Ως παιδιά και αργότερα μεγαλώνοντας ως έφηβοι έχουμε τους «ήρωες» μας. Όταν παίζαμε μπάλα στο σχολείο, και βάζαμε γκολ πανηγυρίζαμε λες και κατακτούσαμε τα μεγάλα τρόπαια. 
Αν μας κοίταζε και το κορίτσι που γουστάραμε ή είχαμε σχέση εκεί είναι που νιώθαμε βασιλιάδες. Κυρίαρχοι του σύμπαντος. Όλοι σχεδόν ταυτιζόμαστε μικροί με έναν παίκτη. Οι πιο πολλοί με τους επιθετικούς. Μου έρχεται τώρα στο μυαλό η εικόνα του κολλητού μου. Μια ζωή ο Ιγνάτης με την κίτρινη μπλούζα της Βραζιλίας με το 9 του αυθεντικού Ρονάλντο πίσω. Ακόμα και εγώ που έπαιζα τερματοφύλακας την είχα πατήσει με τον Νταβίντ Ζινολά και είχα παίξει επιθετικός. Κάποιες ελάχιστες φορές βέβαια, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά συνέβη. Υπήρχε ένας επιθετικός τότε, που πολλοί φίλοι μου παρίσταναν ότι ήταν. Το παράδοξο ήταν ότι δεν τον έλεγες και το μεγάλο όνομα. Δεν ήταν Βραζιλιάνος, Αργεντίνος, Γερμανός ή Ιταλός. Και όμως αυτός ο παίκτης έβγαζε κάτι. Τον έβλεπες παντού στο γήπεδο. Είχε καταγωγή από ένα ξεχωριστό μέρος, ήταν και το όνομα κορυφαίο και έτσι «έδενε» το γλυκό. 
Σήμερα το art of football σας παρουσιάζει τον Τζίμι Φλόιντ Χασελμπάινκ.
Γεννήθηκε την ωραιότερη εποχή για μένα. Την άνοιξη. Συγκεκριμένα στις 27 Μαρτίου 1972. Τοποθεσία Παραμαρίμπο στο Σουρινάμ που τότε μέρος του Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Οι γονείς του ήταν ο Φρανκ Γουάρε και η Κορνέλλι Χασελμπάινκ. Ήταν το μικρότερο από τα έξι παιδιά που είχε συνολικά η οικογένεια. Στην ηλικία των τριών ετών, ο Τζίμι χτυπήθηκε από ένα μοτοποδήλατο. Το αποτέλεσμα ήταν να σπάσει το μικρό του δεξί πόδι. Τον Οκτώβριο του 1978, η μητέρα του πήρε τον ίδιο και τρία αδέρφια να ζήσουν στο Ζάανταμ της Ολλανδίας. Ο πατέρας του παρέμεινε στο Σουρινάμ και σπάνια επικοινωνούσε με την οικογένεια.
Την επόμενη χρονιά σε ηλικία των 7 ετών, άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο. Γράφτηκε στην ομάδα νέων για την Γκέσταγκτ Βολχάρντινγκ Όβερβιντ (GVO), αρχικά ως τερματοφύλακας. Αργότερα έπαιξε για την ποδοσφαιρική ομάδα Ζαάντσε (ZFC) και μετά στη Ζααλαντία ως δεξιός εξτρέμ.
Όμως άρχισαν και άλλα στη συνέχεια. Πιο δυσάρεστα και εξωαγωνιστικά. Έφηβος πια ήταν όταν εντάχθηκε σε συμμορία του δρόμου. Πέρασε τρεις μήνες σε ένα κέντρο κράτησης νέων για κλοπή. Μετά την αποφυλάκισή του, εντάχθηκε στην ομάδα νέων της DWS, αλλά οι κακές συνήθειες παρέμεναν. Ο σύλλογος τον έδιωξε επειδή έκλεψε το ρολόι ενός παίκτη της πρώτης ομάδας. Ήταν λίγο «ποντικός» των αποδυτηρίων στην αρχή. Παρόλα αυτά τα κατάφερε. Ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά με την Τέλσταρ. Το «ωραίο» είναι ότι ήταν ακόμη μέλος συμμορίας, και είχε συνεχώς πειθαρχικά θέματα. 
Αφού συνέχεια καθυστερούσε στις προπονήσεις. Έκανε το ντεμπούτο του στην δεύτερη κατηγορία στις 27 Οκτωβρίου του 1990, στην ήττα με 2–0 από τη Φένλο. Όμως δεν πήγαινε άλλο με τις αργοπορίες του. Έτσι ο προπονητής Νίελς Οβερβέγκ τον έδιωξε.
Έπαιξε μόνο τέσσερα παιχνίδια στη μεγάλη κατηγορία με την Τέλσταρ. Στη συνέχεια άρχισε να προπονείται με την ΑΖ Αλκμάαρ. Εκεί έπαιζε και ο αδερφός του Κάρλος. Εντυπωσίασε τους πάντες και κέρδισε ένα επαγγελματικό συμβόλαιο. Ωστόσο, ο προπονητής Χενκ Βούλεμς επέλεξε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του το 1993, παρά το γεγονός ότι ο Τζίμι είχε αγωνιστεί σε 46 παιχνίδια. Μετά δοκιμάστηκε αλλά χωρίς επιτυχία από την PSV Αϊντχόφεν. Και αφού απέτυχε να συμφωνήσει με την Τσβόλε, στους όρους του συμβολαίου πέρασε τη σεζόν 1993–94 με την Χάρλεμ. Ίσα ίσα για να διατηρεί τη φόρμα του. Στη συνέχεια έπαιξε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο για τη Νεερλάντια, ενώ ταυτόχρονα έψαχνε στο εξωτερικό για επαγγελματικό συμβόλαιο.
Πήγε και στην Αυστρία για την Αντμίρα Βάκερ αλλά και εκεί δε βγήκε τίποτα.
Τελικά η λύση βρέθηκε. Υπέγραψε για τη νεοφώτιστη πορτογαλική Καμπογιαμορένσε, τον Αύγουστο του 1995. Ο προπονητής Μανουέλ Φερνάντες τον ήθελε οπωσδήποτε. Ο πρόεδρος ήθελε να κρατήσει μυστική την υπογραφή του και έτσι είπε στον Τύπο ότι είχε απλώς υπογράψει έναν παίκτη που λεγόταν σκέτο Τζίμι! 
Φυσικά αποκαλύφτηκε η αλήθεια. Απέτυχε να σκοράρει στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια του, και έχασε ένα πέναλτι στο πέμπτο, αφού επέμεινε να τα εκτελεί, παρά το γεγονός, ότι ο εκτελεστής των πέναλτι ήταν ο Στάνιμιρ Στοίλοφ. Όμως έκανε πολύ καλή σεζόν και πέτυχε 12 γκολ. Η ομάδα τελικά δεν άντεξε και υποβιβάστηκε. Το καλοκαίρι του 1996 με 300.000 ευρώ (σημερινά) υπέγραψε στους «πάνθηρες» της Μποαβίστα. Η εποχή του 1996-1997 ήταν χαοτική για τον σύλλογο. Ο πρόεδρος άλλαξε τρεις προπονητές. Ζόραν Φιλίποβιτς, Ζοάο Άλβες και η χρονιά ολοκληρώθηκε με Ρουί Κασάκα. Η Μποαβίστα τερμάτισε στην έβδομη θέση αλλά κατέκτησε τρόπαιο. Το Κύπελλο Πορτογαλίας νικώντας με 3-2 την Μπενφίκα. Ο Χασελμπάινκ ήταν φοβερός. 
Βγήκε στη δεύτερη θέση των σκόρερ, πίσω μόνο από τον Μάριο Ζαρντέλ. Σημείωσε το πρώτο του επαγγελματικό χατ-τρικ στον σύλλογο, στην εντός νίκη με 3–1 επί της Μαρίτιμο. Αργότερα σημείωσε νέο χατ-τρικ στη νίκη με 7-0 επί της Ζιλ Βιθέντε, όπως και ο συμπαίκτης του Νούνο Γκόμες.
Με αυτές τις επιδόσεις το μεγάλο «βήμα» έγινε. Μεταγραφή στην Αγγλία και στην τεράστια Λιντς Γιουνάιτεντ. Ο προπονητής Τζορτζ Γκράχαμ τον χρειάζονταν. Έτσι το καλοκαίρι το καλοκαίρι του 1997 με 2.000.000 λίρες ντύθηκε στα «λευκά». Στις 9 Αυγούστου έγινε το ντεμπούτο του στην Πρέμιερ Λιγκ. Και μάλιστα με γκολ στο 1–1 με την Άρσεναλ στο «Έλαντ Ρόουντ». Αρχικά δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στον ρυθμό του αγγλικού παιχνιδιού. Σκόραρε μόνο πέντε γκολ πρωταθλήματος πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά τελείωσε τη σεζόν με 26 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις μετά από ένα καταπληκτικό δεύτερο μισό της σεζόν. Την επόμενη χρονιά, τα 18 γκολ του σε 36 εμφανίσεις τον έκαναν πρώτο σκόρερ. Έτσι κατέκτησε το βραβείο μαζί με τον Μάικλ Όουεν και τον Ντουάιτ Γιορκ που επίσης είχαν τον ίδιο αριθμό τερμάτων. Η Λιντς τερμάτισε τέταρτη στο πρωτάθλημα υπό τη διαχείριση του νέου προπονητή Ντέιβιντ Ο’ Λίρι. 
Είχε καταφέρει να είναι στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο, αυτός και ο ατζέντης του ήταν δυσαρεστημένοι, με το συμβόλαιο που προσέφερε ο σύλλογος, και παρόλο που είχε ακόμη δύο χρόνια πουλήθηκε. Ο προπονητής είπε τότε׃ «Αυτό που ψάχνει δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να το αντέξει κανένας σύλλογος στη χώρα και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς με τέτοια χρήματα εδώ (στην Αγγλία)».
Η Ισπανία και τα «κόκκινα» της Ατλέτικο Μαδρίτης ο επόμενος σταθμός της καριέρας του. Οι «ροχιμπλάνκος» έδωσαν 10.000.000 λίρες στα μέσα του 1999. Στις 30 Οκτωβρίου, σκόραρε δύο φορές στο ντέρμπι της Μαδρίτης, καθώς η Ατλέτικο κέρδισε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια.
Σκόραρε επίσης εναντίον της Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου», στην ήττα με 2–1 στο πρωτάθλημα. Ατομικά τα πήγε πολύ καλά και βγήκε πρώτος σκόρερ στο Κύπελλο και δεύτερος στο πρωτάθλημα με 24 γκολ, μόλις τρία λιγότερα από τον Σάλβα της Ρασίνγκ Σανταντέρ!! Αλλά η ομάδα γενικά ήταν τραγωδία. Ξεκινώντας με Ρανιέρι και στη συνέχεια με Άντιτς στη θέση του προπονητή, όχι μόνο δε βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ που ήταν ο στόχος αλλά κατάφερε να υποβιβαστεί! Ενώ έχασε και τον τελικό του Κυπέλου Ισπανίας με 2-1. Το γκολ της παρηγοριάς όπως αποδείχτηκε το πέτυχε ο ίδιος.
Με τη λήξη της σεζόν επέστρεψε στην Πρέμιερ Λιγκ. Δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει στη δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας. 
Τον Μάιο του 2000, η Τσέλσι με το ποσό ρεκόρ των 15.000.000 εκατομμυρίων λιρών τον έκανε δικό της. Στα τέσσερα χρόνια του εκεί έκανε «μυθικές» εμφανίσεις. Είναι η ομάδα που αγάπησε και το λέει μέχρι σήμερα. Πέτυχε χατ τρικ απέναντι στην Τότεναμ στο θρίαμβο με 4-0. Έβαλε τέσσερα γκολ στο 6-1 επί της Κόβεντρι. Στις 27 Μαρτίου, στα 32α γενέθλιά του, μπήκε ως αλλαγή, στη θέση του Γκέρεμι στο 60′ λεπτό, σημείωσε χατ-τρικ, και έτσι η Τσέλσι κέρδισε με ανατροπή με 5–2 τη Γουλβς στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Το 2000 στη νίκη με 2–0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Σούπερ Καπ σκόραρε. Μια απίστευτη γκολάρα. Έτσι οι «μπλε» σήκωσαν την κούπα στο «Γουέμπλεϊ». Ενώ πήρε το βραβείο του πρώτου σκόρερ για δεύτερη φορά με τα 23 γκολ που έβαλε το 2003. 
Ακόμα βoήθησε το σύλλογο να φτάσει στα ημιτελικά το 2004 στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά εκεί η Μονακό του Ζιουλί και του Άκη Ζήκου έκοψε το δρόμο.
Τον Ιούλιο του 2004, ο Χασελμπάινκ απέρριψε προτάσεις από τις Φούλαμ, Σέλτικ και Ρέιντζερς και πήγε στη Μίντλεσμπρο με διετές συμβόλαιο. Ο σύλλογος αγόρασε πολλούς καλούς παίκτες εκείνη την εποχή. Και ο Τζίμι προέβλεψε ότι η Μίντλεσμπρο θα μπορούσε να προκριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στις 14 Αυγούστου, σκόραρε άλλη μια φορά στο ντεμπούτο του στην ισοπαλία με 2–2 κόντρα στη Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ στο «Ρίβερσαϊντ». 
Τη σεζόν 2004–2005 τερμάτισε ως ο πρώτος σκόρερ του συλλόγου με 13 γκολ σε 36 αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ. Συμπεριλαμβανομένου ενός χατ-τρικ στη νίκη 4–0 επί της Μπλάκμπερν Ρόβερς εκτός έδρας. Η κατάκτηση της έβδομης θέσης στο πρωτάθλημα ήταν αρκετή για την ομάδα, για να προκριθεί στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης χρονιάς .
Τη σεζόν 2005–2006 σκόραρε 9 γκολ σε 22 αγώνες πρωταθλήματος και πέτυχε οκτώ γκολ σε 22 συμμετοχές σε κύπελλο. Βοήθησε την «Μπόρο» του Στιβ ΜακΛάρεν να περάσει κατά σειρά, τις Ξάνθη, Γκρασχόπερ, Ντνίπρο, Λίτεξ Λόβετς, Στουτγκάρδη, Ρόμα, Βασιλεία και τελευταία τη Στεάουα Βουκουρεστίου, για να φτάσει στο μεγάλο τελικό απέναντι στο «θηρίο» Σεβίλη. 
Στον τελικό στο «Φίλιπς Στάντιον» η Μίντλεσμπρο ηττήθηκε με 4–0. Ο τελικός αποδείχθηκε η τελευταία εμφάνιση του με την κόκκινη φανέλα, καθώς ο νέος προπονητής Γκάρεθ Σαουθγκέιτ αποφάσισε ότι δεν τον χρειάζεται. Έτσι η διοίκηση τον αποδέσμευσε τον Ιούλιο του 2006.
Στη συνέχεια έπαιξε στην Τσάρλτον Αθλέτικ για ένα χρόνο και ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Κάρντιφ. Στις 1 Ιουλίου 2008 ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τους αγωνιστικές χώρους σαν παίκτης. Συνολικά αγωνίστηκε σε 472 παιχνίδια και σκόραρε 205 γκολ. Με την αγαπημένη του Τσέλσι σε 187 συμμετοχές «μάτωσε» τα δίχτυα 87 φορές.
Η εθνική ήταν ένα «πονεμένο» κομμάτι για τον Τζίμι. Το ντεμπούτο του με τους «οράνιε» έγινε στις 27 Μαΐου του 1998. Ήταν απέναντι στο Καμερούν στη φιλική ισοπαλία με 0-0 στο Άρνεμ. Μπήκε ως αλλαγή στο 61’ λεπτό στη θέση του Μαρκ Όφερμαρς. Στις 1 Ιουνίου σημείωσε το πρώτο του γκολ σε μια φιλική νίκη με 5-1 επί της Παραγουάης. Ενώ λίγες μέρες αργότερα σημείωσε το δεύτερο του γκολ σε μια άλλη φιλική νίκη με 5-1 επί της Νιγηρίας. Ήταν στην αποστολή των Ολλανδών στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Αν και τα πιο πολλά παιχνίδια τα είδε από τον πάγκο. Η εθνική τερμάτισε στην τέταρτη θέση. Ήταν τα χρόνια που τα πέναλτι κατέστρεφαν την προσπάθεια συνήθως στους ημιτελικούς. Δεν ξαναπήγε σε άλλη μεγάλη διοργάνωση. Συνολικά είχε 23 συμμετοχές και πέτυχε 9 γκολ.
Με τη λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας ασχολήθηκε με την προπονητική. Τον Οκτώβριο του 2009, άρχισε να παίρνει μαθήματα και να ασχολείται πάνω σε αυτό. 
Στη συνέχεια εργάστηκε με την ομάδα κάτω των 16 ετών της Τσέλσι. Ήταν προπονητής στην Ακαδημία και είχε όλο το γενικό κουμάντο. Ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε τα διπλώματα προπονητικής. Από τον Ιούλιο του 2011 έως τον Ιανουάριο του 2013 ήταν μέλος του προπονητικού επιτελείου στη Νότιγχαμ Φόρεστ. Αποχώρησε όμως από το σύλλογο όταν ο προπονητής Σον Ο’Ντρίσκολ απολύθηκε. Τον Μάιο του 2013, διορίστηκε προπονητής της Αμβέρσα που έπαιζε τότε στη Β’ Κατηγορία του Βελγίου. Εκεί έμεινε για μία σεζόν. Τον Νοέμβριο του 2014, προσλήφθηκε από την Μπάρτον Άλμπιον στην Αγγλία και στην πρώτη του σεζόν την οδήγησε στην πρώτη τους άνοδο στη Λιγκ 1. Είχαν πάρει το πρωτάθλημα της Λιγκ 2. Τον Δεκέμβριο του 2015, ανέλαβε την Κ.Π.Ρ στη μεγαλύτερη πρόκληση του. Άντεξε 11 μήνες στη δουλειά μέχρι που απολύθηκε τον Νοέμβριο του 2016. Από τον Σεπτέμβριο του 2017 έως τον Απρίλιο του 2018, ήταν στη Νορθάμπτον. Την Πρωτοχρονιά του 2021, ανέλαβε ξανά την Μπάρτον Άλμπιον για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Παραμένει μέχρι τώρα και την πάει μια χαρά. Η ομάδα είναι στη μέση της βαθμολογίας και παίζει ελεύθερο όμορφο ποδόσφαιρο.
Ένα περίεργο σκηνικό συνέβη κάποτε σε μια συνέντευξη του και αξίζει να το πούμε. 
Ο Χασελμπάινκ είναι ένας από τους λίγους μαύρους προπονητές ποδοσφαίρου στην Αγγλία. Μετά την πρόσληψή του από την Κ.Π.Ρ ρωτήθηκε από το «Talksport» εάν πιστεύει ότι είχε προσθέσει στην πλάτη του, παραπάνω ευθύνες ως μαύρος μάνατζερ!! Πολύ ψύχραιμα απάντησε και έδωσε και ένα μάθημα στο δημοσιογράφο. Η απάντηση του׃ «Καμία ευθύνη. Πιστεύω πολύ ότι πήρα αυτή τη δουλειά, επειδή τα πήγα καλά στον προηγούμενο σύλλογο μου, και ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτό. Μόνο για αυτό το λόγο ο σύλλογος μου έδωσε την ευκαιρία.
Είμαι μαύρος, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Είμαι περήφανος που είμαι μαύρος και αυτό επίσης δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι είναι».
Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος της Πορτ Βέιλ, Νόρμαν Σμούρθγουεïτ αποκάλυψε ότι είχε απορρίψει τον Τζίμι για την κενή θέση του προπονητή το 2014, από φόβο ότι οπαδοί της ομάδας θα είχαν ρατσιστική και κακή συμπεριφορά απέναντι του. Μάλιστα το ωραίο ήταν που είπε ότι 99% των οπαδών μας είναι σωστοί. Αλλά το 1% είναι λίγο σκληροί. Προσωπική μου γνώμη αν δεν μπορείς να ελέγξεις ένα σύλλογο, ο οποίος δεν είναι και τεράστιος τότε δύσκολα τα πράγματα. 
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2016 η εφημερίδα «The Daily Telegraph» αποκάλυψε σκάνδαλο διαφθοράς. Το όνομα του Χασελμπάινκ ήταν μέσα στα υπόλοιπα. Φυσικά δεν αποδείχτηκε τίποτα ποτέ.
Στην προσωπική του ζωή πέρασαν πολλές γυναίκες. Έχει τέσσερα παιδιά όλα κορίτσια. Αυτή τη στιγμή είναι ελεύθερος και περνάει πολύ χρόνο με τις κόρες του. Προσωπικά είναι ένας από τους παίκτες που θυμάμαι. Μου άρεσε αυτή η σοβαρότητα, το no-shit attitude (που λέμε στο χωριό μου). Τον έβλεπες και έλεγες, ότι πιστεύει πως κάνει την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου και πρέπει να την κάνει καλά. Και την έκανε. Γρήγορος, δυνατός, με ξερό «βρωμόσουτο» αλλά και τεχνικά τελειώματα, ο Τζίμι ήταν «λίρα εκατό» για τις ομάδες που έπαιζε βάζοντας εξαιρετικές γκολάρες.
Εκπληκτικός. Ήταν γρήγορος σπρίντερ και είχε ένα δυνατό σουτ, ικανός να σουτάρει με το αριστερό του πόδι παρόλο που ήταν κυρίως δεξιοπόδαρος. Ο Τομ Σιν, αθλητικός ρεπόρτερ της «The Independent» και υποστηρικτής της Τσέλσι, έγραψε ότι׃ «Είχε ένα από τα καλύτερα χτυπήματα που έχουν δει ποτέ στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Ήταν έμπειρος εκτελεστής στα φάουλ, εξαιρετικός και με τα δύο πόδια, αξιοπρεπής και τρομερός στον αέρα. Εκρηκτικός και ενστικτώδης ποδοσφαιριστής. Ένας εκπληκτικός σέντερ φορ ικανός να σκοράρει από όλες τις γωνίες και από κάθε γωνία, και με τα δύο πόδια. Ένα φανταστικό βολέ, κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο «Ολντ Τράφορντ» έδειξε την απόλυτη δύναμή του και ένα τέλειο χατ-τρικ που σημείωσε με το δεξί, το αριστερό πόδι και το κεφάλι κόντρα στην Τότεναμ το 2002, δε θα ξεχαστεί ποτέ από κανέναν μέσα στο «Στάμφορντ Μπριτζ» εκείνο το βράδυ».
Ο ίδιος θυμάται και λέει׃ «Πάντα με αντιμετώπιζαν ιδιαίτερα στην Τσέλσι και πάντα ένιωθα ότι αυτό ήταν το σπίτι μου. Έπαιξα κάθε παιχνίδι δίνοντας το 200%. Απλώς μου άρεσε να παίζω για την Τσέλσι και πέρασα τα καλύτερα τέσσερα χρόνια της καριέρας μου εδώ». Θα κλείσουμε με τα λόγια του Κάρλο Κουντιτσίνι και τα όσα είπε για τον Τζίμι Φλόιντ Χασελμπάινκ׃ «Η καλύτερη ποιότητα του Τζίμι ήταν το πόσο δυνατός και ακριβής ήταν με το σουτ του. Μπορούσε να σκοράρει σε κάθε περίσταση. Η δύναμή του τον έκανε τρομακτικό να τον αντιμετωπίσει ως τερματοφύλακας, αλλά ως συμπαίκτης ήταν ένας φανταστικός τύπος για παρέα εκτός γηπέδου».
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
