Υπάρχουν κάποιες στιγμές που μένουν για πάντα.
Είτε τις ζεις προσωπικά, είτε τις βλέπεις να τις κάνουν κάποιοι άλλοι. Τέτοιες φυσικά υπάρχουν εκατοντάδες στον απίστευτο χώρο του ποδοσφαίρου. Μια τέτοια που θα μνημονεύεται για πάντα, την έκανε ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Μια χαρακτηριστική φιγούρα στη δεκαετία του ’90. Ο μεγάλος Ρόμπι Φάουλερ (Robbie Fowler). Δεν ήταν απλά ένας εξαιρετικά ταλαντούχος επιθετικός της «Πρέμιερ Λιγκ» αλλά, δίχως ίχνος υπερβολής, ένα από τα πιο γοητευτικά σύμβολα της βρετανικής «pop» κουλτούρας. 
Ο παλαίμαχος πια ποδοσφαιριστής, έκανε «μυθικά» πράγματα και όλοι στο «Νησί» (όχι όμως μόνο εκεί) έχουν αρκετούς και σοβαρούς λόγους να τον θυμούνται για πάντα.
O Ρόμπερτ Μπέρναρντ Φάουλερ (Robert Bernard Fowler) γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1975 στο Τόξτεθ (Toxteth), στα νότια του κέντρου του Λίβερπουλ όπου και εκεί μεγάλωσε. Η συγκεκριμένη γειτονιά ήταν και το πεδίο μάχης, για τις εξεγέρσεις της 3ης Ιουλίου του 1981, όταν η αστυνομία της πόλης, χρησιμοποιώντας υπέρμετρη βία συνέλαβε τον Λερόι Αλφόνσε Κούπερ (Leroy Alphonse Cooper), προκαλώντας την έντονη αντίδραση των μαύρων κατοίκων της περιοχής. Ήταν η στιγμή που από πολύ μικρή ηλικία, κατάλαβε τι ακριβώς παίζει με την κοινωνία που οραματιζόταν η Μάργκαρετ Θάτσερ και ποιο μέρος θα διαλέξει ο ίδιος. Ένας γνήσιος Κριός που η φωτιά που είχε μέσα του θα τον ακολουθούσε για πάντα. 
Ήταν παράλληλα η εποχή που ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη σχολική ομάδα Θόρβαλντ (Thorvald), με την οποία μάλιστα σημείωσε 16 γκολ σε ένα παιχνίδι. Αν και κατά τα παιδικά του χρόνια δήλωνε οπαδός της Έβερτον, ήταν η «μισητή» Λίβερπουλ εκείνη που του έδωσε την ευκαιρία αρχικά, να ενταχθεί στις ακαδημίες της (από το 1984 μέλος αυτών) και έπειτα να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Στις 9 Απριλίου του 1992 και την ημέρα που έκλεινε τα 17, υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την Λίβερπουλ! O Σκωτσέζος προπονητής και παλιός παίκτης της ομάδας Γκρέιαμ Σούνες) ήταν εκείνος που του έδωσε την ευκαιρία να ντεμπουτάρει, σε ένα ματς με την Φούλαμ για το Λιγκ Καπ στις 22 Σεπτεμβρίου του 1993.
Δύο εβδομάδες αργότερα, στον επαναληπτικό του συγκεκριμένου παιχνιδιού, έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Λίβερπουλ που έβαλε 5 γκολ σε ένα ματς!!
Ξεκίνησε να παίζει όλο και περισσότερο και να σκοράρει, την ίδια στιγμή που άπαντες στο «Άνφιλντ» γοητεύονταν από το τρομερά αξιόπιστο αριστερό του πόδι, την αξιοσημείωτη τεχνική του και το αστείρευτο πάθος του. Τη σεζόν 1994-95 έπαιξε και στα 57 ματς της Λίβερπουλ για όλες τις διοργανώσεις, ενώ η στιγμή που οι οπαδοί των «Κόκκινων», «πίστεψαν» οριστικά σε αυτόν, ήταν το χατ-τρικ 
(το πιο γρήγορο μέχρι τότε στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ) εναντίον της Άρσεναλ σε μόλις 4 λεπτά και 33 δευτερόλεπτά. Το ρεκόρ που κατείχε το έσπασε ο Σάντιο Μανέ (Sadio Mané), το 2015, ως παίκτης της Σαουθάμπτον. Κέρδισε το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη του αγγλικού πρωταθλήματος για δύο συνεχόμενες χρονιές. Την ίδια στιγμή που και η εξωγηπεδική του ζωή συζητιόταν. Μαζί με τους συμπαίκτες του Τζέιμι Ρέντκναπ, Σταν Κόλιμορ, Ντέιβιντ Τζέιμς και Στιβ ΜακΜάναμαν έγιναν δημοφιλείς στα «tabloids» ως «Spice Boys», ενώ το φως της δημοσιότητας είδε και η σχέση του με την Εμμα Μπάντον των «Spice Girls». 
Στο γήπεδο πάντως η εικόνα του, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν οι τραυματισμοί ήταν εξαιρετική, με τους φανς (fans) να βρίσκουν το κατάλληλο προσωνύμιο για εκείνον. Ήταν ο «Θεός». Πέρα όμως από τα γκολ του, ήταν και κάποιες άλλες πράξεις του που έδειχναν ποιος πραγματικά είναι. Στις 20 Μαρτίου του 1997 η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε τη νορβηγική Μπραν στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Όταν σκόραρε και έκανε το 3-0, πανηγύρισε, σηκώνοντας τη φανέλα του και αποκαλύπτοντας το μήνυμα κάτω από αυτή, σε μία άλλη μπλούζα. 
Κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με το «brand Calvin Klein» και την ιδιωτική εταιρεία που εκμεταλλεύεται το λιμάνι, με τη λέξη «DoCKers», έδειξε σε όλο τον κόσμο τη φράση: «500 Liverpools dockers sacked since September 1995» (500 απολυμένοι λιμενεργάτες του Λίβερπουλ από τον Σεπτέμβριο του 1995), δείχνοντας τη συμπαράστασή του στους δοκιμαζόμενους λιμενεργάτες της πόλης του και ρίχνοντας μια γροθιά στο «politically correct» ύφος της τότε εποχής.
Άλλωστε ως γιος εργάτη δεν ξέχασε ποτέ πώς μεγάλωσε αυτός και τα τρία αδέρφια του. Η UEFA τον τιμώρησε καθώς θεώρησε πολιτικό το μήνυμά του, τιμώντας τον όμως μερικές ημέρες αργότερα για το γεγονός πως αρνήθηκε την παράβαση του αντιπάλου του, σε ένα πέναλτι που είχε καταλογιστεί υπέρ του σε ματς με την Άρσεναλ. Στις μνήμες όλων έμεινε και για έναν αμφιλεγόμενο πανηγυρισμό.
Ως γνωστόν το γκολ αποτελεί την πεμπτουσία του αθλήματος, τον οργασμό του ποδοσφαίρου. 
Είναι εκείνο που μπορεί να σε εκτοξεύσει από τη γη στον έβδομο ουρανό. Είναι εκείνο που προκαλεί δάκρυα χαράς ή άλλοτε λύπης, είναι εκείνο που γεννά ουρανομήκης ιαχές χαράς και ενθουσιασμού ή άλλοτε σπαραξικάρδιες κραυγές οργής και θυμού. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να επισκιάσει τούτη τη μαγική στιγμή… Και όμως σε σπάνιες περιστάσεις οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι «περιφρονούν» το… ερωτικό σκίρτημα που προξενεί, καθώς στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει εντυπωθεί ότι ακολούθησε αυτού. Έχουμε δει διάφορους περίεργους πανηγυρισμούς κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε όταν έπαιζε στη Λάτσιο είχε επιδείξει τα γεννητικά του όργανα, ο Αντεμπαγιόρ ως παίκτης της Μάντσεστερ Σίτι σκόραρε απέναντι στην προηγούμενη ομάδα του την Άρσεναλ και έτρεξε όλο το γήπεδο για να πανηγυρίσει επιδεικτικά μπροστά στους οπαδούς των «κανονιέρηδων», αλλά ο τρόπος που επέλεξε να πανηγυρίσει ο Φάουλερ, δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον… Μια τέτοια περίπτωση συνιστά και αυτή, η οποία έλαβε χώρα την 3η Απριλίου του 1999. 
Τότε ήταν που ο σκόρερ Ρόμπι Φάουλερ, προσποιήθηκε ότι «σνίφαρε» κοκαΐνη μπροστά στους φιλάθλους της Έβερτον. Ήταν Οκτώβριος του 1894, όταν οι δύο ομάδες της πόλης του Λίβερπουλ διασταύρωσαν για πρώτη φορά τα ξίφη τους. Η μεν Έβερτον, ιδρύθηκε το 1878 και είχε ως πρώτη έδρα το «Άνφιλντ» από το 1884, οι δε «κόκκινοι» ιδρύθηκαν το 1892. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, για την ακρίβεια περισσότερο από ένας αιώνας, μα η ατέρμονη επιθυμία και η φλόγα για τη νίκη παρέμεινε άσβεστη. Μεσολάβησαν δεκάδες γκολ, ξεχωριστές στιγμές και απίστευτες ανατροπές. Όμως, το 189ο ντέρμπι μεταξύ των δύο «μονομάχων» στο «Άνφιλντ» έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο, μολονότι έχουν περάσει από τότε περισσότερα από 20 χρόνια. 
Θεωρείται ένα από τα κορυφαία παιχνίδια της πρώτης δεκαετίας της «Πρέμιερ Λιγκ», εντούτοις δεν πέρασε στην ιστορία γι’ αυτό το λόγο. Ενώ οι φιλοξενούμενοι είχαν βρεθεί με το… καλημέρα σε θέση οδηγού χάρη σε γκολ του Ντακούρτ στο 41’’ δευτερόλεπτο, ο Ρόμπι Φάουλερ αποκατέστησε την ισορροπία στο σκορ με εύστοχο χτύπημα πέναλτι στο 15’ λεπτό. Δευτερόλεπτα μετά γονάτισε μπροστά στο πέταλο που βρίσκονταν οι φίλαθλοι των «ζαχαρωτών», έβαλε το δάχτυλο στο αριστερό ρουθούνι και προσποιήθηκε πως «σνιφάρει» κοκαΐνη από την τελική γραμμή του γηπέδου!! Αυτή η κίνηση του Άγγλου επιθετικού αποτέλεσε τη δική του απάντηση, στα συνθήματα των αντίπαλων οπαδών, τα οποία άφηναν σαφείς υπαινιγμούς ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών. Για την ιστορία, ο περί ου ο λόγος βρήκε δίχτυα άλλη μια φορά στο συγκεκριμένο αγώνα (21’ λεπτό) και οι γηπεδούχοι εντέλει επικράτησαν με σκορ 3-2.
Ο τότε τεχνικός της Λίβερπουλ, Ζεράρ Ουγέ, στη συνέντευξη Τύπου, έπειτα από το πέρας της αναμέτρησης, επιχείρησε να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που προκλήθηκαν στο «Νησί» και όχι μόνο. Ως εκ τούτου, ισχυρίστηκε ότι ο Φάουλερ προσποιήθηκε ότι έφαγε χορτάρι. Είπε συγκεκριμένα: «Είναι ένας πανηγυρισμός που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι παίκτες από το Καμερούν και τον οποίο αντέγραψε από το συμπαίκτη του, Ριγκομπέρτ Σονγκ».
Πάντως, περισσότερο γέλιο προκάλεσε αυτή η δήλωση, παρά βοήθησε τον ποδοσφαιριστή. Αντιλαμβανόμενος το λάθος του ο πρωταγωνιστής, ο οποίος με τη φανέλα της Λίβερπουλ χρίστηκε σκόρερ συνολικά 183 φορές, απολογήθηκε μέσω δημόσιας γραπτής δήλωσης: «Παρότι οι πράξεις μου έλαβαν χώρα πάνω στην ένταση της στιγμής, καταλαβαίνω ότι ήταν προσβλητικές. Για αυτό το λόγο, έχω ειλικρινά μετανιώσει για την πράξη μου. Έχω κατηγορηθεί και πληγωθεί βάναυσα τα τελευταία χρόνια, λόγω των συνεχών υπαινιγμών εις βάρος μου για χρήση ναρκωτικών ουσιών. Είναι κάτι το οποίο, δεν έχει στεναχωρήσει μονάχα εμένα, αλλά και την οικογένειά μου. Παρά ταύτα, ως διεθνής παίκτης αλλά και δημόσιο πρόσωπο έχω ευθύνη και καθήκον να σταθώ υπεράνω τέτοιου είδους ανήθικων κατηγοριών. Επιπλέον, αποδέχομαι ότι η συμπεριφορά μου ήταν εντελώς λανθασμένη. Ποτέ δεν θα έκανα οτιδήποτε με πρόθεση να υπονομεύσω τη δουλειά που γίνεται προκειμένου να βοηθηθούν οι άνθρωποι που υποφέρουν και να αντιμετωπιστούν τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία δημιουργεί η χρήση ουσιών. 
Τόσο όσον αφορά στους εξαρτημένους από αυτές, όσο και στο κοινωνικό σύνολο. Θα ήθελα να απολογηθώ στους φιλάθλους της Λίβερπουλ και της Έβερτον, οι οποίοι παρευρέθηκαν στο γήπεδο. Επίσης, έχω ήδη ζητήσει συγγνώμη από τον προπονητή και τους συμπαίκτες μου», κατέληγε η τοποθέτησή του.
Η ειλικρινής μεταμέλεια του τελευταίου απέβη άκαρπη, αφού η υπόθεση κάθε άλλο παρά αναίμακτα έμελλε να ολοκληρωθεί. Ο «πέλεκυς» της δικαιοσύνης ήταν βαρύς.
Η αγγλική ομοσπονδία του επέβαλε αποκλεισμό από τέσσερις αναμετρήσεις και χρηματικό πρόστιμο ύψους 32 χιλιάδων λιρών, ένεκα ανάρμοστης συμπεριφοράς. Αναμφίβολα όμως, έστω και με λάθος τρόπο, χάρισε ένα στιγμιότυπο που έμεινε στην ιστορία! Αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδες ενώ έπαιξε ποδόσφαιρο μέχρι και στην Ταϋλάνδη. Λίβερπουλ, Λιντς Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Κάρντιφ Σίτι, Μπλάκμπερν Ρόβερς, North Queensland Fury στην Αυστραλία, Περθ Γκλόρι και ο τελευταίος σύλλογος ήταν η Μουανγκθόνγκ Γιουνάιτεντ της Ταϋλάνδης!! Είχε συνολικά 590 συμμετοχές και πέτυχε 254 γκολ. 
Κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας το 2001, το Λιγκ Καπ το 1995 και το 2001, το Κύπελλο UEFA το 2001 και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ την ίδια χρονιά. Το 2007 δεν μπόρεσε να πάρει και το «Τσάμπιονς Λιγκ» αφού η Μίλαν, επικράτησε με 2-1 στον τελικό της Αθήνας και πήρε την «εκδίκηση» της. Σε ατομικό επίπεδο βγήκε παίκτης του Παίκτης του μήνα το Δεκέμβριος του 1995 και τον Ιανουάριο του 1996. Από την PFA Νεαρός Παίκτης της Χρονιάς το 1995, και το 1996. Πήρε το Βραβείο UEFA Fair Play το 1997. Το Alan Hardaker Trophy το 2001. Το 2010 Παίκτης της χρονιάς στη North Queensland Fury. Πάλι την ίδια χρονιά στη North Queensland Fury το Golden Boot. Επίσης το ίδιο έτος Παίκτης της Χρονιάς για τους παίκτες του North Queensland Fury. Και το 2011 στην Περθ Γκλόρι το Golden Boot. Μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη λίστα με τους 20 καλύτερους σκόρερ στην ιστορία της «Πρέμιερ Λιγκ». 
Με την εθνική δεν είχε πολλές συμμετοχές. Συνολικά 26 φορές φόρεσε τη φανέλα με τα «τρία λιοντάρια» και πέτυχε 7 γκολ. Παρόλα αυτά το 1993 με την U18 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα! Στον τελικό επικράτησαν με 1-0 της Τουρκίας.
Στις μέρες μας, μπόλικοι από τους σταρ του παρελθόντος έχουν εμφανιστεί οικονομικά κατεστραμμένοι, μη μπορώντας να διαχειριστούν ορθά τα χρήματα που έχουν κερδίσει από το ποδόσφαιρο. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε για τον «Θεό». Ήδη από τα 18 του εμπιστεύεται οικονομικούς συμβούλους, που μέχρι στιγμής τον έχουν κατευθύνει υποδειγματικά.
Αρχικά, στράφηκε στην αγορά των ακινήτων, διαθέτοντας αρκετές δεκάδες σπίτια προς ενοικίαση στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκωτία. Το 2005, ο Φάουλερ καταχωρήθηκε ως ένας από τους 1.000 πλουσιότερους Βρετανούς από τη λίστα πλουσίων των «Sunday Times». Μάλιστα, οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι, είχαν διασκευάσει προς τιμή του το «Yellow Submarine» των Beatles, τραγουδώντας κοροϊδευτικά στην εξέδρα το׃ «We all live in a Robbie Fowler house» (όλοι ζούμε σε σπίτι σαν του Ρόμπι Φάουλερ). Στην καριέρα του ως παίκτης, ο Φάουλερ χρηματοδοτήθηκε από την εταιρεία αθλητικών ειδών Nike και εμφανίστηκε σε διαφημίσεις της «Nike». 
Το 1997 πρωταγωνίστησε στη διαφήμιση «Park Life» της Nike (ρυθμισμένη στο «Parklife» από την Blur) όπου μια ομάδα ερασιτεχνών παικτών παμπ που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο «Hackney Marshes» στο ανατολικό Λονδίνο ξαφνικά προσεταιρίζονται κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της «Πρέμιερ Λιγκ» συμπεριλαμβανομένων του ίδιου, του Ερίκ Καντονά και του Ίαν Ράιτ. Το 2000, το «Park Life» κατετάγη στην 15η θέση στη δημοσκόπηση του «Channel 4» για τις 100 καλύτερες τηλεοπτικές διαφημίσεις!! Μαζί με τον πρώην συμπαίκτη του Στιβ ΜακΜάναμαν ίδρυσαν την επενδυτική εταιρεία «Τhe Macca and Growler Partnership» ενώ δραστηριοποιήθηκε και στο πεδίο της διαφήμισης με την «Robbie Fowler Sports Promotions». Οι «Times» τον έχουν συμπεριλάβει αρκετές φορές στη λίστα με τους πιο πλούσιους Άγγλους. 
Ο ίδιος πάντως εκτός από αυτά ασχολήθηκε και με την προπονητική.
Ανέλαβε προπονητής της Μουανγκθόνγκ Γιουνάιτεντ, της Μπρισμπέιν Ρόαρ, της Ανατολικής Βεγγάλης και από φέτος είναι στη Τσεναγίν που παίζει στην Ινδία! Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2005, ο Φάουλερ κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο׃ «Fowler: My Autobiography», για την εποχή του ως ποδοσφαιριστής και τα ζητήματα που τον περιβάλλουν. Από τη μεταγραφή του στη Λίβερπουλ, το ενημέρωσε και συμπεριέλαβε μια ενότητα για την επιστροφή του στο «Άνφιλντ». Αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες περιλάμβαναν κριτική για τη διοίκηση της Αγγλίας. Το 2011, ο Φάουλερ και ο ΜακΜάναμαν συμμετείχαν με τη δική τους ομάδα κόντρα στην ομάδα του Τσετσένου δικτάτορα Ραμζάν Καντίροφ για ένα φιλανθρωπικό αγώνα. Τα χρήματα θα πήγαιναν σε βοήθεια στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο πόλη του Γκρόζνι. Ο αγώνας προκάλεσε μεγάλη σύγχυση στον Τύπο στον δυτικό κόσμο, κυρίως λόγω του αβυσσαλέου ιστορικού του Καντίροφ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και των γνωστών πρακτικών βασανιστηρίων και βιασμών ως όπλων εξουσίας. 
Ο βρετανικός Τύπος ανέφερε επίσης τη χρήση και την πληρωμή ποδοσφαιριστών για την παρέλαση του γεγονότος ως ιδιαίτερα «κακή», με τον «Guardian» να το χαρακτηρίζει׃ «Η στιγμή του ποδοσφαίρου στο κρεβάτι με τον Καντίροφ». Έχει πραγματοποιήσει στο παρελθόν φιλανθρωπικές ημέρες γκολφ για να συγκεντρώσει χρήματα για φιλανθρωπικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της Ομάδας Υποστήριξης της Ιχθύωσης. Ο νονός του πάσχει από τη σπάνια γενετική πάθηση του δέρματος Ιχθύωση, για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Ακόμα ο ίδιος είναι ξάδερφος του πυγμάχου που πήρε το χρυσό μετάλλιο των Αγώνων της Κοινοπολιτείας το 2014, Άντονι Φάουλερ. Ενώ φυσικά υπάρχει και στους «θρύλους» στα βιντεοπαιχνίδια «Fifa» και «Pro».
Στην προσωπική του ζωή παντρεύτηκε τη σύζυγό του Κέρι στις 9 Ιουνίου του 2001 στην πόλη Ντανς, στα σύνορα της Σκωτίας στη Σκωτία. Μαζί έχουν τρεις κόρες και έναν γιο. Υποστηρίζει πάντα τη Λίβερπουλ και παρακολουθεί τακτικά αγώνες στο «Άνφιλντ». 
Δουλεύει ταυτόχρονα στα μέσα ενημέρωσης για το αθλητικό κανάλι του Άμπου Ντάμπι, το «Sky Sports» και το «ITV». Προσωπικά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν την τεράστια μορφή. Μεγάλος σκόρερ, γρήγορος με ύψος 1.75 που πηδούσε στα ουράνια, διεμβολιστής που δεν έχανε καμία ευκαιρία και με καλή τεχνική ικανότητα. Αν και ήταν αριστεροπόδαρος, είχε ένα ακριβές, δυνατό σουτ τόσο μέσα όσο και έξω από την περιοχή και με τα δύο πόδια. Ενώ ήταν αποτελεσματικός και στον αέρα με τις κεφαλιές που έπαιρνε. Παρά τη φήμη του ως «λαθροκυνηγός γκολ», ήταν επίσης ένας δημιουργικός επιθετικός, ικανός να συνδέεται καλά με άλλους παίκτες και να αφήνει τη μπάλα σε άλλους επιθετικούς. Αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς με το ταλέντο που είχε θα έφτανε ακόμα πιο ψηλά. Όμως αυτός ήταν ο «Θεός» και μόνο εκείνος αποφάσιζε…
