Από τη δεκαετία του 40′ και τον Αργεντινό Καρίγιο που ήταν ο πρώτος που έπαιζε τερματοφύλακας- λίμπερο μέχρι και σήμερα υπήρξαν και υπάρχουν τερματοφύλακες που κάνουν το κάτι παραπάνω και με τη μπάλα στα πόδια. Ο Γερμανός Νόιερ για παράδειγμα εκτός του ότι είναι καταπληκτικός κάτω από τα γκολπόστ του, μπορεί να κάνει μία καλή πρώτη μεταβίβαση της μπάλας και έτσι να ξεκινήσει μία επίθεση με καλές προϋποθέσεις για την ομάδα του. Από την άλλη όμως υπήρξαν και τερματοφύλακες που μπορούσαν όχι απλά να ξεκινήσουν μία επίθεση αλλά να την τελειώσουν κιόλας όπως οι Γκάτι, Χιγκίτα, Τσιλαβέρτ, Μπούτ και φυσικά ο Βραζιλιάνος Σένι πού κατέχει το ασύλληπτο ρεκόρ των 142 τερμάτων! (όλα από στημένες φάσεις). Ο πιο επιδραστικός ίσως όλων στην ανάπτυξη της ομάδας του ήταν ο τερματοφύλακας/επιθετικός από το Μεξικό Χόρχε Κάμπος. Όχι μόνο επειδή όλα τα τέρματα και οι ασίστ του ήταν σε ροή αγώνα αλλά και λόγω της μεγάλης άνεσης που ένιωθε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου.
Ο Χόρχε Φρανσίσκο Κάμπος Ναναβαρέτε είναι μία από τις πιο κλασσικές και αγαπητές ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες όχι μόνο της Αμερικανικής Ηπείρου αλλά παγκοσμίως. Χάρης τον μοναδικό- πολλές φορές ριψοκίνδυνο- τρόπο παιχνιδιού του αλλά και για τις εκκεντρικές ενδυματολογικές του επιλογές. Με ύψος 1,68 μέτρα και βάρος γύρω στα 65 κιλά δεν έπειθε κανέναν ότι είναι επαγγελματίας τερματοφύλακας και μάλιστα ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του (τρίτος στον κόσμο για το 1993 σύμφωνα με τη ΦΙΦΑ). Την έλλειψη ύψους και εκτοπίσματος τις αναπλήρωνε με την ταχύτητα, εκρηκτικότητα και τη μεγάλη αυτοπεποίθηση που είχε στο παιχνίδι του. Σε πολλά ματς ξεκινούσε υπερασπιζόμενος την εστία της ομάδας του αλλά όταν αυτή βρίσκονταν πίσω στο σκορ έμπαινε στη θέση κάποιου παίχτη ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας και ο Κάμπος πέρναγε στην επίθεση. Σήμα κατατεθέν του ήταν οι φαρδιές, πολύχρωμες και γεμάτες ακανόνιστα σχήματα στολές που φόραγε στα ματς δίνοντας περισσότερο εικόνα κλόουν παρά επαγγελματία ποδοσφαιριστή. “Στο καθημερινό μου ντύσιμο είμαι αρκετά συντηρητικός καμία σχέση με αυτό που φαίνεται στον γήπεδο όταν με συναντούν άνθρωποι έξω δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι είμαι ο Κάμπος και μου λένε ότι του μοιάζω πολύ αλλά εκείνος είναι πιο ψηλός και δυνατός από εμένα” και συμπληρώνω “αλλά εγώ είμαι πιο όμορφος από εκείνον!“
Σε μία εποχή που ο τερματοφύλακας έπαιζε καρφωμένος στην εστία του και τα πόδια τα χρησιμοποιούσε σε ελάχιστες περιπτώσεις ο Χόρχε Κάμπος παρέμενε αρκετά μέτρα εκτός περιοχής, «καθαρίζοντας» εν τη γενέσει τους πολλές επιθέσεις των αντιπάλων. Και όταν λέμε «καθάριζε» τις δεν εννοούμε ότι απλά έδιωχνε όπως όπως τη μπάλα αλλά μπορούσε να τη κρατήσει στα πόδια του, να τη κατεβάσει, να πασάρει, να σεντράρει, να ντριπλάρει και γενικώς να ξεκινήσει μία επίθεση για την ομάδα του. Οι προπονητές του επικροτούσαν αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού του. ο Μπαρόν έλεγε ότι η ανάπτυξη του Μεξικό ξεκινάει από τον Κάμπος. Ο “Μεξικανός” Μπόρα Μιλουτίνοβιτς που τον είχε παίχτη αλλά τον είχε αντιμετωπίσει και αρκετές φορές σαν αντίπαλο τον θεωρούσε σαν τον πληρέστερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο “παρόλο πού θεωρητικά είναι τερματοφύλακας η ομάδα του Μεξικό είναι χτισμένη γύρω του” Ο Βραζιλιάνος επιθετικός Ρομάριο είχε πει για τον Μεξικανό “μια φορά που βρέθηκα απέναντι του και ήμουν έτοιμος να σκοράρω έκανε προσποίηση ότι θα πέσει αλλά δεν έπεσε και έτσι με ξεγέλασε. Είναι ο μοναδικός τερματοφύλακας που αντί να του κάνουν οι επιθετικοί προσποιήσεις έκανε εκείνος σε αυτούς“.
Γεννήθηκε το 1966 στο μαγευτικό Ακαπούλκο της Δυτικής ακτής του Μεξικό. Τότε που η περιοχή ήταν ο αγαπημένος τουριστικός προορισμός των σταρ της Αμερικανικής σόου μπιζ. Ενώ τα τεράστια κύματα που έσκαγαν στις παραλίες της πόλης προσέλκυαν χιλιάδες σέρφερ από όλο τον κόσμο. Οι πολύχρωμες στολές και σανίδες των σέρφερ ήταν η πηγή έμπνευσης για τις αγωνιστικές εμφανίσεις του Κάμπος ο οποίος στα εφηβικά του χρόνια ασχολούνταν και με το σέρφινγκ, γιαυτό το λόγο τον αποκαλούσαν «Σέρφερ» και «Ακαπούλκο». Τις πολύχρωμες αυτές εμφανίσεις του τις σχεδίαζε ο ίδιος και έδινε τα σχέδια σε έναν ράφτη ο οποίος τα μετέτρεπε σε στολή τερματοφύλακα η οποία επειδή ήταν βαμβακερή γίνονταν ιδιαίτερα βαριά όταν απορροφούσε το νερό της βροχής ή τον ιδρώτα κάτι που όμως δεν έδειχνε να προβληματίζει ιδιαίτερα τον εκκεντρικό τερματοφύλακα. Μερικά χρόνια μετά τη θέση του ράφτη την πήρε μία Μεξικανική εταιρεία αθλητικών ειδών.
Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 1988 σε μία από της κορυφαίες ομάδες της χώρας την Πούμας και όπως ήταν λογικό εκείνη τη σεζόν υπολογίζονταν σαν αναπληρωματικός τερματοφύλακας. Ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας Αδόλφο Ρίος είχε «πάρει σπίτι του» τη φανέλα με το Νο1 και έτσι δεν υπήρχαν αρκετές πιθανότητες για τον νεαρό γκολκίπερ από το Ακαπούλκο να αγωνιστεί. Έτσι την επόμενη αγωνιστική περίοδο και πάλι η παρουσία του Ρίος έκανε τον Κάμπος να ζητήσει από τον προπονητή του να τον τοποθετήσει στην επίθεση, όπως και έγινε. Στο τέλος εκείνης της σεζόν (1989-90) ο… πρώην αναπληρωματικός τερματοφύλακας αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Πούμας πετυχαίνοντας 14 τέρματα. Τις σεζόν που θα ακολουθήσουν ο Κάμπος θα γίνει βασικός τερματοφύλακας αλλά θα παραμείνει και μία από τις επιλογές στην επιθετική γραμμή της ομάδας! Σε πολλά ματς ξεκινούσε κάτω από τα γκολπόστ και αν το παιχνίδι δεν πήγαινε καλά και η ομάδα έπρεπε να σκοράρει ο Κάμπος πέρναγε στην επίθεση. Το εντυπωσιακότερο γκολ της καριέρας του το είχε πετύχει με «ψαλιδάκι» σαν παίχτης της Ατλάντε το 1996, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Κρουζ Αζούλ. Όταν είχε ξεκινήσει σαν τερματοφύλακας αλλά τελείωσε το ματς σαν επιθετικός.
Το 1996 ο “Έλ Μπρόντι” βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Μετά από εφτά σεζόν στην Πούμας (205 συμμ/ 28τερμ) και μία στην Ατλάντε (39 συμμ/ 1 τερμ), έχοντας αναδειχθεί μία φορά πρωταθλητής με την Πούμας (1990-91) και άλλες πέντε (1990-91 έως 1994-95) καλύτερος Μεξικανός τερματοφύλακας έρχεται η μεγαλύτερη (αλλά αμφιλεγόμενη) πρόκληση της καριέρας του. Εκείνη τη χρονιά ξεκινάει στις ΗΠΑ το Επαγγελματικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου γνωστό ως MLS. Οι διοργανωτές ήθελαν να προσεγγίσουν παίχτες-κράχτες ώστε να κάνουν τους Αμερικανούς φιλάθλους να αγαπήσουν το «Σόκκερ». Κάπως έτσι ο Κάμπος λόγω της μεγάλης δημοφιλίας του ήταν ο πρώτος ξένος σταρ που πήρε μεταγραφή σε ομάδα των ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα τους Λος Άντζελες Γκάλαξι. Στη «Πόλη των Αγγέλων» έμεινε για δύο σεζόν (49 συμμ/0 τερμ) κατακτώντας το 1996 το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του MLS. Το 1998 θα μετακινηθεί στο Σικάγο όπου με την ομάδα των Φάιερ (9 συμμ/ 0 τερμ.) θα στεφτεί Κυπελλούχος MLS στο τέλος της ίδιας σεζόν. Κάνοντας στο ενδιάμεσο και ένα μικρό πέρασμα από την Μεξικανική Κρούζ Αζούλ. Η χειμερινή διακοπή του Αμερικανικού πρωταθλήματος διαρκούσε τότε αρκετούς μήνες λόγω του μικρού αριθμού ομάδων που συμμετείχανε σε αυτό. Έτσι ο Κάμπος το χειμώνα του ’97 υπέγραψε ολιγόμηνο συμβόλαιο με την Κρούζ Αζούλ οπού κατέγραψε μόλις δύο συμμετοχές, αλλά στο τέλος της χειμερινής σεζόν κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή στο Μεξικό. Στα 32 του και μετά από τρία πετυχημένα χρόνια στις ΗΠΑ επέστρεψε στην χώρα του όπου αγωνίστηκε ακόμη έξι «γεμάτες» σεζόν. Σε Πούμας (43 συμμ/6 τερμ), Τίγκρες (17 συμμ/ 0 τερμ), πάλι Πούμας (33 συμμ/ 0 τερμ), Ατλάντε (26 συμμ/0 τερμ) για να κλείσει τη καριέρα του στη Πουέμπλα (28 συμμ/0 τερμ) το 2004.
Είχε φτάσει ένα βήμα από την Μπόκα Τζούνιορς αλλά τελικά δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε μία ομάδα- θρύλο και ένα κοινό που θα του ταίριαζε πολύ. Και γιατί όχι; Η τρέλα και το πάθος του να τον έκαναν σημείο αναφοράς στο σύλλογο του Μπουένος Άιρες. Αντίθετα περισσότερο λόγοι μάρκετινγκ και όχι αγωνιστικοί (δεχόμενος πιέσεις από την ΝΙΚΕ και άλλους χορηγούς) τον έστειλαν τις ΗΠΑ. Σε μία «αγορά» με δεκάδες εκατομμύρια Μεξικανούς και άλλους Λατίνους μετανάστες στους οποίους ο Κάμπος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Όσο για τον λόγο που δεν «ακούστηκε δυνατά» το όνομα του ποτέ για κάποια Ευρωπαϊκή ομάδα όπως θα πει και ο ίδιος “όταν οι Μεξικανικές ομάδες ακούγανε για προτάσεις από την Ευρώπη ζητούσανε παράλογα ποσά, ειδικά η δική μου ρήτρα ήταν πολύ υψηλή“. Αν και υπήρχαν αμφιβολίες για το πόσο εύκολα ο εκκεντρικός Μεξικανός θα προσαρμόζονταν στον τρόπο ζωής κάποιας βροχερής Ευρωπαϊκής πόλης και πάνω από όλα στο συντηρητικό παιχνίδι των Ευρωπαϊκών ομάδων.
Η ομάδα όμως που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως ήταν η εθνική ομάδα της χώρας του κυρίως μέσα από τα Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994 και της Γαλλίας το 1998. Ο άνθρωπος που καθιέρωσε τον «Ελ Μπρόντι» στην εθνική στις αρχές της δεκαετίας του 90’ ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την Αργεντινή το 1978 Σέζαρ Λουίς Μενότι. Ο οποίος έβλεπε τόσο πολύ μπροστά που από τότε χαρακτήριζε τον νεαρό από το Ακαπούλκο σαν τον τερματοφύλακα του 21ου αιώνα. Με τους «Αζτέκους» έχει καταγράψει 130 συμμετοχές χωρίς όμως να έχει καταφέρει ποτέ του να σκοράρει. Ήταν ο σταρ της κορυφαίας εθνικής ομάδας στην ιστορία του Μεξικό σημειώνοντας σημαντικές διακρίσεις. Με κορυφαία (σε βαθμό δυσκολίας) τη συμμετοχή της στον τελικό του Κόπα Αμέρικα του 1993 αλλά τα δύο γκολ του Μπατιστούτα σε εκείνο το παιχνίδι έδωσαν τη νίκη και το τρόπαιο στην Αργεντινή. Ένα χρόνο αργότερα στο Μουντιάλ των ΗΠΑ οι Μεξικάνοι έφτασαν μέχρι τους “16” αλλά η Βουλγαρία του Στόιτσκοφ ήταν πιο ψύχραιμη και πιο τυχερή στην διαδικασία των πέναλτι. Το 1998 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας, το Μεξικό με μεγάλο πρωταγωνιστή και σκόρερ τον Χερνάντεζ τερματίσει από τον όμιλο αήττητο με 5 βαθμούς. Αλλά και πάλι στους “16” θα ηττηθεί με ανατροπή που έγινε στα τελευταία λεπτά με 2-1 σκορ από τη γερασμένη αλλά έμπειρη ομάδα της Γερμανίας. Το 1999 θα έρθουν δύο πολύ μεγάλες διακρίσεις για την εθνική ομάδα του Μεξικό. Η κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών που διοργάνωσε και κέρδισε (4-3 τη Βραζιλία στον τελικό) το Μεξικό αλλά και η τιμητική τρίτη θέση στο Κόπα Αμέρικα της Παραγουαής. Ο Κάμπος θα κερδίσει επίσης δύο φορές το Κονκακαφ Καπ (Κύπελλο Εθνών Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής) το 1993 και το 1996. Η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε ήταν το Μουντιάλ της Ν. Κορέας και της Ιαπωνίας το 2002 χωρίς όμως να καταγράψει κάποια συμμετοχή. Επίσης έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας το 2006 σαν βοηθός προπονητή.
Θεωρείται ο κορυφαίος Μεξικανός τερματοφύλακας όλων των εποχών και είναι ο πιο αναγνωρισμένος Μεξικανός ποδοσφαιριστής μετά τους Ούγκο Σάντσες και Ράφα Μάρκες. Από το 1988 που έγινε επαγγελματίας μέχρι το 2004 που κρέμασε την πολύχρωμη στολή του έχει αγωνιστεί σε σχεδόν 600 επίσημα παιχνίδια, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Είναι ο τέταρτος τερματοφύλακας- σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου και ο πρώτος τερματοφύλακας-σκόρερ με γκολ σε ροή παιχνιδιού. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας δραστηριοποιείται στον χώρο της εστίασης με δική του αλυσίδα φαστ-φουντ που φέρει το όνομα του (Σπορτότας Κάμπος), ενώ είναι και σχολιαστής στο TV Αζτέκα.
Ο Χόρχε Κάμπος ήταν ένας σταρ που όταν αγωνίζονταν τραβούσε πάνω του όλα τα βλέμματα. Ήταν βέβαια και ο αγαπημένος παίχτης των κάμεραμαν και του σκηνοθέτη του παιχνιδιού. Όχι μόνο για το ντύσιμο του αλλά και για τον ριψοκίνδυνο τρόπο παιχνιδιού του και τις εκατοντάδες «τηλεοπτικές» επεμβάσεις που έχει πραγματοποιήσει στην 16ετή καριέρα του. Χάρης τη δημοφιλία του έγινε ο πρώτος Μεξικανός ποδοσφαιριστής που υπέγραψε συμβόλαιο με την ΝΙΚΕ (το οποίο διατηρεί ακόμη) αναλαμβάνοντας εκείνη πλέον τον σχεδιασμό και το ράψιμο των στολών του κάνοντας τις πιο εργονομικές και ελαφριές. Στα μέσα της δεκαετίας του 90’ θεωρούνταν σταρ παγκοσμίου επιπέδου και ας μην αγωνίζονταν και κάποια Ευρωπαϊκή ομάδα. Το 1996 συμμετείχε στο πρώτο εντυπωσιακό διαφημιστικό εταιρείας αθλητικών ειδών (σε ένα σκηνικό που θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα) πλάι στους Ρονάλντο, Καντονά, Μαλντίνι κ.α. Έχει επίσης αγωνιστεί και σε πολλά παιχνίδια επίδειξης είτε σαν μέλος της «Μικτής κόσμου».
Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν πιο ελεύθερο, πιο επιθετικό, που βασίζονταν στο ταλέντο και την φαντασία και όχι μόνο στη δύναμη, τη σκοπιμότητα και τη σιδερένια άμυνα ο Κάμπος όπως και άλλοι εκπρόσωποι της γενιάς του (Βαλντεράμα, Χιγκίτα, Κανίγκια, Τσιλαβέρτ κ.α.) έβαλαν τη δική τους σφραγίδα, παίζοντας περισσότερο για τη χαρά του παιχνιδιού και λιγότερο για το αποτέλεσμα. Γιαυτό και κανείς τους δεν έκανε μεγάλη (ή καθόλου) καριέρα στην Ευρώπη. Έτσι ο νεαρός- πρώην σέρφερ- από το Ακαπούλκο που πριν γίνει επαγγελματίας αγωνίζονταν κατά περίσταση ως τερματοφύλακας δημιούργησε μία καινούρια θέση στο ποδόσφαιρο που όμως μόνο εκείνος μπορούσε να αγωνιστεί. Από την οποία όχι μόνο καθιερώθηκε αλλά έφτασε να είναι μέσα στους κορυφαίους, με τον δικό του μοναδικό τρόπο…the Jorgito‘s way.
