Ιταλία, η χώρα του έρωτα, του καφέ, του καλού φαγητού, της μουσικής, της μόδας, των ακριβών αυτοκινήτων και του ποδοσφαίρου. 
Εκεί που γεννήθηκε ο απαγορευμένος έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Που η μουσική του Ennio Morricone στα σπαγγέτι γουέστερν καθήλωνε τους θεατές. Εκεί που η Όπερα του Luciano Pavarotti και οι «αγγελικές» φωνές των Eros Ramazzotti και Andrea Bocelli «μεθάνε» τους ανθρώπους και τους γεμίζουν συναισθήματα. Το ποδόσφαιρο είναι το «κυρίως πιάτο», του υπέροχου και ταλαιπωρημένου τα τελευταία χρόνια, λόγω οικονομικής κρίσης αλλά και κωρονοïού ιταλικού λαού. Τα πάντα έχουν σημείο αναφοράς. Οι παρέες λένε γράφουν ιστορία, αλλά πολλές φορές βγάζουν και ψευδώνυμα ή πολύ απλά και λαϊκά, παρατσούκλια. Τα οποία μένουν «αθάνατα» στο χρόνο. Μοναδικά και διαχρονικά. Φυσικά δεν υπάρχει καμία ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο, που να σέβεται το σήμα, την ιστορία της και να μην έχει και το δικό της.
Η «γηραιά/μεγάλη κυρία» (Vecchia Signora) του Cambionato είναι η Γιουβέντους. Το παρατσούκλι της, είναι ένα λογοπαίγνιο σε σχέση με το όνομα της που σημαίνει νεότητα. Ακόμα ένα είναι και το «ασπρόμαυροι» (Bianconeri) από τα χρώματα της.
Στο Μιλάνο τώρα και στους «μαυρομπλέ» (Nerazzurri) της Ίντερ. Το οποίο βγαίνει από τις εμφανίσεις της. Το ίδιο και η μεγάλη αντίπαλος της Μίλαν, που είναι οι «κοκκινόμαυροι» (Rossoneri). 
Πάμε στις ομάδες της πρωτεύουσας και στους «κοκκινοκίτρινους» (Giallorossi) της Ρόμα, με το κόκκινο και το κίτρινο φυσικά να κυριαρχούν. Ενώ αντίστοιχα η Λάτσιο ονομάζονται απλώς «λατσιάλι» (Laziali). Μετακομίζουμε στο Νότο και κάτω από τη σκιά του πάντα απειλητικού Βεζούβιου. 
Συγκεκριμένα στους «παρθένιους» (Partenopei) της Νάπολι. Προέρχεται από την ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα από τη σειρήνα Παρθενόπη, το πτώμα της οποίας ξεβράστηκε ανοιχτά της πόλης. 
Για αυτό το λόγο και η Νάπολι στην αρχαιότητα ονομαζόταν Παρθενόπη. Ακόμα ένα, λιγότερο γνωστό παρατσούκλι της είναι τα «μικρά γαϊδούρια» (Ciucciarelli) στην τοπική διάλεκτο. Τη σεζόν 1926-1927 η ομάδα πήγαινε χάλια. 
Έτσι τους «δόθηκε» το υποτιμητικό αυτό προσωνύμιο. Αφού το σύμβολο της ομάδας είναι ένα αχαλίνωτο μαύρο άλογο. Όμως ο σύλλογος έκανε κάτι απροσδόκητο, «υιοθέτησε» το γαϊδούρι και το έκανε τη μασκότ του. Το ονόμασε «τσιούτσιο» (Ciuccio) παρουσιάζοντας το με υπερηφάνεια.
Η Ελλάς Βερόνα έχει το «γαλαζοκίτρινοι» (Gialloblu), λόγω των εμφανίσεων της. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Υπάρχουν κ άλλα με πολύ μεγαλύτερη ιστορία παρατσούκλια για την ομάδα. Είναι το «γκλι σκαλιγκέρι» (Gli Scaligeri) που προέρχεται από τους Scaligers. Μια οικογένεια, που στο παρελθόν έλεγχε την περιοχή. Επίσης έχουν το «αγόρια» (Butei) στη διάλεκτο «Veronese». Με διαφορά το κορυφαίο της, ήταν το «Mastiffs».
Μας έρχεται από την δεκαετία του ’80 που ήταν και η καλύτερη της ιστορίας της. Οι Μαστίφες είναι μια αναφορά στο Mastino II Della Scala, της πριγκηπικής οικογένειας Della Scala, που κυβέρνησαν την πόλη κατά τον 13ο και 14ο αιώνα. Μάλιστα το οικόσημο της οικογένειας απεικονίζεται στη φανέλα της ομάδας και στο λογότυπο της, ως εικόνα δυο μεγάλων Μαστίφων ευγενών που βλέπουν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Η «αιώνια» αντίπαλος της τώρα η Κιέβο Βερόνα που έχει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κ χαρακτηριστικά παρατσούκλια της γειτονικής μας χώρας. Το «ιπτάμενα γαϊδούρια» (Mussi Volanti).
Το οποίο όχι μόνο είναι εντυπωσιακό αλλά κρύβει και μια μοναδική ιστορία… που θα ζήλευαν ακόμα και αγγλικοί σύλλογοι. Οι οπαδοί της Ελλάς Βερόνα λόγο έλλειψης αντίπαλου δέους στην πόλη, έλεγαν για αρκετές δεκαετίες: «όταν πετάξει ο γάιδαρος… θα έχουμε ντέρμπι στην πρώτη εθνική». Μέχρι που φτάσαμε στο 2001 και η Κιέβο Βερόνα ανέβηκε, έπαιξε στη Serie A και στο τέλος της σεζόν πήρε και το «ευρωπαϊκό εισιτήριο» για το Κύπελλο UEFA. 
Έτσι από εκείνη τη σεζόν, που έγινε το πρώτο ντέρμπι της Βερόνα, η ομάδα της Κιέβο ονομάζεται τα «ιπτάμενα γαϊδούρια».
Αφού τελικά… καταφέρανε να κάνουν το γάιδαρο να πετάξει, δίνοντας τέλος στην υπεροψία των συμπολιτών τους οπαδών της Ελλάς. Προσεγγίζουμε τώρα τη Γένοβα, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ιταλίας και πάμε στα «μπλε δαχτυλίδια» (Blucerchiati) της Σαμπντόρια. 
Πολύ όμορφο και ξεχωριστό. Οφείλεται σε μία ιδιαιτερότητα στη φανέλα της ομάδας, που είναι μπλε και στη μέση της έχει τέσσερις κάθετες ρίγες, (δύο λευκά, ένα κόκκινο και ένα μαύρο), που την κυκλώνουν σα δαχτυλίδια. Επιστροφή και πάλι στο Βορρά και συγκεκριμένα στο Τορίνο. Η ιστορική ομάδα έχει ένα παρατσούκλι που βγαίνει από τα χρώματα της. Το διάσημο πια «γκρανάτα» (Granata). 
Υπάρχει όμως και ένα, που φανερώνει δύναμη μαζί με αγριάδα και συνδέεται με την αρχαία ιστορία της πόλης. Αυτό είναι ο «ταύρος» (Il Toro). Οι Ταυρίνιοι ήταν ένας αρχαίος πληθυσμός των Άλπεων της Κέλτο-Λιγουρίας, ο οποίος κατέλαβε την Άνω κοιλάδα του ποταμού, στο κέντρο του σύγχρονου Πεδεμόντιου.
Η φυλή των Ταυρινίων είναι οι πρόγονοι των σημερινών Τορινέζων. Το σύμβολο της πόλης και το οικόσημο είναι ο βαρβάτος (αχαλίνωτος) ταύρος, ενώ Τορίνο κυριολεκτικά σημαίνει νεαρός ταύρος. 
Η Τσεζένα μπορεί να έχει «πλούσιο» παρελθόν, αλλά δυστυχώς απειλείται με διάλυση λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το έμβλημα όμως και το προσωνύμιο της είναι εντυπωσιακό. Είναι ο ιππόκαμπος και έτσι είναι «οι ιππόκαμποι» (I Cavallucci Marini). Ακόμα ένα είναι το σύνηθες «ασπρόμαυροι» (Bianconeri) από τα χρώματα της. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αβελίνο. Οι «λύκοι» (Lupi) πήραν το ψευδώνυμο από το σήμα του συλλόγου που δεσπόζει ένας επιβλητικός λύκος. 
Από τις εμφανίσεις βγαίνει και το «λευκοπράσινοι» (Biancoverdi). Τα τελευταία χρόνια, η Αταλάντα «πετάει» στους αγωνιστικούς χώρους. Έτσι δικαιώνει πλήρως το η «θεά» (Orobici La Dea).
Πραγματικά προσελκύει τους πιστούς στο Μπέργκαμο. Έχει πάρει την ονομασία της και το έμβλημα της από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα από την Αταλάντη, η οποία μπορεί να μην ήταν θεά, είχε όμως θεϊκές δυνάμεις και θεωρούνταν ο ταχύτερος άνθρωπος της αρχαιότητας. Ακόμα λέγονται «μαυρομπλέ» (Nerazzurri) από τις εμφανίσεις της και «μπεργκαμάσκι» (Bergamaschi) που σημαίνει κάτοικος του Μπέργκαμο. 
Το Παλέρμο είναι οι «ροζάμαυροι» (Rosanero), από τα χρώματα και από το σήμα βγαίνει και το «αετοί» (Le Aquile) που είναι και το έμβλημα της ομώνυμης πόλης. Στο Ούντινε και στις «ζέβρες» (Zebrette), της Ουντινέζε. Υπάρχει και το «ασπρόμαυροι» (Bianconeri).
Ένας σταθερός σύλλογος στην πρώτη κατηγορία. Με υπέροχο γήπεδο το «Φρίουλι», και με τον πιστό της παικταρά, που για 13 ολόκληρα χρόνια τιμούσε το σήμα και ποτέ δεν έφυγε. Τον τεράστιο αρχηγό και «σημαία» Αντόνιο Ντι Νατάλε. 
H oμάδα που κέρδισε τίτλους και έκανε πολλούς ανθρώπους, να τη θαυμάσουν τη δεκαετία του ’90 είναι οι «σταυροφόροι» (Crociati), της Πάρμα. Οφείλεται στη συμμετοχή πολλών αντρών της πόλης στις σταυροφορίες προς τους Αγίους Τόπους. Ένας άλλος μύθος λέει ότι λέγονται σταυροφόροι για να τιμήσουν τον Πάπα Παύλο τον Γ’, τον ιδρυτή του Δουκάτου της Πάρμα τον 16ο αιώνα για αυτό λέγονται και «δούκες» (Ducali). 
Έτσι κατά καιρούς η ομάδα έχει φορέσει τη λευκή φανέλα με το μαύρο σταυρό στη μέση. Το πιο ευρύ και διαδεδομένο όμως είναι το «κιτρινομπλέ» (Gialloblu) από τα χρώματα και το «παρμιτζιάνι» (Parmigiani). Το συγκεκριμένο χρώμα σύμφωνα με τον επικρατέστερο μύθο, το οφείλουν στον αρχαίο λαό των Ετρούσκων που κάποτε κατοικούσε στην περιοχή. Στην πόλη της Αναγέννησης τώρα, στη μαγευτική Φλωρεντία.
Το καμάρι της είναι η Φιορεντίνα, που λέγονται «βιόλα» (Viola), από τα χαρακτηριστικά βιολετί χρώματα, αλλά και «κρίνοι» (Gigliati) από το σήμα της ομάδας και το θυρεό της πόλης. Η αιώνια αντίπαλος της Σαμπντόρια στη Γένοβα, η Τζένοα που είναι και η αρχαιότερη ιταλική ομάδα, ιδρύθηκε το 1893 από Άγγλους έμπορους και ναυτικούς. Έχει το παρατσούκλι οι «κοκκινομπλέ ή κυανέρυθροι» (Rossoblu) από τα χρώματα της Βρετανικής σημαίας. Υπάρχει όμως ακόμα ένα, πολύ ιδιαίτερο.
Είναι οι «γρύπες» (Il Grifone), που οφείλεται στον αρχαίο θυρεό της πόλης, που είναι το μυθικό τέρας, με σώμα λιονταριού και κεφάλι και φτερά αετού.
Οι «μαυροπράσινοι» (Neroverdi), είναι η Σασουόλο από τις εμφανίσεις της. Η Λιβόρνο είναι πραγματικά κόκκινη σε όλα. Αφού και το ψευδώνυμο της είναι οι «σκοτεινοί κόκκινοι» (Gli Amaranto). Τέλος η εκπρόσωπος της Μεγάλης Ελλάδας (Magna Grecia), ομάδα της Κροτόνε, δε θα μπορούσε να μην έχει κάποιο αρχαιοελληνικό παρατσούκλι.
Το γήπεδο «Ezio Scida» δονείται από το «Salutate La Magna Grecia» (Υποκλιθείτε στη Μεγάλη Ελλάδα) και το «Noi Siamo La Magna Grecia» (Είμαστε η Μεγάλη Ελλάδα). Σε κάθε εντός έδρας αγώνα υπάρχει ένα τεράστιο πανό, με τον Κρότωνα και όχι το νεοτεριστικό Κροτόνε, ως «πρωτεύουσα της Μεγάλης Ελλάδας» απεικονίζοντας την πόλη στο χάρτη του ιταλικού νότου. Το τελετουργικό περιλαμβάνει σημαίες με αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες και λάβαρα με την αναφορά «Magna Grecia» και περίβλημα το μαίανδρο. Ονομάζονται οι «πυθαγόριοι» (I Pitagorici).
Επειδή ο μεγάλος μαθηματικός από τη Σάμο, έζησε στο Κροτόνε και ίδρυσε την ξακουστή σχολή του Κρότωνα. Ακόμα έχει και το «κοκκινομπλέ ή κυανέρυθροι» (Rossoblu), όπως πολλές ομάδες. Παρατσούκλια περήφανα, προσωνύμια με τιμή, που βρίσκονται στο βασιλιά των σπορ. Όλες οι ομάδες έχουν τη δική τους δόξα. Όλοι εμείς, που λατρεύουμε αυτό το άθλημα, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε το πείραγμα και την «καζούρα» μας. Βλέπετε στη χώρα της υψηλής ραπτικής και αισθητικής, τα ψευδώνυμα των συλλόγων συνθέτουν ένα πάνελ χρωμάτων και ονείρων. Είναι όμορφο, είναι «μαγικό»… είναι τελικά ποδόσφαιρο…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
