Καλό και κακό.  Η αιώνια μάχη. Θεός και Διάβολος. Όλοι μας θέλουμε το καλό να νικάει πάντα και παντού. Σε ταινίες, όταν ο πρωταγωνιστής τα καταφέρνει όλα και κερδίζει στο τέλος το κορίτσι. Στην καθημερινότητα των ανθρώπων που κάνουν, καλές τυχαίες πράξεις όπως πχ να ταΐζουν τα περιστέρια, στο ποδόσφαιρο όταν όλοι θέλουν να κατακτάει τίτλους η ομάδα που έπαιξε ωραία και θεαματική μπάλα. Και το κακό? Που είναι? Το κακό είναι δυστυχώς παντού. Είναι μέσα μας, όταν ξέρουμε ότι κάνουμε κάτι παράνομο, και όχι μόνο δεν το σταματάμε, αλλά το χειρότερο, είναι ότι το συνεχίζουμε. Το απολαμβάνουμε. Άραγε πόσες απιστίες να γίνονται την ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο? Πόσα ψέματα βγαίνουν αυτή την στιγμή από τα στόματα? Πόσοι πληγώνουν με τον τρόπο τους τον άλλον? Πόσοι φέρονται αχάριστα και άδικα? Εδώ μέχρι τραγούδια έχουν βγει για την αμαρτία. Το «είναι γλυκό της αμαρτίας» της Ρίτας Σακελαρίου άφησε εποχή. Σήμερα το art of football έχει για εσάς ένα καταπληκτικό θέμα. Σας έχουμε την πιο βρώμικη, ύπουλη και διαβολική ομάδα που υπήρξε ποτέ. Το «νίκη με κάθε τρόπο» είναι λες και γράφτηκε αποκλειστικά για αυτήν. Κάποτε το 1666 στη Βενετία γράφτηκε ένα βιβλίο το׃ «De Umbrarum Regis Novum Portis». Η μετάφραση του είναι׃ «Οι Εννέα Πύλες προς το Βασίλειο των Σκιών ή Εννέα Πύλες (για συντομία)». Λέγεται ότι γράφτηκε από τον Aristide Torchia μέσα από το βιβλίο που είχε στην κατοχή του, το «Delomelanicon», ένα απόκρυφο βιβλίο που λέγεται ότι γράφτηκε από τον ίδιο τον Εωσφόρο. Ο Torchia στο βιβλίο αυτό παρέχει εννέα γκραβούρες που ήταν αντίγραφα εκείνων του Εωσφόρου στο «Delomelanicon» του. Επιπλέον, λέγεται ότι το βιβλίο «Εννέα Πύλες» περιέχει μέσα του το μυστικό για να αναστήσει κάποιος τον Διάβολο. Αποτελούν ένα είδος σατανικού αινίγματος που άμα ερμηνευτούν σωστά και με την κατάλληλη γνώση εμφανίζεται ο Διάβολος. Το μυστικό αυτό κρύφτηκε μέσα σε τρία αντίτυπα. Σε κάθε ένα από τα τρία σωζόμενα αντίγραφα του βιβλίου «Εννέα Πύλες», υπάρχουν τρεις παραλλαγές σε αυτές τις γκραβούρες: έξι υπογράφονται AT, αναφερόμενες στον συγγραφέα Aristidem Torchia και τρεις διαφορετικές σε κάθε σωζόμενο αντίγραφο του βιβλίου, έχουν υπογραφεί LCF, δηλαδή Lucifer ή Εωσφόρος. Οι εννέα γκραβούρες είναι οι εννέα πόρτες ή εννέα πύλες για να καθορίσουν τη διαδρομή μέσα ή έξω από το Βασίλειο των Σκιών.

   Τώρα σίγουρα αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο Διάβολος και οι πύλες του, με το ποδόσφαιρο και γενικά με τον αθλητισμό. Και όμως έχει και μάλιστα μεγάλη. Το ποδόσφαιρο, όπως και στις ταινίες, πάντοτε υπάρχει κάποιος να παίζει τον ρόλο του «κακού». Είτε το κερδίζουν επάξια με τη συμπεριφορά τους, είτε τους κολλάει «ρετσινιά», σε κάθε εποχή υπάρχει ο παίκτης και κυρίως η ομάδα που όλοι λατρεύουν να μισούν. Τα παραδείγματα πολλά: Από την περιβόητη Λιντς Γιουνάιτεντ του Ντον Ρέβι (στην οποία άντεξε μόλις 44 μέρες ο Μπράιαν Κλαφ), μέχρι τους Ντιτρόιτ Πίστονς (που σάπιζαν στο ξύλο τον Μάικλ Τζόρνταν). Και από την Ατλέτικο Μαδρίτης των ημερών μας (που δεν γοητεύει ακριβώς με το αντιποδόσφαιρο του Ντιέγκο Σιμεόνε), μέχρι τη Γιουβέντους (συνεχόμενα σκάνδαλα) και τον Ολυμπιακό (και μπορεί εδώ να είναι Ελλάδα και να παραγράφονται, αλλά στο μυαλό όλων δεν σβήνουν). Με αυτά που γράφουμε δεν σημαίνει ότι δεν σεβόμαστε τις παραπάνω ομάδες (προσωπικά κιόλας συμπαθώ τη Λιντς στην Αγγλία). Μάλιστα αρκετοί άνθρωποι για αυτές τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν τις λάτρεψαν, ειδικά τα «κακά παιδιά» των Πίστονς. Αλλά δεν γίνετε να μην αναφέρουμε τα γεγονότα και να μην τα κατακρίνουμε. Όμως ακόμα και αυτές, με όλα αυτά που έκαναν και αναφέραμε παραπάνω ήταν «αθώες περιστερές» μπροστά στην ΠΙΟ ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ομάδα όλων των εποχών. Γιατί ειλικρινά η Εστουντιάντες του Οσβάλντο Ζουμπελντία ένιωθες ότι μαζί με τον Σατανά έκαναν συμμαχία! Ας τα πιάσουμε από την αρχή ξετυλίγοντας το κουβάρι. Πίσω στη μακρινή δεκαετία του ‘60 το γκρουπ ποδοσφαιρικών «κακοποιών» που είχε φτιάξει, ο αδίστακτος τεχνικός κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία των πέντε μεγάλων της Αργεντινής (Μπόκα Τζούνιορς, Ρίβερ Πλέιτ, Ιντεπεντιέντε, Ρασίνγκ Κλουμπ, Σαν Λορέντζο). Και για να το καταφέρει ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα. Να μεταχειριστεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Να παραβεί οποιονδήποτε κανονισμό. Να καταπατήσει κάθε «fair play», αρκεί στο τέλος να πάρει τη νίκη!! Οι μύθοι που συνοδεύουν τον σύλλογο που υλοποίησε περισσότερο από κάθε άλλον το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» είναι πολλοί. Οι παίκτες του κλωτσούσαν, χτυπούσαν, προκαλούσαν. Ήταν ικανοί να πατήσουν (και κυριολεκτικά) επί πτωμάτων για να πετύχουν τον σκοπό τους. Λέγεται ότι ακόμα και καρφίτσες κουβαλούσαν στις κάλτσες τους για να τσιμπούν τους αντιπάλους στα κόρνερ και τις υπόλοιπες στημένες φάσεις. Χαρακτηριστική, δε, είναι η ιστορία από τη μεγαλύτερη επιτυχία της Εστουντιάντες, την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1968. Με αντίπαλο τη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των Μπόμπι Τσάρλτον, Τζορτζ Μπεστ και Ντένις Λόου, η τότε πρωταθλήτρια Αργεντινής κατάφερε να πάρει τη νίκη με 1-0 στο πρώτο ματς. Και πριν την έναρξη της δύσκολης ρεβάνς στο «Ολντ Τράφορντ» ο τερματοφύλακας, Αλμπέρτο Πολέτι φρόντισε να τορπιλίσει το ματς. Συμφωνώντας λοιπόν να μπει στον αγωνιστικό χώρο νωρίτερα για να δώσει κάποια αυτόγραφα, ο γκολκίπερ των φιλοξενούμενων κατευθύνθηκε στους φιλάθλους που κάθονταν στις πρώτες σειρές. Και αφού υπέγραψε τα αυτόγραφα, τα έσκισε και τους τα πέταξε στα μούτρα! Καθόλου περίεργο που μέσα στον εκνευρισμό που δημιουργήθηκε, η Εστουντιάντες κατάφερε να επωφεληθεί και αποσπώντας ισοπαλία 1-1, να σηκώσει εντέλει το τρόπαιο! Να φανταστείτε ότι ιδιαίτερα, οι δύο σταρ των «κόκκινων διαβόλων», ο Ντένις Λόου και ο Τζoρτζ Μπεστ δεν ξέχασαν ποτέ αυτά τα διπλά μαρτυρικά παιχνίδια. Ο Λόου αποχώρησε από τον πρώτο αγώνα, με το κεφάλι του γεμάτο ράμματα από το αντιαθλητικό παίξιμο των Αργεντινών. Ο δε Μπεστ αποβλήθηκε γιατί δεν άντεξε άλλο τα χτυπήματα που δεχόταν και αντέδρασε. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι ο Σερ Ματ Μπάσμπι, τεχνικός των Άγγλων, ζήτησε δημόσια από τη ΦΙΦΑ να αποβληθεί η Εστουντιάντες! Αλλά είπαμε ο σκοπός είχε επιτευχθεί!

   Η πιο ενδεικτική ιστορία ωστόσο του πόσο αδίστακτη ήταν η Εστουντιάντες και πού ήταν ικανή να φτάσει για να πετύχει τον στόχο της καταγράφηκε έναν χρόνο νωρίτερα. Σ’ ένα τουρνουά προετοιμασίας… Μια διοργάνωση που για τις υπόλοιπες ομάδες θα ήταν φιλικού χαρακτήρα, αλλά για την ίδια αποτελούσε ένα ακόμα παράσημο που έπρεπε να κατακτηθεί με οποιοδήποτε κόστος. Συμμετέχοντας λοιπόν στο «Trophy Luis Otero» που φιλοξενούσε κάθε χρόνο η ισπανική Ποντεβέδρα, η πρωταθλήτρια Αργεντινής έφτασε στον τελικό με τη διοργανώτρια. Έπειτα από ένα 90λεπτο που έληξε 1-1 και μια ημίωρη παράταση όπου δεν άλλαξε το σκορ, οι δυο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Και αφού εκτέλεσαν από πέντε η καθεμία, παραμένοντας ισόπαλες 3-3, ο τότε κανονισμός έλεγε ότι το τρόπαιο θα κρινόταν στο στρίψιμο του νομίσματος. Ε, τότε ήταν που επιβεβαιώθηκε σε όλο της το μεγαλείο η πονηριά και η κυνικότητα της ομάδας του Ζουμπελντία! Έχοντας λοιπόν κατά νου ότι (εκτός του γοήτρου) υπήρχε κι ένα έπαθλο 100.000 πεσετών, ο Κάρλος Μπιλάρδο πλησίασε τον αρχηγό, Όσκαρ «Κάτσο» Μαλμπερνάτ. Ως ιθύνων νους της ομάδας (και αργότερα ο προπονητής που εξέφρασε περισσότερο από κάθε άλλο τον ποδοσφαιρικό μακιαβελισμό) του έκανε νόημα. Και πριν αρχίσει η σχετική διαδικασία στη σέντρα του γηπέδου, του ψιθύρισε: «Ότι κι αν γίνει, από όποια πλευρά κι αν πέσει το νόμισμα, εμείς αγκαλιαζόμαστε αμέσως και ξεκινάμε να πανηγυρίζουμε»! Όντως έτσι έγινε λοιπόν! Σχεδόν πριν προσγειωθεί το κέρμα στο χορτάρι, ο Μαλμπερνάτ άρχισε να χοροπηδάει σαν τρελός. Οι συμπαίκτες του έπεσαν πάνω του πανηγυρίζοντας. Και πριν προλάβει να πει κάτι ο εμβρόντητος διαιτητής ή να αντιδράσει ο αρχηγός των γηπεδούχων, η κούπα που κατακτήθηκε «πιο νταηλίκι» από κάθε άλλη, ήταν στα χέρια των παμπόνηρων Αργεντινών!

   Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Πριν από το 2005, όταν ουσιαστικά οριστικοποιήθηκε η διεξαγωγή ενός τουρνουά με τις καλύτερες ομάδες όλων των ηπείρων, ο τίτλος «καλύτερη ομάδα του πλανήτη» ήταν υπόθεση της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής. Το Διηπειρωτικό Κύπελλο, όπως ήταν το όνομα του, κράτησε από το 1960 έως το 2004, αρχικά ως διπλά παιχνίδια και στη συνέχεια ως μονός τελικός σε κάποια ουδέτερη χώρα, η οποία συνήθως ήταν η Ιαπωνία. Και αν στα τελευταία του χρόνια το Διηπειρωτικό έμοιαζε αρκετά με την τωρινή διοργάνωση, χάρη στην ουδέτερη έδρα και στην εμφάνιση των χορηγών, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης του η κατάσταση ήταν… λιγάκι διαφορετική. Για την ακρίβεια, ήταν πάρα πολύ διαφορετική. Πάμε στις 22 Οκτωβρίου του 1969. Μια ημερομηνία σταθμός στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η μέρα της μεγάλης σφαγής χωρίς εισαγωγικά! Η Μίλαν ταξιδεύει στο Μπουένος Άιρες για τη ρεβάνς απέναντι στην πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής, Εστουντιάντες. Στο πρώτο τελικό που διεξήχθη στο Μιλάνο, οι «ροσονέρι» με δύο γκολ του Σορμάνι και ένα του Κομπέν επικρατούν με 3-0, και επιβεβαιώνουν πως το 4-1 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στον Άγιαξ του Κρόιφ δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα. Έτσι βάζοντας γερές βάσεις για την κατάκτηση του τροπαίου νόμιζαν ότι θα είχαν ένα εύκολο βράδυ στη ρεβάνς της Αργεντινής. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν. Οι παίκτες της Εστουντιάντες υπό την πίεση του δικτάτορα της χώρας Χουάν Κάρλος Ονγκάνια, ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για να ανατρέψουν το σκορ και να κρατήσουν το «στέμμα» τους. Όταν λέμε να πολεμήσουν, το εννοούμε… κυριολεκτικά. Βλέπετε η αντίπαλος τους όμως δεν είναι μια τυχαία λατινοαμερικάνικη ομάδα. Η Εστουντιάντες έχει κερδίσει το προηγούμενο Διηπειρωτικό, με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και μετράει ήδη δυο σερί Κόπα Λιμπερταδόρες (τα οποία την επόμενη χρονιά έγιναν τρία), ένα τρομερό κατόρθωμα για μια ομάδα που δεν συμπεριλαμβανόταν καν στις «πέντε μεγάλες» του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Δεν είναι όμως οι τίτλοι της που τρομάζουν αλλά η συνοδευτική φήμη που λέει ότι πρόκειται για μια από τις πιο καλές, σκληρές και βρώμικες ομάδες που έχει δει η ήπειρος. H Μίλαν θα το μάθαινε από πρώτο χέρι εκείνο το βράδυ.

   Το παιχνίδι δεν γίνεται στη κανονική έδρα της Εστουντιάντες λόγω της μικρής χωρητικότητας του «Χόρχε Λουίς Ίρτσι» όπου πραγματικά δεν γινόταν να διακριθεί αν στο γήπεδο αγωνίζονταν άνθρωποι ή… πίθηκοι. Διεξάγεται στο «Λα Μπομπονέρα», στο οποίο δεν πέφτει καρφίτσα. Παρά το αποτρεπτικό σκορ του πρώτου αγώνα οι Αργεντινοί είναι αποφασισμένοι να μην παραδώσουν το  «στέμμα» τους τόσο εύκολα και για το σκοπό αυτό φαίνονται διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα. Οι Ιταλοί το ανακαλύπτουν αυτό πολύ νωρίς. Οι παίκτες των φιλοξενούμενων αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι θα συμβεί με το που βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο για το καθιερωμένο τους ζέσταμα. Εκεί οπαδοί κόβουν βόλτα ανάμεσα τους, τους βρίζουν, τους ενοχλούν, τους παίρνουν ακόμα και τις μπάλες αναγκάζοντάς τους να φύγουν για τα αποδυτήρια, χωρίς να καταφέρουν να ζεσταθούν πριν τον αγώνα. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Καθώς οι Ιταλοί αποφασίζουν να γυρίσουν για τα αποδυτήρια, οπαδοί τους περιμένουν στο τούνελ και τους λούζουν με ζεστούς καφέδες προκαλώντας τους εγκαύματα!! Κάπου εκεί, σταματάει η συμμετοχή των οπαδών στη «φιλοξενία» της Μίλαν και αναλαμβάνουν οι ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων! Ο εφιάλτης τους έχει μόλις ξεκινήσει. Με την έναρξη του αγώνα οι Αργεντινοί εφαρμόζουν άμεσα τις οδηγίες του Ονγκάνια για πόλεμο και εξαπολύουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση προς τους Ιταλούς. Με τον διαιτητή από τη Χιλή να κάνει τα στραβά μάτια, οι κλωτσιές και οι αγκωνιές διαδέχονται η μία την άλλη. Σε κάθε ευκαιρία, μια αγκωνιά ή μια μπουνιά ξέφευγε προς κάποιον Ιταλό. Το θύμα στα πρώτα λεπτά ήταν το νέο μεγάλο «αστέρι» των Ιταλών, ο Τζιάνι Ριβέρα, που κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα δέχεται και ένα χτύπημα. Ακόμα και έτσι η Μίλαν με μία όμορφη προσπάθεια του Ριβέρα… δυστυχώς για αυτήν, ανοίγει το σκορ στο 30’ λεπτό. Τα κλαδέματα των παικτών του Ζουμπελντία κορυφώθηκαν μετά το γκολ των «ροσονέρι», η ένταση έσπαγε κοντέρ και οι «ψιλές» έδιναν και έπαιρναν σε κάθε φάση. Ο Αγκίρε Σουάρες των γηπεδούχων έσπασε τη μύτη του Κομπέν, και ο Μανέρα μαζί με τον Πολέτι την πέσανε στο Ριβέρα. Αυτό που ακολουθεί πλέον δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Πάμε αναλυτικά να τα δούμε όλα.

   Ο Τζιοβάνι Λοντέτι θυμάται χαρακτηριστικά׃ «Όταν έπαιρνες τη μπάλα, αμέσως κάποιος ερχόταν από το πουθενά και σε χτυπούσε». Όσο το σκορ παραμένει 0-0 οι γηπεδούχοι γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Και με τον όρο επίθεση δεν εννοούμε μόνο αυτή που στόχο έχει το γκολ. Πριν καν συμπληρωθεί το 20λεπτο, ο Πιερίνο Πράτι το πρώτο θύμα, βρίσκεται στο έδαφος μετά από σοβαρό χτύπημα. Ο γιατρός της ομάδας θα διαγνώσει διάσειση και προσωρινή απώλεια μνήμης αλλά ο Ιταλός επιθετικός θα επιλέξει να μείνει στον αγώνα, πριν τελικά αντικατασταθεί στο 38′ λεπτό όταν και άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του (και σύμφωνα με το μύθο μέρος της μνήμης του). Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, ο Πράτι όσο βρισκόταν στο έδαφος δέχτηκε και μια ύπουλη κλωτσιά από τον τερματοφύλακα της Εστουντιάντες. Ενώ αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός, ότι ο παίκτης που ήταν σχεδόν λιπόθυμος, δέχτηκε συντονισμένη επίθεση από τους αντιπάλους κατηγορώντας τον για θέατρο. Και το ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι αποδείχτηκε ο τυχερός της υπόθεσης. Ο βασικός στόχος των Αργεντινών ήταν κάποιος που θεωρούσαν προδότη. Ο Νέστορ Κομπέν, ένας συμπατριώτης τους επιθετικός που από τα 20 του είχε αφήσει την πατρίδα του για να κάνει καριέρα στην Ευρώπη. Από το πρώτο λεπτό του αγώνα δεν σταματούσαν να τον βρίζουν, αλλά αυτός ήταν μέσα στο γήπεδο ο καλύτερος παίχτης των «ροσονέρι». Ο Κομπέν, που είχε σκοράρει στο πρώτο παιχνίδι στην Ιταλία, το κατάλαβε αυτό κάπου στο μισάωρο όταν και δέχτηκε το πρώτο χτύπημα, μια κλωτσιά στο πρόσωπο, ένα χτύπημα από αυτά που άνετα αποκαλείς «δολοφονικό» και κανείς δεν σε χαρακτηρίζει υπερβολικό. Αυτή ήταν όμως μόνο η αρχή. Σε κάποια επόμενη φάση, ο (περιβόητος) αμυντικός και «πρωτοπαλίκαρο» Αγκίρε Σουάρες με μια αγκωνιά τον έστειλε απευθείας εκτός αγώνα. Ξαπλωμένος στο χόρτο, αιμόφυρτος, με σπασμένη μύτη και ζυγωματικό, ο Κομπέν προσπάθησε να επανέλθει στο γήπεδο, χωρίς όμως επιτυχία αφού λιποθύμησε και αναγκάστηκε να μεταφερθεί εκτός με φορείο. Το τελειωτικό χτύπημα όμως δεν του το έδωσε κάποιος αντίπαλος παίκτης αλλά η αστυνομία! Την ώρα που ο αγώνας παιζόταν ο δύσμοιρος Αργεντινός πληροφορήθηκε πως συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι είχε φύγει από τη χώρα χωρίς να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις!! Οδηγήθηκε στο κρατητήριο όπου και παρέμεινε για ώρες, πριν αφεθεί τελικά ελεύθερος με παρέμβαση της πρεσβείας της Ιταλίας και των ανθρώπων της Μίλαν, που δεν έφευγαν από τη χώρα χωρίς αυτόν! Για κάποιο λόγο που μόνο ο Χιλιανός διαιτητής μπορεί να εξηγήσει, οι ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων εξακολουθούν να είναι 11 στο γήπεδο.

   Όσο ο Κομπέν ζούσε το δικό του δράμα, εντός των τεσσάρων γραμμών η Μίλαν συνέχιζε να υποφέρει.  Πλέον η… προσοχή των «φοιτητών», που μόνο ως τέτοιοι δεν συμπεριφέρονται, στρέφεται και πάλι στον Τζιάνι Ριβέρα. Από τα χτυπήματα των γηπεδούχων δεν γλίτωσε ούτε, το «χρυσό παιδί» του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο οποίος δείχνοντας τα χέρια του και το σώμα του, διαμαρτύρεται στο διαιτητή ότι κάποιοι από τους γηπεδούχους τον τσιμπάνε με βελόνες κατά τη διάρκεια του αγώνα. Βέβαια, το μόνο που κατάφερε ήταν να δεχτεί τις έντονες επιπλήξεις του ανεκδιήγητου διαιτητή. Και όχι μόνο αυτό αλλά έπεσε και θύμα του τερματοφύλακα Αλμπέρτο Πολέτι, που αν και συνήθως βρισκόταν μακριά από τα γεγονότα, λόγω θέσης, με κάποιο μοναδικό τρόπο κατάφερνε να έχει ενεργή συμμετοχή στους περισσότερους καυγάδες. Η Εστουντιάντες είχε πάει το βρώμικο παιχνίδι σε τέτοιο επίπεδο που και άλλοι παίκτες των φιλοξενούμενων εκτός του Ριβέρα, ισχυρίστηκαν μετά το παιχνίδι πως κάποιοι αντίπαλοι κουβαλούσαν μαζί τους βελόνες, με τις οποίες τους τσιμπούσαν κρυφά από τον διαιτητή! Με κάποιο μαγικό τρόπο, το παιχνίδι ολοκληρώθηκε κανονικά στα 90’ λεπτά. Η Εστουντιάντες κέρδισε μεν το ματς με 2-1, ανατρέποντας μάλιστα το σκορ μέσα σε δύο λεπτά, αλλά όχι και το τρόπαιο. Οι σοκαρισμένοι Ιταλοί έκαναν καταγγελία για τα όσα έζησαν, έχοντας τη στήριξη όλων όσων είδαν το παιχνίδι, το οποίο είχε τηλεοπτική κάλυψη. Η «Gazzetta dello Sport» το χαρακτήρισε׃ «τα 90′ λεπτά ανθρωποκυνηγητού» ενώ άλλοι το αποκαλούν׃ «η σφαγή του Λα Μπομπονέρα». Ο δικτάτορας της Αργεντινής εκείνη την περίοδο, Χουάν Κάρλος Ονγκάνια, ενοχλημένος από την παγκόσμια κατακραυγή ζήτησε την άμεση και παραδειγματική τιμωρία όσων αμαύρωσαν την εικόνα της χώρας. Παρά του γεγονότος ότι επί της ουσίας ακολουθούσαν τις διαταγές του!! Έτσι ο τερματοφύλακας Πολέτι και οι αμυντικοί Σουάρες και Μανέρο συνελήφθησαν ελάχιστες ώρες μετά το τέλος του αγώνα και οδηγήθηκαν σε μια φυλακή στα νότια της χώρας. Έμειναν εκεί έναν ολόκληρο μήνα, την ίδια ώρα που ο Κάρλος Μπιλάρδο, ηγέτης της ομάδας τότε και μετέπειτα προπονητής της εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1986, έκανε απεργία πείνας έξω από τη φυλακή, ζητώντας την απελευθέρωση τους. Όμως ακόμα και μετά την έξοδο τους από τη φυλακή, το τίμημα που πλήρωσαν ήταν βαρύ. Αποκλείστηκαν για πάντα από το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και την εθνική ομάδα της Αργεντινής.

   Ο Αλμπέρτο Χοσέ Πολέτι  έχει και ελληνικό ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί την περίοδο των περίφημων ελληνοποιήσεων πέρασε και από τα ελληνικά γήπεδα, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού ως… Πολέτης (κάτι ανάλογο με την υπόθεση Ρότσα-Μπουμπλή στον Παναθηναϊκό). Έπαιξε, συνολικά, μόλις πέντε αγώνες (φιλικούς και επίσημους) με παθητικό… 10 γκολ! Το «ανθρωποκυνηγητό της Μίλαν» και ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο ήταν ουσιαστικά το τέλος της καριέρας του γιγαντόσωμου τερματοφύλακα, ο οποίος σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 27 του. Λίγα χρόνια αργότερα, ωστόσο, μιλώντας για το ματωμένο ματς με τη Μίλαν είχε αποκαλύψει πως παραμονή του αγώνα, ένας αξιωματικός του στρατιωτικού καθεστώτος, είχε μπει στα αποδυτήρια και με απειλητικό ύφος είχε πει στους ποδοσφαιριστές׃ «Η νικάτε ή πεθαίνετε»! Ο Πολέτι είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ήμασταν πολύ νέοι, εγώ μόλις 24 ετών. Και, πιστέψτε με, το ποδόσφαιρο ήταν πολύ βίαιο εκείνα τα χρόνια. Στη χώρα γίνονταν απεργίες, διαδηλώσεις, ξεσηκωμοί. Η χούντα ήθελε όλα αυτά να τα καλύψει με μια επιτυχία». Και κάπως έτσι οι παίκτες της Εστουντιάντες πήραν το «μήνυμα» και φρόντισαν να κερδίσουν… Αν και αυτά είναι ανόητες δικαιολογίες, αφού η πιο βρώμικη σατανική ομάδα συνέχιζε και τα έκανε, όχι μόνο σε διεθνείς αγώνες αλλά και στο πρωτάθλημα της χώρας.

   Ακόμα και σήμερα πολλοί από τους ποδοσφαιριστές εκείνης της Μίλαν, οι οποίοι κέρδισαν πολλούς τίτλους και διακρίσεις στην καριέρα τους, θεωρούν ως μεγαλύτερή τους επιτυχία το ότι επέστρεψαν εκείνο το βράδυ, όχι τροπαιούχοι, αλλά ζωντανοί στην Ιταλία από τη «σφαγή του Μπομπονέρα». Για το τέλος αφήσαμε κάποιες δηλώσεις που έχει κάνει ο Κάρλος Μπιλάρδο. Ο άνθρωπος «Μακιαβέλι» πραγματικά του ποδοσφαίρου׃

-«Ο κόσμος όταν πηγαίνει σε συναυλία ζητάει κι άλλο τραγούδι, όταν πηγαίνει στο γήπεδο και κερδίζει ζητάει την λήξη του αγώνα».

-«Στον αντίπαλο δεν πρέπει να δίνεις ούτε νερό. Το «fair play» είναι μια βρετανική εφεύρεση. Στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν πρέπει να δίνεις κανένα πλεονέκτημα, γι’ αυτό οι ομάδες μου δεν δωρίζουν τίποτα».

-«Η γυναίκα είναι σαν τον ποδοσφαιριστή, αν δεν θέλει να παίξει σε συγκεκριμένη θέση μην επιμένεις». Αυτή ήταν είναι και θα είναι η Εστουντιάντες ντε Λα Πλάτα. Ο σύλλογος που έκανε και σκαρφιζόταν τα πάντα για τη νίκη. Η πιο βρώμικη, ύπουλη, πονηρή, κακιά, μοχθηρή, αντιεπαγγελματική και διαβολική όλων των εποχών… Με μια φράση׃ Η αιώνια η ομάδα του Σατανά!!

Από τον Ευστράτιο Φωτεινό