Πατρική φιγούρα. 
Η πιο σημαντική για κάθε παιδί. Ο άνθρωπος που είναι, σε όλα κοντά σου. Από τα πρώτα σου βήματα, έως τα άλματα που κάνεις αργότερα. Από την πρώτη μέρα που γεννιέσαι και είσαι βρέφος, μέχρι την στιγμή που γίνεσαι άντρας. Ένας άνθρωπος με ευθύνες και προσωπικότητα. Αυτός είναι ο πατέρας. Μέχρι να έρθει, η ευλογημένη εκείνη ώρα να κάνεις το δικό σου παιδί. Να νιώσεις το συναίσθημα που ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις ώσπου να το νιώσεις ο ίδιος. Και το νιώθεις μόνο όταν κρατάς στα χέρια σου τον γιο ή την κόρη. Όταν σηκώνεις ψηλά το «σπλάχνο» σου. Σήμερα το art of football έχει ένα ξεχωριστό θέμα. Τιμάει τον θεσμό του πατέρα. 
Και κάνει αφιέρωμα στον ιερό δεσμό πατέρα-γιου. Θα διαβάσετε κάποια λόγια, που βγαίνουν από την ψυχή μας, και φυσικά το άρθρο για το πως ένας γιος ακολουθεί τα χνάρια του μπαμπά του. Κάνοντας το ίδιο επάγγελμα με εκείνον. Κάποιοι έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία από τον πατέρα, άλλοι όχι και τόσο. Κάποιες φορές η μηλιά, έβγαλε εκπληκτικά μήλα στη γεύση, και κάποιες άλλες μάλλον όχι και τόσο γευστικά…
Στη γιορτή της μητέρας ακούμε συχνά το «Μάνα είναι μόνο μία». Ότι είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Και εννοείται το πιστεύω και το λέω και εγώ, σπάνια όμως δυστυχώς θα ακούσεις το «πατέρας είναι μόνο ένας».
Δηλαδή ο πατέρας είναι «αναλώσιμος», μπορεί και αντικαθίσταται σε σχέση με τη μητέρα? Το κακό, μάλλον τραγικό πιο σωστά, με αυτή την ερώτηση, είναι ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά ότι πολύς κόσμος την απαντάει. Και το ακόμα χειρότερο ότι ασπάζεται αυτή την άποψη. Όλα αυτά, βέβαια, προσωπικά για μένα είναι πομφόλυγες, κοινώς μπούρδες. Και οι δύο άνθρωποι που αποκτούν ένα παιδί, έχουν ισότιμη και σημαντική θέση στη ζωή του, γιατί το κάθε παιδί, όπως και να το κάνουμε, θέλει και έχει ανάγκη και τους δύο γονείς του. Ο πατέρας είναι αυτός που έπνιξε τα δάκρυα του, για να κρατηθεί «βράχος» στις δύσκολες στιγμές, και που πολλές φορές παρά την κούραση, και το άγχος της δουλειάς ήρθε και σε πήρε στους ώμους του για να σου κλέψει ένα γέλιο.
Βλέπετε, όμως, για κάποιο λόγο ο πατέρας, παίρνει κατά κάποιον τρόπο τον ρόλο του δεύτερου στη ζωή του παιδιού. Είτε γιατί η κοινωνία μεγαλώνει τους άντρες, με την πεποίθηση, πως η ανατροφή των παιδιών και γενικά τα θέματα των παιδιών αφορούν κυρίως τις γυναίκες, πιο συγκεκριμένα τις μητέρες, είτε γιατί ο άντρας πολλές φορές μάχεται με την ευαίσθητη πλευρά του, καθώς γίνεται αφελέστατα κοινωνικά αντιληπτή ως ένδειξη αδυναμίας. Αμ δε! Και όμως, οι εικόνες που ένας άντρας κρατάει αγκαλιά το παιδί του, που το πηγαίνει βόλτα από το χέρι, που παίζουν μαζί, και που του μαθαίνει τον κόσμο, είναι εικόνες γεμάτες δύναμη, γεμάτες προστασία, ασφάλεια και γνώση.
Ο πατέρας για την κόρη, είναι το πρώτο αντρικό πρότυπο και από αυτόν θα υιοθετήσει τις πιο «αντρικές» της συμπεριφορές, έτσι όπως τις ορίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα, και αυτά πάλι τα αντρικά στοιχεία είναι, που εκούσια ή ακούσια θα αναζητά στους άντρες που θα περάσουν στη ζωή της, αλλά ο πατέρας της θα είναι ο πρώτος στην καρδιά της. Για τον γιο πάλι είναι το πρώτο αντρικό πρότυπο που θα μιμηθεί, και που θα κοντράρει, γιατί θέλει να βρει το δικό του βηματισμό ως άντρας, αλλά στην πορεία της ζωής του θα αναγνωρίσει πολλά στοιχεία του πατέρα του για τα οποία εν τέλει θα καμαρώνει. 
Ο πατέρας είναι αυτός, που πολλές φορές, πρέπει να απολογηθεί για όσα έκανε και δεν έκανε, για όσα έμαθε και δεν έμαθε, γιατί τρόμαξε την πρώτη ημέρα που σε κράτησε αγκαλιά, όταν η μαμά ήξερε ήδη, πώς να σε φροντίσει, και μπορεί να μην ήξερε από την πρώτη ημέρα, αλλά από εκείνη (την ημέρα) και μετά προσπαθούσε με πείσμα, με λάθη και σωστά να μάθει κάτι για το οποίο δεν προετοιμάστηκε ποτέ. Ο πατέρας πρέπει να προσπαθεί καθημερινά να χτίσει τη σχέση μαζί σου, διεκδικώντας την αγάπη, γιατί δεν σας έδεσε κανένας ομφάλιος λώρος και το μόνο που θα σας δέσει για πάντα είναι το συναίσθημα.
Είναι αυτός που προσπαθεί να σου δείξει την αγάπη του και τη στοργή του, και συχνά δεν έχει τα λόγια να στα πει, γιατί δεν μεγάλωσε μαθαίνοντας να μιλάει άνετα γι’ αυτά, και προσπαθεί να στο δείξει με τις πράξεις. Ο πατέρας είναι αυτός που μπορεί να μην ξέρει τα κλασσικά παραμύθια, αλλά θα σκαρφιστεί ένα σωρό φανταστικές ιστορίες για να σε νανουρίσει. Είναι αυτός που θα γεμίσει περηφάνια, με το πρώτο σου ποίημα στο σχολείο ή τους βαθμούς σου, και ας μην στο πει ποτέ, γιατί είπαμε ο τεράστιος και πολυσήμαντος ρόλος της μαμάς δεν του αφήνει τόσα λόγια. Είναι αυτός που θα σε αφήσει στην πόρτα του στρατοπέδου γεμάτος καμάρι και χαρά και στην επόμενη γωνία θα κλαίει σαν μικρό παιδί. 
Είναι αυτός που θα σε αγκαλιάσει σφιχτά, δυνατά, και θα κολλήσει μέσα σου κάθε «σπασμένο» σου. Είναι αυτός που από το πρώτο ραντεβού της κόρης του, μέχρι και το γάμο της, δεν θα συνηθίσει ποτέ ότι το «κοριτσάκι» του μεγάλωσε και μπήκε ένας άλλος άντρας στη ζωή της, φοβούμενος μη του κλέψουν την πρωτοκαθεδρία, που με τόσο κόπο κατέκτησε στην καρδιά της και ας μην συμβεί ποτέ αυτό αφού ο πατέρας είναι πάντα ο ένας.
Μπορεί ο πατέρας μας να είναι 1,70 άνθρωπος στα μάτια των παιδιών του όμως (ο πατέρας) φαντάζει, τουλάχιστον ένας «δίμετρος μπασκετμπολίστας» γεμάτος ηρωισμό, αγάπη, προστασία και στοργή. 
Η σχέση με τον πατέρα είναι σαν το δέντρο στη γη. Θέλει φροντίδα και αγάπη να μεγαλώσει και να βγάλει δυνατές ρίζες. Μα σαν μεγαλώσει το δέντρο, θα έχεις για πάντα έναν ίσκιο να κάθεσαι από κάτω, τα ήσυχα ηλιόλουστα μεσημέρια, που μοιάζουν πολλές φορές με τον μπαμπά που δεν λέει πολλά και κάποτε, όσο περνάνε τα χρόνια, μέσα σε αυτό τον ίσκιο και σε αυτή την ησυχία, θα βλέπεις το άνοιγμα των χεριών του, που σε αγκάλιαζε σαν ήσουν παιδί και χωρίς πολλά λόγια, θα νιώθεις αυτή την απέραντη αγάπη που κατακτήσατε και οι δύο μαζί. Πάμε να δούμε τώρα, μετά από αυτά, που είπε η καρδιά και έγραψε το χέρι μας, μερικά γνωμικά από σπουδαίους ανθρώπους για τον πατέρα.
Τζoρτζ Χέρμπερτ׃ «Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους».
Σίγκμουντ Φρόιντ׃ «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία, τόσο δυνατή όσο η ανάγκη της πατρικής προστασίας».
Φιλήμων׃ «Κάθε πατέρας είναι αγαπητός, όταν μεταχειρίζεται τα παιδιά του με στοργή».
Δημόκριτος׃ «Ο πατέρας είναι το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά του».
Η κλασική λατινική παροιμία׃ «Qualis pater, talis filius» (Όποιος ο πατέρας, τέτοιος και ο γιος). Είναι ακριβώς αυτό που ταιριάζει απόλυτα για τη συνέχεια του άρθρου. Είπαμε ότι πολλοί γιοι ακολουθούν το επάγγελμα του πατέρα τους. Και σας παρουσιάζουμε τους μπαμπάδες ποδοσφαιριστές που μετέδωσαν και στα παιδιά τους το πάθος για την «στρογγυλή θεά». Τόσο πολύ ώστε να συνεχίσουν το όνομα που κληρονόμησαν στους αγωνιστικούς χώρους. 
Με πάσα του μπαμπά, πάει η μπάλα κατευθείαν στα παιδιά. Δυστυχώς από τα ονόματα που θα αναφέρουμε κάποιοι δεν ζουν. Και το ακόμα πιο τραγικό, είναι ότι δεν είναι μόνο οι μπαμπάδες που «έφυγαν» πρώτοι, όπως είναι το φυσιολογικό. Αλλά και οι γιοι σε πολύ μικρή ηλικία. Πάμε να τα δούμε όλα αρχίζοντας με τους Γιόχαν-Ζόρντι Κρόιφ. Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα… ώριμο. Βλέπετε, ο Γιόχαν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του κόσμου, ενώ ο Ζόρντι ναι μεν αγωνίστηκε σε Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησίασε τον πατέρα του. 
Στο πρόσωπο του «ιπτάμενου Ολλανδού», ο Ρίνους Μίχελς βρήκε τον ιδανικό επιθετικό, και εκείνος τον δικαίωσε με 13 εγχώριους και 5 διεθνείς τίτλους. Ο Ζόρντι Κρόιφ, από την πλευρά του, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Αγγλίας κι ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Μεγαλύτερη αξία έχει η παρακάτω δήλωσή του: «Υπάρχουν δύο τύποι ποδοσφαιριστών: οι θρύλοι και οι θνητοί. Ο πατέρας μου ανήκει στην πρώτη κατηγορία και εγώ στη δεύτερη. Οι θρύλοι εμφανίζονται, παίζουν και παραμένουν για πάντα. Εγώ και η συντριπτική πλειοψηφία των θνητών, ερχόμαστε, παίζουμε και απερχόμαστε»! 
Τουλάχιστον, ο Ζόρντι ήταν ένας «κανονικός» παίκτης, έφτασε με τη μικρή Ντεπορτίβο Αλαβές σε ευρωπαϊκό τελικό και σκόραρε, εν αντιθέσει πχ. με τους γιους των Πελέ, Μαραντόνα και Μπεκενμπάουερ. Και το πιο σπουδαίο ήταν, ότι επειδή γνώριζε ότι δε θα έφτανε ποτέ τον πατέρα του, είχε απαγορεύσει να τον αποκαλούν Κρόιφ οι σχολιαστές αγώνων. Έτσι τον αποκαλούσαν με το σκέτο Ζόρντι όταν η μπάλα πήγαινε στα πόδια του. Το 2016 ο Γιόχαν «πέταξε» στον ουρανό για πάντα. Ο Ζόρντι είναι πλέον αθλητικός διευθυντής στην Μακάμπι Τελ Αβίβ. Περνάμε τον Ατλαντικό ωκεανό για να δούμε τους Πελέ-Εντίνιο. 
Εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η πορεία του Πελέ, ο οποίος μεταξύ άλλων κατέκτησε τρεις φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο κι έβαλε περισσότερα από 1.000 γκολ στην πολυετή καριέρα του, μ’ εκείνη του γιου του. Ο Εντίνιο γεννήθηκε λίγες εβδομάδες μετά, τις αλησμόνητες εμφανίσεις του πατέρα του στα γήπεδα του Μεξικού το 1970, αλλά κάθε άλλο παρά πήρε από τη λάμψη του. Τον Οκτώβριο του 1992 ο νεαρός τερματοφύλακας κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια, ενώ το 1999 καταδικάστηκε για φόνο και πριν από λίγους μήνες τιμωρήθηκε με 33 χρόνια φυλάκισης για «ξέπλυμα χρήματος» από διακίνηση ναρκωτικών.
Είχε πει κάποτε׃ «Η καριέρα μου ως παίκτης ξεκίνησε με την πίεση όλου του κόσμου. Ήμουν διάσημος χωρίς ακόμη να έχω πετύχει κάτι και με τεράστιες ευθύνες που δεν ήμουν έτοιμος να αναλάβω». Το «καταραμένο» για όλο τον φίλαθλο κόσμο 2022, ο «Βασιλιάς» πήγε να συναντήσει τον «άσπονδο φίλο» του Ντιέγκο, για να ανταγωνίζονται εκεί.
Φυσικά συνεχίζουμε με Ντιέγκο Μαραντόνα-Ντιέγκο Σινάγκρα. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο μεγαλύτερος «επαναστάτης» στον χώρο. Ο «Θεός» πήρε μόνος του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Νάπολι, τέσσερις τίτλους επί ιταλικού εδάφους κι άλλους τρεις με την Μπαρτσελόνα.
Ο Ντιέγκο Σινάγκρα, που ήταν ο «καρπός» ενός απαγορευμένου έρωτα, τελικά αναγνωρίστηκε, ύστερα από αρκετά χρόνια αργότερα, από εκείνον ως γιος του. Αλλά το τόπι δεν το κατείχε. Είναι ακριβώς μια περίπτωση Εντίνιο-Πελέ, αφού γεννήθηκε τη χρονιά που δοξάστηκε ο πατέρας του (1986). Παρά τα επτά χρόνια που πέρασε στις ακαδημίες των «παρτενοπέι», (ο γιος) δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει μία αξιοπρεπή καριέρα, βολοδέρνοντας στις χαμηλότερες κατηγορίες της γειτονικής χώρας. Τα τελευταία έξι χρόνια ασχολείται ενεργά με το μπιτς σόκερ και, μάλιστα, υπήρξε μέλος της εθνικής Ιταλίας. Ενώ ο Ντιέγκο από το 2020 δεν «μένει» πια στη γη. Ταξιδεύουμε στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γερμανία με τους Φραντς-Στέφαν Μπεκενμπάουερ. Ένα ρητό που χρησιμοποιείται κατά κόρον στον στρατό είναι το׃ «Αν έχεις βύσμα, διάβαινε». Ο Στέφαν Μπεκενμπάουερ δεν θα μπορούσε να είχε πιο ισχυρό «κονέ» για να εργαστεί σε μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, την Μπάγερν Μονάχου. 
Βλέπετε, ο πατέρας του και κατά γενική ομολογία κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία του ποδοσφαίρου έζησε αμέτρητες διακρίσεις με τη βαυαρική ομάδα (όπως και με την εθνική Γερμανίας), εξασφαλίζοντας «αιωνίως» ένα πόστο σ’ εκείνη. Ο Στέφαν γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά στις ακαδημίες της Μπάγερν κι αγωνίστηκε δύο χρόνια στη δεύτερη ομάδα, όμως δεν κατάφερε ποτέ να πείσει για την αξία του. Ακολούθησαν ολιγοετείς θητείες σε υποδεέστερα κλαμπ όπως η Μόναχο 1860, η Κίκερς Όφενμπαχ και η Σάαρμπρικεν, προτού πάρει θέση στο τεχνικό επιτελείο των «ισόβιων» πρωταθλητών της χώρας.
Επί σειρά ετών ήταν προπονητής της ομάδας Κ17. Όμως δυστυχώς η ζωή είναι πολύ σκληρή κάποιες φορές. Ο Στέφαν μετά από χρόνια μάχη με τον καρκίνο, άφησε την τελευταία του πνοή μόλις σε ηλικία 46 ετών, το 2015, σκορπώντας τη θλίψη στον διάσημο μπαμπά του και σε όλη την οικογένεια του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Συνεχίζοντας στην Ευρώπη κατεβαίνουμε πιο κάτω. Στη χώρα της μόδας την Ιταλία. Εκεί που έχουμε την πιο ξακουστή οικογένεια στο ποδόσφαιρο. Τρεις γενιές. Παππούς, πατέρας και εγγόνια. Τσέζαρε-Πάολο-Κρίστιαν-Ντάνιελ Μαλντίνι. Να και μια περίπτωση που το μήλο ήταν πιο μεστό από τη… μηλιά. Ο Τσέζαρε είχε πετυχημένη πορεία ως αμυντικός και κατά τη 12ετή παρουσία του στην Μίλαν (1954-1966) κατέκτησε ουκ ολίγους τίτλους, με σημαντικότερο το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1963, αλλά ο Πάολο ήταν το κάτι άλλο. 
Τι να πει κανείς για έναν άνθρωπο που κατακτούσε «Τσάμπιονς Λιγκ» ως βασικός από τα 21 μέχρι τα 39 του με τους «ροσονέρι»! Συνολικά, σήκωσε πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, επτά πρωταθλήματα και γνώρισε αμέτρητες διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Το πιο ωραίο απ’ όλα είναι, ότι το 2003 ο Πάολο πανηγύρισε ως αρχηγός την κατάκτηση του «Τσάμπιονς Λιγκ», που είχε πανηγυρίσει επίσης, ως αρχηγός ο Τσέζαρε πριν από 40 χρόνια και μάλιστα στην ίδια χώρα την Αγγλία!! Το 2016 ο Τσέζαρε πέθανε, ο Πάολο αποσύρθηκε και η σειρά συνεχίζεται αφού ο Κρίστιαν παίζει στην Λέκο (Γ’ εθνική) και ο Ντάνιελ στην Σπέτσια δανεικός από τη Μίλαν! 
Οι επόμενες τρεις περιπτώσεις είναι από τη Νότια Αμερική. Η πρώτη είναι όπως η προηγούμενη. Ραμόν-Σεμπάστιαν-Ντέγιαν Βερόν. Οι άνω των 45 ετών φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ενδεχομένως να θυμούνται τον Χουάν Ραμόν Βερόν να διαπρέπει στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με την τεχνική και την ικανότητά του στο σκοράρισμα. Η «Μάγισσα» (La Bruja), όπως ήταν το προσωνύμιο του, αγωνίστηκε στο «τριφύλλι» την τριετία 1972-75, αλλά δεν κατάφερε να επαναλάβει τις επιτυχίες που βίωσε στην Εστουντιάντες. Ο Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν, από την πλευρά του, αγωνίστηκε σε ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι, η Ίντερ, η Λάτσιο, η Πάρμα και Σαμπντόρια, κατακτώντας αρκετούς τίτλους. Κάποτε ο ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για να υπερασπιστεί την εισήγησή του στους «κόκκινους διαβόλους», είχε πει στους δημοσιογράφους׃ «Είναι ένας απίστευτα καλός παίκτης. Εσείς είστε ηλίθιοι». Και ο Ντέγιαν στα 22 του χρόνια συνεχίζει την παράδοση αφού αγωνίζεται στην Κόρντομπα, δανεικός από την Εστουντιάντες.
Τον καμαρώνουν παππούς και μπαμπάς από τις εξέδρες. Παραμένουμε στη χώρα του τάνγκο και βλέπουμε Χόρχε-Γκονσάλο Ιγκουαΐν. Οι φίλαθλοι αποκαλούσαν «ο σωλήνας» (El Pipa) τον Χόρχε Ιγκουαΐν εξαιτίας της μεγάλης μύτης του, ωστόσο αρκετά μεγάλη ήταν και η ποδοσφαιρική του καριέρα στην Αργεντινή, όντας αγωνιζόμενος σε ομάδες όπως η Ρίβερ Πλέιτ, η Μπόκα Τζούνιορς και η Σαν Λορέντζο, προτού αποσυρθεί το 1992 σε ηλικία 35 ετών. Ο γιος «το σωληνάκι» (Pipita) κλήθηκε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση και τα κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Αφού το 2007 άφησε την Ρίβερ για λογαριασμό της Ρεάλ Μαδρίτης, με τη φανέλα της οποίας έπαιξε για έξι χρόνια. 
Στη συνέχεια Νάπολι, Γιουβέντους, Μίλαν, Τσέλσι, Ίντερ Μαϊάμι όταν και αποσύρθηκε πριν λίγους μήνες μέσα στο 2022. Να σημειωθεί ότι με το «τόπι» ασχολήθηκε κι ένας εκ των μεγαλύτερων αδερφών του Γκονσάλο, ο Λαουτάρο. Στην περίπτωση που είδαμε ο ένας γιος πέρασε τον πατέρα. Ο άλλος όχι.
Πάμε τώρα στους Χουάν Κάρλος Κοράτσο-Πάμπλο-Ντιέγκο Φορλάν. Κλασική περίπτωση ποδοσφαιρικού γενεαλογικού δέντρου. 
Ο παππούς, από την πλευρά της μητέρας του, Χουάν Κάρλος Κοράτσο ήταν άσος της Ιντεπεντιέντε τη δεκαετία του 1930 και προπονητής της Ουρουγουάης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962. Πέθανε το 1986. Ο γαμπρός του Πάμπλο Φορλάν διέπρεψε σε Πενιαρόλ και Σάο Πάολο από το 1963 μέχρι το 1976. Ο Ντιέγκο Φορλάν όχι απλά συνέχισε την επαγγελματική παράδοση της οικογένειάς του, αλλά τους μιμήθηκε πιστά, όταν κατέκτησε με τη σειρά του το «Κόπα Αμέρικα» του 2011, όπως είχαν κάνει και οι ίδιοι στο παρελθόν. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουν ότι ξεπέρασε και τους δύο με την πορεία του τόσο σε συλλογικό επίπεδο (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Βιγιαρεάλ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Ίντερ, Πενιαρόλ, Ιντερνασιονάλ) όσο και εθνικό (112 συμμετοχές με την Ουρουγουάη). 
Και τώρα Αγγλία. Κένι-Πολ Νταλγκλίς. Άγνωστο παραμένει αν ο Πολ Νταλγκλίς θα καταφέρει να ξεπεράσει κάποια στιγμή τον πατέρα του σε προπονητικό επίπεδο, στο αγωνιστικό όμως, ούτε που… ακούμπησε. Το γεγονός ότι «μεγάλωσε» στις ακαδημίες της Σέλτικ και της Λίβερπουλ δεν του έδωσε από μόνο του, την απαιτούμενη ώθηση για μια επιτυχημένη καριέρα. Σε ηλικία 20 ετών εντάχθηκε στο δυναμικό της Νιούκαστλ, αποχώρησε στα 22, ενώ μέχρι τα 26 του ήταν περισσότεροι οι δανεισμοί από τις σεζόν στις ομάδες που ανήκε (Νιούκαστλ, Νόριτς, Μπλάκπουλ). Αναφορικά με τον Κένι Νταλγκλίς, οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους τόσο ως παίκτης (22 με την Λίβερπουλ, 9 με την Σέλτικ). 
Όσο και ως τεχνικός (11 με την Λίβερπουλ, το πρωτάθλημα του 1995 με την Μπλάκμπερν Ρόβερς κι άλλο ένα Λιγκ Καπ Σκωτίας με την Σέλτικ). Να προστεθεί απλά ότι τα τελευταία χρόνια ο Πολ έχει αναλάβει πολλούς αμερικανικούς συλλόγους. Και πάμε στην οικογένεια Μπέκαμ. Ντέιβιντ-Μπρούκλιν-Ρομέο. Για τον μπαμπά τι να πούμε? Η ιστορία του τα λέει όλα. Η υπογραφή συμβολαίου του Μπρούκλιν στην Άρσεναλ σημαίνει ότι το ποδοσφαιρικό dna μάλλον πέρασε από τον πατέρα στο γιο. Το ίδιο ακολουθεί και ο Ρομέο, ο οποίος αγωνίζεται δανεικός στην Β’ ομάδα της Μπρέντφορντ. Για να δούμε που θα φτάσουν. Χάρι-Τζέιμι Ρέντναπ τώρα. Ο Χάρι ήταν μεγάλη προσωπικότητα. Ο Τζέιμι από την άλλη δεν ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του και στην προπονητική, ωστόσο, δε θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. 
Η καριέρα του μικρού όμως, στιγματίστηκε από τραυματισμούς και πλέον, είναι σχολιαστής αγώνων. Μαρκ-Άλεξ Όξλεϊντ Τσάμπερλεϊν.
Άλλη μια περίπτωση που ο γιος ξεπέρασε τον πατέρα. Η καριέρα του μικρού Άλεξ-Όξλεϊντ ήταν απείρως πιο πετυχημένη από αυτή του μπαμπά του. Κατάφερε από πολύ μικρή ηλικία να βρίσκεται, στο τοπ επίπεδο του αγγλικού ποδοσφαίρου, με την παρουσία του στις κορυφαίες ομάδες του «Νησιού» (Σαουθάμπτον, Άρσεναλ, Λίβερπουλ) και φόρεσε και τη φανέλα της εθνικής με τα «τρία λιοντάρια». Ο πρεσβύτερος, Μαρκ Τσάμπερλεϊν, αγωνίστηκε σε μικρούς συλλόγους, και αποτέλεσε ελάχιστες φορές μέλος της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
Έχουμε μια καταπληκτική οικογενειακή στιγμή τώρα. Ίαν Ράιτ-Μπράντλεϊ-Σον Ράιτ Φίλιπς. Η μοναδική περίπτωση πατέρα και γιου που έχουν κατακτήσει την Πρέμιερ Λιγκ! Ο μεν Ίαν Ράιτ με την Άρσεναλ και ο δε Σον Ράιτ Φίλιπς με την Τσέλσι. Ο δε Μπράντλεϊ, δεν είχε τόσο επιτυχημένη καριέρα. Αν και τον Ίαν δεν μπόρεσε να τον ξεπεράσει κανένας γιος. Αντίστοιχα ο επόμενος γιος έγινε μύθος. Φρανκ-Φρανκ Λάμπαρντ Τζούνιορ. Και οι δύο αναδείχθηκαν από τα τμήματα υποδομής της Γουέστ Χαμ. Όσα πέτυχε όμως ο γιος δεν τα πέτυχε ποτέ ο πατέρας, τα χρόνια που αυτός έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο Φρανκ Λάμπαρντ τζούνιορ θεωρείται, εκ των πιο θρυλικών μορφών της Τσέλσι όλων των εποχών. Πάμε δίπλα στην Ισλανδία για ένα μοναδικό γεγονός. 
Μια ξεχωριστή ιστορία και σίγουρα η πιο συγκινητική απ’ όλες. Άρνορ-Έιντουρ Γκούντγιονσεν. Το να αγωνιστεί πατέρας και γιος ταυτόχρονα στον ίδιο σύλλογο, ίσως είναι δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι και ανέφικτο. Όταν, όμως, πρόκειται για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας, ο δρόμος αποκτά αρκετά εμπόδια και μάλλον μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Όμως τελικά αυτό το όνειρο δεν ήταν και τόσο… ακατόρθωτο τελικά! Η οικογένεια Γκούντγιονσεν, τα ξεπέρασε όλα και φρόντισε να γράψει το όνομα της στην ιστορία. Στις 24 Απριλίου του 1996, στο εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στην Εσθονία, ο 34χρονος Άρνορ, κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου, παραχώρησε τη θέση του στον 17χρονο Εϊντούρ. 
Μία αλλαγή ξεχωριστή, ιδιαίτερη, μοναδική. Για πρώτη φορά, πατέρας και γιος αγωνίζονταν στην ίδια αναμέτρηση σε διεθνές επίπεδο! Η επιθυμία τους φυσικά ήταν να παίξουν μαζί στον αγωνιστικό χώρο. Η ομοσπονδία της χώρας, ωστόσο, είχε διαφορετική άποψη. Ήθελε η στιγμή αυτή να λάβει χώρα στην Ισλανδία. Ο θυμόσοφος λαός λέει׃ «Μην αφήνεις για αύριο, αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Κάτι που επιβεβαιώθηκε απόλυτα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο νεαρός, τότε, Εϊντούρ, λίγες εβδομάδες αργότερα έσπασε το πόδι του. Έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης σχεδόν για ενάμιση χρόνο. 
Μέχρι να ολοκληρωθεί η αποθεραπεία του και να επιστρέψει στα γήπεδα, ο πατέρας του είχε αποσυρθεί πια από την ενεργό δράση. Έτσι, δεν κατέστη ποτέ δυνατό να συμμετάσχουν ταυτόχρονα στον ίδιο αγώνα. Στη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του πορείας, ο Εϊντούρ πρόσθεσε αρκετά «παράσημα» στο βιογραφικό του. Πέρασε μάλιστα και από την Ελλάδα, φορώντας για έναν χρόνο τη φανέλα της ΑΕΚ τη σεζόν 2011-12, έστω κι αν έμεινε εκτός γηπέδων για μεγάλο διάστημα λόγω σοβαρού τραυματισμού. Τις πιο ένδοξες ημέρες του, τις έζησε δίχως αμφιβολία στην Τσέλσι και την Μπαρτσελόνα. Με τους «μπλε», μεταξύ άλλων, κατέκτησε δύο φορές το πρωτάθλημα, ενώ στη Βαρκελώνη στέφθηκε πρωταθλητής στο «Τσάμπιονς Λιγκ» το 2009, ανήκοντας στην «αρμάδα» του Πεπ Γκουαρντιόλα, που εκείνη την περίοδο «σάρωσε» όλα τα τρόπαια! Η ιστορία του όμως, είχε ξεκινήσει να γράφεται εκείνο το απόγευμα της 24ης Απριλίου του 1996. Όταν πραγματοποιούσε την πρώτη του εμφάνιση με το εθνόσημο στο στήθος. 
Η καριέρα του είχε μόλις ξεκινήσει να «ανθίζει», με το θερμό φιλί του πατέρα του, τη στιγμή της αλλαγής τους, να το επισφραγίζει με τον καλύτερο τρόπο.
Πιάνουμε Ελλάδα και πάμε στους Θανάση-Δημήτρη Σαραβάκο. Ο πατέρας (Θανάσης) τίμησε όσο λίγοι, τη φανέλα του Πανιωνίου τη δεκαετία του ’60, και αποτελεί τον πέμπτο σκόρερ του συλλόγου με 63 γκολ, ενώ αγωνίστηκε τρεις φορές με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας και ήταν βασικό μέλος της Εθνικής Ενόπλων. Το 2009 «έφυγε» από τη ζωή. Ο γιος (Δημήτρης) ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, και εν συνεχεία έκανε κάτι ακόμα πιο σύνθετο. Γιγάντωσε τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στις αλησμόνητες πορείες μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1985), τα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA (1988) και τα προημιτελικά του «Τσάμπιονς Λιγκ» (1992). 
Ο «Μητσάρας» συνδέθηκε και με την παρθενική πρόκριση της ΑΕΚ στους ομίλους του «Τσάμπιονς Λιγκ». Και αυτό συνέβη, γιατί απέκλεισε μόνος του τη Ρέιτζερς με δύο δικά του γκολ, στη νίκη με 2-0. Φυσικά όλοι τον θυμούνται με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος. Ξεπέρασε κατά πολύ τον πατέρα. Άλλη μια ελληνική υπόθεση είναι οι Γιώργος-Δημήτρης-Μιλτιάδης-Γιούρκας Σεϊταρίδης. Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης αποτελεί, την πλέον κλασική περίπτωση ποδοσφαιριστή που δεν εκμεταλλεύθηκε όσο έπρεπε, αγωνιστικά το πλούσιο ταλέντο του, αφού από ένα σημείο και μετά, έπειτα η καριέρα του άρχισε να παίρνει την κατιούσα.
Ο άνθρωπος, που ανάγκασε τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον να αναρωτηθεί׃ «Who is this Giourkas»? πριν από το ματς του 2001 μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έλαμψε στο Εuro του 2004. Στη συνεχεία έπαιξε σε Πόρτο, Ντιναμό Μόσχας κι Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά μπορούσε ακόμα παραπάνω. Αυτή τη στιγμή ασχολείται με την τοπική αυτοδιοίκηση στον δήμο Αθηναίων. Φυσικά ξεπέρασε τον πατέρα του Δημήτρη, που ήταν επιθετικός και είχε επίσης αγωνιστεί στο «τριφύλλι» τη δεκαετία του 1970. Ο παππούς Γιώργος (Γιούρκας) που έπαιξε στην Προοδευτική, ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην οικογένεια και ακολούθησαν οι άλλοι στη συνέχεια. 
Ο παππούς πέθανε το 1981, άφησε όμως παρακαταθήκη. Ο θείος του Γιούρκα ο Μιλτιάδης Σεϊταρίδης έπαιξε σε Βύζαντα και ΑΕΛ. Όλη η οικογένεια ποδοσφαιρική! Λίγο πιο πάνω και Σλοβενία. Ζλάτκο-Λούκα Ζάχοβιτς. Τον μπαμπά Ζλάτκο τον θυμόμαστε οι πάντες. Αξέχαστοι οι καβγάδες με Αλμπέρτο Μπιγκόν και Ντούσαν Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό. Αλλά και μεγάλος παικταράς. Ο γιος ακολούθησε τα χνάρια του και κάνει μια αξιοπρεπή πορεία. Αν και το μπαμπά δε θα τον ξεπεράσει.
Ισπανία και Μιγκέλ-Τσάμπι Αλόνσο. 
Εδώ έχουμε πραγματικά να κάνουμε με έναν καταπληκτικό γιο που ξεπέρασε έναν πατέρα που ήταν από τους καλύτερους της εποχής του! Ο Μιγκέλ «παπαγάλος» (Periko) τα σάρωσε όλα. Στην επαγγελματική του καριέρα έπαιξε κυρίως για τη Ρεάλ Σοσιεδάδ (πέντε χρόνια) και τη Μπαρτσελόνα (τρία). Αγνίστηκε συνολικά σε 273 αγώνες στο πρωτάθλημα και πέτυχε 42 γκολ σε δέκα σεζόν. Ενώ εκπροσώπησε και την εθνική Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Κατέκτησε επτά τίτλους συμπεριλαμβανομένου τα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ. Και εκεί που λες αυτός ο πατέρας δεν ξεπερνιέται έρχεται ο γιος Τσάμπι και κατακτάει τα πάντα στην κυριολεξία. Κύπελλα Πρωταθλητριών, με την εθνική το Μουντιάλ του 2010 και δύο συνεχόμενα Euro. 
Το 2008 και το 2012. Παίζει στις καλύτερες ομάδες του πλανήτη. Λίβερπουλ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν Μονάχου. Παίρνει τίτλους, ατομικά βραβεία και αυτή τη στιγμή είναι ανερχόμενος προπονητής και κάνει με την Μπάγερ Λεβερκούζεν φοβερή πορεία. Εδώ το μήλο ήταν πολύ γλυκό και ζουμερό. Συνεχίζουμε στην ίδια χώρα. Μάρκος Αλόνσο Ιμάζ-Μάρκος Πένια-Μάρκος Αλόνσο Τζούνιορ. Τρεις γενιές ξανά. Ο παππούς Μάρκος Αλόνσο Ιμάζ (περισσότερο γνωστός ως Μαρκίτος «Marquitos»), έπαιξε με την πρώτη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης για οκτώ χρόνια. Η σκυτάλη πέρασε στον γιο Μάρκο Πένια που ήταν από τους καλύτερους παίκτες. 
Αγωνίστηκε στην Μπαρτσελόνα, την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Ράσινγκ Σανταντέρ τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Πήρε σημαντικούς τίτλους. Στην καριέρα του φόρεσε 22 φορές το εθνόσημο της «Ρόχα» και ήταν μέλος της εθνικής Ισπανίας που έφτασε ως τον τελικό του Euro του 1984 Ένας καταπληκτικός παίκτης και άνθρωπος. Πριν τρεις μήνες στις 9 Φεβρουαρίου του 2023, μετά από χρόνια άνιση «μάχη» με τον καρκίνο κατέληξε. Και φτάνουμε στον εγγονό Μάρκο Αλόνσο Τζούνιορ που και αυτός έχει κάνει πολύ καλή πορεία. Τσέλσι, Φιορεντίνα, Μπαρτσελόνα δεν το λες και λίγο. Στις 27 Μαρτίου του 2018 στη νίκη με 6-1 απέναντι στην Αργεντινή στο γήπεδο της Ατλέτικο Μαδρίτης (Wanda Metropolitano) έγινε ανεπανάληπτο ρεκόρ. 
Αντικατέστησε τον Ζόρντι Άλμπα στο 79’ λεπτό. Τότε γράφτηκε ιστορία αφού έκανε τους Αλόνσο, την πρώτη ισπανική οικογένεια που έχει τρεις γενιές διεθνών και έβδομη παγκοσμίως!! Ξανά στην Βαρκελώνη. Για μια σχέση πατέρα-γιου που είναι συνυφασμένη με την Μπαρτσελόνα. Κάρλος-Σέρχιο Μπούσκετς. Ο μπαμπάς ένας καλός γκολκίπερ και ο γιος, απλά… ένας από τους κορυφαίους στη θέση του αμυντικού χαφ χρόνια τώρα. Φυσικά ο Σέρχιο είναι καλύτερος και από τίτλους καμία σχέση. Βασικό γρανάζι στη σύγχρονη «χρυσή» εποχή των «Μπλαουκράνα».
Ολλανδία και Ντάνι-Ντέιλι Μπλιντ. 
Τα λόγια είναι περιττά για τον κορυφαίο αμυντικό στην ιστορία του Άγιαξ Ντάνι Μπλιντ. Ένας θρύλος στο ποδόσφαιρο της χώρας. Τίτλοι, ατομικά βραβεία και ένας «βράχος» στην άμυνα. Αυτή τη στιγμή είναι μέλος στο τεχνικό τιμ της εθνικής Ολλανδίας. Και έρχεται ο γιος να κάνει μια τρομερή πορεία και αυτός. Με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άγιαξ, Μπάγερν Μονάχου. Κύπελλα, πόσα ατομικά βραβεία και πάνω από 100 συμμετοχές με την εθνική! Άντε τώρα εσύ να διαλέξεις ποιος είναι καλύτερος!! Και επειδή το πιο σπουδαίο και πάνω απ’ όλα είναι η αγάπη και ο σεβασμός είπε κάποτε ο Ντέιλι για τον μπαμπά του׃ «O πατέρας μου, που είναι και ο καλύτερός μου φίλος, δεν μου χάριζε παιχνίδια όταν ήμουν μικρός αλλά το ίδιο το ποδόσφαιρο. 
Με έπαιρνε πάντα μαζί του ως μασκότ σε σπουδαίους αγώνες. Είμαι ευγνώμων για ότι έχει κάνει για μένα, για την ώθηση που πάντα μου έδινε και χωρίς αυτόν δεν θα είχε ξεκινήσει αυτό το απίστευτο ταξίδι μου μέχρι σήμερα». Χώρα της τουλίπας συνέχεια με Κένεθ-Πάτρικ-Τζάστιν-Ρούμπεν Κλάιφερτ. Ο παππούς Κένεθ ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην οικογένεια. Ένας παίκτης που δεν έκανε καριέρα. Για τον Πάτρικ δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Άγιαξ, Μίλαν, Μπαρτσελόνα, Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ, Βαλένθια, PSV Αϊντχόβεν, Λιλ. Και φυσικά εθνική. Με αμέτρητα γκολ και διακρίσεις. Ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της εποχής. 
Και τώρα είναι η ώρα των παιδιών. Ο Τζάστιν στα 24 του δείχνει καλά στοιχεία. Άγιαξ, Ρόμα, Λειψία, Νις, Βαλένθια δεν είναι και λίγο. Ο Ρούμπεν πέρσι έκανε το ντεμπούτο του με την Ουτρέχτη. Θα δείξει ο χρόνος για τα δύο παιδιά που θα φτάσουν. Πάμε Ρουμανία. Γκεόργκι-Ιάνις Χατζι. Δεν χρειάζεται να πούμε απολύτως τίποτα για τον Γκεόργκι. Απλά ένας από του κορυφαίους παγκοσμίως όλων των εποχών. Οι συλλογικοί και ατομικοί τίτλοι αμέτρητοι. Ακόμα και με την Μπρέσια πήρε τίτλο να φανταστείτε. Ο γιος Ιάνι είναι ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί στην Γκενκ, στη Φιορεντίνα, τώρα αγωνίζεται στη Ρέιτζερς, αλλά όταν ο πατέρας σου λέγεται Γκεόργκι Χάτζι δεν τον ξεπερνάς ποτέ! Ιταλία και Ενρίκο-Φεντερίκο Κιέζα. Ενρίκο και γκολ. 
Τόσο απλά. Τεράστιος παίκτης. Και δεν έπαιξε ποτέ σε τοπ ομάδα. Και όλα τα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα έζησε στην Ιταλία. Σαμπντόρια, Φιορεντίνα, Λάτσιο, Σιένα, Πάρμα. Και ο γιος φυσικά ακολουθεί τα βήματα του. Και ίσως τον ξεπεράσει. Φιορεντίνα, Γιουβέντους και θα δούμε στο μέλλον. Πάντως έχει σηκώσει ήδη με την εθνική Ιταλίας το Euro του 2020 μέσα στο «Γουέμπλεï» νικώντας την Αγγλία στα πέναλτι. Νορβηγία και Αλφ Ίνγκε-Έρικ Χάαλαντ. Εντάξει δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Ο μπαμπάς ένας καλός αμυντικός και ο γιος Έρικ στα 22 του σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Υγεία να έχει και που θα φτάσει δεν το ξέρει κανείς!
Ζορζ-Ζορζ Τζούνιορ-Τιμοθι Γουεά. Ποιος δε θυμάται τον παικταρά από τη Λιβερία? Ο άνθρωπος που έσκιζε τα δίχτυα με τα γκολ του. Ο Αφρικανός που πήρε την «Χρυσή Μπάλα» το 1995. Γκολ, τίτλοι, βραβεία και ο άνθρωπος που ψηφίστηκε από αθλητικούς συντάκτες από όλο τον κόσμο, ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Αφρικής για τον 20ο αιώνα. Και αυτή τη στιγμή είναι ο Πρόεδρος της Λιβερίας. Ε αυτόν τον μπαμπά δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις. Ο Ζορζ Γουεά Τζούνιορ έκανε μια μικρή καριέρα. 
Ο αδερφός του, ο Τίμοθι στα 23 του έχει μέλλον για κάτι καλύτερο. Αφού έχει φορέσει τις φανέλες της Παρί Σεν Ζερμαίν, της Σέλτικ της Λιλ. Αλλά εδώ στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο πατέρας θα είναι αξεπέραστος! Και τώρα πάμε σε κατηγορία πολύ δυναμική. Ντιέγκο-Τζιοβάνι Σιμεόνε. Για τον προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης δε θα πούμε πολλά. Τα έχει πει όλα το χορτάρι των γηπέδων. Ένας παικταράς μαχητής, πολεμιστής. Είναι αυτό που λέγεται λαϊκά «σκυλί του πολέμου». Αυτό ήταν ο Ντιέγκο. Κύπελλα, πρωταθλήματα, ατομικά τρόπαια. Και όμως έρχεται ο γιος με πολύ καλή παρουσία σε σπουδαίες ομάδες όπως Ρίβερ Πλέιτ, Τζένοα, Φιορεντίνα, Ελλάς Βερόνα και φέτος στην πρωταθλήτρια Νάπολι, να κάνει ως τώρα μια φοβερή καριέρα. 
Όχι δεν νομίζουμε να ξεπεράσει τον Ντιέγκο αλλά είναι ένας εξαιρετικός παίκτης! Γαλλία τώρα και Λιλιάν-Μάρκος Τουράμ. Ο μπαμπάς από τους μεγαλύτερους παίκτες που υπήρξαν και με τους «τρικολόρ» τα πήρε όλα. Ο γιος δεν τα πάει και άσχημα στην «Μπουντεσλίγκα» μέχρι τώρα. Για να δούμε στη συνέχεια. Και οικογένεια Ζιντάν. Ζινεντίν- Έντζο-Λούκα-Θίο. Γιατί να έχεις μόλις έναν γιο ποδοσφαιριστή ενώ μπορείς να έχει τέσσερις? Ο μεγάλος «Ζιζού», που πήρε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στο ποδόσφαιρο, έχει δει μέχρι στιγμής όλους τους απογόνους του να ασχολούνται με τη μπάλα. 
Ο μεγάλος γιος έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί το Έντζο Φερνάντες ως όνομα. Ώστε να αποβάλει το όποιο άγχος θα μπορούσε να του προκαλεί το να φέρει το επίθετο του πατέρα του. Αλλά δεν το έχει με την μπάλα. Ο Λούκα είναι τερματοφύλακας και κάτι προσπαθεί να κάνει. Ο μικρός είναι στην ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης Β’. Προσωπικά δε βλέπω κανέναν να κάνει έστω μια αξιοπρεπή καριέρα. Και τελειώνουμε το μεγάλο αλλά πιστεύουμε πολύ διαφωτιστικό αφιέρωμα με τους Πίτερ-Κάσπερ Σμάιχελ. Ο φοβερός Πίτερ Σμάιχελ που έμεινε στην ιστορία, με τον τίτλο του καλύτερου τερματοφύλακα της χώρας του, έβαλε… δύσκολα στον γιο του μετά την καριέρα που έκανε, τη θητεία του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τους τίτλους που κατέκτησε. Ο Κάσπερ όμως, τα κατάφερε περίφημα, και γράφει με τις αποκρούσεις του, τη δική του πορεία στα γήπεδα. Ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης έκπληξης όλων των εποχών στο αγγλικό πρωτάθλημα. Αφού με τη Λέστερ κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή. 
Αυτή την στιγμή μετά από 11 χρόνια στις «αλεπούδες» αγωνίζεται στη γαλλική Νις. Τα κατάφερε άψογα.
Είδαμε μερικά παραδείγματα (σίγουρα υπάρχουν και αρκετά άλλα), πως τα παιδιά ακολούθησαν το επάγγελμα του μπαμπά. Άλλα με επιτυχία και άλλα χωρίς. Θα κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Υπάρχει ένα καταπληκτικό ποίημα του σπουδαίου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν από το Λίβανο. Παρότι ο ίδιος, δεν έγινε ποτέ πατέρας, ενέπνευσε πολλούς πατεράδες σε όλο τον κόσμο. Ο τίτλος είναι׃ «Για τα παιδιά».
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα
και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.
Εδώ τελειώνει το αφιέρωμα μας για το τι σημαίνει πατέρας. Ο πατέρας αγκαλιάζει το παιδί του στα δύσκολα. Ο πατέρας μπορεί να πεθάνει για το παιδί του. Ο πατέρας δίνει την ψυχή του και τη ζωή του για το παιδί του. Η απόγνωση ενός πατέρα, όταν κινδυνεύει το παιδί του είναι η πιο τρομακτική απ’ όλες. Πατέρα λέμε αυτόν, που για να σώσει το παιδί του κάνει τα πάντα. Πατέρα λέμε αυτόν, που αν τον φωνάξει το παιδί του, πρέπει να πάει κοντά του όπου και αν βρίσκεται. Πατέρα λέμε αυτόν, που στις δύσκολες στιγμές αγκαλιάζει το παιδί του και δεν το εγκαταλείπει. Το παιδί κάποιες φορές πληρώνει τις αμαρτίες του πατέρα. Και ο ίδιος τότε θέλει να πέσει στη φωτιά αντί για εκείνο για να το σώσει. 
Το παιδί είναι όσα δεν έχει ο πατέρας. Μέσα σ’ αυτό ζούνε οι ελπίδες του. Το παιδί είναι το ματωμένο χέρι του πατέρα. Το παιδί είναι τα δάκρυα που τρέχουν από τον πατέρα. Το παιδί είναι η αγάπη που κρύβει ο πατέρας. Το παιδί είναι μια καρδιά που χτυπά μέσα στο απαλό δέρμα του πατέρα. Η καρδιά του πατέρα μπορεί να γίνει ο στόχος για να σωθεί το παιδί του από τα βέλη. Γιατί ο πατέρας και το παιδί εμπιστεύονται στον Θεό ο ένας τη ζωή του άλλου…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
