Τι υπέροχη στιγμή! Η στιγμή της κορύφωσης. Η δημιουργία, η εκτέλεση, το αποτέλεσμα. Κλασική μουσική, η «αρμονία» στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Ο μαέστρος που δίνει με την μπαγκέτα του τον «παραδεισένιο» ρυθμό, λες και ψέλνουν άγγελοι. Βιολιά, πιάνο, βιολοντσέλο και όλα γίνονται «μαγικά». Από εκεί που όλα είναι ονειρικά ο Μπετόβεν δίνει την ασίστ και η μπάλα πάει στο Φρέντι Μερκιουρι (Queen). Η κλασική μουσική δίνει την πάσα για το πάθος του Rock. Οι θεατές από τη θλίψη, τη σκέψη και την «κάθαρση» της ψυχής, από το Μότσαρτ, τον Τσαϊκόφσκι και τον Μπαχ, αλλάζουν συναισθήματα και βγάζουν, από μέσα τους, τη «φλόγα», την ένταση και το ουρλιαχτό, στις συναυλίες των Queen, των Pink Floyd και των Red Zeppelin. Όλα παίρνουν «φωτιά» και το πλήθος παραληρεί. Κάποτε ο τεράστιος Ιταλός προπονητής Τζιοβάνι Τραπατόνι είχε πει στους ποδοσφαιριστές του: «Αν ακούσετε Μότσαρτ θα παίξετε καλύτερο ποδόσφαιρο». Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος έλεγε ο Νίτσε. Η σύνδεση της κλασικής μουσικής, της όπερας και του Rock επιβεβαιώνει πλήρως τα λόγια του. Ναι όλα αυτά σωστά θα μου πείτε, αλλά το ποδόσφαιρο που κολλάει? Σήμερα το Art of football και ο υποφαινόμενος θα σας δείξει ότι η σχέση της μουσικής με το «βασιλιά των σπορ» είναι αλληλένδετη. Πόσες στιγμές δε θαυμάσαμε και ταυτόχρονα «εκνευριστήκαμε» με το «στρατηγό» Ζοσέ Μουρίνιο και την τακτική του με την Ίντερ λες και ήταν ο κορυφαίος μαέστρος Herbert Von Karajan που διεύθυνε τη συμφωνική ορχήστρα?
Πόσες φορές άραγε δεν αναφωνήσαμε, ότι οι συνδυασμοί των τριών Ολλανδών (Βαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ) της Μίλαν του Αρίγκο Σάκι, τα γκολ που έβαζε η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ και το passing game της Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα δεν ήταν πραγματική τέχνη και αρμονία?
Πόσες φορές δε σκεφτήκαμε ότι τα γκολ που μπαίνουν με «βολίδες» έξω από τη μεγάλη περιοχή, όπως αυτά που έβαζε, π.χ. ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν ήταν σαν το τελειωτικό χτύπημα στα ντραμς που έδινε, ο κορυφαίος όλων John Bonham των Red Zeppelin? Αυτός ο εκκωφαντικός ήχος που σε «ξεσηκώνει».
Πόσο πολύ «μαγευτήκαμε» στο γκολ του Ολλανδού «χορευτή» Ντένις Μπέργκαμπ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 κόντρα στην Αργεντινή!! Το κοντρόλ στο κατέβασμα της μπάλας, η τέλεια εκτέλεση, πραγματικά ήταν η απόλυτη στιγμή ενός πιανίστα που ολοκληρώνει «μαγικά» τη «σαγηνευτική» συμφωνία του.
Το ψαλιδάκι του Κριστιάνο Ρονάλντο απέναντι στη Γιουβέντους η «τρελή» πλήρως Rock κατάσταση, όπως τραγουδούσαν οι Queen και όλοι από κάτω έκλαιγαν και λιποθυμούσαν.
Στην κλασική μουσική και στην όπερα, γίνεται μια «εκλέπτυνση» των συναισθημάτων, το Rock «αφιονίζει» τα πλήθη και το ποδόσφαιρο λειτουργεί ως προθάλαμος για το ιερό πάθος. Ο μεγάλος Ρώσος συνθέτης Dmitri Shostakóvich ήταν οπαδός της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και δεν έχανε αγώνα της. Μάλιστα, είχε παρομοιάσει το ποδόσφαιρο σαν «Μπαλέτο των Μαζών». Είχε συνθέσει και ένα έργο σε σχέση με αυτό. Πρόκειται για το μπαλέτο: «Η Χρυσή Εποχή» που το δημιούργησε το 1930 και αφορούσε τις περιπέτειες μιας Σοβιετικής ομάδας ποδοσφαίρου στη Δύση. Να σημειώσουμε εδώ ότι η προτομή του «κοσμεί» τον εξωτερικό χώρο του σταδίου της Ζενίτ. Ο Sir Èdward Elgar υποστήριζε τη Γούλβς. Παρακολουθούσε πολύ συχνά τους αγώνες της. Φυσικά ήταν και θαυμαστής του Μπιλ Μάλπας του μεγάλου «αστέρα» της ομάδας. Το 1898 διάβασε σε μια εφημερίδα, ότι ο «Malpass Banged The Leather For A Goal» (ο Μάλπας χτύπησε την μπάλα για γκολ) και συμπεριέλαβε τη συγκεκριμένη αράδα, στην καντάτα Καρακτάκος (Caractacus). Που αναφέρεται στο Βρετανό πολέμαρχο που αντιστάθηκε στους Ρωμαίους. Σήμερα στο «Molineux», γήπεδο της Γούλβς υπάρχει αναμνηστική πλακέτα προς τιμήν του. Ακόμα και στη σημερινή εποχή οι «λύκοι», έχουν διάσημους φανατικούς οπαδούς. Ο πιο αναγνωρίσιμος είναι ο «θρύλος» Robert Plant των Red Zeppelin ο οποίος υπήρξε και αντιπρόεδρος του συλλόγου το 2009. Ο συνθέτης Michael Nyman είναι πιστός φίλαθλος της Κ.Π.Ρ (Κουḯνς Παρκ Ρέïντζερς). Το 1992 όταν ο σύλλογος ανέβηκε στα μεγάλα «σαλόνια» της «Premier League», της αφιέρωσε το έργο του: «The Final Score» ενώ, το 1996 παρουσίασε μια άλλη σύνθεση με ποδοσφαιρικό θέμα το: «After Extra Time».
Διάσημοι οπαδοί των «στεφανιών» είναι ο Mick Jones των The Clash, ο Bill Bailey ο αγαπημένος μουσικός, ο Glen Madlock των Sex Pistols, ο Ian Gillan των Deep Purple και τέλος ο φοβερός Peter Doherty. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτοί, οι κλασικοί συνθέτες που αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Ο Τσέχος Bohuslav Martinu έγραψε το: «Half-Time», (το Ημίχρονο) το 1924. Το οποίο είναι εμπνευσμένο από την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις κερκίδες κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου. O Roger Barsotti με το: «Football Fanfare». Ο Βραζιλιάνος Heitor Villa-Lobos έγραψε το: «Ποδόσφαιρο για πιάνο από τις σουίτες» και το: «Η οικογένεια του Μωρού» το 1926. Το δεύτερο έργο δυστυχώς έχει χαθεί στις μέρες μας. Ο Άγγλος David F. Golightly φανατικός οπαδός της Μίντλεσμπρο της αφιέρωσε τη: Συμφωνία Αρ 1. Την ίδια αγάπη για την ομάδα έχει και ο τραγουδοποιός James Arthur. Ο Σκωτσέζος James MacMillan, ο οποίος μετά τον αγώνα Σέλτικ-Παρτίζαν Βελιγραδίου: 5-4 για το κύπελλο Κυπελλούχων το 1989, όταν οι «καθολικοί» της Γλασκόβης, παρά το γεμάτο πάθος και δυναμισμό παιχνίδι τους, δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν το 2-1 του πρώτου αγώνα και αποκλείστηκαν δημιούργησε το: «The Berserking» κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα το 1990. Ένα από τα κορυφαία έργα του. Η μεγάλη ομάδα της Σάντος του 60΄ που κυριαρχούσε με τον Πελέ ενέπνευσε το Βραζιλιάνο Gilberto Mendes να γράψει το: «Santos Football Music».
Οι Άγγλοι Jack Beaver με το: «Football Fever», Barry Stoller με το: «Οffside 1970» το οποίο ήταν και το εναρκτήριο θέμα της αθλητικής εκπομπής του BBC «Match Of The Day».
Ο Ελβετός Daniel Schnyder με το: «Kopfball, Music For Saxophone Strings Percussion And Soccer Star» (κονσερτίνο για σαξόφωνο, έγχορδα, κρουστά και ένα αστέρι του ποδοσφαίρου) που δημιούργησε το 2007.
Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να παραλείψουμε τον πιο διάσημο ύμνο διοργάνωσης. Τον ύμνο του «Champions League» από τον Άγγλο Tony Britten που είναι βασισμένος στο έργο του Handel: «Ο Ιερέας Ζάντοκ από τα Ανθέμια της Στέψης» (Coronation Anthems Zadok The Priest).
Όμως δεν είναι μόνο κλασική μουσική και συνθέτες το ποδόσφαιρο. Είναι όλα τα είδη μουσικής και φυσικά αυτό που το «ξεσηκώνει» είναι το Rock. Είναι οι ροκάδες που το «κόλλημα» τους με την μπάλα το βγάζουν στις συναυλίες τους και γίνεται χαμός. Όπως ο τεράστιος Rod Stewart οπαδός της Σέλτικ ο οποίος κάθε φορά στη σκηνή πριν αρχίσει να τα «σπάει», πετάει καμιά 30αρια υπογεγραμμένες μπάλες στο κοινό. Η μουσική τον κέρδισε αλλά το ποδόσφαιρο δεν το παράτησε ποτέ. Έχει φτιάξει και γήπεδο στο οποίο, που και που προπονούνται η Λιντς Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ. Μάλιστα, υπάρχει ένα κορυφαίο σκηνικό όταν το Σεπτέμβριο του 2014 μία από τις μπάλες που πέταγε «έσκασε» στα μούτρα ενός θεατή και του έσπασε τη μύτη. Αυτός του έκανε μήνυση και ζητούσε 10.000 δολάρια για αποζημίωση. Η απάντηση του Stewart σε αυτό ήταν: «Αν δε ρίχνω μπάλες στις συναυλίες μου, είναι σαν να μην παίζω το Maggie May». «Θεός»! Οι τεράστιοι Pink Floyd που έβαλαν τον ύμνο της Λίβερπουλ σε ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ το: «Meddle».
Πήγαν στο γήπεδο του «Anfield» και ηχογράφησαν τον κόσμο, να τραγουδάει το: «You’ ll Never Walk Alone» και όπως είπε ο μεγάλος Richard Wright το έκαναν, γιατί απλά είναι οι καλύτεροι οπαδοί σε όλη τη χώρα.
Βασικά αυτό που ήθελαν, ήταν να σημαδέψουν με αυτό το στίχο το τέλος του τραγουδιού «Fearles» και η θεατρικότητα που έψαχναν βρέθηκε στις κερκίδες. Φυσικά με αυτό πολλοί άνθρωποι, έμαθαν ότι ο ύμνος της ομάδας ξεκίνησε σαν τραγούδι από το μιούζικαλ «Carousel» των Rodgers και Hammerstein και αργότερα μελοποιήθηκε από τους Gerry And The Pacemakers.
Το Rock και το Heavy Metal είναι «θρησκεία» για εκατομμύρια κόσμο και οι «θρύλοι» στη σκηνή έχουν τεράστιο πάθος, το οποίο το βγάζουν όχι μόνο στις συναυλίες αλλά και στο γήπεδο. Εδώ φτάσαμε στο τέλος του πρώτου μέρους του αφιερώματος μας. Μείνετε συντονισμένοι… Το δεύτερο σύντομα έρχεται…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
