Ένα από τα πιο αγαπημένα πράγματα των παιδιών είναι τα παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση. 
Ειδικά όταν έχουν περιπέτεια και μάχες. Όλοι μας λατρεύαμε να βλέπουμε τότε τα παιδικά. Στηνόμασταν από το πρωί μπροστά στην τηλεόραση και «κολλούσαμε». Μίκυ Μάους (Mickey Mouse), Nτράγκονμπολ (Dragon Ball), ο Σερίφης του Διαστήματος και οι Αστρομαχητές (Saber Rider and the Star Sherrifs), Tρανσφόρμερς (Transformers), Πάουερ Ρέιντζερς (Power Rangers), Θάντερκατς (Thunder Cats), Γκαργκόιλς (Gargoyles), Σούπερμαν (Superman) και άλλα αριστουργήματα της εποχής. Ένα από τα πιο λατρεμένα, που έχει μεγαλώσει και θα συνεχίζει να μεγαλώνει γενιές και γενιές ήταν ο Μπάτμαν (Batman). Όμως σε όλα αυτά τα κλασικά έργα τέχνης ποτέ ο πρωταγωνιστής δεν ήταν μόνος. Πάντα υπήρχε ένας βοηθός. Και ο πιο διάσημος ήταν ο Ρόμπιν (Robin). Αυτός που πάντα βοηθούσε τον άνθρωπο «νυχτερίδα» στην αντιμετώπιση του εγκλήματος.
Σήμερα το art of football σας παρουσιάζει τον Ολλανδό Ρόμπιν. 
Αυτόν που «τρομοκρατούσε» τις αντίπαλες άμυνες. Και που «δίκαζε» τους τερματοφύλακες. Τον καταπληκτικό Ρόμπιν Βαν Πέρσι. Τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» (The Flying Dutchman). Γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1983 στο Ρότερνταμ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας. Εκεί που είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια καλλιτεχνών, καθώς ο πατέρας του ο Μπομπ είναι γλύπτης και η μητέρα του Ζοσέ Ρας ζωγράφος, ωστόσο ο μικρός Ρόμπιν επέλεξε να γίνει «καλλιτέχνης» μέσα στο γήπεδο.
Σε ηλικία μόλις πέντε ετών μπήκε στην ακαδημία της Εξέλσιορ και από εκείνη τη στιγμή «ζούσε» μόνο για το ποδόσφαιρο. Ο οξύθυμος χαρακτήρας του δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα στο σχολείο, καθώς οι αποβολές του από την τάξη ήταν σύνηθες φαινόμενο, ωστόσο αυτό δεν τον ένοιαζε. Καθημερινά άκουγε ότι μπορεί να γίνει ο νέος Κρόιφ και αυτό ήταν το μόνο που τον ενδιέφερε. Ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, αλλά ο προβληματικός χαρακτήρας του, και τα συνεχόμενα προβλήματα με το τεχνικό επιτελείο, τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου από την Εξέλσιορ. Η μεγαλύτερη ομάδα του Ρότερνταμ, η Φέγενορντ πήρε το ρίσκο και απέκτησε τον νεαρό ποδοσφαιριστή, το ταλέντο του οποίου ήταν αδιαμφισβήτητο. 
Η τύχη «χαμογέλασε» στον 17χρονο τότε Ρόμπιν, καθώς οι τραυματισμοί των περισσότερων επιθετικών της ομάδας τον έφεραν στο προσκήνιο, με τον νεαρό επιθετικό να μετράει 17 συμμετοχές στην πρώτη του επαγγελματική σεζόν.
Μετά το βραβείο που πήρε, ως ο καλύτερος νέος παίκτης της χρονιάς υπέγραψε συμβόλαιο στην πρώτη ομάδα για τρία χρόνια. Με το ξεκίνημα της επόμενης, η εμπιστοσύνη της ομάδας ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν, «άνθισε» και πέτυχε 16 γκολ εκείνη τη σεζόν.
Τα προβλήματα, ωστόσο δεν άργησαν να έρθουν εξαιτίας της άσχημης συμπεριφοράς του. Στην πρώτη ουσιαστικά σεζόν που θα ηγούνταν της επιθετικής γραμμής της Φέγενορντ, τσακώθηκε με τον προπονητή της ομάδας, Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ, που τον παραγκώνισε και τον έφερνε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι από τον πάγκο. Αυτό είχε ως συνέπεια να πετύχει μόλις έξι γκολ, ενώ με τη λήξη του πρωταθλήματος αποφασίστηκε η πώληση του.
Η Άρσεναλ παρακολουθούσε την περίπτωση του Φαν Πέρσι πολύ καιρό. 
Έτσι έβγαλε από τα ταμεία της κάτι παραπάνω από τρία εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει. Τον προόριζε για αντικαταστάτη του συμπατριώτη του, Ντένις Μπέργκαμπ. Ο Αρσέν Βενγκέρ είχε σκοπό να δουλέψει μαζί του και να τον μεταφέρει στη θέση του σέντερ φορ από εκείνη του εξτρέμ που έπαιζε, όπως ακριβώς και ο Τιερί Ανρί. Η γεμάτη επιθετική γραμμή των «κανονιέρηδων» δεν άφηνε όμως και πολλά περιθώρια συμμετοχών. Το ντεμπούτο του έγινε στο Σούπερ Καπ (Community Shield) κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Αύγουστο του 2004, ωστόσο έκανε δύο μήνες μέχρι να αγωνιστεί ξανά. Ήταν στο παιχνίδι κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, όταν βρήκε θέση στη βασική ενδεκάδα και μάλιστα άνοιξε το δρόμο για τη νίκη της Άρσεναλ με 2-1. 
Η συνέχεια πάντως, δεν ήταν ανάλογη. Βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μέχρι ένας τραυματισμός του Ανρί να του ανοίξει το δρόμο για την βασική ενδεκάδα. Εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία, αλλά ένα χτύπημα που δέχτηκε, ολοκλήρωσε πρόωρα τη σεζόν του, την οποία τελείωσε με 10 γκολ σε 41 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.
Ο Ολλανδός φορ πετούσε «φωτιές» στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, κερδίζοντας το βραβείο για τον παίκτη του μήνα στην Πρέμιερ Λιγκ τον Νοέμβριο, αφού είχε σκοράρει 8 φορές σε ισάριθμα παιχνίδια. Ο σύλλογος τον επιβράβευσε, ανανεώνοντας το συμβόλαιο του για πέντε χρόνια, ωστόσο δύο μέρες μετά τις υπογραφές έσπασε το δάχτυλο του ποδιού του σ’ ένα παιχνίδι κόντρα στην Κάρντιφ.
Ο τραυματισμός αυτός τον άφησε αρκετά πίσω από θέμα φυσικής κατάστασης, με συνέπεια να μείνει στα 11 γκολ σε 38 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, ενώ έμεινε στον πάγκο και στον μοναδικό τελικό «Τσάμπιονς Λιγκ» της Άρσεναλ, μέχρι σήμερα, κόντρα στην Μπαρτσελόνα.
Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει. Αν και ξεκίνησε με τρομερό ρυθμό τη νέα σεζόν, ένα πρόβλημα που είχε στο μετατάρσιο τον Ιανουάριο, τελείωσε πρόωρα τη σεζόν. Παρόλα αυτά τελείωσε τη χρονιά ως πρώτος σκόρερ με 13 γκολ σε 31 συμμετοχές. 
Η αποχώρηση του Τιερί Ανρί το καλοκαίρι του 2007, τον έφερε στο προσκήνιο ως πρώτη επιλογή στην κορυφή της επίθεσης της Άρσεναλ. Ξεκίνησε τη σεζόν με 7 γκολ σε 10 συμμετοχές. Ωστόσο ακόμη μια ατυχία με την εθνική Ολλανδίας τον άφησε εκτός μέχρι τον Δεκέμβριο, όταν και αγωνίστηκε σε παιχνίδι κόντρα στη Στεάουα Βουκουρεστίου για τους ομίλους του «Τσάμπιονς Λιγκ». Ο Ολλανδός επιθετικός δεν μπορούσε να μείνει, όμως, μακριά από τους τραυματισμούς και χτυπήθηκε από ακόμη έναν κόντρα στην Τότεναμ, κάτι το οποίο τον «ανάγκασε» να κάνει σποραδικές συμμετοχές μέχρι το τέλος της σεζόν, την οποία τελείωσε με 9 γκολ σε 23 συμμετοχές.
Δουλεύει αρκετά το καλοκαίρι του 2008 θέλοντας να επιστρέψει στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση. 
Το ξεκίνημα της σεζόν δεν ήταν ιδεατό για τον Ολλανδό. Παρόλα αυτά έφτασε τα 50 γκολ με την Άρσεναλ τον Οκτώβριο, σένα συγκλονιστικό ντέρμπι κόντρα στην Τότεναμ που έληξε 4-4. Ωστόσο λίγες ημέρες αργότερα αποβλήθηκε για χτύπημα εκτός φάσης στον τερματοφύλακα της Στόουκ, Τόμας Σόρενσεν. Τον Ιανουάριο του 2009, κλήθηκε για πρώτη φορά να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού των «κανονιέρηδων» στον αγώνα κυπέλλου κόντρα στην Πλίμουθ, σκοράροντας το πρώτο και το τρίτο γκολ της Άρσεναλ στη νίκη με 3-1. 
Συνέχισε τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις και τον ίδιο μήνα πήρε το βραβείο του κορυφαίου παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ, αφού κάθε γκολ της ομάδας του Αρσέν Βενγκέρ προερχόταν από τα πόδια του. Η χρονιά θα κλείσει ιδανικά. Θα βρει δίχτυα δύο φορές, κόντρα στη Στόουκ Σίτι την τελευταία αγωνιστική, και θα κλείσει τη σεζόν ως πρώτος σκόρερ της Άρσεναλ με 20 γκολ σε 44 συμμετοχές.
Το καλοκαίρι του 2009 οι «κανονιέρηδες» ανακοίνωσαν την ανανέωση της συνεργασίας τους. Εκείνος ήταν πια η «αιχμή του δόρατος» στην επίθεση της Άρσεναλ, μετά την αποχώρηση του Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ. Ήταν φανταστικός στο ξεκίνημα της σεζόν και κέρδισε το βραβείο του κορυφαίου παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ για το μήνα Οκτώβριο, έχοντας βρει δίχτυα σε κάθε παιχνίδι της ομάδας του Αρσέν Βενγκέρ! 
Ωστόσο τον Νοέμβριο πάλι τραυματίζεται σε αγώνα της εθνικής Ολλανδίας και αν και οι αρχικές ενδείξεις κάνουν λόγο για απουσία έξι εβδομάδων, οι τελικές εξετάσεις έδειξαν πως θα έπρεπε να μείνει εκτός για πέντε μήνες! Το πλήγμα ήταν μεγάλο για όλους. Επέστρεψε τελικά τον Απρίλιο και πρόλαβε να αγωνιστεί σε 20 παιχνίδι όλη τη σεζόν, βρίσκοντας δίχτυα 10 φορές.
Πριν από το ξεκίνημα της σεζόν 2010-2011 πήρε την απόφαση να αλλάξει τον αριθμό της φανέλας του και πήρε το νούμερο 10, το οποίο το φορούσε στο παρελθόν ο Ντένις Μπέργκαμπ. 
Ο Ολλανδός έφτασε τα 200 παιχνίδια με τους «κανονιέρηδες» στην αναμέτρηση κόντρα στην Μπλάκμπερν, ωστόσο ένα χτύπημα που δέχτηκε, στον αστράγαλο στο ίδιο παιχνίδι θα τον άφηνε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για μια ακόμη φορά. Η επιστροφή του έγινε τον Νοέμβριο στην ήττα με 1-0 από τη Νιούκαστλ. Η πρώτη φορά που βρήκε δίχτυα στη σεζόν ήταν την πρωτοχρονιά του 2011 κόντρα στην Μπέρμιγχαμ. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα πέτυχε δύο γκολ κόντρα στη Γουέστ Χαμ και έγινε μόλις ο τέταρτος Ολλανδός ποδοσφαιριστής που φτάνει τα 50 γκολ στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ενώ στις 22 Ιανουαρίου πέτυχε και το πρώτο χατ τρικ της καριέρας του στην αναμέτρηση κόντρα στη Γουίγκαν. 
Συνέχισε να «πετάει φωτιές» καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και τον Φεβρουάριο αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο «Γουέμπλεϊ», στον τελικό του Λιγκ Καπ κόντρα στην Μπέρμιγχαμ, όπου και πέτυχε το μοναδικό γκολ των «κανονιέρηδων» στην ήττα με 2-1. Η συνέχεια ήταν εξαιρετική. Βρήκε δίχτυα σε εννέα συνεχόμενα παιχνίδια, αριθμός ρεκόρ μέχρι τότε στην Πρέμιερ Λιγκ. Παράλληλα τελείωσε τη χρονιά με 18 τέρματα, όλα από τον Ιανουάριο και μετά, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Κριστιάνο Ρονάλντο και Τιερί Ανρί για τα περισσότερα τέρματα από την πρωτοχρονιά μέχρι και το τέλος μιας σεζόν. Συνολικά μέτρησε 22 γκολ σε 33 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.
Το καλοκαίρι του 2011 μετά την αποχώρηση του Σεσκ Φάμπρεγκας για την Μπαρτσελόνα, «προβιβάστηκε» σε αρχηγό της Άρσεναλ και τον Σεπτέμβριο έφτασε τα 100 γκολ με τη φανέλα της, όντας ο 17ος παίκτης που το καταφέρνει. Παράλληλα, τον Οκτώβριο πέτυχε το πιο γρήγορο γκολ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, σκοράροντας στα 28” δευτερόλεπτα κόντρα στη Σάντερλαντ, ενώ πέτυχε ακόμη ένα γκολ στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης χαρίζοντας στην Άρσεναλ τη νίκη με 2-1. Έδειχνε σε «δαιμονιώδη» κατάσταση και συνέχισε να σκοράρει, κερδίζοντας το βραβείο του καλύτερου παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ τον Οκτώβριο. Η φόρμα που είχε συνεχίστηκε και τον επόμενο μήνα και με δύο δικά του γκολ η Άρσεναλ επικράτησε της Μπορούσια Ντόρτμουντ και προκρίθηκε στη φάση των νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Με το γκολ του κόντρα στην ΚΠΡ στις 31 Δεκεμβρίου ο επιθετικός των «κανονιέρηδων» έφτασε τα 35 μέσα στο 2011 και ισοφάρισε το ρεκόρ του Άλαν Σίρερ για τα περισσότερα γκολ σ’ ένα ημερολογιακό έτος!!
Το ίδιο δυναμικά μπήκε το 2012, ωστόσο η ομάδα έκανε τρεις απανωτές ήττες, χάνοντας έδαφος στη μάχη του τίτλου. Στις 4 Φεβρουαρίου σκόραρε τρεις φορές κόντρα στην Μπλάκμπερν και έφτασε τα 123 γκολ με τη φανέλα των «κανονιέρηδων», ξεπερνώντας τον Ντένις Μπέργκαμπ που είχε σταματήσει στα 120.
Τον Απρίλιο με το πέναλτι που πέτυχε κόντρα στην Μπόλτον έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ που πέτυχε γκολ σε 17 διαφορετικές ομάδες (από τις 20 του πρωταθλήματος) σε μια σεζόν. Τελείωσε τη χρονιά ως πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λιγκ με 30 τέρματα. Αγωνίστηκε για πρώτη φορά και στα 38 παιχνίδια της σεζόν, ενώ συνολικά μέτρησε 37 γκολ σε 48 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, ανεβαίνοντας στην 8η θέση των σκόρερ στην ιστορία των «κανονιέρηδων».
Στη συνέχεια έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Και εδώ ταιριάζει απόλυτα η κλασική λατινική φράση που είπε ο τυφλός καλόγερος στο αριστούργημα του Ουμπέρτο Έκο׃ «Το όνομα του ρόδου». Ένα λογοτεχνικό έργο τέχνης που όλοι πρέπει να διαβάσουν, (προσωπικά το έχω διαβάσει 3 φορές και κάθε φορά είναι μαγική). Εκεί λοιπόν στη σελίδα 124 υπάρχει το׃ «Verba vana aut risui apta non loqui» (Λόγια μάταια ή που προκαλούν γέλιο να μη λέγονται).
Και αυτό πήγαινε στον Ρόμπιν για την απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2012. Πολλές φορές κατά το παρελθόν είχε δηλώσει ότι δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του με άλλη φανέλα, εκτός από εκείνη της Άρσεναλ, την οποία υποστήριζε από μικρός. Τελικά όλα του τα λόγια, αποδείχτηκαν στην πράξη μεγάλα, κενά και «μάταια». Απέρριψε την πρόταση ανανέωσης και ζήτησε να αποχωρήσει. Και το χειρότερο είναι ότι πήγε σε ανταγωνιστική ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ. Στους «κόκκινους διάβολους» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με το που μαθεύτηκε η απόφαση του, άδραξε την ευκαιρία και πληρώνοντας 22,5 εκατομμύρια λίρες τον έκανε δικό της. Εκεί επιλέγει τον αριθμό 20, αφού ο βοηθός προπονητής, Ρενέ Μιούλενστιν τον έπεισε ότι θα οδηγήσει την ομάδα στο 20ο της πρωτάθλημα. 
Οι οπαδοί της Άρσεναλ δεν είδαν με καλό μάτι την απόφαση του και πολλοί έσπευσαν να κάψουν τις φανέλες του ως ένδειξη δυσαρέσκειας. Ο ίδιος ξεκίνησε την απόσβεση των χρημάτων του σχεδόν άμεσα. Στο δεύτερο παιχνίδι και με το πρώτο του σουτ σαν «κόκκινος διάβολος» βρήκε δίχτυα και οδήγησε την ομάδα του στη νίκη κόντρα στη Φούλαμ με 3-2. Με το χατ τρικ που πέτυχε κόντρα στη Σαουθάμπτον τον Σεπτέμβριο του 2012 έφτασε τα 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ, μπαίνοντας μια για πάντα στον «πάνθεον» των παικτών της.
Τον Νοέμβριο ήταν η στιγμή να αντιμετωπίσει την πρώην ομάδα του την Άρσεναλ. Ο πρώην παίκτης των «κανονιέρηδων» δεν «χαρίστηκε» στο σύλλογο που έλεγε ότι αγαπά, οδηγώντας τη Γιουνάιτεντ στη νίκη με 2-1. Με το τέρμα αυτό είχε σκοράρει κόντρα σε κάθε μια από τις 20 ομάδες που αγωνιζόταν στην Πρέμιερ Λιγκ εκείνη τη σεζόν! Εκπληκτικός!
Συνέχισε να σκοράρει ακατάπαυστα και με δικό του γκολ στα τελευταία λεπτά οι «κόκκινοι διάβολοι» επικράτησαν με 3-2 εκτός έδρας της συμπολίτισσας Μάντσεστερ Σίτι, σπάζοντας το αήττητο της για εκείνη τη σεζόν, καθώς και το εντός έδρας αήττητο που είχε από την προηγούμενη χρονιά. Στις 22 Απριλίου σκόραρε τρεις φορές σε ένα ημίχρονο κόντρα στην Άστον Βίλα και «σφράγισε» και μαθηματική την κατάκτηση του 20ου πρωταθλήματος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τους φιλάθλους να τον ψηφίζουν ως τον κορυφαίο παίκτη της σεζόν.
Η επόμενη σεζόν αποδείχθηκε μεταβατική για το σύλλογο. Θα ήταν για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια χωρίς τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο. Η έλευση του Ντέιβιντ Μόγιες αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη δυσπιστία από τους φιλάθλους, όμως ο ίδιος συνέχισε τη σεζόν από εκεί που είχε σταματήσει την προηγούμενη. Με δύο δικά του γκολ η Γιουνάιτεντ θα επικρατήσει με 2-0 της Γουḯγκαν στον τελικό του Σούπερ Καπ (Community Shield). Έτσι με αυτόν τον τρόπο, θα δώσει στον Σκωτσέζο προπονητή τον πρώτο του τίτλο. Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν ανάλογη.
Αν και σκόραρε με αρκετή συνέπεια η ομάδα δεν μπορούσε να πάρει νίκες και η κριτική αυξανόταν. Από την αρχή ήταν σταθερά καλός. Μια αξέχαστη βραδιά για αυτόν, και δυσάρεστη για τον Ολυμπιακό και γενικά το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν στις 19 Μαρτίου του 2014. Ήταν ο επαναληπτικός αγώνας για τη φάση των «16». Στο πρώτο παιχνίδι οι «ερυθρόλευκοι» του Μίτσελ είχαν κάνει εκπληκτικά πράγματα και επικράτησαν με 2-0.
Η αισιοδοξία υπήρχε όμως ο Ολλανδός, ο Γκίγκς και ο Ντε Χέα είχαν άλλη άποψη. Με χατ τρικ που πέτυχε από ισάριθμες ασίστ του Ουαλού και καταπληκτικές αποκρούσεις του Ισπανού (ειδικά η μία ήταν απίστευτη) έφεραν το τελικό 3-0. Με αυτόν τον τρόπο προκρίθηκε στα προημιτελικά της διοργάνωσης, όπου και αποκλείστηκε από την Μπάγερν Μονάχου. Σε αυτό τον αξέχαστο αγώνα, τραυματίστηκε και έμεινε εκτός για περισσότερο από ένα μήνα, με τη Γιουνάιτεντ να «καταρρέει». Με αξιοπρέπεια τελείωσε τη σεζόν με 18 γκολ σε 28 συμμετοχές, έχοντας πληγεί αρκετά από προβλήματα τραυματισμών στη διάρκεια της σεζόν.
Η έλευση του Λουίς Βαν Χαάλ το καλοκαίρι του 2014 αναμενόταν να τον επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο. Ωστόσο, οι σχέσεις των δύο αν και ήταν αρκετά καλές στην αρχή άρχισαν να «χαλάνε» τον Οκτώβριο, όταν ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης με την Τσέλσι και πανηγύρισε βγάζοντας τη φανέλα του, με συνέπεια να δεχτεί κίτρινη κάρτα.
Ο προπονητής χαρακτήρισε «ανόητο» τον πανηγυρισμό του και οι σχέσεις των δύο ανδρών «πάγωσαν» αρκετά. Τον Φεβρουάριο του 2015 τραυματίστηκε για μια ακόμα φορά και έμεινε σχεδόν δύο μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης. Η επιστροφή του τον Απρίλιο δεν βοήθησε ιδιαίτερα το σύλλογο, ενώ μετά το χαμένο πέναλτι του στην εντός έδρας ήττα με τη Γουέστ Μπρομ με 1-0, ο Βαν Χάαλ τον καθαίρεσε από τις εκτελέσεις πέναλτι. Αυτή ήταν και «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» και ζήτησε να αποχωρήσει από τους «κόκκινους διάβολους».
Αν και είχε αρκετές προτάσεις επέλεξε τη Φενερμπαχτσέ, με την τουρκική ομάδα να δίνει κάτι παραπάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ στη Γιουνάιτεντ. 
Στο «Σουκρού Σαράτσογλου» φόρεσε ξανά το αγαπημένο του νούμερο 10 και έκανε το ντεμπούτο του, μαζί με τον συμπαίκτη του στη Γιουνάιτεντ Νάνι, στην ισοπαλία με 0-0 κόντρα στη Σαχτάρ Ντόνετσκ για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Το πρώτο γκολ του με τη φανέλα της «Φενέρ» ήρθε στις 20 Αυγούστου στη νίκη με 1-0 κόντρα στον Ατρόμητο για τα προκριματικά του «Γιουρόπα Λιγκ». Ήταν σταθερά καλός καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, τελειώνοντας την με 22 γκολ σε 48 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, ωστόσο έχασε αρκετά παιχνίδια λόγω μικροτραυματισμών και δεν μπόρεσε να οδηγήσει την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, με τα «κίτρινα καναρίνια» να τερματίζουν στη δεύτερη θέση πέντε βαθμούς πίσω από την Μπεσίκτας.
Την αμέσως επόμενη σεζόν τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. 
Έχασε το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας και των πρώτων αγώνων της τούρκικης ομάδας ξανά λόγω τραυματισμού. Ουσιαστικά δεν μπόρεσε να βρει σταθερό ρυθμό, αλλά και θέση στα πλάνα του συμπατριώτη του προπονητή Ντικ Αντβοκάατ, με αποτέλεσμα να περιοριστεί στις 35 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις και στα 14 γκολ, μην μπορώντας για δεύτερη σερί σεζόν να οδηγήσει τη Φενέρμπαχτσε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Τίποτα δεν του πήγαινε καλά στην Τουρκία, καθώς ένας νέος τραυματισμός στο γόνατο το καλοκαίρι του 2017 μετά από μόλις δύο συμμετοχές στα προκριματικά του «Γιουρόπα Λιγκ», τον έστειλε ξανά στα «πιτς» για τρεις μήνες. 
Ο Ολλανδός επιθετικός επέστρεψε στα τέλη του Νοεμβρίου, ωστόσο δεν αγωνιζόταν καθόλου και ζήτησε να αποχωρήσει από τον σύλλογο, με το συμβόλαιο του να λύνεται στις 19 Ιανουαρίου του 2018. Μόλις τρεις ημέρες μετά επέστρεψε στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό του ταξίδι, τη Φέγενορντ. Πλέον δεν ήταν ο νέος, ελπιδοφόρος, αλλά και οξύθυμος νεαρός ποδοσφαιριστής, αλλά ένας από τους καλύτερους επιθετικούς των τελευταίων ετών που ήθελε να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα με την οποία ξεκίνησε. 
Πρόλαβε να αγωνιστεί σε 14 παιχνίδια στο δεύτερο μισό της σεζόν, πετυχαίνοντας 7 γκολ, ένα εκ των οποίων στο νικηφόρο τελικό κυπέλλου με 3-0 κόντρα στην ΑΖ Αλκμάαρ.
Έδειξε να ξαναβρίσκει τη νιότη του στη Φέγενορντ και ήδη στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν μετράει 6 γκολ σε 10 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, με την ομάδα του Ρότερνταμ να βρίσκεται στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος. Ωστόσο στις 25 Οκτωβρίου έριξε τη «βόμβα» ανακοινώνοντας ότι αυτή η χρονιά θα είναι και η τελευταία του ως ποδοσφαιριστής. Είπε τότε׃ «Όπως φαίνεται θα σταματήσω το ποδόσφαιρο στο τέλος της περιόδου. Θα είμαι πλέον 36 ετών και θα έχω κλείσει 18 χρόνια καριέρας», δήλωσε προμηνύοντας το τέλος μιας τεράστιας ποδοσφαιρικής καριέρας. 
Στις 12 Μαΐου του 2019 ο Ρόμπιν «πέταξε» για τελευταία φορά στο γήπεδο, κόντρα στην Ντε Χάαγκ. Όταν ο προπονητής Τζιοβάνι Φαν Μπρόγκχορστ τον έκανε αλλαγή όλοι οι ποδοσφαιριστές παρατάχτηκαν και χειροκροτούσαν, ενώ ένα κατάμεστο γήπεδο τον επευφημούσε. Του άξιζε τέτοιο φινάλε.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων έκανε απίστευτα «μαγικά» πράγματα. Πέτυχε εκπληκτικά γκολ και κέρδισε πολλούς τίτλους. Συνολικά είχε 594 συμμετοχές και σκόραρε 274 γκολ. Βγήκε 3 φορές πρώτος σκόρερ. Οι δύο από αυτές στην «Πρέμιερ Λιγκ» και μάλιστα συνεχόμενες. Έτσι πήρε το «χρυσό» παπούτσι και τις δύο. Η πρώτη το 2012 με 30 γκολ. 
Η δεύτερη την επόμενη με 26. Ακόμα ένα βραβείο αυτή τη χρονική περίοδο που κατέκτησε ήταν αυτό του πρώτου σκόρερ με την εθνική του για τα προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πέτυχε 11 γκολ. Δύο φορές, πάλι συνεχόμενες ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς. Το 2012 και το 2013. Με τους «κανονιέρηδες» κατέκτησε τρία τρόπαια. Ένα Κύπελλο Αγγλίας το 2005 και δύο σούπερ Καπ το 2004 και την επόμενη χρονιά. Με τους «κόκκινους διάβολους» πήρε το πρωτάθλημα το 2013 και το σούπερ Καπ το 2014. Και τέλος με τη Φέγενορντ πήρε το 2002 το Κύπελλο Ουέφα, το Κύπελλο Ολλανδίας το 2018 και το σούπερ Καπ το 2019.
Μεγάλο κομμάτι έπαιξε και η εθνική ομάδα την οποία και υπηρέτησε πιστά για 13 χρόνια.
Με τα «πορτοκαλί» των «Οράνιε» ήταν φοβερός. Με τις μικρές εθνικές U17, U19 και U21 είχε 31 συμμετοχές και σκόραρε 12 φορές. Στην αντρική ομάδα, τα πάντα ξεκίνησαν στις 4 Ιουνίου του 2005, με τον «θρυλικό» Μάρκο Βαν Μπάστεν να καλεί τον 21χρονο τότε επιθετικό και να τον χρησιμοποιεί στην εντός έδρας νίκη με 2-0 κόντρα στη Ρουμανία. Μόλις τέσσερις μέρες αργότερα πέτυχε και το πρώτο του γκολ στη νίκη με 4-0 κόντρα στη Φινλανδία. Αν και δεν ήταν βασικός στην Άρσεναλ, ο Βαν Πέρσι κλήθηκε στην αποστολή της Ολλανδίας για το Μουντιάλ του 2006, όπου και αγωνίστηκε και στα τέσσερα παιχνίδια, σκοράροντας μάλιστα κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού στους ομίλους. 
Στα προκριματικά για το Ευρωπαϊκό του 2008 ήταν ο πρώτος σκόρερ με τέσσερα γκολ, και οδήγησε την εθνική ομάδα της χώρας, του στην πρόκριση στην τελική φάση, που θα διεξαγόταν στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Εκεί σκόραρε δύο φορές στη φάση των ομίλων, με την Ολλανδία να κάνει το τρία στα τρία, αλλά να αποκλείεται ξανά στα προημιτελικά με 3-1 από τη Ρωσία του Αρσάβιν στην παράταση.
Τα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2010 δεν ήταν τόσο παραγωγικά για τον «ιπτάμενο Ολλανδό» που σκόραρε μόλις μια φορά, αν και η Ολλανδία τερμάτισε πρώτη στον όμιλο με το απόλυτο νικών. 
Έκανε οκτώ νίκες σε οκτώ αγώνες. Ούτε η τελική φάση της διοργάνωσης ήταν καλή για τον 27χρονο τότε επιθετικό που έμεινε μόλις στο ένα γκολ αν και αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια στην πορεία μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, όπου ηττήθηκαν από την Ισπανία με 1-0. Κατά τη διάρκεια της προκριματικής φάσης για το Ευρωπαϊκό του 2012, σκόραρε τέσσερις φορές στο 11-0 της Ολλανδίας κόντρα στο Λουξεμβούργο, μπαίνοντας στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ στην ιστορία των «Οράνιε» ξεπερνώντας ανάμεσα σε άλλους και τον Μάρκο Βαν Μπάστεν. Συνολικά σκόραρε έξι φορές στα προκριματικά και οδήγησε την Ολλανδία στην τελική φάση, η οποία εξελίχθηκε σε παταγώδη αποτυχία, αφού ηττήθηκαν τρεις φορές και αποχαιρέτησαν τη διοργάνωση από τους ομίλους. Οι Ολλανδοί πείσμωσαν από την «καταστροφή» που έπαθαν και έδωσαν το χρίσμα του ομοσπονδιακού τεχνικού στον Λουίς Βαν Χάαλ, ο οποίος έχρισε τον Βαν Πέρσι αρχηγό τον Ιούνιο του 2013.
Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιά έγραψε το όνομα του με «χρυσά» γράμματα στην ιστορία της εθνικής, καθώς με το χατ τρικ που πέτυχε στη νίκη με 8-1 κόντρα στην Ουγγαρία έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ολλανδίας, φτάνοντας τα 41 γκολ σε 80 έως τότε συμμετοχές.
Στα τελικά του Μουντιάλ στη Βραζιλία, ο Ρόμπιν βοήθησε τους Ολλανδούς να πάρουν εκδίκηση για το χαμένο τελικό του 2010, σκοράροντας δύο φορές στη νίκη με 5-1 επί της Ισπανίας. Μάλιστα το πρώτο γκολ του το πέτυχε με μια ασύλληπτη κεφαλιά, η οποία προτάθηκε και για το βραβείο Πούσκας, που δίνεται στο κορυφαίο γκολ της χρονιάς. Βρήκε ακόμη μια φορά δίχτυα κόντρα στην Αυστραλία, με την Ολλανδία να προκρίνεται στην επόμενη φάση. 
Στο παιχνίδι των προημιτελικών σκόραρε το πρώτο γκολ στην διαδικασία των πέναλτι κόντρα στην Κόστα Ρίκα με 4-3, με τους «Οράνιε» να αποκλείονται στον ημιτελικό, τελικά στα πέναλτι από την Αργεντινή. Στον μικρό τελικό κόντρα στη Βραζιλία, άνοιξε το δρόμο προς τη νίκη των Ολλανδών με 3-0 από το σημείο του πέναλτι κι έτσι έγινε ο πρώτος παίκτης από το 1966 που σκοράρει σ’ ένα Μουντιάλ με το αριστερό και το δεξί πόδι, με κεφαλιά, καθώς και με απευθείας εκτέλεση φάουλ και πέναλτι!! Στις 10 Οκτωβρίου του 2015, στην αναμέτρηση κόντρα στο Καζακστάν έγινε ο όγδοος Ολλανδός που φτάνει τις 100 συμμετοχές με την εθνική, ενώ τρεις μέρες αργότερα κόντρα στην Τσεχία πέτυχε αυτογκόλ και σκόραρε στην ήττα με 3-2. Με το αποτέλεσμα αυτό η εθνική ομάδα της Ολλανδίας έμεινε εκτός του Ευρωπαϊκού του 2016. 
Ήταν η πρώτη διοργάνωση που έχασε από το 2002. Από εκείνη τη συμμετοχή και μετά ο ίδιος έκανε να αγωνιστεί δύο χρόνια στην εθνική. Εντέλει, αφού έμεινε εκτός από το μεγαλύτερο μέρος των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, κλήθηκε από τον Ντικ Ανβτοκάατ στην ήττα με 4-0 από τη Γαλλία. Αυτό ήταν και το τελευταίο του παιχνίδι με τα «πορτοκαλί». Δεν μπόρεσε να πάρει με την εθνική το μεγαλύτερο τρόπαιο. Ο Κασίγιας με την απόκρουση στο σουτ του Ρόμπεν του το στέρησε. Συνολικά είχε 102 συμμετοχές και πέτυχε 50 γκολ. Είναι ο πρώτος σκόρερ μέχρι σήμερα, όλων των εποχών για την εθνική! Αυτή τη στιγμή είναι στη Φέγενορντ και στο τεχνικό τιμ στου συλλόγου.
Στην Ολλανδία μια εκπομπή που ονομάζεται «Σίγουρα αγαπημένο μου» έκανε αφιέρωμα για τον Ρόμπιν, για τα δέκα καλύτερα γκολ που πέτυχε στην καριέρα του. 
Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος είπε ότι δικό του αγαπημένο ήταν το νούμερο 5 που είχαν επιλέξει. Μπορεί πράγματι να επιτεύχθηκε σ’ ένα αδιάφορο βαθμολογικά ματς με την ΑΖ Αλκμάαρ, διαμορφώνοντας απλώς το τελικό 2-1. Δεν είχε καν αντίκτυπο στην τελική κατάταξη, καθώς η Φέγενορντ είχε κλειδώσει την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Δεν διεκδικούσε κάτι περισσότερο, αφού ήταν ήδη πίσω από Άγιαξ και PSV Αϊντχόφεν. Ήταν ένα απλό πλασέ, επιτομή της απλότητας, πάνω από τον γκολκίπερ Μπίζοτ. Κόντρα σε όλα αυτά όμως ήταν το πιο σημαδιακό όλων. Ήταν το τελευταίο του. Ήταν αυτό με το οποίο έφτασε στον τριψήφιο αριθμό. Για αυτό και ήταν το γκολ που αγαπούσε περισσότερο.
Ο Ρόμπιν είναι παντρεμένος με την Μπούχρα (Bouchra) εδώ και πολλά χρόνια. Η ιστορία αγάπης του ζευγαριού ξεκίνησε στα εφηβικά τους χρόνια και ο έρωτάς τους κράτησε στη δοκιμασία του χρόνου. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 2004 σε μια ιδιωτική γαμήλια τελετή, στην οποία παρευρέθηκαν οι στενότεροι φίλοι και μέλη της οικογένειάς τους. Ήταν μόλις 20 χρονών και οι δύο. 
Η σύζυγος του είναι δεινή ιππέας, καθώς και σπουδαία τραγουδίστρια και αληθινά αφοσιωμένη μητέρα. Είναι επίσης μοντέλο και έχει βρεθεί στο εξώφυλλο πολλών διάσημων περιοδικών μεταξύ των οποίων και το «Helden». Γεννήθηκε στην Ολλανδία, η εθνικότητά της είναι Ολλανδική, αλλά έχει Μαροκινή καταγωγή. Είναι μια αφοσιωμένη μουσουλμάνα, καθώς και οι γονείς της είναι μουσουλμάνοι. Σε μια συνέντευξη, ο Ρόμπιν ρωτήθηκε αν και εκείνος πιστεύει στη θρησκεία της γυναίκας του και είπε: «Δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι μουσουλμάνος, ούτε χριστιανός ή Εβραίος. Έχω μεγαλώσει φιλελεύθερα. Αν θέλεις να γίνεις μουσουλμάνος πρέπει να πηγάζει από την καρδιά σου. Δεν θα το έκανα απλώς για να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου. Το να πιστεύεις για μένα είναι μια αναζήτηση για να είμαι καλός άντρας».
Έχουν κάνει μια υπέροχη οικογένεια. 
Και είναι περήφανοι γονείς δύο φανταστικών παιδιών. Το 2006, ήρθε στη ζωή πρώτος ο Σακίλ και τρία χρόνια αργότερα, το 2009, το ζευγάρι υποδέχτηκε την κόρη του, Ντίνα. Λένε πως το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά και η συγκεκριμένη λαϊκή ρήση ταιριάζει ιδανικά στην περίπτωση της οικογένειας Βαν Πέρσι, με τον Ρόμπιν να μεταλαμπαδεύει την άρτια τεχνική και την υψηλή κλάση του στο γιο του. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, αναφέρθηκε στα λόγια που είπε στο παιδί του, και τον έκανε ν’ αρχίσει να μοχθεί στο γήπεδο, δίνοντας τρομερό παράδειγμα πατρικής καθοδήγησης!
Ο παλαίμαχος Ολλανδός επιθετικός και «θρύλος» των Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έφερε στην επιφάνεια ένα περιστατικό από το οποίο ο 13χρονος γιος του βγήκε τρομερά δυνατός αλλά και ο ίδιος απέδειξε πως μέσα από τον αθλητισμό κατάφερε ν’ αποκτήσει άριστη πατρική νοοτροπία. Ανέφερε χαρακτηριστικά׃ «Ο γιος μου παίζει στην κ-14 της Φέγενορντ και σε ματς με τον Άγιαξ δεν έπαιξε καθόλου. Ήταν στον πάγκο. Στο αυτοκίνητο που επιστρέφαμε είχε κακή διάθεση και εξέφραζε παράπονα για όλους τους άλλους. Του είπα׃ «Ακούγεσαι σαν χαμένος (loser). Κατηγορείς όλους τους άλλους και δεν λες το παραμικρό για τον εαυτό σου.
Όσοι έχουν νοοτροπία νικητή, βλέπουν τον εαυτό τους, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, προσπαθούν να βελτιωθούν εκεί που πρέπει. Αυτό πρέπει να σκέφτεσαι. Πρέπει ν’ αναρωτηθείς αν θέλεις να είσαι «loser» ή να είσαι νικητής. Εμένα δεν είναι δουλειά μου. Η δουλειά η δική μου και της μητέρας σου είναι να είσαι έτοιμος για τη ζωή όταν είσαι 20 ετών και να είσαι καλός άνθρωπος. Δεν με απασχολεί εμένα τι θα κάνεις. Θα κάνεις και τα λάθη σου. Αλλά εσύ λες ότι το ποδόσφαιρο είναι το πάθος σου. Εμένα δεν με νοιάζει αν θα παίξεις ποδόσφαιρο γιατί θα σε αγαπώ το ίδιο. Αλλά θα πρέπει ν’ αποκτήσεις τον έλεγχο στη ζωή σου και να πάψεις να παραπονιέσαι. Και «loser» να θέλεις να είσαι, πάλι θα σε αγαπώ. 
Ωστόσο, αν θέλεις να είσαι νικητής, πάρε τον έλεγχο της ζωής σου». Και κατέληξε׃ «Δεν του είπα τι να σκεφτεί, αλλά τον τρόπο που έπρεπε να το κάνει».
Δυο μέρες μετά από αυτή την κουβέντα τους, πήγε να δει τον μικρό στην προπόνηση της ομάδας του και ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ήμουν εκεί στην άκρη στο κρύο, με την κουκούλα μου και είδα μια τίγρη να τρέχει, να προπονείται, να δουλεύει. Αντιλήφθηκε αυτό που του έλεγα. Και είναι μόλις 13 ετών»… Μετά από ένα χρόνο ο Σακίλ έκανε κάτι που συζητήθηκε παντού. Έβαλε ένα φανταστικό γκολ. Μάλιστα έκανε το γύρο του κόσμου μέσω της δύναμης του διαδικτύου, με τον μικρό να σκοράρει με τρομερό εναέριο γυριστό αριστερό σουτ και να γράφει το 4-2 για την Κ-15 της Φέγενορντ (παίζει σε αυτήν από τον Ιούλιο του 2017) απέναντι στην αντίστοιχη του Άγιαξ.
Ένας φανταστικός παίκτης, ένας υπέροχος άνθρωπος ένας σπουδαίος οικογενειάρχης. Ρόμπιν δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστείς. Το στίγμα σου το άφησες για πάντα. Έτσι «πετούσες» ψηλά και διέλυσες τους «κακοποιούς» της άμυνας και τους «κακούς» γκολκίπερ. Ρόμπιν για πάντα…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
