Δεν πιστεύω αγαπητοί μας φίλοι και πιστοί μας αναγνώστες, να νομίζατε ότι θα σας αφήναμε έτσι? Στο μεγαλύτερο, παγκόσμιο, αθλητικό γεγονός από την αρχαιότητα το Art of football δε θα μπορούσε ποτέ να λείπει. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που σταματούσαν πολέμους και όταν γίνονταν όλα τα μάτια ήταν στραμμένα εκεί. Που όταν κάποιος κατάφερνε να στεφθεί Ολυμπιονίκης και να φορέσει το στεφάνι από κότινο με την άγρια γόνιμη ελιά, ήταν το απόλυτο κλέος, τιμής νίκης και δόξας σε αυτόν και στην οικογένεια του. Και μνημονεύονταν για πάντα.

Φυσικά δε θα μπορούσε ποτέ να λείπει από όλο αυτό το μεγαλείο το ποδόσφαιρο. Από τη «γιορτή» των Ολυμπιακών Αγώνων. Από το 1896 που έγινε η αναβίωση τους στην Αθήνα και το όραμα του Πιέρ ντε Κουμπερτέν γίνονταν πραγματικότητα, μόνο σε δύο δεν πήρε μέρος το δημοφιλέστερο παιχνίδι του πλανήτη. Η πρώτη το 1896 που δεν είχαν ετοιμαστεί καλά. Αν και υπάρχουν φήμες για τις ομάδες της Σμύρνης, της Αθήνας και της Δανίας ότι έπαιξαν μεταξύ τους. Κάτι όμως που μέχρι σήμερα παραμένει αμφισβητούμενο. Η δεύτερη ήταν το 1932. Επειδή είχε προηγηθεί το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο δύο χρόνια πριν, οι διοργανωτές πίστευαν λανθασμένα, όπως πλήρως αποδείχτηκε ότι δε θα είχε απήχηση.
Σε όλο αυτό το πέρασμα των χρόνων, συνολικά 32 χώρες έχουν κατακτήσει έστω ένα μετάλλιο. Το παράδοξο είναι ότι μπορεί κάποια χώρα να έχει κατακτήσει έξι μετάλλια και μία άλλη τρία, αλλά αυτή που έχει τρία να είναι ψηλότερα στην κατάταξη, για το λόγο ότι μετράνε πάνω απ’ όλα τα χρυσά. Και εκεί, που όλοι θα πιστεύατε ότι ή Βραζιλία, ή Ιταλία, ή Γερμανία θα είναι στην πρώτη θέση, τελικά εκεί βρίσκουμε την Ουγγαρία μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία με τρία χρυσά.

Ακολουθούν με δύο η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Με ένα χρυσό βρίσκουμε τη Βραζιλία η οποία το κατέκτησε πριν τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ήταν μεγάλη επιτυχία και μια μικρή «εκδίκηση» απέναντι στη Γερμανία η νίκη στα πέναλτι. Στο θρυλικό «Μαρακανά». Εκεί που δύο χρόνια πριν είχε συντριβεί με 7-1 από τα «πάντσερ». Ακόμα 13 χώρες έχουν πάρει το χρυσό μετάλλιο. Η τέως ενωμένη Γιουγκοσλαβία, η Ισπανία, η Πολωνία, η παλιά και αυτή Ανατολική Γερμανία, η τότε και αυτή ενωμένη Τσεχοσλοβακία, η Γαλλία, η Νιγηρία, η Ιταλία, η Σουηδία, το Βέλγιο, το Καμερούν, ο Καναδάς και το Μεξικό.
Στο δεύτερο σκαλί του βάθρου έχουν ανέβει 16 χώρες. Η Δανία το πάτησε τρεις φορές μάλιστα. Εδώ να σταθούμε λίγο αφού, η Δανία το 1906 στη Μεσοολυμπιάδα που, είχε γίνει στην Αθήνα και είχε τεράστια επιτυχία σε σύγκριση με άλλες, είχε πάρει το χρυσό. Παρότι η ΔΟΕ δεν τις αναγνωρίζει. Τα νέα κράτη που μπαίνουν στη λίστα μας είναι: Βουλγαρία, ΗΠΑ, Αυστρία, Παραγουάη και Ελβετία που μία φορά κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο. Και οι συνήθεις ύποπτοι: Ουγγαρία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία Γαλλία και Νιγηρία επίσης με ένα. Αργεντινή, Ισπανία και Πολωνία με δύο. Βραζιλία και Γιουγκοσλαβία είδαν την «πλάτη» των αντιπάλων τους από τρεις φορές η καθεμία.

Και φτάνουμε στο χάλκινο μετάλλιο που πρώτη φορά φόρεσαν οι: Ολλανδία μάλιστα τρεις φορές και από μία φορά: Χιλή, Γκάνα, Ιαπωνία, Νορβηγία, Νότια Κορέα και επιτέλους Δυτική Γερμανία. Εδώ να πούμε σε αυτό το σημείο ότι, το χάλκινο μετάλλιο που πήρε το 1964 η Δυτική Γερμανία ήταν ενωμένες με την Ανατολική. Μπορεί να ήταν χωρισμένες από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όμως στο ποδόσφαιρο έπαιζαν ενωμένες. Το 1968 άρχισαν να παίζουν ξεχωριστά. Μέχρι το 1990 που ήρθε η οριστική ένωση. Από ένα έχουν: Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ανατολική Γερμανία, Βέλγιο, Δανία, ΗΠΑ και Βουλγαρία. Από δύο: Βραζιλία, Ιταλία και Σουηδία και με τρία είναι μόνη της η Σοβιετική Ένωση.
Στο σύνολο η Βραζιλία είναι πρώτη με έξι και ακολουθούν με πέντε Ουγγαρία, Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία με πέντε. Αν και δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αφού τα χρυσά μετράνε πρώτα πάντα σε όλα τα αγωνίσματα. Μια πολύ αλλαγή έγινε το 1984 και στους αγώνες που διοργανώσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα το Λος Άντζελες. Εκεί αποφασίσθηκε να συμμετέχουν και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές για πρώτη φορά.

Έτσι από τότε έχουμε απολαύσει μεγάλα αστέρια όπως τους: Ρικέλμε, Ματσεράνο, Αγκουέρο, Μέσι, Χέσλερ, Ρίντλε, Κλίσμαν, Μπεμπέτο, Ταφαρέλ, Ρομάριο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ριβάλντο, Ντίντα, Ρονάλντο, Τασότι, Φεράρα, Ριτσιτέλι, Ζορζίνιο, Σαβίτσεφ, Κανιθάρες, Γκουαρντιόλα, Λουίς Ενρίκε, Κανού και τόσοι άλλοι. Από το 1993 επιτρέπονται μόνο τρεις παίκτες άνω των 23 ετών και γίνεται σε κάθε εθνική ένας «χαμός».
Καλά τα κύπελλα, τα χρήματα και οι ομάδες αλλά η εθνική είναι πάνω από όλα. Και ειδικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλοι θέλουν το χρυσό μετάλλιο, που είναι η μεγαλύτερη τιμή και δόξα για τον οποιονδήποτε αθλητή. Το φετινό παράδειγμα του Βραζιλιάνου Ντάνι Άλβες ο οποίος έχει κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα του και είναι ανυπόμονος, λαχταράει το χρυσό στα 38 του χρόνια τα λέει όλα. Και το χρυσό μετάλλιο πάει στη


Στην παράταση ο Μάλκομ αποδείχτηκε στην κυριολεξία «χρυσή» αλλαγή και με το γκολ του χάρισε την πρώτη θέση στην πατρίδα του. Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε το Μεξικό που νίκησε εύκολα με 3-1 την έκπληξη Ιαπωνία. Ο Κόρδοβα με πέναλτι στο 12′ λεπτό, ο Βάσκες στο 22′ λεπτό και ο Βέγκα στο 58′ λεπτό πέτυχαν τα γκολ. Για την Ιαπωνία απλά μείωσε ο Μιτόμα στο 78′ λεπτό.
Εδώ τελειώνει το αφιέρωμα μας για το ποδόσφαιρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Art of football θα είναι πάντα σε όλα μέσα και δε θα λείπουμε από κανένα αθλητικό ποδοσφαιρικό γεγονός. Δίπλα σας με σωστή, αντικειμενική ενημέρωση, με σεβασμό και πάθος… Και τώρα σε τρία χρόνια Παρίσι…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό