά του άλλου. Ένα μικρό, ανθρώπινο θαύμα, από αντικριστά χαρακώματα. Το θέμα ενέπνευσε τον καλλιτεχνικό κόσμο γενικώς. Πάμε να δούμε πως. Στις 7 Νοεμβρίου του 2006 ο διάσημος Ιρλανδός τραγουδιστής Κρις Ντε Μπεργκ, πλήρωσε στον οίκο δημοπρασιών Μπόναμς το ποσό των 20.000 ευρώ για να αποκτήσει το πρωτότυπο δεκασέλιδης επιστολής ενός Βρετανού στρατιώτη, που περιέγραφε τα γεγονότα της πρόσκαιρης ανακωχής με τους Γερμανούς και χαρακτήριζε τη νύχτα׃ «Ως τα πιο αξιομνημόνευτα Χριστούγεννα της ζωής μου». Ακόμα το βίντεο του τραγουδιού του Πολ Μακ Κάρτνεï «Pipes of Peace» είναι αφιέρωμα στο γεγονός αυτό. Και δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχει ένα καταπληκτικό μιούζικαλ του Ρίτσαρντ Ατένμπορο παραγωγής του 1969 το «Oh, What a Lovely War». 
Φυσικά έχει υπάρξει και βιβλίο. Το έγραψε ο Αμερικανός ιστορικός Stanley Weintraub με τίτλο «Silent Night׃ The story of the World War I Christmas Truce» που κυκλοφόρησε το 2001. Πολλά τραγούδια είναι αφιερωμένα στη νύχτα αυτή. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε? Το πρώτο είναι το «Snoopy’s Christmas» των The Royal Guardsmen που βγήκε το 1967. Το δεύτερο που ακούστηκε μετά από δέκα χρόνια (1977) είναι «Christmas 1914» του Mike Harding. Το 1984 ο John McCutcheon συγκίνησε με το «Christmas in the Trenches». Τον Νοέμβριο του 1990 η μπάντα «The Farm» κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Spartacus» με εξώφυλλο έναν Βρετανό στρατιώτη επάνω σε μία βάση «Subbuteο». 
Το άλμπουμ περιείχε το τραγούδι «All together now» που αναφέρονταν στα Χριστούγεννα του 1914. Τέλος ο Garth Brooks to 1997 τραγούδησε το «Belleau Woods».
Δεν ήταν όμως όλα από τον μουσικό καλλιτεχνικό χώρο. Το θαύμα που έγινε την παραμονή Χριστουγέννων του 1914 πήγε και στον κινηματογράφο. Το 2005 βγήκε μία από τις καλύτερες ταινίες για εμένα. Τίτλος της στα γαλλικά «Joyeux Noël» που σημαίνει Καλά Χριστούγεννα. Η υπόθεση βασίζεται στην ανακωχή των Χριστουγέννων Γάλλων, Βρετανών και Γερμανών στρατιωτών τον πρώτο χρόνο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. 
Είναι πολεμική, δραματική και τόσο συγκινητική. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Κριστιάν Καριόν με τους Γκιγιώμ Καρνέ, Ντάνιελ Μπρούελ, Ντιαïάν Κρούγκερ και Μπένο Φύρμαν στους κύριους ρόλους. Το 2006 η ταινία απέσπασε μία υποψηφιότητα για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στην 78η απονομή των βραβείων και μία για χρυσή σφαίρα στην ίδια κατηγορία. Είναι μοναδική και αξίζει να την δείτε. Μάλιστα υπάρχει μια σκηνή με μια γάτα που οι στρατιώτες την φωνάζουν με διαφορετικά ονόματα.
Μια ιστορία που εν μέρει είναι αλληγορική και ιστορική. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας γάτος που ταξίδευε μεταξύ των γερμανικών και γαλλικών γραμμών. Ο γάτος εκτελέστηκε από τους Γάλλους αξιωματικούς ως «κατάσκοπος». Ο σκηνοθέτης τον χρησιμοποιεί στην ταινία ως μικρόκοσμο (μικρό καθρέφτη) της ευρύτερης εικόνας. Ο γάτος δεν νοιάζεται ποιες είναι οι γραμμές μάχης. Θα κάνει ότι κάνει μια γάτα. Οι στρατιώτες προσπαθούν να του επιβάλουν την ιδέα της πίστη και της ιδιοκτησίας, όπως οι Στρατηγοί, οι Πολιτικοί και οι Κλήροι προσπαθούν να επιβάλουν τη θέληση τους στους στρατιώτες. 
Τα ονόματα για τη γάτα είναι ένα κωμικό νεύμα, στο γεγονός, ότι οι περισσότερες γλώσσες στην Ευρώπη έχουν κοινές ρίζες και επιρροές. Οι Γερμανοί τον λένε «Felix» και οι Γάλλοι τον λένε «Nestor». Το «Felix» προέρχεται από το λατινικό «Happy» και το «Nestor» είναι από τα ελληνικά για το «Traveler». Άρα η γάτα είναι «Ευτυχισμένος Ταξιδιώτης» ή «Αυτός που είναι χαρούμενος ταξιδεύοντας». Ειλικρινά είναι καταπληκτική με πολλά μηνύματα και σχεδόν πιστή απεικόνιση για το υπέροχο γεγονός που συνέβη.
Η ιστορία για αρκετά χρόνια ακροβατούσε μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, ωστόσο, επιβεβαιώθηκε οριστικά και από τις δύο πλευρές μέσα από τις μαρτυρίες των επιζώντων αλλά και τα ημερολόγια των στρατιωτών. 
Το 1999 στήνεται στο σημείο που έγινε ο αγώνας ένας ξύλινος σταυρός εις μνήμην όλων των νεκρών που χάθηκαν στον πόλεμο. Στη βάση του, μάλιστα, υπάρχει πάντοτε μια μπάλα για να θυμίζει σε όλους το πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό αγώνα που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του αθλήματος. Για να θυμίζει για πάντα το ματς που έβαλε για λίγο τέλος στον πόλεμο. Με αυτή την ιστορία ανθρωπιάς και ελπίδας θα σας αποχαιρετήσουμε για το 2023. Το Αrt of football σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά με ειρήνη, υγεία, αγάπη, ευτυχία, χαρά και χαμόγελο για εσάς και τις οικογένειες σας. Το 2024 να είναι το έτος που θα πραγματοποιηθούν όλα τα όνειρα σας. Και μην ξεχνάτε. Μένετε εδώ! Χρόνια Πολλά!
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
