Σήμερα το art of football θα σας ταξιδέψει. Σε μια ήπειρο που κρύβει μυστήριο, ζούγκλα, άγρια ζώα, εξωτική ομορφιά και εντυπωσιακές σα γλυκιά σοκολάτα γυναίκες. Η «μαύρη» ήπειρος. Η μοναδική Αφρική. Εκεί που όποιος πάει μαγεύεται και θέλει να ξαναπάει.
Που μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή. Στην ήπειρο που γυρίστηκαν δυο «μαγικές» ταινίες που πήραν όσκαρ. Το «Πέρα από την Αφρική» με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Μέριλ Στριπ. Και το «Πουθενά στην Αφρική» με τους Τζούλιαν Κόπερ και Μέραμπ Νίνιντζε. Είναι το μέρος που χάνεσαι στο απέραντο πράσινο, στα ψηλά βουνά και στην ξεχωριστή φυσική ομορφιά. Συγκεκριμένα θα πάμε στη Σενεγάλη. Στη χώρα που βρέχεται δυτικά από τον Ατλαντικό ωκεανό. Συνορεύει βόρεια με τη Μαυριτανία, ανατολικά με το Μάλι και νότια με τη Γουινέα και τη Γουινέα-Μπισσάου. Η Γκάμπια περικλείεται από τη Σενεγάλη, ενώ τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου βρίσκονται σε απόσταση 560 χιλιομέτρων από τις ακτές της Σενεγάλης. Έχει έκταση 196.722 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2021, 17.223.497 κατοίκους.
Έχει καταπληκτικά τοπία και υπέροχα μέρη να θαυμάσεις. Πρωτεύουσα είναι το Ντακάρ. Το «Παρίσι της Δυτικής Αφρικής». Αυτό λέει πολλά για το πόσο υπέροχη είναι αυτή η χώρα. Φυσικά το νησί Γκορέ που απέχει μόλις 20 λεπτά με το πλοίο. Το φανταστικό Σεν Λουί είναι μια πόλη που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί ο οποιοσδήποτε. Και εννοείται τα φυσικά τα Εθνικά Πάρκα Τζούντι και Μπάντια. Το πρώτο έχει τους κορυφαίους υδροβιότοπους και το δεύτερο είναι το κορυφαίο πάρκο για σαφάρι. 
Στο δικό μας site δε θέλουμε απλά να γράφουμε κοινά και τυπικά. Θέλουμε να σας ταξιδεύουμε και να απολαμβάνετε το κάθε άρθρο μας.
Σήμερα έχουμε έναν παίκτη που ήταν μεγάλη περίπτωση. Μια χαρακτηριστική φιγούρα ενός ιδιαίτερου ανθρώπου. Τον «τεράστιο» Ελ Χατζί Ντιούφ. Ενός ποδοσφαιριστή που όπως η κόμπρα, ήταν ατομιστής, «παρτάκιας», εγωιστής και δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο ο εαυτός του! Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1981 στο Ντακάρ. Σε όλη του την καριέρα, έπαιξε ως εξτρέμ ή επιθετικός. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Γαλλία με τη Σοσό. Έκανε το ντεμπούτο του σε μια νίκη με 2-1 εναντίον της Μπαστιά στις 12 Νοεμβρίου του 1998. Τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στη Ρεν για τη σεζόν 1999-2000. Στη συνέχεια μεταγράφτηκε στη Λανς. Εκεί πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια αγωνιζόμενος μπροστά στο κοινό του «Σταντ Μπολέρ-Ντελελίς».
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 κάνει με την εθνική τρομερές εμφανίσεις. Έτσι ο Ζεράρ Ουγέ, με 10 εκατομμύρια λίρες, τον φέρνει στο λιμάνι του Λίβερπουλ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Την προηγούμενη σεζόν ο σύλλογος είχε βγει στη δεύτερη θέση, πίσω από την Άρσεναλ και νόμιζε, ότι με τέτοιες μεταγραφές θα ξεκινούσε η αντεπίθεση για την κατάκτηση της κορυφής. Στο ντεμπούτο του με τους «κόκκινους» στο Άνφιλντ, σημείωσε δύο γκολ στη νίκη με 3–0 εναντίον της Σαουθάμπτον στις 24 Αυγούστου του 2002. Ιδανική, τέλεια αρχή! Όμως από εκεί και πέρα άρχισαν τα «όργανα». Στις επόμενες 54 εμφανίσεις θα έβαζε μόλις τέσσερα ακόμη γκολ!
Και το θέμα δεν ήταν μόνο αγωνιστικό. Αδιαφορούσε για τα πάντα. Και οι κόντρες με τους συμπαίκτες του ήταν πια καθημερινές.
Φυσικά ο Σενεγαλέζος δεν έχασε ποτέ την αυτοπεποίθησή του. Δεν τον ενδιέφερε. Ο Τζέιμι Κάραγχερ έλεγε׃ «Πήγα στην πρώτη προπόνηση μετά το καλοκαίρι, να δω τους νέους παίκτες που θα μας έκαναν πρωταθλητές. Επέστρεψα στο σπίτι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Θυμάστε στο σχολείο που φτιάχνατε ομάδες? Το κάναμε στην προπόνηση αυτό, στο 5 εναντίον 5. Ο Ντιούφ ήταν πάντα η τελευταία επιλογή.
Ήταν ένας παίκτης που δεν τον ένοιαζε αν θα χάναμε ή κερδίζαμε. Μια φορά αποκλειστήκαμε στο Κύπελλο από την Πόρτσμουθ και την επόμενη μέρα στην προπόνηση ήταν ένα νεκροταφείο. Ο Ντιούφ ήρθε με τέρμα μουσική στο αμάξι του και χόρευε στο παρκινγκ. Με αηδίαζε η συμπεριφορά του».
Γι’ αυτό και ο ήρωας μας πάντα στρέφονταν εναντίον του: «Ο Τζέιμι Κάραγχερ ήταν ένας δεξιοπόδαρος παίκτης με δύο αριστερά πόδια. Αν δεν ήταν από το Λίβερπουλ δεν θα έκανε ποτέ την καριέρα που έκανε». 
Δεν έμενε όμως μόνο σε αυτά. Ήταν που ήταν οι εμφανίσεις του ανύπαρκτες, δε βοηθούσε και ο ίδιος με την συμπεριφορά του. Γινόταν πολύ αντιπαθής. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε μπλέξει σε διάφορα περιστατικά και η συμπεριφορά του ήταν το λιγότερο προκλητική. Χαρακτηριστικό συμβάν αυτό στον αγώνα της Έβερτον με την Μπλάκμπερν. Σε κάποιο σημείο του αγώνα πήγε να εκτελέσει ένα πλάγιο και η μπάλα πέρασε από δίπλα του (επίτηδες ή όχι δεν το γνωρίζουμε). Αυτό τον εξόργισε και σύμφωνα με το ball-boy που βρισκόταν εκεί, ο Σενεγαλέζος του είπε׃ «Fuck off, white boy» (!!). 
Το παιδάκι διαμαρτυρήθηκε στους υπεύθυνους και αυτοί με την σειρά τους το είπαν στην αστυνομία. Μετά το τέλος του παιχνιδιού κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις, ενώ η αστυνομία έβγαλε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία׃ «Ερευνά την καταγγελία ότι ένας 28χρονος άνδρας χρησιμοποίησε ρατσιστική γλώσσα στον αγώνα της Έβερτον». Τελικά, το κατάφερε κι αυτό, να γίνει ρατσιστής εις βάρος της λευκής φυλής!
Αυτό φυσικά ήταν απλά το «κερασάκι» στην τούρτα της ταραχώδους καριέρας του Σενεγαλέζου. Στο παρελθόν ο Ελ Χατζί έχει τρακάρει στη Γαλλία οδηγώντας χωρίς δίπλωμα και έκανε κοινωνική εργασία, έχει φτύσει οπαδό της Σέλτικ το 2003, τον Ολλανδό αντίπαλο Ντε Ζέου ενώ έφτυσε μέχρι και 11χρονο οπαδό της Μίντλεσμπρο!! 
Δεν μιλούσε ποτέ αγγλικά, μόνο γαλλικά επίτηδες και έχει μπλέξει σε καβγά και σε αγώνα της εθνικής του ομάδας. Σε ένα παιχνίδι της Λίβερπουλ, ο Ουγέ είχε υποσχεθεί στο Νιλ Μέλορ που έκανε ντεμπούτο ότι αν κερδίσει η ομάδα πέναλτι θα το εκτελέσει αυτός. Όντως η ομάδα κέρδισε το πέναλτι, αλλά εκείνος πήγε, και πήρε την μπάλα με τσαμπουκά μέσα από τα χέρια του τότε 20χρονου. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες στις βιογραφίες τόσο του Τζέραρντ, όσο και του Κάραχερ που τον περιγράφουν με τα χειρότερα χρώματα. Η ομάδα έχανε σημαντικούς αγώνες και αυτός έφτανε στο προπονητικό την επόμενη μέρα με την μουσική στο φουλ και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο χόρευε. Πρόσφατα, μετά τη βιογραφία του Στίβεν Τζέραρντ, βγήκε και τον κατηγόρησε ότι είναι ρατσιστής, και ότι αυτός και η κλίκα του δεν αφήνουν τους μαύρους παίκτες να αναδειχθούν! Και όπως συχνά βλέπουμε σε τέτοιες περιπτώσεις ο λόγος ήταν η… ζήλια. Ακούστε δήλωση׃ «Ο Τζέραρντ ζηλεύει για όσα έχω καταφέρει στο ποδόσφαιρο, ενώ αυτός όχι.
Με σέβονται στον κόσμο του ποδοσφαίρου, είμαι στους 7 καλύτερους παίκτες σε Μουντιάλ σύμφωνα με ειδικούς. Όπου πάω στην πατρίδα μου με αποθεώνουν, ενώ αυτός αν βγει από το Λίβερπουλ τον βρίζουν». Με όλα αυτά έκλεισε σιγά σιγά το κεφάλαιο του μοναδικού 9 στην ιστορία της Λίβερπουλ χωρίς γκολ σε μια χρονιά!
Μετά τους «κόκκινους» αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδες. Μπόλτον, Σάντερλαντ, Μπλάκμπερν Ρόβερς, Ρέιντζερς στη Σκωτία, Ντόνκαστερ, Λιντς Γιουνάιτεντ και ο τελευταίος σύλλογος που φόρεσε τη φανέλα ήταν η Σάμπαχ από τη Μαλαισία! Από όλες αυτές μόνο οι οπαδοί της Μπόλτον τον αγάπησαν και τον ήθελαν στην ομάδα τους. Φυσικά είχαμε και άλλα περιστατικά. 
Στις 8 Ιανουαρίου του 2011, μετά τη νίκη της Μπλάκμπερν με 1–0 επί της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας, ο προπονητής των «στεφανιών», Νιλ Γουόρνοκ κατηγόρησε τον Ντιούφ. Αιτία ήταν ότι κορόιδευε τον Τζέιμι Μάκι, ενώ ο τελευταίος βρισκόταν στο γήπεδο τραυματισμένος με σπασμένο πόδι! Αναφέρθηκε σε εκείνον με μια φράση που έμεινε׃ «Για μένα ανήκει χαμηλότερα και από έναν αρουραίο υπονόμων». Στις 15 Απριλίου του 2012, ο ίδιος και άλλοι πέντε άντρες συνελήφθησαν, μετά από αναφορές για καυγά σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο Μάντσεστερ. Ένας άντρας τραυματίστηκε σοβαρά και ο Ντιούφ αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση μετά από μια εβδομάδα.
Στα στατιστικά του συνολικά είχε 508 συμμετοχές και σημείωσε 72 γκολ. Κατέκτησε το Λιγκ Καπ με τη Λίβερπουλ το 2003. Ενώ με τους Ρέιντζερς σήκωσε την κούπα του πρωταθλήματος το 2011 και το Λιγκ Καπ την ίδια σεζόν. Βγήκε δύο φορές και μάλιστα συνεχόμενες κορυφαίος παίκτης της Αφρικής. Το 2001 και 2002.
Μεγάλο κομμάτι έπαιξε η εθνική. Εκεί έκανε πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις και οδήγησε τους «Λέοντες της Τερανγκά» (Les Lions de la Téranga) σε μεγάλες επιτυχίες. Στο Μουντιάλ του 2002 οδήγησε τη Σενεγάλη στα προημιτελικά! Με δικό του γκολ νίκησαν με 1-0 τη Γαλλία που είχε σαρώσει τα πάντα τα προηγούμενα χρόνια και ήταν το φαβορί.
Και οι Σουηδοί ηττήθηκαν με 2-1 από τα «μαύρα» λιοντάρια στη νοκ άουτ φάση των 16. Το όνειρο σταμάτησε στα προημιτελικά και στην ήττα με 1-0 από την Τουρκία στην παράταση. Ακόμα μια τεράστια πορεία ήταν και ο τελικός του Κόπα Άφρικα στις 13 Φεβρουαρίου του 2002. Σενεγάλη εναντίον Καμερούν και το 0-0 ολοκληρώνει το παιχνίδι. Φτάνουμε στη διαδικασία των πέναλτι. Όμως το σουτ του δε βρίσκει το στόχο, αν και ο μοιραίος θα είναι ο Αλιού Σισέ. Ο «Μπάτζιο» της Σενεγάλη όπως ονομάστηκε τότε. Το Καμερούν με 3-2 κατέκτησε το τρόπαιο. Ο Ελ Χατζί έπαιξε σε 70 παιχνίδια και σημείωσε 24 τέρματα με την εθνική. Στην προσωπική του ζωή είναι παντρεμένος με τη Βάλερι και έχουν μια κόρη. Την Κένζα. 
Με τη λήξη της καριέρας του γύρισε στην πατρίδα του και αυτή τη στιγμή είναι στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχει γίνει εκδότης και έχει δικιά του εφημερίδα. Και φυσικά δικά του γυμναστήρια. Ένας πάμπλουτος άντρας που αξιοποίησε τα χρήματα που κέρδισε από τα συμβόλαια που έκανε. Τα τελευταία χρόνια συνδέεται με καλή φιλία με το διάσημο ράπερ Akon.
Στο χώρο του ποδοσφαίρου υπάρχουν όλα τα είδη ανθρώπων όπως έχουμε πει και έχουμε δει. Δεν είναι όλοι σαν τον Μανέ και τον Κριστιάνο Ρονάλντο που δίνουν απίστευτα ποσά για φιλανθρωπίες. Είναι και οι τύποι σαν τον Ελ Χατζί Ντιούφ που κοιτάνε τον εαυτό τους και είναι απόλυτα θεμιτό. 
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Όπως είναι στη ζούγκλα. Δεν υπάρχουν μόνο αντιλόπες και ζέβρες. Υπάρχουν και τα λιοντάρια, οι τίγρεις, οι ελέφαντες. Το κάθε ένα έχει τη χρησιμότητα του και βοηθάει στην ομαλότητα. Έτσι και αυτή. Η κόμπρα. Περιμένει να πλησιάσει το θύμα. Και όταν είναι έτοιμη χτυπάει με το θανατηφόρο δάγκωμα της. Ακριβώς έτσι…
Από τον Ευστράτιο Φωτεινό
