Υπάρχουν παίκτες με «καρδιά» και παίκτες που λυγίζουν στην πίεση. Άνθρωποι που δεν αντέχουν το «βάρος» της φανέλας και στα δύσκολα χάνονται.
Ειδικά όταν η φανέλα αυτή είναι η μεγαλύτερη του κόσμου. Έχουν περάσει εκατοντάδες ποδοσφαιριστές που έβαλαν στο στήθος το σήμα της Ρεάλ Μαδρίτης. Τα μεγαλύτερα ονόματα. Ντι Στέφανο, Πούσκας, Κοπά, Χέντο, Ιέρο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ζιντάν, Ζαμοράνο, Σαντσίς, Φίγκο, Ραούλ, Μοριέντες, Ρεδόντο, Μπουτραγκένιο, Σαντιγιάνα, Μίτσελ, Ράμος, Ρονάλντο, Κασίγιας, Κριστιάνο Ρονάλντο και τόσοι ακόμα «αστέρες» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Και όμως κανένας από αυτούς δεν έγινε σύνθημα. Για κανέναν από αυτούς, ένα ολόκληρο γήπεδο δε σταματάει, σε κάθε εντός έδρας αγώνα για να χειροκροτήσει πάντα στο 7’ λεπτό. Όλοι οι οπαδοί της Ρεάλ, φανατικοί και μη να μην σταματούν τα παλαμάκια και τα συνθήματα. 
Και από το 1992 και τον απροσδόκητο χαμό του, να τραγουδούν όλοι με μια φωνή׃ «Illa illa illa, Juanito maravilla». Ο τεράστιος Χουανίτο. Ο παίκτης που αγάπησε τη «Βασίλισσα» όσο κανένας άλλος. Το αξιοπερίεργο είναι ότι σε αντίθεση με άλλους συμπαίκτες του, είναι ότι ποτέ δεν ήταν το μεγάλο όνομα, δεν είχε κερδίσει ποτέ, καμία Χρυσή Μπάλα και δεν είχε την παγκόσμια απήχηση. Όμως ο Χουανίτο για τον οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές, είχε κατακτήσει τα «γαλόνια» του σε άλλο επίπεδο. Όχι μέσα από στατιστικές και επιτεύγματα, αλλά στις καρδιές των οπαδών.
Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1954 στη Φουενγκιρόλα. Ένα μικρό μέρος στην Μάλαγα. Το πλήρες όνομα του ήταν Χουάν Γκόμεζ Γκονζάλες. Άρχισε να παίζει στα μικρά τμήματα της τοπικής ομάδας. Η Ατλέτικο Μαδρίτης τον πρόσεξε και τον ενέταξε στο ρόστερ της. Θεωρούνταν μεγάλο ταλέντο, και στο ντεμπούτο του σκόραρε δυο φορές. Όμως η κακή στιγμή ήρθε. Σπάσιμο κνήμης και έτσι η σύντομη καριέρα του στους «ροχιμπλάνκος» έληξε άδοξα. 
Ο Χουανίτο πραγματικά θα αναζωογονήσει την καριέρα του στην Μπούργκος. Έπαιξε για τέσσερα χρόνια εκεί, βοηθώντας το σύλλογο, να κερδίσει την άνοδο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν τη σεζόν 1975–76. Έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία, στη νίκη με 2-1 επί της Εσπανιόλ την επόμενη σεζόν.
Με τις εμφανίσεις του και την αποφασιστικότητα που είχε, τράβηξε την προσοχή της Ρεάλ Μαδρίτης. Τον Ιούνιο του 1977 βάζει την υπογραφή του και γίνεται μέλος των «μπλάνκος». 
Η «Βασίλισσα» εκείνη την εποχή είχε απίστευτους παίκτες όπως τους Σαντιγιάνα, Στίλικε, Ντελ Μπόσκε και Καμάτσο. Βρήκαν αμέσως «χημεία» και έκαναν απίστευτα πράγματα. Μαχητής, πολεμιστής έπεφτε στη «φωτιά» και καθήλωνε με την ηγετική του νοοτροπία. Οι αγωνιστικές αρετές του σαν δεξί εξτρέμ ήταν πάρα πολλές. Απλά η ταχύτητα, η ικανότητά του στην ντρίπλα και η έφεσή του στο σκοράρισμα σε (πολύ υψηλό επίπεδο), ωχριούσαν μπροστά στην μαχητική ψυχή του, και στην λατρεία του, για την φανέλα και το σήμα των «μερένγκες». Και αυτό το πάθος μπορούσαν να το αντιληφθούν εύκολα οι οπαδοί, οι οποίοι κάθε φορά που τον αντίκριζαν μέσα στο γήπεδο, είχαν την αίσθηση ότι έπαιζε ένας από αυτούς… Αυτό ήταν που κέρδιζε τους πάντες και γίνονταν οι απίστευτες ανατροπές που έκανε τότε η Ρεάλ Μαδρίτης. Μπροστάρης φυσικά εκείνος. Όταν όλοι είχαν την ομάδα τελειωμένη, όπως με τη Σέλτικ, την Άντερλεχτ, την Μπορούσια Μενχεγκλάντμπαχ και την Ίντερ αυτός το πίστευε. Συνολικά 15 ήταν τα παιχνίδια που η ομάδα κατόρθωσε να επιστρέψει, ούσα πίσω στο σκορ, έχοντας τον «θρυλικό» Χουανίτο στη σύνθεσή της. Εναντίον της Σέλτικ για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1980, η Ρεάλ χάνει με 2–0 στον πρώτο αγώνα στην Γλασκώβη. Όμως στο δεύτερο παιχνίδι η ομάδα κατάφερε με το καθαρό 3-0 να περάσει στα ημιτελικά. 
Το τρίτο και καθοριστικό γκολ το πέτυχε εκείνος. Με την Άντερλεχτ το έργο της ακόμα πιο δύσκολο. Ήττα με 3-0 στο Βέλγιο. Αλλά στην Ισπανία το γήπεδο «κατηφόρισε». Τελικό σκορ 6-1.
Βέβαια, από όλες αυτές, οι μεγαλύτερες και εκείνες που έμειναν στην ιστορία ήταν αυτές τις περιόδου 1984-85 και 1985-86. Εκείνη την διετία κατά τη διάρκεια της οποίας, η Ρεάλ γνώρισε βαριές εκτός έδρας ήττες στα νοκ άουτ όπως είδαμε, αλλά με κάποιον «μαγικό» τρόπο κατάφερνε να τις ανατρέψει στο γήπεδό της, με πρωταγωνιστές αδάμαστες ψυχές όπως αυτή του Χουανίτο. Και κανένας άλλος εκτός από αυτόν δεν είχε πιάσει καλύτερα το… νόημα. 
Η πρώτη ήρθε με τη γερμανική ομάδα. Πρώτο παιχνίδι στη Γερμανία και η Ρεάλ γνωρίζει τη συντριβή με 5-1. Σοκ σε όλη τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Και όμως το πραγματικό σοκ ήρθε λίγες μέρες αργότερα όταν σε ένα «φλεγόμενο«, «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», η «Βασίλισσα» επικρατεί με 4-0 και περνάει στο επόμενο γύρο. Ο Χουανίτο είχε δηλώσει μετά την ιστορική πρόκριση: «Αυτή η πρόκριση πέρασε στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Έχω παίξει σε δύο Μουντιάλ και έχω κερδίσει τίτλους αλλά η ανατροπή επί της Γκλάντμπαχ ήταν κάτι μοναδικό. Είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου». 
Την επόμενη χρονιά έρχεται η Ίντερ να νικήσει, με 3-1 τη Ρεάλ στο Μιλάνο. Πρώτος ημιτελικός του Κυπέλλου UEFA για το 1986. Εκεί βγήκε ξανά η προσωπικότητα του ηγέτη. Η απολύτως ενδεικτική, της ιδιοσυγκρασίας του ατάκα, που έμεινε στην ιστορία׃ «Ενενήντα λεπτά στο Μπερναμπέου είναι πάρα πολύς χρόνος» είχε πει. Το τελικό 5-1 σε ακόμη μία θρυλική ανατροπή τον είχε δικαιώσει! Και τις δύο αυτές χρονιές το τρόπαιο του Κυπέλλου UEFA, πήγε στη Μαδρίτη και στην τροπαιοθήκη της λευκής ομάδας.
Οι δηλώσεις του και πόσο αληθινά αγαπούσε το σύλλογο τον έκαναν «Θεό» στα μάτια κάθε ανθρώπου που υποστήριζε τη Ρεάλ. Είχε πει κάποτε׃ «Το να παίζω εδώ με κάνει να νιώθω σαν να αγγίζω τον ουρανό». Ενώ ακόμη πιο… γουστόζικη ήταν μια άλλη δήλωσή του όταν χαρακτήρισε׃ «Το πιο καυλωτικό πράγμα στον κόσμο είναι πως αγωνίζομαι για τους μερένγκες». Δηλώσεις με μεγάλο ειδικό βάρος, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι προερχόταν από τις ακαδημίες της Ατλέτικο Μαδρίτης ή ότι είχε αποκαλύψει πως μικρός υποστήριζε τη Ρεάλ Σαραγόσα!
Αφού έφυγε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, έπαιξε στη Μάλαγα για δύο σεζόν. Βοήθησε την ομάδα, κατευθείαν να ανέβει από τη δεύτερη κατηγορία στην πρώτη. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην ερασιτεχνική Ντεπορτίβο Λος Μπολίτσες, που ήταν ομάδα της περιοχής του στην Ανδαλουσία. Τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα με 386 συμμετοχές και 112 γκολ. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του μιας και δεν ήταν και το καλύτερο παιδί στο γήπεδο, ενεπλάκη σε αρκετά βίαια επεισόδια. Το 1978, έλαβε ποινή αποκλεισμού για δύο χρόνια, από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφού επιτέθηκε στον διαιτητή Άντολφ Πρόκοπ, σε έναν αγώνα εναντίον της ελβετικής Γκρασχόπερς. 
Όμως με την έφεση η ποινή εξαφανίστηκε. Ένα ακόμα περιστατικό ήταν όταν συγκρούστηκε, με τον πρώην συμπαίκτη του Στίλικε που έπαιζε στον αιώνιο «εχθρό» Μπαρτσελόνα. Ενώ το 1987, έκανε το κορυφαίο. Σε παιχνίδι εναντίον της Μπάγερν Μονάχου κλώτσησε στο πρόσωπο τον Ματέους. Ένα από τα κορυφαία χτυπήματα σε αντίπαλο. Αυτή τη φορά η καμπάνα έπεσε γερά. Ποινή αποκλεισμού για πέντε χρόνια από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Καταπληκτικό ήταν και το σκηνικό με τον προπονητή Ερέρα της Μπαρτσελόνα πριν το ντέρμπι και μετά. Ο Χουανίτο είχε μιλήσει ήδη στους δημοσιογράφους και είχε παρουσιάσει τη δική του πλευρά των γεγονότων και κυρίως του πανηγυρισμού του μπροστά από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. 
Μιλώντας στο ραδιόφωνο, επανέλαβε τη φράση που είχε πει και έμεινε στην ιστορία: «Τράβα σε κανένα άσυλο, γέρο»! Ο πάντα οξύθυμος Χουανίτο, δεν είχε ξεχάσει την προσβλητική συνέντευξη Τύπου του Ερέρα, πριν από το ντέρμπι, όταν εκτός των άλλων ο τεχνικός της Μπαρτσελόνα υποστήριξε ότι ο παίκτης της Ρεάλ, δεν είχε ανταπεξέρθει στις προσδοκίες και δεν είχε αντικαταστήσει επάξια τον Αμάνθιο, τον παίκτη, που ουσιαστικά διαδέχθηκε στην ενδεκάδα των «μερένγκες». Μάλιστα, πρόσθεσε στις δηλώσεις του στο RNE ότι θα πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα για το άσυλο, αφού είχε τα χρήματα! Όταν ένας δημοσιογράφος είπε στον Ερέρα τις αποκαλύψεις που είχε προλάβει ήδη να κάνει ο Χουανίτο για τον διάλογό τους, ο Αργεντινός σόουμαν αποκρίθηκε: «Δεν το ήξερα. Οπότε θα με πληρώσει». Φοβερά σκηνικά της εποχής!
Φυσικά μεγάλο κομμάτι έπαιξε και η εθνική Ισπανίας. Είχε στην Ολυμπιακή ομάδα της χώρας δύο συμμετοχές. Στην αντρική αγωνίστηκε 35 φορές, πετυχαίνοντας και 9 γκολ με τη φανέλα των «φούριας ρόχας». Συμμετείχε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1978 και του 1982. Ενώ ήταν και στο ΕURO του 1980. Εκεί που υποκλίθηκαν οι πάντες, ήταν αυτό που έγινε 30 Νοεμβρίου του 1977 στο Βελιγράδι. Προκριματικά Μουντιάλ, και η Γιουγκοσλαβία θέλει μόνο νίκη, με δύο γκολ διαφορά απέναντι στους Ισπανούς για να πάρει εκείνη την πρόκριση. Ο Στρατάρχης Τίτο και 100.000 οπαδοί κατακλύζουν το στάδιο «Μαρακανά». Κόλαση, βία και ότι άλλο χρειάζεται επιστρατεύεται για την πρόκριση. Πολλοί παίκτες των φιλοξενούμενων δεν έζησαν ποτέ, τρομακτικά κάτι αντίστοιχο στην καριέρα τους. Ημίχρονο 0-0.
Στο 76’ λεπτό, ο Ρούμπεν Κάνο σκοράρει, και στην ουσία τελειώνει την υπόθεση πρόκριση. Οι γηπεδούχοι αρχίζουν να χτυπάνε τότε εν ψυχρώ. Ο Μουζίνιτς χτυπά δυνατά τον Χουανίτο. Τη στιγμή που βγαίνει έξω, ο «τρελός» κάνει με τον αντίχειρα του χειρονομία, σε 100.000 φανατισμένους Γιουγκοσλάβους ότι θα χάσετε. Τότε ένα μπουκάλι τον χτυπάει στο κεφάλι και σωριάζεται κάτω. Το παιχνίδι τελειώνει με 1-0 και ο αγώνας περνάει στην ιστορία ως η «Μάχη του Βελιγραδίου».
Όπως είναι φυσικό πήρε στην καριέρα του και πολλούς τίτλους. Όλους με την αγαπημένη του Ρεάλ Μαδρίτης. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Ισπανίας τα τρία συνεχόμενα το 1978, το 1979, το 1980, το 1986 και το 1987. Άλλα δύο κύπελλα το 1980 και το 1982. 
Ένα σούπερ καπ το 1985 και φυσικά τα δύο Κύπελλα UEFA το 1985 και το 1986. Σε ατομικό επίπεδο πήρε το Βραβείο «Don Balón» που δίνεται για τον καλύτερο Ισπανό Παίκτη. Τη σεζόν 1976-1977 ήταν πραγματικά απίστευτος και δίκαια τον ψήφισαν. Και τέλος, με 18 γκολ που πέτυχε τη σεζόν 1983-1984, βγήκε πρώτος σκόρερ και το Τρόπαιο «Pichichi» σπίτι του.
Οι μαρτυρίες και όσα έλεγαν για αυτόν συμπαίκτες, αντίπαλοι και διαιτητές τα λένε όλα. Αξίζει να δούμε μερικές από αυτές. Ο Χεσούς Μαρία Ζαμόρα, παίκτης της Ρεάλ Σοσιεδάδ που είχε κληθεί να τον αντιμετωπίσει θυμάται για εκείνον: «Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στην Ισπανία, την εποχή που παίξαμε μαζί ποδόσφαιρο. Είχε τον σεβασμό απ’ όλους, συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, κόσμο. Άφησε πίσω του χιλιάδες εικόνες, ένα άλμπουμ από ποδόσφαιρο και ζωή με συγκλονιστικές αντιδράσεις. Ειδικά όταν γονάτιζε για να ζητήσει κάτι το οποίο πίστευε ότι δικαιούνταν».
Ο Αντουχάρ Όλιβερ, διαιτητής εκείνης της εποχής θα συμπληρώσει: «Θυμάμαι ότι γονάτιζε για να ζητήσει έλεος σε κάποιες από τις αποφάσεις μου. Μια φορά του έδειξα μια κίτρινη κάρτα, ήταν η πέμπτη του και θα έχανε ένα σημαντικό ματς. Γονάτισε, σταύρωσε τα χέρια και με παρακαλούσε με δάκρυα. Δεν ήξερα ότι ήταν η πέμπτη του. Αλλιώς δεν θα του την έδινα».
Ο Σαντιγιάνα λέει׃ «Η σχέση μας στον αγωνιστικό χώρο ήταν (ερωτική). Δεν χρειάζονταν να μιλήσει ο ένας στον άλλο, μιλούσαμε με τα μάτια ή απλά με μια κίνηση του κεφαλιού. Μου έβγαζε σέντρες ακριβείας. Ήξερα απλά που θα πάει η μπάλα και ήμουν εκεί για να την στείλω στα δίχτυα. 
Ήμασταν ένα δίδυμο που κέρδισε πολλά ματς και τρόπαια για την Ρεάλ. Ήταν μια ιδιοφυία, μια μεγάλη ιδιοφυία. Είχε ποιότητα, ταχύτητα, αντοχή, ικανότητα στην ντρίπλα. Αν έπαιζε σήμερα ποδόσφαιρο, με την υποστηρικτική δύναμη που έχουν οι παίκτες, θα ήταν μέσα στους τρεις κορυφαίους στον κόσμο».
Στο χορτάρι ήταν εκρηκτικός και αυθόρμητος. Δεν σκέφτονταν, δεν χρειάζονταν να μετρήσει ως το τρία για τίποτε. Ακόμη και για να χτυπήσει κάποιον. Όπως είχε κάνει με τον Λόταρ Ματέους σε ματς κόντρα στην Μπάγερν, κίνηση που του στέρησε ουσιαστικά την «Χρυσή Μπάλα». Παραταύτα, οι αντίπαλοι τον λάτρευαν. Ο Μαρία Στρατουστέγκι, Βάσκος και παίκτης της Σεβίλλης, αλλά και της Ρεάλ Σοσιεδάδ, ήταν μαζί του συμπαίκτης στην Εθνική Ισπανίας. Συλλογίζεται και λέει׃ «Πρώτα απ’ όλα ήταν φίλος μου. Μοιραστήκαμε πολλά μαζί από τις μικρές Εθνικές Ομάδες και ο θάνατος του με συγκλόνισε. 
Παίξαμε σε πολλά ματς αντίπαλοι, ακόμη και με τις Εθνικές Βασκίας και Ανδαλουσίας. Τον αγαπούσα. Ήταν κοντός σαν τον Λιονέλ Μέσι. Αν έπαιζε σήμερα ποδόσφαιρο δεν θα ξεχώριζες ποιος ήταν καλύτερος».
Ο Χουανίτο ήταν ένας τζέντλεμαν, με δεικτικό χαρακτήρα και σπουδαία προσωπικότητα. Σαν παίκτης ήταν εντυπωσιακός, απλά ο καλύτερος. Ήταν διαφορετικός. Ανταγωνιστικός, ήθελε πάντα να νικά. Μισούσε την ήττα ακόμη και στα επιτραπέζια παιχνίδια ή στα χαρτιά. Πολλές φορές σε προκαλούσε ακόμη να δεις και ποιο ασανσέρ θα κατέβει πρώτο, περιμένοντας στα ξενοδοχεία. Ήταν ένας καταπληκτικός μέσος.
Η αγάπη του για την ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας δεν σταμάτησε ποτέ. Όταν «κρέμασε» τα παπούτσια του ασχολήθηκε με την προπονητική. Ξεκίνησε να εργάζεται ως προπονητής στη Μέριδα, οδηγώντας την ομάδα στην έβδομη θέση στη δεύτερη κατηγορία τη σεζόν 1991–92. Αλλά όταν είχε ελεύθερο χρόνο πήγαινε στο λατρεμένο του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», ως οπαδός πια για να παρακολουθήσει κάποιο ματς. Στις 2 Απριλίου έβλεπε την αγαπημένη του Ρεάλ να παίζει με την Τορίνο για το Κύπελλο UEFA. Επιστρέφοντας σπίτι του στη Μέριδα, σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα στην Calzada de Oropesa του Τολέδο. 
Ήταν η καταραμένη μέρα που έφυγε από την ζωή και έγινε ένα με τον μύθο… Ένα όνειρο του ήταν, να γίνει προπονητής της ομάδας που αγαπούσε. Αλλά δεν πρόλαβε. Στη γενέτειρα του τη Φουενγκιρόλα σήμερα υπάρχει το άγαλμα του. Για να θυμίζει σε όλους ποιος ήταν, είναι και θα είναι για πάντα… ILLA ILLA ILLA, JUANITO MARAVILLA… PARA SIEMPRE…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
